Δέκα επιρροές για τον αστεροειδή 4, χώρια οι Beatles

Φιλοξενώντας στη στήλη αυτή διάφορα νεοψυχεδελικά σχήματα φαίνεται να καταλήγουμε σε μια ευχάριστη διαπίστωση: εκτός από καλούς μουσικούς που ξέρουν να φρεσκάρουν την "παράδοση" πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέροντες ανθρώπους. Βουτάνε και ψαρεύουν για μας από το παρελθόν σπουδαίες επιρροές αλλά έχουν να πουν και μεστά πράγματα γύρω από αυτές. Οι σκέψεις που μας ξετυλίγονται θα άναβαν σίγουρα μακροσκελείς μουσικοκουβέντες.

Οι Asteroid #4 δεν τσιγκουνεύονται τα εύσημα στις μπάντες που τους καθόρισαν αλλά όπως θα διαπιστώσετε και από το μέγεθος του κειμένου που μας έστειλαν, είναι "large" γενικότερα!

Aπό τη Φιλαδέλφια ορμώμενοι, μια πόλη που δε σου φέρνει και τα ψυχεδελικότερα ακούσματα στο μυαλό, οι Asteroid #4 μετράνε καμιά δεκαριά χρονάκια στο ιδίωμα του space, ή psych, ή krautrock, ή κάπου εκεί ενδιάμεσα. O τέταρτος αυτός αστεροειδής αντιστοιχεί στον Vesta (ελληνηστί "Εστία") και αποτελεί φόρο τιμής στους Spacemen 3, στην ομολογουμένως σημαντικότερη για τη μουσική τους επιρροή. Η μουσική τους κουβαλάει ως αποσκευές πλούσιο υλικό από τη φολκ των 60's σε αστρικά ταξίδια με παλιομοδίτικες κιθάρες και υπνωτιστικά φωνητικά. Μολονότι όλο αυτό δεν αποτελεί καμιά καινούρια ανακάλυψη, η αναβίωση του είδους έχει αναδείξει πολλές μπάντες που το κάνουν διαβολικά καλά. Οι συγκεκριμένοι ανήκουν σε αυτούς και μας ανανεώνουν το γενικότερο ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν είναι μια τόσο ανοιχτόμυαλη μπάντα όπου στα αγαπημένα τους ακούσματα μπορούν να συνυπάρξουν δίπλα-δίπλα οι Ride και ο Neil Young! Η φετεινή τους κυκλοφορία με τίτλο το όνομά τους είναι ένα τέτοιο δείγμα μουσικού καλειδοσκόπιου.

Οι Asteroid #4 επισκέπτονται την Ελλάδα στον πλαίσιο της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας στις 16 και 17 Οκτωβρίου, στo Eightball - Θεσσαλονίκη και Six Dogs - Αθήνα αντίστοιχα. Με την ευκαιρία αυτή ο Scott Vitt, κιθαρίστας και φωνή του συγκροτήματος μας κάνει μια μεγάλη κουβέντα για τις μουσικές αγάπες του αστεροειδή - Ελεάνα Γαρίνη.

Λοιπόν, είμαστε μπάντα εδώ και πολύ καιρό και δεν είναι μυστικό` δηλώνουμε τις επιρροές μας ξεκάθαρα. Γιατί όχι; Αυτή δεν είναι η ουσία του να παίζεις ροκ εν ρολ; Όπως οποιοσδήποτε που έμαθε πώς να παίζει κιθάρα ή ξεκίνησε ένα συγκρότημα στην εφηβεία του, το κάναμε επειδή θέλαμε να μιμηθούμε κάποιους πριν από εμάς. Ο Dylan ήθελε να μοιάζει με τον Woody Guthrie, οι Lennon και McCartney ήθελαν να είναι σαν τους Don και Phil από τους Everly Brothers, όσο για τους Stones και τους Led Zeppelin; Πήραν απλά τα τραγούδια των ειδώλων τους και τα έπαιξαν σε λευκά παιδιά των πόλεων που δεν τα γνώριζαν χωρίς καν να γνωστοποιούν ποιους έκλεβαν... Και γιατί να το έκαναν; Κανείς δεν θα το μάθαινε, σωστά; Ευτυχώς για τους Stones και τους Zeppelin, το ίντερνετ δεν υπήρχε ακόμη.

Έτσι, θέλοντας να αποδώσουμε τα εύσημα εκεί που πρέπει, ρώτησα τους συμπαίκτες μου στη μπάντα να μου δώσουν 5 με 10 ονόματα εκείνων που πιστεύουν ότι ήταν οι μεγαλύτερες επιρροές στον ήχο μας. Υπήρξαν κάποια που αναφέρονταν σε όλες, γι' αυτό έκανα μια λίστα με όσα μας άρεσαν περισσότερο. Η κάτωθι λίστα περιλαμβάνει τα δέκα πιο σημαντικά, επιδραστικά, που μας εμπνέουν πιο πολύ, μουσικά σχήματα που κλέψαμε για να γίνουμε το τίποτα που είμαστε σήμερα. Σημείωση: δεν το αισθανθήκαμε αναγκαίο να περιλάβουμε τους Beatles και τους Stones, επειδή είναι προφανές και κάθε μπάντα με κιθάρα που αρνείται τουλάχιστον τον ένα ή και τους δύο αυτούς σαν επιρροή λέει μάλλον ψέματα, παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά ή απλά δεν είναι πολύ καλός. Επίσης αφήσαμε απ' έξω τους Velvet Underground, Suicide, My Bloody Valentine, Spacemen 3 (παρότι το όνομά μας είναι η απόδειξη της σπουδαιότητάς τους για εμάς) και The Jesus and Mary Chain... Για την ιστορία, προφανώς αυτές οι μπάντες είναι όλες τους τεράστια επιρροή για εμάς, αλλά το να ακούσεις μια ακόμη μοντέρνα "ψυχεδελική" μπάντα (και σε παρακαλώ, μη μας αποκαλέσεις έτσι) να μιλάει για τους Velvets... καλύτερα να βάλουμε στη λίστα τους Beatles. Με πιάνεις;

Μετά από όλα αυτά, ξεκινάμε...

10. Gram Parsons / The Flying Burrito Brothers: κανείς δεν είχε την ίδια επίδραση σ' εμένα προσωπικά, τόσο άμεσα και καθοριστικά και με την ίδια ταχύτητα όσο ο Gram Parsons. Θέλω να πω, ίσως την πρώτη φορά που άκουσα τους Beatles ή τους Sex Pistols υπήρξε αυτή η άμεση ανάγκη να καταναλώσω περισσότερο, μα σήμαινε περισσότερο ψάξιμο για να ακούσω τι άλλο είχαν κάνει. Με τον Gram Parsons, ήταν άμεσο... βρήκα τη φωνή και το γράψιμό του τόσο εθιστικό ώστε σχεδόν τράβηξα με το ζόρι τη μπάντα προς ένα δρόμο που οι πιο πολλοί θα χαρακτήριζαν αυτοκτονικό για την καριέρα του. Αλλά δεν μας νοιάζει καθόλου αυτό. Αγοράσαμε μια pedal steel κιθάρα, φυσαρμόνικες, ένα μπάντζο, ένα Dobro κι εξαναγκαστήκαμε να τα μάθουμε. Αποπειράθηκα να αλλάξω τη φωνητική μου προσέγγιση και η μεταμόρφωση ήταν πλήρης... Στα τέλη του 2001 γίναμε μια country μπάντα που έπαιζε στη Philadelphia. Οι Asteroid #4 παίζουν Κοσμική Αμερικάνικη Μουσική... καλό ακούγεται, δε συμφωνείς; Ίσως και όχι. Εκείνο που καταφέραμε πάντως ήταν να ανοίξουμε τις πόρτες ώστε μια ομάδα μουσικών που μεγάλωσε με ροκ και πανκ να ανακαλύψει τους Merle Haggard και George Jones, τα honky tonk, bluegrass, trucker, το Bakersfield, το Nashville, το Memphis... κτλ κτλ. Αλλά πιο σημαντικό... αυτό το πείραμα μας έμαθε πώς να γράφουμε καλύτερα τραγούδια και πώς να τα διατηρούμε πιο απλά, έτσι ώστε όταν μια μέρα επιστρέψουμε στις ψυχεδελικές μας επιδιώξεις, να τα ξέρουμε καλύτερα! Σαν μουσικοί, χρωστάμε στον Gram Parsons πολλά και για το λόγο αυτό θα κρατάει πάντοτε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των Asteroid #4.

9. Lilys: ο άνθρωπος, ο μύθος, ο θρύλος... ο Kurt Heasley. Είμαστε αρκετά τυχεροί να γνωρίσουμε τον Kurt αρκετά καλά καθώς ζούσε στην ίδια γειτονιά με εμάς πίσω στο 1999. Αυτό ήταν ακριβώς όταν η μπάντα ξεκινούσε να γράφει τα τραγούδια που θα γίνονταν το "Apple Street" EP. Παρότι ήμασταν σκληροπυρηνικοί οπαδοί των Lilys πολύ πριν συναντήσουμε τον Kurt, είχαμε την ευκαιρία να περιοδεύσουμε με τους Lilys το 1998 για την κυκλοφορία του "Introducing the Asteroid #4". Κατά σύμπτωση κατά τη διάρκεια αυτής της τουρνέ, η μπάντα που έπαιζε μαζί του απαρτιζόταν από τα ιδρυτικά μέλη των Beachwood Sparks. Ξοδεύοντας πολλές νύχτες στο δωμάτιο, μιλώντας για τον Gram Parsons μ' αυτούς τους τύπους ήταν ζωτικό για το προς που θα κατευθυνόμασταν. Αλλά ας γυρίσουμε στον Kurt... από τη στιγμή που ακούσαμε για πρώτη φορά το σινγκλ "February 14th", γίναμε φανατικοί των Lilys. Και πάλι, άλλη μια μπάντα που δεν δίστασε ποτέ να δοκιμάσει καινούργια πράγματα και στο δικό μας μυαλό τουλάχιστον, ο Kurt Heasley είναι ο Ray Davies της γενιάς μας. Παρόλο που όλοι του αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα του "Better Can't Make Your Life Better", ήταν ο προκάτοχός του "Eccsame the Photon Band" που απλά μας τίναξε τα μυαλά στον αέρα! Με τους Floydικούς του ρυθμούς και τη βομβώδη του melodica... ήταν τέλειο για την εποχή του. Αξίζει να σημειώσουμε ωστόσο, ότι όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το "Better", αποφασίσαμε κι εμείς ότι ήταν καιρός για αλλαγή κι αυτό ήταν που μας οδήγησε στο να θελήσουμε να βουτήξουμε στη mod μόδα των 60's με τις δωδεκάχορδες καμπανιστές κιθάρες που αποτέλεσαν το "King Richard's Collectibles". Ήταν δυστυχώς ο χειρότερος δίσκος μας, αλλά τουλάχιστον μας δόθηκε έτσι η ευκαιρία να δουλέψουμε με τον Kurt σαν παραγωγό και να μάθουμε να απλοποιούμε τον ήχο μας, το οποίο τελικά μας οδήγησε στην εμπλοκή μας με την country rock.

8. The Band: πιστεύουμε ακράδαντα πως όταν έχεις πέντε ανθρώπους σε μία μπάντα μαζί, είναι πολύ σημαντικό να έχει πολλούς τραγουδιστές, και οι Band δεν είχαν καμία έλλειψη από δαύτους. Όλοι οι τύποι σ' αυτό το σχήμα με τους ιδιαίτερα ευφυείς μουσικούς το έκαναν κάτι ξεχωριστό κι είχαν το σεβασμό όλων των συναδέλφων τους της εποχής. Τόσο που όταν κυκλοφόρησε το "Music From Big Pink" τον Ιούλιο του '68, σε μία φάση που οι περισσότεροι ήταν μέχρι το γόνατο χωμένοι στην ψυχεδέλεια, οι Band λίγο ή πολύ τους έκαναν ΟΛΟΥΣ να θέλουν να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Μιλάω για τον Dylan, τους Beatles, τους Stones... Αλλά εκείνο που ήταν αληθινά ξεχωριστό για τους Band ήταν ότι όλοι τους φαίνονταν τόσο απίστευτα προσγειωμένοι... εκτός ίσως από τον Robertson. Εδώ όμως έχουμε μια καθόλου τυπική περίπτωση που ο κιθαρίστας του συγκροτήματος βρισκόταν εντελώς στη σκιά όλων των υπόλοιπων. Θέλω να πω ότι οι Danko, Manual, Hudson και φυσικά ο Levon Helm, εκείνοι έκαναν τους The Band αυτό που ήταν. Μιλώντας για τον Levon... αξίζει να αναφέρουμε ότι ο ντράμερ μας Adam, θεωρεί τον Levon Helm σαν τον καλύτερο ντράμερ και είναι εύκολο να συμφωνήσεις. Ένας ντράμερ που νοιάζεται για το τραγούδι είναι κάτι σπάνιο να βρεις και οι Band είχαν αδιαμφισβήτητα τον καλύτερο.

7. Popol Vuh: η ιδιοφυΐα που ονομάζεται Florian Fricke. Υπήρξαν οι μύστες της "Krautrock" σκηνής κι αντίθετα με τους Can, τους Amon Duul και τα βαρύτερα ονόματα του είδους, που όλα τους προωθούσαν ένα πολιτικό μήνυμα, οι Popol Vuh βούτηξαν βαθιά στα μυστήρια των φυσικών και αρχαίων κόσμων. Χωμένοι βαθιά στους ανατολίτικους ήχους και το σιτάρ ιδιαίτερα, ήταν μάγοι ενός ήχου που χρησιμοποίησε μίνιμαλ κρουστά σαν άνθρωποι των σπηλαίων, δυναμικά γυναικεία φωνητικά και καθαρές κιθάρες περασμένες από πολλαπλά κανάλια που τους έκαναν να ηχούν ως τίποτε άλλο, από το παρελθόν ή το παρόν. Ο ήχος τους φαίνεται να διαγράφει μια εικόνα της κοινοβιακής ζωής των αρχών των 70's, της ανατολίτικης πνευματικότητας και ενός διαφωτισμού από τα τέλη του 20ου αιώνα. Έγραψαν πολλές μουσικές για ταινίες, με κορυφαία εκείνη για το "Nosferatu" του Herzog. Οι Asteroid #4 συνεχίζουν να βουτούν όλο και πιο βαθιά σε ανατολίτικους ήχους με μία περισσότερο μινιμαλιστική οπτική κι αυτό είναι κάτι που μάθαμε από τους Popol Vuh.

6. Ride: πιθανότατα, το σπουδαιότερο από τα Βρετανικά συγκροτήματα των αρχών των 90's και της περιόδου του "shoegaze"...τουλάχιστον κατά τη γνώμη μας (και οι My Bloody Valentine ήταν Ιρλανδοί). Τέλος πάντων, σε ένα είδος όπου οι My Bloody Valentine είναι περισσότερο γνωστοί για τους κιθαριστικούς πειραματισμούς του Kevin Shields, οι Ride θα 'πρεπε να αναγνωριστούν για την rhythm section τους. Tο μπάσο και τα ντραμς είναι η κινητήριος δύναμή τους και με τις γλυκές φωνητικές αρμονίες των Andy Bell και Mark Gardner, εύκολα ξεχώριζαν από το πλήθος μιας κατά τα άλλα κορεσμένης σκηνής από σχήματα που γνώριζαν ένα μόνο κόλπο. Κι ας μην αναφέρουμε ότι δοκίμασαν διαφορετικά πράγματα και δεν φοβήθηκαν να μη χρησιμοποιήσουν εφέ στις κιθάρες τους στα άλμπουμ τους "Carnival of Light" και "Tarantula". Σ' ένα μοντέρνο κόσμο γεμάτο με μουσικόφιλους που θέλουν οι αγαπημένους τους μπάντες να συνεχίζουν να ηχογραφούν τον ίδιο δίσκο, οι Ride έδειχναν περισσότερο απασχολημένοι με το να κάνουν πράγματα για εκείνους τους ίδιους κι αυτό είναι ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό για μουσικούς αυτές τις ημέρες. Ομοίως κι εμείς, μας αρέσει να δοκιμάζουμε διαφορετικά πράγματα από δίσκο σε δίσκο και οι Ride ήταν ένα από τα πολύ λίγα σύγχρονά μας σχήματα, όχι από τα 60's ή τα 70's που το έκαναν αυτό με επιτυχία.

5. The Byrds: ΑΓΑΠΑΜΕ την Καλιφόρνια. Αυτήν αποκαλούμε σπίτι και για εμάς, καμία μουσική δεν αντιπροσωπεύει τον ήχο της Καλιφόρνια πιο πολύ από τους Byrds. Καλά, εντάξει, υπάρχουν επίσης και οι Beach Boys... αλλά οι Byrds ήταν τόσο γαμημένα cool! Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής τους, είχαν τον Gene Clark, τον David Crosby, τον Clarence White, τον Gram Parsons... δωδεκάχορδες, σακάκια με κρόσια, μπότες όπως των Beatles, δέρμα, τζην και καστόρι όλα τυλιγμένα σ' ένα γαμάτο ακαταμάχητο πακέτο. Πήραν ότι ερχόταν από τη Μεγάλη Βρετανία και το έκαναν Αμερικάνικο και το έκαναν τόσο καλά που οι Βρετανικές μπάντες ήθελαν να το κάνουν όπως οι Byrds. Άλλαξαν σύνθεση αρκετές φορές, που είναι κατανοητό, και κάθε μία τους, αν και όχι τόσο σπουδαία όσο η προηγούμενή της, κατάφερνε ακόμη να κρατάει τα πράγματα σε ενδιαφέρον επίπεδο. Μόλις έβαλαν τον Gram Parsons στην παρέα μας έδωσαν το άλμπουμ "Sweetheart of the Rodeo". Ακόμη και στην πιο ευάλωτη κατάστασή τους, με μόλις τρία μέλη, κατάφεραν να δημιουργήσουν τον καλύτερό τους δίσκο, το "The Notorious Byrd Brothers". Ο δίσκος μας "Honeyspot" ήταν πολύ επηρεασμένος από την ατρόμητη είσοδο των Byrds στην country και παραμένουν ένα μεγάλο μέρος όσων κάνουμε σήμερα.

4. Pink Floyd: ίσως το συγκρότημα που θα μπορούσαμε να βάλουμε στην ομάδα με τα προφανή ονόματα που αφήσαμε έξω από αυτή τη λίστα, αλλά είναι εκείνοι που ακούμε περισσότερο στις κριτικές της μουσικής μας, και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα μ' αυτό. Είχαν όλα όσα αγαπούμε` σπουδαία τραγούδια, όραμα και την ικανότητα να μετατρέψουν ένα περιορισμένο ποσό μουσικού ταλέντου σε κάτι ενδιαφέρον και προοδευτικό. Οι αγαπημένοι μας δίσκοι των Floyd είναι αυτοί που ο πιο πολύς κόσμος δεν ξέρει καν ότι υφίστανται και προηγούνται χρονικά του δίσκου που τους έκανε γνωστούς, του Dark Side Of The Moon. Ήταν οι αγαπημένοι του κλαμπ UFO, είχαν τον Syd Barrett σαν μπροστάρη και όταν τον έδιωξαν, έγιναν καλύτεροι. Ήταν κάποιοι από τους πολύ λίγους στην κυριαρχούμενη από Αγγλο-Αμερικάνικες μπάντες στη ροκ σκηνή των 60's και 70's που είχαν τον απόλυτο σεβασμό από τις Γερμανικές μπάντες του "Krautrock" κινήματος. Σκέφτονταν επίσης ολόκληρη τη μουσική τους με οπτική συνοδεία. Τόσο μάλιστα, ώστε αρκετοί από τους δίσκους τους, του More συμπεριλαμβανομένου, που είναι το προσωπικό αγαπημένο μου, ήταν στην πραγματικότητα σάουντρακς. Ναι, έγιναν κακοί προς το τέλος, αλλά αντίθετα με πολλούς άλλους, ή όλους, από τους σύγχρονούς τους, κατάφεραν να παραμείνουν σεβαστοί κατά τη διάρκεια των 80's. Το Live at Pompeii ήταν μια μέγιστη επιρροή στα όσα κάναμε στην αρχή και παραμένει ένα μεγάλο μέρος του DNA μας. Στην πραγματικότητα πήραμε ένα sample με τον David Gilmour να μιλάει και προσθέσαμε το απόσπασμα σε ένα από τα πρώτα κομμάτια μας που λεγόταν "Fingerspan".

3. The West Coast Pop Art Experimental Band: όπως αναφέραμε νωρίτερα ζούμε στην Καλιφόρνια. Στην περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο για να ακριβολογούμε. Και δεν είναι μυστικό ότι στο απόγειο της ψυχεδέλειας των 60's, η Bay Area είχε μια καταπληκτική σκηνή. Οι πρώιμοι Jefferson Airplane και Grateful Dead ήταν υπολογίσιμες δυνάμεις. Ζούμε σε απόσταση λεπτών από υπάρχοντα μέλη και των δύο συγκροτημάτων, όπως και των Beau Brummels, των Youngbloods, των Quicksilver Messenger Service. Πάντως όταν μιλάμε για κλασικές μουσικές σκηνές πόλεων, κατά τη γνώμη μας εκείνη του Σαν Φρανσίσκο δεν έπιανε μία μπροστά στου Λος Άντζελες. Εννοώ ότι ήταν πολύ λιγότερο χίπικη και περισσότερο διεστραμμένη και κάποτε... εντελώς σκοτεινή. Υπήρχαν οι Doors, οι Byrds, οι Love, οι Seeds, οι Music Machine και φυσικά, οι West Coast Pop Art Experimental Band. Εξ αρχής συναρμολογήθηκαν σαν ομάδα, και οι τύποι δεν συμπαθούσαν πραγματικά ο ένας τον άλλο. Την παραγωγή αρχικά τους έκανε ο Kim Fowley σαν απάντησή του στο αρτίστικο σχήμα του Warhol, τους Velvet Underground. Πάντως, οι WCPAEB προέρχονταν από το ηλιόλουστο L.A. παρά από τη Νέα Υόρκη, κι αυτό τους έκανε ακόμη πιο παράξενους. Είχαν σπουδαία τραγούδια με παράδοξο στιχουργικό περιεχόμενο και αναμείγνυαν τις ακραία ψυχεδελικές συνθέσεις τους με τον ήλιο της Καλιφόρνια, και το αποτέλεσμα ήταν φευγάτο. Όπως και άλλοι πολλοί, ή όπως οι περισσότερες ψυχεδελικές μπάντες, αυτοί οι τύποι αγνοήθηκαν εγκληματικά στην εποχή τους, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι έξω από έναν κύκλο ανθρώπων που πήγαινε σε σπιτικά πάρτυ στο Λος Άντζελες δεν τους είχε ποτέ ακούσει. Ευτυχώς όμως, υπήρξαν και αποτελούν μια τεράστια πηγή έμπνευσης στο πώς να αντιμετωπίσουμε τους δίσκους μας και τα τραγούδια που τους απαρτίζουν.

2. Hawkwind: ομοίως με τους Pink Floyd, οι Hawkwind είναι μία μπάντα με την οποία συχνά μας συγκρίνουν. Επίσης, ξανά όπως με τους Floyd ή ακόμα τους Gong, παρότι όχι Γερμανοί, συχνά μπαίνουν στο ίδιο γκρουπ με ονόματα που χαρακτηρίζονται σαν μέρος της "Krautrock" σκηνής. Ας το κάνουμε γνωστό: οι Hawkwind γαμάνε. Στην ουσία δημιούργησαν τη φάση με την οποία είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι, το space rock, κι είχαν τον τρόπο να εμφανίζονται από το μέλλον αν και ήταν όσο χίπιδες μπορούσαν να γίνουν. Είχαν εκείνο το μετά-την-αποκάλυψη και αναρχικό συνάμα vibe πριν από οποιονδήποτε, όχι με Γερμανικό παρελθόν, κι όλο αυτό με φόντο έναν βαρύ κι επαναληπτικό ήχο που μαζί με τους Black Sabbath, σχηματίζει όλα όσα κάθε μπάντα του stoner-rock προσπαθεί να κάνει σήμερα. Είχαν και φανταστική παρουσία επί σκηνής, με μεγάλο ήχο, οπτικό σόου και φυσικά την όμορφα ζωγραφισμένη, και γυμνή, Stacia. Αποτελούν την επιτομή όσων θα έπρεπε να είναι η ψυχεδελική μουσική και γιατί ξύνουμε τα κεφάλια μας γύρω από το πόσο εύκολα χρησιμοποιείται ο όρος "psych" σήμερα για να περιγράψει μπάντες που θα φοβούνταν τους Hawkwind αν τους έβλεπαν να περπατούν δίπλα τους στο δρόμο. Οι Hawkwind ήταν μια τεράστια επιρροή στον πρώτο-πρώτο μας δίσκο και πιστεύω ότι μπορούμε να πούμε το ίδιο και γι' αυτόν που μόλις τελειώσαμε. Δυστυχώς, θα παίξουν ζωντανά το άλμπουμ τους "Warriors on the Edge of Time" στο Σαν Φρανσίσκο τον Οκτώβριο όσο εμείς θα είμαστε στην Ευρώπη... Γαμώτο.

1. Neil Young: Kαι είναι και ο Neil. Ο Neil ήταν ο μοναδικός καλλιτέχνης σε όλες τις λίστες των μελών του συγκροτήματος, όπως και στη δική μου. Ξεκινώντας με τους Buffalo Springfield, άλλο ένα σημαντικό μέρος της σκηνής του L.A. που αναφέρθηκε νωρίτερα, ήταν το πιο cool πράγμα που συνέβαινε τότε. Κανείς δεν ανέμειξε τα κουστούμια των mod με τα καστόρινα σακάκια με κρόσσια καλύτερα και ο Neil Young ήταν εκείνος που προσέθεσε την αισθητική των ιθαγενών Αμερικάνων περισσότερο από τους υπόλοιπους. Τα καλύτερα τραγούδια τους ήταν ασφαλώς εκείνα του Neil. Το "Expecting to Fly", που τυγχάνει να είναι το αγαπημένο μου, το "Sugar Mountain", τα "Broken Arrow" και "I Am a Child" ήταν οι σπόροι που έπεσαν για αυτό που θα γινόταν ο Neil Young. Σε οτιδήποτε πήρε μέρος ήταν καταπληκτικό. Είτε αυτό ήταν οι Buffalo Springfield, οι CSN&Y ή οι Crazy Horse, αυτή ήταν η μουσική με την οποία μεγαλώσαμε και τρέχει στις φλέβες μας. Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν ποιος είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, λέω ο Neil Young και πάντοτε μου ρίχνουν περίεργες ματιές. Ο Neil Young; Ναι, ο Neil Young.επειδή βρήκε έναν τρόπο να παίζει με τα μέσα που διέθετε και στην πορεία επινόησε ένα στυλ εντελώς δικό του. Η ταπεινότητά του, η ανάγκη του να κάνει εκείνο που ήθελε και με το δικό του πρόγραμμα, η τρεμουλιαστή φωνή του και ασφαλώς η ευαισθησία του για ακουστική όσο και ηλεκτρική μουσική που δεν γίνεται να αγγιχθεί από οποιονδήποτε άλλον. Πάντοτε είχε ένα μήνυμα, είτε αυτό ήταν στο Ohio ή στο Southern Man ή στο Vampire Blues. Τα μηνύματα που μετέφερε είναι διαχρονικά και ισχύουν και σήμερα. Συχνά μιλάμε γύρω από το πόσο λυπητερό είναι που όλοι οι μουσικοί μας ήρωες φτάνουν σε μία ηλικία που απλά δεν θα μπορούν να είναι μαζί μας για πολύ ακόμα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, όταν ο Neil Young αφήσει αυτόν τον κόσμο πίσω του, και πιστεύω ότι μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων των συμπαικτών μου εδώ, ότι θα νοιώσουμε σαν ένα κομμάτι των παιδικών μας χρόνων να μας έχει εγκαταλείψει μαζί του. Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί για πολλά χρόνια ακόμα.

Scott Vitt,
Vocalist/Guitarist