10 αγαπημένες συναυλιακές στιγμές

Έχοντας μεγαλώσει με τον Γιάννη Πετρίδη την εποχή που η ξένη μουσική ήταν πράξη αντίστασης στο μεταπολιτευτικό φολκλόρ, οι συναυλίες για πολλούς της δικής μου γενιάς δεν ήταν παρά η πραγμάτωση ενός ονείρου που υφαινόταν μπροστά από ραδιόφωνα, πικ-απ και μικρά τρανζίστορ. Η μαζική κουλτούρα, ο ροκ διονυσιασμός, η αίσθηση μιας κοινότητας ανθρώπων που συγκεντρώνονταν για να ψιθυρίσουν ή να φωνάξουν τους ίδιους στίχους έδιναν το στίγμα εκείνων των καιρών.

Οι λίστες το μόνο που κάνουν τώρα είναι να στοιχίζουν τις στιγμές με την προσδοκία πως ίσως κάτι να έμεινε από την αθωότητα των absolute beginners.

1. Amnesty International Concert (Αθήνα, Ολυμπιακό Στάδιο 1988)
Η πρώτη μεγάλη συναυλία ξεκινάει σαν όνειρο και καταλήγει σε προσωπική "τραγωδία". Tracy Chapman για ένα γρήγορο αυτοκίνητο, Sting και Gabriel τελετουργικά στο Games Without Frontiers. Βραδιάζει γρήγορα κι ο χρόνος τελειώνει για τους σκασιάρχες. Ακούγονται οι πρώτες νότες του Springsteen καθώς απομακρυνόμαστε τρέχοντας προς τις πύλες του Ολυμπιακού Σταδίου.

2. U2 (Βουδαπέστη, NEP Stadion 1993)
Βράδυ Παρασκευής, 23 Ιουλίου -ήδη 37 ώρες ξάγρυπνος, από την παραλιακή στο Ελληνικό κι από εκεί με την πρωινή πτήση της Malev. Με παρασέρνει ένα διονυσιασμένο πλήθος ακριβώς κάτω από τη σκηνή την ώρα που εκπέμπουν ολόφωτες οι οθόνες της Zoo TV. Στα μεγάφωνα η 9η του Μπετόβεν λιώνει αργά σ' ένα ροκ χυτήριο πριν εμφανιστεί από το διαβολικό καμαρίνι του γελώντας ο McPhisto.

3. Morrisey (Αθήνα, Ρόδον 1999)
Ο αξιωματικός υπηρεσίας δεν θα 'χε ακούσει ποτέ το There is a light that never goes out. Η μάντρα του στρατοπέδου χαμηλή κι ο δρόμος προς το "Ρόδον" ορθάνοιχτος. Ο Morrissey τραγουδάει 16 τραγούδια και χάνεται αφήνοντας πίσω του ένα μαδημένο μπουκέτο μαργαρίτες, την αύρα μιας criminally vulgar δεκαετίας και μερικά κορίτσια να κλαίνε γοερά στην ξύλινη σκάλα.


4. Buena Vista Social Club (Αθήνα, Λυκαβηττός 1999)
Η ταινία του Wenders τελειώνει θριαμβικά σε κάποιο βερολινέζικο σινεμά κι η Αλίκη των πόλεων καταλήγει στην Αβάνα. Δεν κλείνω μάτι γυρνώντας στα μπαρ της πόλης. Μήνες μετά, το γκρουπ κουρδίζει όργανα στο Λυκαβηττό. Η Omara Porduondo, ο Ibrahim Ferer, o Barbarito Torres -παρόντες, θαλεροί, υπέροχοι. Δυο τύποι φέρνουν στα χέρια τον Ruben Gonzalez που περπατάει με μαεστρία στα πλήκτρα πηδώντας που και που από το κλαβιέ στο κενό.

5. Blues Wire (Βουδαπέστη, 1993)
Στο υπόγειο ενός club -έχω ξεχάσει το όνομα από χρόνια και μάλλον δεν θα το ξαναθυμηθώ ποτέ. Υπότροφος στην Βουδαπέστη, από δίπλα ένας σαξοφωνίστας συμφοιτητής με κολοσσιαία αφάνα. Στο Got my Mojo working, λίγο μετά τη μία θα ανέβει εκστασιασμένος στη σκηνή παίζοντας για δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά την μοναδική μπλουζ κλίμακα που ήξερε τότε.

6. P.J. Harvey (Αθήνα, Badmington 2008)
Μεταξύ Emily Dickinson και ροκ ιέρειας η Polly Jean Harvey δίνει συναυλία δωματίου, μόνη με τα όργανά της. Στο The Dancer η μαγεία μάς τινάζει σαν στρόβιλος - τέσσερα λεπτά μετέωροι πάνω απ' τα ψυχεδελικά χωράφια της Εσπερίας με ομίχλη και φρέσκια πρασινάδα στα μαλλιά.

7. Tori Amos (Μόναχο, Philarmonie am Gasteig, 2005)
Cherchez la femme -με δυο εισιτήρια από το ebay μισοτιμής και μειωμένο εισιτήριο Φραγκφούρτη-Μόναχο. Silent all these years η Tori ερωτοτροπεί με δύο πιάνα. Οι φακίδες της -έγχρωμη στίξη στο ασπρόμαυρο κείμενο του φόντου.

8. Terry Callier (Αθήνα, Fuzz 2003)
Η ωραιότερη αντρική φωνή που άκουσα ποτέ από τόσο κοντινή απόσταση. Απέριττος, μεγαλειώδης soulman, βαθύς και βελούδινος, πολύ πριν σαλπίσει αναχώρηση για ένα άλλο, μακρινό, παρισινό μπλουζ.

9. Lou Donaldson (Half Note, Αθήνα 2004)
Dr. Lonnie Smith στο Hammond, Fukushi Tanaika -διοπτροφόρος ιάπωνας- στα ντραμς και Randy Johnston -ξερακιανός κοκκινομάλλης από το Detroit- στην κιθάρα. Μπροστά τους ο σεσημασμένος frontman μιας ετερόκλητης μπάντας διηγείται, μειδιώντας, τις ιστορίες μιας Whisky drinking woman σε μέρη μακρινά.

10. Djangofest (Αθήνα, Gagarin, Πρωτομαγιά 2010)
Last but not least, για δυο χιλιάδες λόγους.

Το μυθιστόρημα του Χρήστου Αστερίου "Ίσλα Μπόα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

To "Ίσλα Μπόα" στο Facebook