10 δίσκοι άλλων ειδών που (παραδόξως) με οδήγησαν στην Jazz
Όλοι οι δρόμοι τελικά οδηγούν στην... τζαζ. Ο έλληνας τζαζίστας, με αφορμή την κυκλοφορία του παρθενικού προσωπικού του δίσκου, μας αποκαλύπτει αυτούς που ακολούθησε ο ίδιος
1. King Crimson “In the Court of the Crimson King”. Στα 60’s και στα 70’s η αλήθεια είναι ότι το art rock ήταν παρακλάδι της rock και το jazz rock παρακλάδι της jazz και ναι μεν, υπάρχουν πολλές διαφορές στα δύο είδη, αλλά και πολλές ομοιότητες και αμφίδρομες επιρροές. Ως λάτρης του art rock, βρέθηκα να ψάχνω της επιρροές των αγαπημένων μου συγκροτημάτων και φυσικά βρήκα εκεί το jazz rock/fusion.
2. Nas “Illmatic”. Σε πολλούς hip hop δίσκους υπάρχουν αμέτρητα samples από τζαζ ηχογραφήσεις, αλλά εδώ η παρουσία τους είναι πολύ λαμπερή. Ξεχωρίζω τα samples που είναι παρμένα από το “Awakening” του Ahmad Jamal.
3. Pink Floyd “Wish you were here”. Μερικές φορές η διάκριση των ειδών έχει να κάνει με εντελώς τεχνικά χαρακτηριστικά. Άλλες φορές πάλι, ένα έργο τέχνης όπως αυτό εδώ, μπορεί να “πατάει” όπου θες, όποτε θες. Κατά τη γνώμη μου, η αίσθηση της μουσικής αυτής είναι η ίδια που μου δημιουργεί πχ το “Kind of Blue” του Miles Davis. Εκπληκτικά ιμπρεσιονιστικό, πανέμορφο και μορφολογικά απρόβλεπτο.
4. Maurice Ravel ”Gaspard de la nuit”. Παρόλο που δεν ανήκει στην κατηγορία “δίσκος” υπάρχουν αμέτρητοι δίσκοι με εκτελέσεις αυτού του αριστουργήματος του Ραβέλ, που η ατμόσφαιρά του, η χρήση της αρμονίας και του ίδιου του πιάνου, σε οδηγούν με ακρίβεια στα ηχοχρώματα του μοντέρνου jazz πιάνου. Μια back to back ακρόαση του “Gaspard” και του “The Piano” του Herbie Hancock θα σας πείσει!
5. Dream Theater “Metropolis pt.2: Scenes from a memory”. Ένας δίσκος που έχω ακούσει μάλλον περισσότερο από οτιδήποτε, καθώς ήταν ο αγαπημένος μου στην εφηβεία. Οτιδήποτε άκουγα σε αυτό το θαυμάσιο και τρομερά περίτεχνο άλμπουμ, και δεν ήξερα από που έρχεται, που δεν είχε σχέση με το metal, το κατέτασσαν οι κριτικοί και τα περιοδικά αυτομάτως στην τζαζ, οπότε... πλαγίως τότε η τζαζ μου κέντρισε την περιέργεια.
6. Radiohead “Amnesiac”. Σύμφωνοι, σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται απίθανο. Όμως, η ακρόαση του “ Life on a glasshouse” με αυτή την σαφή ενορχηστρωτική κατεύθυνση προς την τζαζ, αλλά και αυτή η noir ατμόσφαιρα που διακατέχει όλο το άλμπουμ, σε πάει εύκολα προς τα εκεί...
7. Opeth “Blackwater Park”. Νομίζω το γεγονός ότι παραμένει από τα αγαπημένα άλμπουμ πολλών συναδέλφων μου που άκουγαν (και ακούν) metal, αποδεικνύει και την δική μου υπόθεση. Ότι δηλαδή, σίγουρα ακούν πολλή τζαζ οι Opeth!
8. Igor Stravinsky “The rite of spring”. Νομίζω, η πιο προφανής “διαδρομή”. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και ακούστε αυτό το έργο, αν δεν το έχετε ακούσει ποτέ. Αν το έχετε ακούσει, ξανακούστε το, και ανακαλύψτε και εσείς την “διαδρομή” που οδηγεί στην τζαζ.
9. The Beatles “The white album”. Εδώ, η διαδρομή είναι λίγο αντίστροφη, σαν αντιδάνειο κάπως. Ακούγοντας τις διασκευές του Brad Mehldau σε αριστουργήματα όπως τα “Dear Prudence”, “Blackbird” και άλλα, γοητεύτηκα τρομερά από το πόσο ευρύ είναι το φάσμα των επιρροών και των εκφραστικών μέσων που μπορεί (και ίσως πρέπει) να έχει ένας μουσικός της τζαζ.
10. Αλκίνοος Ιωαννίδης “Εκτός τόπου και χρόνου”. Εδώ το παράκανα, θα μου πείτε. Κι όμως, αν ακούσετε προσεκτικά το φανταστικό παίξιμο των μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα αυτήν, αν παρατηρήσετε τις ενορχηστρώσεις, τότε ίσως το δείτε και εσείς. Επίσης, ένας δίσκος-ορόσημο για την γενιά των Ελλήνων μουσικών που ακολούθησε, με ένα κρυμμένο συμπέρασμα. Όταν τα τραγούδια είναι πραγματικά καλά, και η μπάντα παίζει πραγματικά καλά, δεν υπάρχει λόγος η συνοδεία να είναι “αδιάφορη”.
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος των Next Step. Το solo ντεμπούτο άλμπουμ του "Mirrorself" κυκλοφόρησε από την Puzzlemusik σε CD και streaming/download τον Μάιο του 2021.
Φωτογραφία: Πάνος Ηλιόπουλος
