10 άλμπουμ που δεν θα δεις ποτέ...

...στις λίστες με τα καλύτερα όλων των εποχών, ενώ θα έπρεπε. Ή πως στις λίστες με τα καλύτερα εμφανίζονται συνεχώς οι ίδιοι καλλιτέχνες όχι επειδή δεν αξίζουν αλλά επειδή έτσι είθισται. Είναι κάτι σαν το κατοχυρωμένο τους δικαίωμα. Ενώ κάποιοι άλλοι δεν εμφανίζονται γιατί "δεν είναι αυτοί για λίστες". Πιθανότατα γιατί το άλμπουμ που προτείνω ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα σε σχέση με τα υπόλοιπα της δισκογραφίας τους.

Η σειρά εμφάνισης είναι χρονολογική. Από το νεώτερο στο παλαιότερο. Αντιστάθηκα στον πειρασμό να συμπεριλάβω άλμπουμ των ετών 2010 -2012 γιατί για κάτι τέτοια πράγματα χρειάζεται να περνάει χρόνος. Χρειάζεται να "λιώσει" μέσα σου. Έτσι για παράδειγμα δεν συμπεριέλαβα το The Tragic Tale of A Genius των Βέλγων MLCD (My Little Cheap Dictaphone) του 2011.

Joe Gideon & The Shark - Harum Scarum [2009, Bronzerat]

Δυο αδέρφια - ο Joe και η Viva - αποτελούν το σχήμα. Και αυτό είναι το ντεμπούτο τους. Spoken word πάνω σε σκληρές ή όχι και τόσο σκληρές κιθαριστικές συνθέσεις. Λιτές στην ενορχήστρωση και με χειρουργική ακρίβεια στο στήσιμο τους. Αλλά δεν του φαίνεται. Ρέει (ειδικά σε μια πρώτη ακρόαση) σαν μια ακόμη ροκ μπάντα. Αλλά δεν είναι. Μόλις έβγαλαν το καινούργιο δεύτερο τους άλμπουμ και ανυπομονώ να το ακούσω. Εντωμεταξύ ξανακούω το Kathy Ray. Ίσως η πιο συγκινητική ιστορία που έχει αποτυπωθεί ποτέ σε cd.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του μέλλοντος θα του τρώει συνήθως τη θέση το: Veckatimest των Grizzly Bear που κυκλοφόρησε και την ίδια χρονιά.

The Real Tuesday Weld - The London Book of the Dead [2007, Six Degrees]

Προσωπικό όχημα του Steven Coats. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μόνο ένας Λονδρέζος θα μπορούσε να γράψει και να ηχογραφήσει ένα τέτοιο άλμπουμ. Από την άλλη δεν μου έρχεται και κάποιος ακόμη που να το έχει κάνει.
Και αυτό (όπως και τα περισσότερα που ακολουθούν) δεν περιγράφονται. Και αυτή είναι η δύναμη τους. Η ιδιαιτερότητα τους. Καλύτερα να βρείτε στο You Tube το The Decline and Fall of the Clerkenwell Kid. Και μετά το Waltz for one, και μετά το Cloud Cuckooland. Και αν πιστέψετε ότι είναι από το ίδιο άλμπουμ μου λέτε.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: Who's Next των The Who. Λονδρέζοι γαρ.

Hauschka - The Prepared Piano [2005, Karaoke Kalk]

Ότι λέει ο τίτλος. Προετοιμασμένο πιάνο. Σόλο σε αυτό το δίσκο. Αργότερα και με άλλα όργανα. Αυτό που δεν λέει ο τίτλος είναι πόσο ευφυές και σπουδαίο άλμπουμ είναι. Σταθερά σε πολύ υψηλό επίπεδο και οι μεταγενέστερες δουλειές του αλλά σε αυτό κρύβεται η βαθύτερη ουσία της τέχνης του.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: Trans-Europe Express των Kraftwerk.

Hanne Hukkelberg - Little Things [2005, Leaf]

Έχει κυκλοφορήσει κι άλλα άλμπουμ από τότε αλλά το ντεμπούτο της Νορβηγίδας έχει αποδειχτεί μέχρι στιγμής αξεπέραστο. Ας πούμε ότι είναι Tom Waits meets Bjork για να πάρετε μια ιδέα. Και ας πούμε ότι σε αυτόν το πλανήτη μια 26χρονη δεν είναι δυνατόν να βγάζει τόσο ιδιαίτερο και εμπνευσμένο ντεμπούτο. Προσωπικά η συνέχεια με άφησε σχεδόν αδιάφορο. Στην Νορβηγία εξακολουθεί να παίρνει βραβεία πάντως. Και στο κάτω-κάτω είναι ακόμη μόλις 34. Παίζει να το ξανακαταφέρει.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: ... μα στις λίστες δεν μπαίνουν Νορβηγοί...

Joe Henry - Tiny Voices [2003, ΑΝΤΙ - ]

Όλοι οι δίσκοι του Joe Henry είναι αυτό που λέμε όμορφοι δίσκοι. Και δεν πρόκειται ποτέ να βγάλει αδιάφορο δίσκο. Ο άνθρωπος το'χει. Μουσική, στίχοι, κιθάρα, πιάνο, ενορχήστρωση, παραγωγή (είναι παράλληλα ικανότατος παραγωγός σε δίσκους άλλων). Αλλά τίποτα από όσα έχει κάνει και πιθανότατα θα κάνει δεν φτάνουν το μαγικό συνδυασμό του Tiny Voices. Μερικά πράγματα μπορεί και να είναι απλά ζήτημα ευλογημένης αποτύπωσης της στιγμής. Και η μπάντα που έχει μαζέψει για την περίσταση δεν παίζεται. Λες και ο Dylan παίζει soul. Γίνεται; Γίνεται.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: ... δεν είμαι σίγουρος... το Just As I Am του Bill Withers μπαίνει στις λίστες; Αν όχι τότε του τρώει τη θέση ακόμη ένα άλμπουμ του Dylan που μπαίνει στη λίστα (πέρα από τα συνήθη Highway 61 revisited και Blood on the tracks.)

Hangedup - Kicker In Tow [2002, Constellation]

Πειραματικό ντουέτο από το Μόντρεαλ του Καναδά που αποτελείται από την Genevieve Heister (βιόλα - μέλος χαλαρά σε τέσσερα συγκροτήματα) και τον ντράμερ Eric Craven (μέλος των The Silver Mt. Lion κλπ). Μόνο ντραμς και βιόλα. Μόνο. Το εναρκτήριο Kinetik Work σε κάνει να ξεχνάς το όνομα σου. Και να μένεις με την εσφαλμένη εντύπωση ότι άκουσες και κιθάρες μέσα σε όλα. Ενώ δεν άκουσες. Μάλλον την άκουσες. Μετά από αυτό το δεύτερο άλμπουμ (μακράν το καλύτερο τους) κυκλοφόρησαν και ένα τρίτο το 2005 και διέκοψαν δραστηριότητες. To 2002 ήταν ήδη post - post - rock. Ακόμη κανείς δεν κατάφερε να αφομοιώσει τον ήχο τους και να τον πάει παραπέρα.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven των Godspeed You ! Black Emperor. Από τη δική μου λίστα πάντως πέταξε έξω δύο άλμπουμ. Το Aelita των Tied & Tickled Trio και το Systems / Layers των Rachel's.

Schal Sick Brass Band - Majnoun [1996, Network/WDR]

Πολυεθνικό γκρουπ με έδρα τη Γερμανία που αποτελείται (τουλάχιστον σε αυτό το άλμπουμ) από δύο Γερμανούς, ένα Πολωνό και την Ιρανή τραγουδίστρια Maryam Akhondy. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τις υπόλοιπες εθνικότητες της πολυμελούς αυτής μπάντας. Παραδοσιακοί σκοποί και original μελωδίες από την κεντρική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Τουρκία, τη Βόρεια Αφρική μπλέκονται με ρυθμούς ... όχι απαραίτητα από την ίδια περιοχή αλλά και με μια δόση ... jazz για να δημιουργήσουν ένα καρναβάλι ήχων και αρωμάτων.
Owtschar Swiri Na Gerena! και ανάθεμα κι αν ξέρω τι σημαίνει. Και δεν με μέλλει κιόλας.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: Graceland του Paul Simon.

Mary Coughlan - Uncertain Pleasures [1990, East West]

Αυτή πάλι από πού ξεφύτρωσε ... Για βρες στο You Tube και χόρεψε το Man of the World. Και μετά πες μου και τι είδος μουσικής είναι. Ε, όχι, δεν το λες και ποπ ακριβώς.
Το πιο αδικημένο εξ Ιρλανδίας άλμπουμ όλων των εποχών το λες. Και αυτό το μανιακό βιολί στη διασκευή στο Mother's Little Helper των Stones ... δεν υπάρχει. The Whiskey didn't kill the pain, Heartbreak Hotel, A Leaf From A Tree. Άλμπουμ για όλη την οικογένεια. Σοβαρά.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως το: ντεμπούτο των Ramones. Με την έννοια ότι και αυτό πλέον είναι άλμπουμ για όλη την οικογένεια. Για καλό το λέω. Σοβαρά..

Dumptruck - For the Country [1987, Big Time]

Το τρίτο - και μακράαααν καλύτερο άλμπουμ των Βοστωνέζων Dumptruck έμελλε να είναι και το τελευταίο τους. Αν συνέχιζαν πιθανόν να απολάμβαναν σήμερα το status των R.E.M. Το 50 miles είναι χαλαρά μέσα στα 20 καλύτερα τραγούδια των 80's. Το Friends είναι ένα χαμένο διαμάντι που περιμένει να ανακαλυφθεί.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: Document των R.E.M. ή το The Days of Wine and Roses των Dream Syndicate. Όχι ότι και αυτό παίζει συχνά στις λίστες ή ότι του μοιάζει ηχητικά αλλά για κάποιο λόγο τα έχω συνδέσει αυτά τα δύο. Το πιθανότερο πάντως είναι να μην παίζει καν στις επιλογές. Ποιος τους θυμάται αυτούς τώρα... "Δεν είναι από αυτά που μπαίνουν"

Jackson Browne - Running On Empty [1977, Asylum]

Πολύ επιτυχημένος στα mid και late 70's στην Αμερική. Ποτέ δεν δημιούργησε ανάλογο following στην Ευρώπη. Αραιά και που μπορεί να δεις το The Pretender στις χαμηλές θέσεις αν η λίστα με τα καλύτερα είναι πολύ μεγάλη. Αμφιλεγόμενο άλμπουμ ακόμη και ανάμεσα στους Αμερικάνους οπαδούς του. Ας το πούμε concept άλμπουμ μιας και στιχουργικά το θέμα του είναι τα συναισθήματα των μουσικών όταν είναι σε περιοδεία. Κάποια τραγούδια του είναι ζωντανά ηχογραφημένα, κάποια στούντιο και κάποια ... όπου να'ναι (π.χ. στο λεωφορείο καθ'οδόν προς την επόμενη συναυλία). Το The Road δεν έχει προηγούμενο στα χρονικά των ηχογραφήσεων. Ξεκινά ηχογραφημένο σε δωμάτιο ξενοδοχείου και λίγο πριν τα μισά (εκεί που έτσι και αλλιώς θα έμπαιναν τα ντραμς) συνεχίζει από ... άλλο take από live ηχογράφηση... Σίγουρα το αμερικάνικο άλμπουμ που ακούω συχνότερα από την περίοδο 1974 - 1979.
Φαντάζομαι ότι στις λίστες του τρώει συνήθως τη θέση το: Darkness On TheEdge Of Town ή το The River του Bruce Springsteen. Το Born To Run είναι πάντα έτσι κι αλλιώς πολύ ψηλότερα.

Σταματώ εδώ. Υπάρχουν κι άλλα πριν το 1977. Και υπάρχουν κι άλλα μέσα στην περίοδο που κάλυψα. Αλλά η λίστα είναι για 10.

To τελευταίο άλμπουμ του Χρήστου Αλεξόπουλου λέγεται MeanTime και κυκλοφορεί από την Puzzlemuzik