Οι 5 κορυφαίες ταινίες που οι Caspian θα λάτρευαν να...

...έχουν γράψει τη μουσική τους επένδυση.

Το σημερινό "Be my guest" γράφτηκε φαίνεται υπό την επήρεια της απονομής των κινηματογραφικών βραβείων "χρυσές σφαίρες", μια και οι "ά-σφαιροι" post rockάδες Caspian ρίχνουν μια κλεφτή ματιά προς τη μουσική που ντύνει ταινίες και αποδίδουν τα εύσημα σε όσους τους εμπνέουν. Η μουσική τους ούτως ή άλλως παραπέμπει σε αχανή ηχοτοπία, ονειρικά σινεμάτικ και ότι άλλο μουσικογραφιάδικο κλισέ μπορείς να σκεφτείς για εκείνες τις μουσικές που σου δημιουργούν ολόκληρες μπομπίνες με εικόνες στο μυαλό. Μπορείτε να το διαπιστώστε στην Αθήνα 15/1 στο An Club και στη Θεσσαλονίκη 16/1 στο Eightball Club. - Ελεάνα Γαρίνη

1) The Tree of Life (Terrence Malick)

Η τέχνη σ' αυτήν, και σε όλες τις ταινίες του Malick, μιλάει από μόνη της. Η μουσική είναι που στην πραγματικότητα τα ωθεί όλα στο επόμενο επίπεδο και πάντα κάνει μια θαυμάσια δουλειά βρίσκοντας το κατάλληλο υλικό. Ατμοσφαιρική, σαρωτική και συναισθηματικά περιεκτική, είναι χαρακτηριστικά σημεία του ύφους του και κάθε φορά που παρακολουθώ αυτή την ταινία (που πρέπει να είναι περίπου 10-12 φορές τώρα) αμέσως ακούω το δικό μου score στο κεφάλι μου. Ταινίες σαν κι αυτή καλούν τις μούσες χωρίς προσπάθεια.

2) Enter The Void (Gaspar Noe)

Το κλειστοφοβικό αστικό τοπίο σ' αυτήν μου δίνει μια αίσθηση σαν το Blade Runner κάποιες φορές, και παρ' όλα αυτά υπάρχει τόσο βάθος σε όλα τα πλάνα. Είναι ένα μοντέρνο αριστούργημα και η ξεκάθαρα παραισθησιογόνος φύση των εικόνων είναι πλούσια προς ηχητική εξερεύνηση. Δώσε στον καθένα από εμάς ένα Moog όργανο και πιστεύω ότι θα δημιουργούσαμε κάτι που να είναι ταυτόχρονα επιθετικό και ευρύ.

3) Lawrence of Arabia (David Lean)

Αυτή είναι επιλαχούσα για αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών και από την πρώτη φορά που την παρακολούθησα όταν ήμουν 12 ή κάπου τόσο, ταύτιζα κάτι κομμάτι της σκηνικής δράσης με μουσική μέσα στο κεφάλι μου. Το ευρύ πεδίο της ερήμου μου θυμίζει το πιο κοντινό μας περιβάλλον του Ωκεανού. Αυτό θα απαιτούσε κάτι επικό, βασιλικό, που να προέρχεται από την περιοχή που είναι πάντα συναρπαστικό να δουλεύεις.

4) Mulholland Drive (David Lynch)

Όταν οι Caspian πρωτοξεκίνησαν να παίζουν μαζί πριν από 10 περίπου χρόνια, είχα αυτό το φιλμ σε λούπα στο διαμέρισμά μου για έναν ολόκληρο χρόνο ίσως. Παρασυρόμουν μέσα κι έξω απ' αυτό, κάτι που η σουρεαλιστική χροιά της ιστορίας το έκανε πολύ εύκολο. Το να γράψεις μουσική γι' αυτό θα μας ανάγκαζε να σκεφτούμε διαφορετικά και κάτι τέτοιο είναι ευπρόσδεκτο σ' εμάς.

5) The Turin Horse (Bela Tarr)

Το είδα αυτό για πρώτη φορά πριν από ένα χρόνο, και σχεδόν αμέσως σηκώθηκα από τον καναπέ μου και άρχισα να γράφω ambient, ορχηστρικά δείγματα γύρω από όσα έβλεπα καθώς συνέβαιναν. Το πλούσιο μαύρο και άσπρο είναι κλασικό και κοφτερό και θα απαιτούσε κάτι πολύ απλό, άμεσο και βαρύ. Αγαπώ αυτή την ταινία κι ολόκληρη τη δουλειά του Tarr.