Αύγουστος Κορτώ : Τι θα βάλω στο σάβανό μου

Τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι, γιατί μ'αυτόν το δίσκο με νανούριζε η μάνα μου, και γιατί μες στα έντεκα τραγούδια του περιέχεται παν τι το θαυματοποιό και το αξεπέραστο και το υπερήφανο και το μεγαλειώδες που θα μπορούσε ποτέ κανείς να αφαιμάξει απ' την αλλοπρόσαλλη και τόσο επιρρεπή στην ποταπότητα χώρα μας.

Τον Ένοικο του Πολάνσκι, γιατί σ'αυτήν την ταινία -που έχω δει τόσες φορές ώστε έχω αποστηθίσει μέχρι και τους καμένους διαλόγους της- αντανακλώνται όλοι οι λόγοι που με οδήγησαν στην Τέχνη (αντί για το μπαλκόνι του τέταρτου), κι ακόμα γιατί περιέχει το αχτύπητο φιλοσοφικό ερώτημα: "Τι δικαίωμα έχει το κεφάλι μου να αυτοαποκαλείται εγώ;"

Τον Τυφλό Δολοφόνο της Άτγουντ, την Λολίτα του Ναμπόκοφ και την Αθανασία του Κούντερα, όλα μαζί σ' ένα τομίδιο (compendium) μπας και μετά θάνατον αξιωθώ και γράψω κι εγώ τόσο συγκλονιστικά βιβλία.

Το Αρνί - γιατί σαν τους φαραώ, αρχαίους αυτοκράτορες, κ.τ.λ, θέλω στον άλλο κόσμο να με συντροφεύσουν και τ' αγαπημένα μου πρόσωπα και κατοικίδια (μπορείτε ευθέως να κάμετε παραλληλισμούς με τον Χίτλερ και την Μπλόντι, το λυκόσκυλό του).

Αν και δεν ξέρω πώς ακριβώς θα χωρέσουνε στον τάφο μου (πιθανώς με κάποια μαγκιά κβαντομηχανικής, μαύρη τρύπα, τέτοια φάση), θέλω να πάρω μαζί μου το Παρίσι και το Βερολίνο, όλα μαζί όμως, γκουμούτσα, με τα καφέ του Μαραί και την Saint Honore, με τη Nollendorfplatz και τη σοκολατερί Leysieffer - θάψτε και τους κατοίκους μαζί μου, έτσι κι αλλιώς, άμα πεθάνω εγώ, χέστηκα τι θ' απογίνουν οι Παριζιάνοι κι οι Βερολινέζοι.

Επίσης θέλω, μιας και περνάμε σε σφαίρα μεταφυσικής και μαγικής σκέψης (έτσι αποκαλούνται στην ψυχιατρική οι διάφορες μαλακίες που λένε οι σχιζοφρενείς), θέλω να μου νεκραναστήσει κάποιος και να τον ξαναθάψει μαζί μου τον Φραντς Πέτερ Σούμπερτ, που είναι ο Ένας Θεός, ο Πατέρας Παντοκράτορας, Ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.

Χώστε ακόμα, παρακαλώ, όγκο ίσο με του Ειρηνικού Ωκεανού -δε γαμείς, βάλε και τον Ατλαντικό μαζί- από τζιν Tanqueray με τόνικ (κι ένα σερβιτόρο να μου τα φέρνει ένα-ένα, για να μην τα βάζω μονάχος μου κι αισθάνομαι μπεκρής).

Μια φωτογραφία της μάνας μου, γιατί δεν ξες, μπορεί στον Άλλο Κόσμο όπου θα συναντηθούμε ξανά νά' χει αλλάξει κάπως, νά' ναι ξανά σαν κοριτσάκι.

Βάλτε και λίγη φούντα, παρακαλώ - αν δεν αντέχεται η ρημάδα η ζωή χωρίς ουσίες, πόσω μάλλον ο θάνατος...

Και τέλος, φυσικά, πάνω απ' όλα, το αίμα της καρδιάς μου, το φως της ζωής μου, το μόνο πλάσμα που μπορεί να κάνει και μιαν αιωνιότητα στον Κάτω Κόσμο να μοιάζει με γλυκιά ζωή, με βόλτα στη Champs Elysees και με φιλί που σε ξυπνά, και σε ξυπνά, και σε ξυπνά. Κουτάβι, εσένα λέω...
_ _ _

"Ο Δαιμονιστής", το τελευταίο μυθιστόρημα του Αυγούστου Κορτώ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.