Οκτώ καλλιτέχνες που θα βγαίναμε για μπύρες

Motörhead (Γιώργος): Rock n roll, εκκωφαντικό βρώμικο rock n roll μέχρι το τέλος. Ίσως η πιο ενωτική μπάντα που γουστάρουν να την ακούνε ροκάδες, μεταλλαδες, πάνκηδες, ποστ-πάνκηδες, ροκαμπίλια, λαϊκοί και πολλοί άλλοι. Είναι μία μπάντα που όποτε βάζω να ακούσω μου φτιάχνει τη διάθεση γιατί όλη η φιλοσοφία περιστρέφεται από ένα κυρίως πράγμα: Αγάπη για το ροκ εν ρολ και όλα αυτά που πρεσβεύει. Οπότε μπύρες σε κάποιο μπαρ βλέποντας κάποια άσημη μπάντα και after μπύρες στο Rainbow Bar and Grill.

Jeff Buckley (Δημήτρης): Η ομορφιά όλου του κόσμου σε ό,τι κι αν έκανε αυτός ο άνθρωπος που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Ό,τι άγγιζε μεταμορφωνόταν σε χρυσάφι. Από το "Hallelujah", που καθιέρωσε ως ύμνο χωρίς καν να είναι δικό του τραγούδι, μέχρι ό,τι cover κι αν έκανε σε καφετέριες και μπαρ κάτω από πολλά διαφορετικά ψευδώνυμα, χωρίς να τον ξέρει σχεδόν κανείς. Κι αυτό το συνέχισε κι αφού έβγαλε το θρυλικό "Grace". Θα ήθελα λοιπόν να τον αναγνώριζα σε ένα από αυτά τα καφέ και να πίναμε μια μπύρα, ίσως και παραπάνω, μετά το σετ του. Και να συζητούσαμε με βάση αυτό που είπε κάποτε: "Δε με ενδιαφέρει πραγματικά να με θυμούνται. Ελπίζω να θυμούνται τη μουσική μου".

The Beatles (χωρίς τη Γιόκο Όνο) (Γιώργος): Υπάρχουν λίγες μπάντες στην ιστορία της μουσικής που μπορούν να χαρακτηριστούν ιδιοφυείς. Μπάντες που επηρέασαν εκατομμύρια ανθρώπους πέρα από τα στενά όρια της μουσικής, δημιουργώντας νέες τάσεις και ρεύματα. Οι Beatles είναι σίγουρα μία από αυτές. Και το κατάφεραν αυτό σε μόλις 8 χρόνια. Άργησα πολύ να ανακαλύψω και να εκτιμήσω το μεγαλείο τους, γιατί ως πιτσιρικάς ήμουν (και είμαι) οπαδός του πιο σκληρού ήχου. Ακούγοντας όμως τη δισκογραφία τους είδα πως μπορείς να συνδυάσεις την ευαισθησία, την ψυχεδέλεια και την αλητεία με τρόπο μοναδικό. Πως μπορείς να είσαι η πιο εμπορική και ταυτόχρονα η πιο πειραματική μπάντα της εποχής σου. Οπότε τι καλύτερο από κάποιες μπύρες μαζί τους σε μία pub στο Liverpool (you'll never walk alone); Επίσης οι μπασογραμμές αλλά και γενικότερα η συνθετική προσέγγιση του McCartney, είναι τόσο έξυπνη που στον ίδιο χρόνο που εσύ χρειάζεσαι για να ψήσεις τον καφέ σου, ο τύπος μπορούσε να μετατρέψει μια απλή μελωδία σε ένα megahit.

Pink Floyd (εποχή Syd Barrett) (Άρης): Ίσως και να μη μιλούσαμε καθόλου στο διάστημα των τριών ωρών. Ίσως να μην ήταν μπύρες που θα πίναμε, ίσως να ζωγραφίζαμε ή να συζητούσαμε για τις αρχιτεκτονικές τάσεις του Λονδίνου. Το πως θα περνούσε ο Χρόνος με τους Pink Floyd μάλλον θα ήταν τόσο προβλέψιμος όσο η μουσική τους. Παρ' όλ' αυτά θα έδινα τα πάντα για να καταλάβω πως έβλεπαν τον κόσμο και πως κατάφερναν (όσοι κατάφεραν), να επιβιώσουν μέσα σε αυτόν και να τον αλλάξουν μια για πάντα με την μουσική τους…

Tom Μorello (Θανάσης): Με έκανε να δω την κιθάρα σα γεννήτρια ήχων και όχι απλώς σαν ένα έγχορδο με γκαζάτο ήχο. Η διαλλακτικότητά του ως προς τη δημιουργία ήχων και φράσεων μέσα στη σύνθεση, με έχει εμπνεύσει να διευρύνω τις δυνατότητες του οργάνου. Πέρα από εξαιρετικός μουσικός, είναι και εξαιρετικός άνθρωπος. Ο τρόπος ζωής του και η στάση του απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα έχουν κερδίσει πέρα από το σεβασμό μου και την επιθυμία μου να πίναμε μπύρες μετά από κάποια διαδήλωση.

The Doors (Άρης): Ίσως όχι η αγαπημένη μου μπάντα αλλά σίγουρα η μπάντα που θα περνούσαμε καλύτερα όταν θα βγαίναμε για μπύρες. Κατ’ αρχάς θα μας επικοινωνούσαν τον τρόπο που ένας μπλουζ τραγουδιστής, ένας τζαζ ντράμερ, ένας κλασικός κιθαρίστας και ένας πιανίστας κατάφεραν να φτιάξουν αυτήν την πρωτότυπη και φρέσκια μουσική που κατέκτησε τον πλανήτη κρατώντας όμως τις επιρροές τους αναλλοίωτες. Κατά δεύτερον ποιος δε θα ήθελε να ακούει τον Μόρισον να απαγγέλει ποίηση με τις ώρες;;;

Gavin Harrison (Θανάσης): Ακούγεται παράξενο από έναν κιθαρίστα να ονοματίζει έναν ντράμερ ως τον καλλιτέχνη που τον έχει επηρεάσει δημιουργικά. Ο Gavin μου έδειξε πως τα τύμπανα δεν είναι απλός ο ρυθμός σε ένα τραγούδι. Η φρασεολογία του καθώς και οι δυναμικές του, μου έδειξαν πως και τα τύμπανα μόνα τους, μπορούν να είναι μελωδική μουσική. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πολλά για την προσωπική του ζωή, αλλά η μουσική του ευφυΐα είναι κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ πίνοντας μαζί του μια IPA.

Fontaines D.C. (Δημήτρης): Κατ' αρχάς, πέρα από τη μουσική τους και τους στίχους του Grian Chatten, που λατρεύω, οι τύποι είναι Ιρλανδοί. Άρα ο ορισμός του "πίνω μπύρες". Πρόσφατα πέτυχα ένα παλιό βίντεό τους στο YouTube που τραγουδούν με πάθος το "The Auld Triangle" από The Dubliners (λιγάκι) μεθυσμένοι και επιβεβαίωσα την επιλογή μου να τους αναφέρω εδώ. Σημειωτέον, η αγαπημένη μου μπύρα είναι η Guinness, άρα πιστεύω πως θα τα πηγαίναμε καλά, και εννοείται η κουβέντα θα ήταν περί ποίησης. Άλλωστε, αυτό τους ένωσε πρώτα και μετά ήρθε η μουσική.

....και εδώ ένα μιξτέιπ με όλους τους ανωτέρω.

Οι Black Body Radiation παρουσιάζουν ζωντανά το ντεμπούτο album τους "Burn the Cycle" το Σάββατο 11 Μαΐου στο ΙΛΙΟΝ Plus - πληροφορίες εδώ. Η φωτογραφία είναι της Βαλεντίνας Βαγενά.