Αντώνης Μποσκοΐτης: μη-άσμα ασμάτων
Τελευταία του δημιουργική καταγραφή το πορτρέτο "Οδύσσειες Σωμάτων - Μπαλάντα για το Νίκο Κούνδουρο". Το είδα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και μου άρεσε πολύ, κυρίως για το πόσο ελεύθερα και ανοικτά απαθανάτισε το δικτάτορα-σατράπη σκηνοθέτη σε μια πρόβα από τα γυρίσματα της νέας του ταινίας που θα λέγεται "Εφιάλτης". Τον εφιάλτη θα τον ζήσουν πρώτα οι ηθοποιοί και το συνεργείο και μετά το κοινό. Εμείς πήραμε απλά έναν μεζέ από τα προσεχώς κι ανατριχιάσαμε.
Όμως θυμάμαι με χαρά και τις προηγούμενες οδύσσειες σωμάτων του Αντώνη. "Φλέρυ - Τρελή του Φεγγαριού" [2002] αφιερωμένο σε μια μούσα με αγγελική φωνή και διάττουσα τροχιά. "Ζωντανοί στο Κύτταρο" [2006] με την τρέλα της τότε ελληνικής ροκ σκηνής αποτυπωμένη στην ιστορία του γνωστού κλαμπ και χαραγμένη στην άμμο. Κι εκείνο το παλαβό "Damo Suzuki: αυτοσχεδιασμοί για μια φωνή, ένα ποίημα και μια τηγανιά μπάμιες" [2008] που απορώ πως μου ξέφυγε.
Τι γίνεται με την νέα του "Μπαλάντα"; Θα κυκλοφορήσει; "Μάλλον θα βρει διανομή με το Filmcenter του ΕΚΚ. Επί της παρούσης, έχει ήδη προσκληθεί σε τρία μεγάλα φεστιβάλ σε Τσεχία, Βουλγαρία και Ιταλία. Προσεχώς λεπτομέρειες" μου απαντά.
Τι νέα απ' την καλή του φίλη Λένα Πλάτωνος; Ήταν μαζί της στη Θεσσαλονίκη; "Δυστυχώς, όχι, δε μπόρεσα να είμαι στο Stage... Αυτή τη στιγμή, όμως, έχω αναλάβει το promo των δύο συναυλιών της Λένας τον Ιούλιο στη Μικρή Επίδαυρο". Λέτε να μας έρθουν το καλοκαιράκι στη Σάνη; Λέτε να δούμε προσεχώς και τη δική της "οδύσσεια" από τον bosko, όπως τον λέει χαϊδευτικά;
Προς το παρόν αρκεστείτε στα έντεκα αγαπημένα του bosko, για τα οποία αφορμή ήταν ένα δικό μου λάθος στο τελευταίο μου κείμενο για το Φεστιβάλ. Εκ των υστέρων χαίρομαι που μου ξέφυγε. [Μην το ψάχνετε το 'χει διορθώσει ο αρχισυντάκτης]. Ιδού πως τα απαριθμεί σε πρώτο πρόσωπο.
01. Το blog μου, Άσματα και Μιάσματα. Με ξεκουράζει απίστευτα και απορώ με τον εαυτό μου τον ίδιο πού βρίσκω την έμπνευση και γράφω κάθε μέρα, συχνά δυο και τρεις αναρτήσεις. Αρκετές φορές κρατάω για 'κει τα καλύτερα κείμενα παρά για τα έντυπα, απ' τα οποία βιοπορίζομαι.
02. Το Ντιβάνι του Δισκαναλυτή που ξεκινήσαμε για το κέφι μας με τη Λένα Πλάτωνος και που πλέον φιλοξενείται αραιά και που στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας. Μέσα απ' όλη αυτή τη διαδικασία μπορώ να λέω ότι έμαθα πραγματικά ν' ακούω μουσική και να την αξιολογώ σε βάθος. Επιπλέον, το μεταμεσονύχτιο χιούμορ της Λένας είναι ο πιο κατασταλτικός παράγοντας για ένα στρεσογόνο 12ωρο που προηγήθηκε.
03. Οι βόλτες του σαββατοκύριακου στο Μοναστηράκι για βινύλια second-hand, έργα τέχνης στα δύο ή τρία ευρώ, από Joan Baez και Tino Rossi μέχρι Black Sabbath και Αττίκ. Γυρίζω στα χρόνια της εφηβείας μου, τότε που οι δίσκοι μύριζαν ινδικά sticks, μπαγιάτικο καπνό και βότκα πορτοκάλι. Την αναβίωση του... σπορ, τη χρωστάω στον ποιητή Αντρέα Παγουλάτο, που μας άφησε ξαφνικά και μας έπνιξε στο πένθος.
04. Η μετάβαση, δοθείσης κάποιας καλής ευκαιρίας, στο Άμστερνταμ. Τη λατρεύω αυτήν την πόλη κι έχω όνειρο ν' αποκτήσω εκεί κάποτε ένα διαμέρισμα. Στην Ελλάδα, το ίδιο θα έλεγα για το Ναύπλιο.
05. Οι φίλοι μου, δηλαδή η οικογένεια μου. Τους κρατάω συνήθως για πολλά-πολλά χρόνια και μπορεί αφενός να τσακωνόμαστε ενίοτε, αφετέρου όμως δε σηκώνω κουβέντα γι' αυτούς σα να είναι αίμα μου και κάτι περισσότερο.
06. Τα ταξίδια που με χαλαρώνουν. Μόνο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού -όσο πιο μακρινό, τόσο καλύτερα- νομίζω ότι θέλω να ζω την κάθε μου στιγμή. Λόγου χάρη, ενώ στην Ελλάδα πάσχω από κλειστοφοβία κι έχω να μπω στον ηλεκτρικό από τα 18 μου, όταν βρέθηκα στο Παρίσι με... έφαγαν οι σήραγγες του μετρό και το αλώνισα.
07. Η ανακάλυψη ενός δίσκου που θα με συντροφεύει για καιρό και θα μάθω τα τραγούδια απ' έξω, που λένε. Τελευταία φορά αυτό συνέβη με το cd του Lolek και πιο πρόσφατα με το Πλάνο Εξόδου του Νίκου Χαλβατζή. Μέσα στη δισκογραφική υπερπαραγωγή, ενόσω όλοι φωνάζουν για την υποτιθέμενη κρίση στη δισκογραφία κι εγώ δεν προφταίνω ν' ακούω cd για μια φορά κι έπειτα να τα βάζω διά παντός στις θήκες τους, μου αρέσει πολύ να γνωρίζω κάτι άλλο, ξεχωριστό κατ' εμέ, και να κολλάω.
08. Μουσικά ντοκιμαντέρ που συνήθως καταβροχθίζω κυριολεκτικά, ειδικά όταν βρίσκομαι στο στάδιο πραγμάτωσης ενός δικού μου παρεμφερούς project. Τελευταία είδα ένα ασπρόμαυρο μικρού μήκους για τον αγαπημένο Captain Beefheart! Αριστούργημα!
09. Μου αρέσουν οι φαινομενικά σκληροί, μπρουτάλ άνθρωποι. Τους θεωρώ πιο ορίτζιναλ σε κάθε περίπτωση και μάλλον πιο ευαίσθητους από κάτι άλλους κοιμισμένους. Μέχρι τώρα δεν έχω διαψευστεί.
10. Τα ραδιοφωνικά στούντιο. Γουστάρω που μέχρι σήμερα έχω αλλάξει δύο σταθμούς ως εργαζόμενος μουσικός παραγωγός και κανείς δεν μου 'χει πει κουβέντα για το τι κομμάτι θα βάλω ή τι μουσική θα παίξω γενικότερα.
11. Η υγεία στα μάτια των ανθρώπων. Αναφέρομαι στη βιολογική κυρίως, αν υποτεθεί πως όσοι ζούμε και λειτουργούμε στις μεγάλες πόλεις είμαστε όλοι για δέσιμο.
Αυτά & ευχαριστώ πολύ
Αντώνης Μποσκοΐτης
Και για την αναμετάδοση
Κ.Γ.Κ.
κλέφτης εικόνων
