Δέκα αγαπημένα του Χρήστου Αλεξόπουλου

Αγαπημένο άλμπουμ: OK Computer Radiohead. Ακόμη θυμάμαι τι ένιωσα (αλλά και τις σκέψεις που με βομβάρδισαν) από τις πρώτες κιόλας νότες του 'Airbag' που ανοίγει το δίσκο. Αυτό το πράγμα συμβαίνει λίγες φορές στη ζωή ενός ανθρώπου και λιγότερες στη ζωή ενός μουσικού.

Αγαπημένος καλλιτέχνης: Bjork. Μακράν η πιο avant-garde φιγούρα της mainstream μουσικής ever. Κάνει ακριβώς ότι θέλει, όταν το θέλει και οι μάζες προσκυνάνε λες και γράφει τραγουδάκια. Χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης.

Αγαπημένη δισκογραφική: Από κοινού η ANTI- και η Constellation για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. Αν παρακολουθήσεις συστηματικά τις κυκλοφορίες τους υπάρχει ο κίνδυνος να μη νιώσεις την ανάγκη να ακούσεις μουσική από άλλη εταιρεία ποτέ ξανά.

Καλύτερα κρυμμένο pop μυστικό: Οι Spearmint από το Sheffield της Αγγλίας. Θα εκπλαγώ αν μάθω πως εισάγονται περισσότερα από 20 αντίτυπα κάθε κυκλοφορίας τους στην Ελλάδα. Αναζητήστε το περσινό 'A Leopard and Other Stories' και αρχίστε να πηγαίνετε προς τα πίσω.

Αγαπημένος δίσκος του 2004: The Happy Dog Project - Dog Days Are Over. Δεν θα τον χαρακτήριζα με τον βαρύγδουπο τίτλο 'Δίσκος της Χρονιάς' αλλά η αλήθεια είναι πως είναι ο δίσκος περσινής εσοδείας που εξακολουθώ να ακούω τακτικά.

Η πιο αγαπημένη μου ντροπή: Οι περισσότεροι κρύβουμε επιμελώς κάτι τέτοιο μέσα μας. Η δική μου ντροπή είναι ο Bruce Springsteen. Αναγνωρίζω πως έχει να 'πει' κάτι καινούργιο από το '78, οι ενορχηστρώσεις είναι αισθητικά άστα να πάνε, οι στίχοι τα τελευταία (πολλά) χρόνια συνήθως δεν του βγαίνουν αλλά... εμένα μ'αρέσει! Ίσως επειδή (από μελωδικής απόψεως) γράφει όμορφα, απλά, αμερικάνικα, mainstream ροκ τραγούδια. Κατορθώνει το αδύνατο δηλαδή.

Αγαπημένο δισκάδικο: Το Pop Art/ Vinyl Microstore στη Διδότου. Μεγάλη ποικιλία, άφθονο βινύλιο, λογικές αν όχι φτηνές τιμές, φιλική εξυπηρέτηση, καφές, περιοδικά και οι παραγγελίες ξέρεις εκ των προτέρων πόσο (και αν) θα αργήσουν. Σχεδόν κάθε Παρασκευή χτυπάω κάρτα εκεί.

Αγαπημένο καφέ: 'Κόκκοι Καφέ' στην Ασκληπιού. Ανοιχτό όλη μέρα, καλή μουσική, ενδιαφέρουσες φάτσες, μικρός και 'ζεστός' χώρος, η κοπέλα που σερβίρει δε θα φρικάρει αν ρίξεις το νερό πάνω της, και είναι μόνο 100 μέτρα από το Ωδείο που εργάζομαι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Αγαπημένη ταινία: The Player του Robert Altman. Μου φαίνεται τελείως παράλογο να δουλεύεις σε κινηματογραφική εταιρεία (ή δισκογραφική ή διαφημιστική ή τηλεοπτικής παραγωγής, δεν έχει και μεγάλη σημασία), να έχεις ξεμπροστιαστεί με αυτόν τον υπέροχο και απόλυτο τρόπο και να συνεχίσεις να κάνεις τη δουλειά σου σαν να μην τρέχει τίποτα.

Αγαπημένο βιβλίο: Δεν είναι ακριβώς βιβλίο. Είναι θεατρικό κείμενο. Το Waiting for Godot του Becket. Ανατρέχω συχνά πυκνά σε αυτό και διαβάζω σκόρπια αποσπάσματα. Το σκασμένο...τόσες δεκαετίες μετά και δεν έχει γεράσει καθόλου.

Ο Χρήστος Αλεξόπουλος θα εμφανιστεί ζωντανά την Κυριακή 10 Απριλίου στο After Dark (Διδότου και Ιπποκράτους). Εντωμεταξύ προσπαθεί να αποφασίσει ποιό από τα τρία projects που έχει στο κεφάλι του θα κυκλοφορήσει σε CD το φθινόπωρο του 2005.