9 στάσεις στον δρόμο που φυτρώναν φράουλες

 

1. Εθνική οδός Κατερίνης - Αθήνας ("Ραντάρ") - Εθνική οδός Κατερίνης - Αθήνας. Σε οποιοδήποτε ύψος, σε οποιοδήποτε ρεύμα. Εκεί που είτε πηγαίνεις για να βρεις τους φίλους σου, είτε επιστρέφεις στη βάση σου γεμάτος. Με το που βάζεις 6η, αρχίζει το μπάσο στο "Ραντάρ" και τα βουνά κινούνται. Γ.Α.

 

 

 

 

 

 

2. Μυτιλήνη ("Εύθραυστο/Άθραυστο") - Από το παιχνίδια και τα μικρά άγχη, μέχρι τα μεγαλώματα και τις αλλεπάλληλες ενηλικιώσεις: ζημιές σε γόνατα και ζημιές σε λάμπες, γκραφίτι ανάμεσα σε ελαιόδεντρα, μια μπύρα που κράτησε 3 ώρες μέχρι να γίνει κάτουρο, η γνωριμία με θανάτους αγαπημένων ανθρώπων. Και εκείνη η θριαμβευτική επιστροφή που πλέον είσαι εντάξει με αυτό που έχεις γίνει. Π.Π.

 

 

 

 

 

3. Γαλαξιδι ("Το χώμα ξέρει") - Ένα ιδιαίτερο μέρος, όπως και η σύνδεση που μπορεί να έχεις μαζί του. Το γεγονός ότι πλέον το επισκέπτεσαι πολύ αραιά, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα σε θυμούνται οι ελάχιστοι φίλοι και συγγενείς που έχουν απομείνει. Το μόνο που πραγματικά σε ενδιαφέρει είναι να περπατήσεις μέχρι την απέναντι πλευρά με ακουστικά στα αφτιά. Ο τελικός προορισμός δεν είναι το σωστό σποτ που θα έχεις το Γαλαξίδι μπροστά σου σαν καρτ ποστάλ. Συνεχίζεις. Πλέον έχεις στην πλάτη σου τον οικισμό και φτάνεις στο Κεντρί, παρακολουθώντας τα σύννεφα να έχουν περικυκλώσει τον Παρνασσό. Γ.Λ.

 

 

 

4. Βόλος ("Οι φίλοι μου") - Τα μάτια στη θάλασσα, στην πλάτη το Πήλιο. Εκεί που άνθρωποι ήρθαν κοντά και ο ήλιος δύει δίπλα στο Σιλό στο λιμάνι, τον χαιρετάς και ξέρεις πως δεν θα τον δεις ποτέ σβηστό. Γ.Α.

 

 

 

 

 

 

5. Πλάκα Λιτοχώρου ("Όπως στέγνωνε το αίμα") - Στη σκιά του Ολύμπου, εκεί στην άμμο που ακόμα πέφτουμε και ξυπνάμε 17 χρονών. Όσο γελάμε δεν φοβόμαστε. Γ.Α.

 

 

 

 

 

 

 

 

6. Νότια Κέρκυρα ("Βροχή")  - Είναι η πρώτη μέρα που φτάνεις στο νησί. Κουβαλάς πάνω σου όλη την υγρασία και τον ιδρώτα του ταξιδιού. Πας στο σπίτι, ξεφορτώνεις τα πράγματα, αλλάζεις και κατευθύνεσαι στην Κάνουλα. Ξέρεις ότι η πρώτη βουτιά θα είναι λυτρωτική. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λίγο πριν βουτήξεις ακους “Στη μισή ζωή μου πεθαίνω”. Βγαίνεις στην επιφάνεια και συνεχίζει “Γιατί πάντα κάτι με νοιάζει”. Γ.Λ.

 

 

 

 

 

7. Μall στο Χαλάνδρι ("Σε θόρυβο") - Είσαι 15 χρονών, όπως ήμουν εγώ όταν είχα διάλειμμα από το ωδείο κάθε Σάββατο, και θέλεις λίγη ησυχία από όλους αυτούς που σου λένε πώς να παίξεις, πώς να διαβάσεις, πώς πρέπει να είσαι και να μην είσαι. Ο τελευταίος όροφος αυτού του εγκαταλελειμμένου εμπορικού κέντρου είναι αφημένος, νιώθεις πως είσαι στο τέλος του κόσμου, έχει σπασμένα γυαλιά παντού και μαγαζιά που κάποτε υπήρχαν και τώρα είναι ρημαγμένα. "Και για να μη δω όση ομορφιά δε θ’ άντεχα να έφτυνα, κι ας έσβηνα". Κανείς δεν ξέρει πως είσαι εκεί και εσύ βλέπεις τους ανθρώπους στον πεζόδρομο να πηγαίνουν για τα σαββατιάτικα ψώνια τους, να τρώνε κουλούρια και απλά απολαμβάνεις τη μοναξιά μέχρι να ξαναπάς στο θόρυβο. Κ.Μ.

 

 

8. Πολύγωνο, Αθήνα ("Το μικρό μυστικό") - To μισό Πολύγωνο βλέπει προς τη μισή Αθήνα, το άλλο μισό προς την άλλη μισή. Τα καλά του να βρίσκεσαι σε λόφο. 360 μοίρες θέα, μερικά πεύκα, κάποια γήπεδα μπάσκετ που τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο (ή και μουσική καμιά φορά) και όλο το τσιμέντο που αντέχουν τα μάτια σου. Μια γειτονιά της Αθήνας ακόμα, απλώς με πολλές ανηφόρες. Εκεί μεγαλώσαμε οι μισοί από εμάς, εκεί προβάραμε για δεκάδες live, εκεί γράψαμε κάποτε drums με ένα μικρόφωνο. Εκεί γίναμε γονείς. Εκεί πάμε ακόμη για σουβλάκι μετά τα live. Π.Π.

 

 

 

9. Τορώνη, Χαλκιδική ("Άστο να καεί") - Η αγαπημένη μου παραλία στον κόσμο είναι η παραλία της Τορώνης. Από τότε που ήμουν μικρή είναι το μέρος που με ηρεμεί. Το μέρος που όλα είναι ασφαλή, όσος πόνος και να υπάρχει, όση σύγχυση, όσα χρόνια και αν κουβαλάω, αυτή η παραλία μου τα λύνει όλα. "Ξανά θα γονατίσουμε για να ανταλλάξουμε αλάτι, κι ύστερα θα επουλώσουμε μια μια τις πληγές στην πλάτη". Είτε είναι την ώρα του ηλιοβασιλέματος, που το κοιτάω και θυμάμαι τη μαμά μου και τη γιαγιά μου να το κοιτάνε, είτε είναι 2 ή 3 η ώρα τη νύχτα και το μόνο που ακούγεται είναι το κύμα και το μόνο φως είναι το φεγγάρι στη θάλασσα. “Δε θα θυμάσαι τ’όνομα μου, μόνο πώς σε έκανα να αισθανθείς”. Κ.Μ.

 

 

Τα Echo Tides είναι μια τετράδα φίλων. Σχηματίστηκαν το 2016 και αποτελούνται από τα ιδρυτικά μέλη Καλλιόπη Μητροπούλου (φωνές, βιολί), Γιώργο Λυγουριώτη (drums), Γιάννη Αναγνωστόπουλο aka Years Of Youth (μπάσο, synths, κιθάρες) και Παναγιώτη Πανταζή aka Pan Pan (synths, sequencers, φωνές, στίχοι). Έχουν κυκλοφορήσει 4 album κι έχουν παίξει live σε μεγάλες και μικρές σκηνές στην Ελλάδα.

 

 

 

H πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι το “Στον δρόμο που φυτρώναν φράουλες”. Κυκλοφόρησε την 1η Νοεμβρίου σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και από 15 Νοεμβρίου θα κυκλοφορήσει σε δύο limited edition βινύλια, λευκό και μαύρο, από την Veego Records.