Συνέπεια, συνέχεια και εξέλιξη μπορούν άραγε να πραγματωθούν ταυτόχρονα; (ερώτημα πέραν των ορίων κι ενός δίσκου) Και χωρίς ποιοτικές εκπτώσεις; Του Γιώργου Λεβέντη
Η τζαζ ζει και αναπνέει στα λάιβ, οι 'ζωντανοί' δίσκοι δεν είναι μόνο τεκμήρια ιστορικής αξίας (και συγκυρίας) αλλά και ουσιαστικής δημιουργικότητας. Του Γιώργου Λεβέντη
Το 2001 σε αυτές εδώ τις σελίδες γράφαμε για μια 'μια indie hip hop περιπέτεια'. Είκοσι+ χρόνια αργότερα αναγνωρίζουμε την προφητική της διάσταση. Του Γιώργου Λεβέντη
Διπλές συστάσεις σε αυτόν τον δίσκο: ένα ‘μοντέρνο κλασικό’ σχήμα βιολί-τσέλο-πιάνο και ένας παραγνωρισμένος συνθέτης του προηγούμενου αιώνα. Του Γιώργου Λεβέντη.
Διαχρονικό το ερώτημα, κάτι που σημαίνει ότι δεν σηκώνει μία εύκολη απάντηση (αν υπάρχει κιόλας). Αξίζει ωστόσο που και που η προσπάθεια. Γιώργος Λεβέντης και Δημήτρης Κάζης πρωτολογούν (αλλά και δευτερολογούν) επί του θέματος...
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να χαρακτηριστεί ένας ήχος ‘ρετρό’; Πόσο παλιά ήταν που γράφαμε για indietronica και folktronica; Του Γιώργου Λεβέντη
Κι αν η μοίρα δεν τον άφησε να πάει πέραν την 9ης Συμφωνίας, άφησε μουσική παρακαταθήκη πολύ πέραν αυτής... Μέρος της ανιχνεύει και προτείνει o Γιώργος Λεβέντης
Το κορίτσι με το τσέλο συνεχίζει να φτιάχνει δίσκους οι οποίοι μπορεί να μην είναι classical στο είδος, έχουν όμως κάθε δυνατότητα να μείνουν κλασικοί. Του Γιώργου Λεβέντη
Ένα mixtape του Γιώργου Λεβέντη προς τιμήν του Damon Albarn που έγινε κι αυτός νέος της εποχής, κυκλοφοράει σαν εικοσάρης και είναι ωραίος σαν ...συνθέτης.
Μια Janis από τα παλιά. Κι αν είναι μια συνονόματη εκείνη που έχει καπαρώσει τη θέση στο συλλογικό μνημονικό, και τούτη εδώ όμως αξίζει μια αναγνώριση. Έστω εκ των υστέρων... Του Γιώργου Λεβέντη
Κάποτε είχαν ρωτήσει τους Beatles για τον αγαπημένο τους αμερικανό καλλιτέχνη. Είχαν απαντήσει με μια φωνή: Nilsson. Και αγαπημένο αμερικάνικο συγκρότημα; Nilsson. Του Γιώργου Λεβέντη
