Πέραν των ειδολογικών χαρακτηρισμών (που ενίοτε είναι και μεταχρονολογημένοι), μας μένουν τα τραγούδια. Είτε άγνωστα είτε ... πολύ άγνωστα. Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Δύο συντάκτες αναζητούν νέους τρόπους και λέξεις για να εκφράσουν το εκ παλαιόθεν οικείο, αγαπημένο και αναμενόμενο. Γράφουν ο Βασίλης Παπαδόπουλος και ο Παναγιώτης Αναστασόπουλος
Ο Ridley Scott δίνει την σκυτάλη σε νεότερο σκηνοθέτη. Από τέτοια franchise άλλωστε δουλεύει πια το Χόλιγουντ. Έγινε λοιπόν τελικά 'δικαιοχρησία' του έργου; Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Η αντωνυμία "my' χαρακτήριζε ανέκαθεν την στάση των περισσότερων τραγουδοποιών. Οι σημερινές ωστόσο έχουν τον δικό τους ('my") τρόπο. Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
70s κλίμα, 80s και 90s αναφορές, παραγωγή και... οργή του Σήμερα. "Στη μουσική του John οι ταμπέλες το μόνο που κάνουν είναι να σε παραπλανούν και καλό είναι να τις αποφεύγεις". Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Εισιτήρια ανάρπαστα (κατά τα εσχάτως ειωθότα), σκηνοθέτης και έργο με όνομα βαρύ, και η αέναη κουβέντα για την πιστότητα της ερμηνείας. Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Δεν αποτελεί (και δεν έπρεπε πια) ν' αποτελεί είδηση η γυνακεία συμμετοχή σε ένα ροκ συγκρότημα. Ωστόσο στην ιστορική προοπτική έχει ακόμη νόημα μια ξεχωριστή αναφορά. Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Γιατί συνεχίζει κι επιμένει; Ένα ερώτημα που ίσως πρέπει να στραφεί και στον καθένα και στην καθεμιά ημών. Τότε θα δοθεί και η απάντηση... Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Κι αν η κριτική υποδοχή της πρόσφατης πρωθύστερης ταινίας υπήρξε μάλλον... δυσοίωνη, αποτέλεσε ωστόσο αφορμή για τον Παναγιώτη Αναστασόπουλου να επιστρέψει εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Οι ταινίες, οι πρωταγωνιστές, οι μουσικές, τα στερεότυπα και οι καλύτερες-χειρότερες αιματηρές σκηνές. Περπατά εις το δάσος όταν ο δολοφόνος δεν είναι εκεί ο Παναγιώτης Αναστασόπουλος
Ένας από τους σπουδαιότερος τζαζ (με διάφορα επίθετα) δίσκους της ιστορίας, κατευθείαν από το 1970 και το Παρίσι, κέντρο της... αμερικανικής τζαζ (και τότε και σε πολλές άλλες φάσεις του 20ου αιώνα). Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
