Δέκα απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι, πριν την πρεμιέρα

Μάρτης γδάρτης και παλουκοκάφτης λένε στο «χωριό» μου, την Κομοτηνή. Ένα χωριό που μισώ να αγαπάω και να μου λείπει κάθε 2 περίπου χρόνια. Την έχω μετρήσει αυτήν την κυκλοθυμία, βεβαίως! Εξάλλου πάντα με γοήτευε η παρατήρηση, η διαπραγμάτευση και οι υπολογισμοί, ακόμα κι αν όλα αυτά με οδηγούσαν σε αδιέξοδα. Γενέτειρα Κομοτηνή λοιπόν. Άλλοτε την αποφεύγω με κάθε τρόπο, με ηρεμεί η απόσταση από εκείνη, άλλοτε τη ζητάω, έρχομαι κοντά της (ή έρχεται αυτή, με τη μορφή των γονιών μου ή/και της αδερφής μου) και με γαληνεύει. Περίεργη σχέση. Σχέση δηλαδή! Εναλλασσόμενη σαν ρεύμα, λάμπει διά της απουσίας της, κραυγάζει την παρουσία της, αδιαφορεί, βουλιάζει, βραχυκυκλώνει, ησυχάζει, ισορροπεί και άλλα πολλά.

Ουφ, τι πρόλογος. Παρόλο που πολλές φορές με απασχολεί το γράψιμο, είτε σε πεζή μορφή είτε σε στίχο, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τη δομή. 15 έγραψα Πανελλήνιες στην Έκθεση. Μαμά, ξεπέρνα το επιτέλους, έχουν περάσει 13 χρόνια!

Κάτι που πάντα απολάμβανα όμως να κάνω –και λύνει όλα τα προβλήματά μου με τη δομή ενός κειμένου– είναι οι λίστες! Top 10 για το τάδε, Top 5 για το δείνα, για κλισέ κατηγορίες όπως ταινίες-σειρές-φαγητά ή για πιο περίεργες όπως «οι καλύτεροι μαλλιάδες επιθετικοί που πέρασαν απ’ το ελληνικό πρωτάθλημα μετά το 2000» (ο συγκάτοικός μου είναι μανούλα σε κάτι τέτοια). Φύγαμε λοιπόν για τα 10 αγαπημένα μου γενικά κι αόριστα πραγματάκια τον τελευταίο καιρό και όχι μόνο, χωρίς περιορισμούς και λογοκρισία. Ο κακός χαμός. Go!

Αγαπημένη μου μπάντα εδώ και 1 χρόνο: IDLES
Αναβίωση της αγνής πανκ, μια μίξη Sex Pistols, Dead Kennedys και Fugazi, στίχος με ποικίλη θεματολογία πάνω στον αντιφασισμό, την ενότητα και την αλληλεγγύη, με μεγάλη έμφαση στην απόρριψη της τοξικής αρρενωπότητας (toxic masculinity), έναν όρο που μάλλον με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό χωρίς απαραίτητα να του έχω δώσει αυτό το όνομα. Ειδικότερα τριγυρίζει στο μυαλό μου τους τελευταίους 2 μήνες που ετοιμάζουμε την παράσταση «Ερκουλίν Μπαρμπέν: Οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου» σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη. Οι 3 ηθοποιοί (Αναστάσης Ροϊλός, Αντιγόνη Μπάρμπα και ο υποφαινόμενος) κληθήκαμε να προσεγγίσουμε το άλλο φύλο μέσα από ένα κείμενο-ωδή στον έρωτα και καταπέλτη κατά του κοινωνικού αποκλεισμού των intersex ατόμων και όχι μόνο. Σε αυτή τη διαδρομή από το ένα φύλο στο άλλο, μια διαδρομή που πολλές φορές στη ζωή μου έχω διανύσει ασυναίσθητα και υποσυνείδητα, συχνά με ντροπή, βρίσκεται μια γλυκιά ελευθερία, απαλλαγμένη από το «ρόλο του άντρα» ή «της γυναίκας», μακριά από σαθρά σεξιστικά και πατριαρχικά στερεότυπα που έχουμε χιλιομασήσει από μικροί.

Αγαπημένο μου γεύμα της ημέρας: ΠΡΩΙΝΟ
Γιαούρτι – Μέλι – Δημητριακά και καφές. Καλημέρα σας.

Αγαπημένο μου κάψιμο: GAMING
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μπροστά σε οθόνη, παίζω. Space Invaders, Pac Man, Sonic, Street Fighter, Mortal Kombat, Crash Bandicoot και άλλες όμορφες αναμνήσεις των 90s.Παιχνίδια στο PC, παιχνίδια στο Sega Mega Drive, Playstation 1-2-3-4… Χρόνος να υπάρχει. Πέρα απ’τη μεγάλη μου αγάπη το Football Manager, πρόσφατα λάτρεψα τα The Last of Us και Inside, που έχουν και καταπληκτικά soundtrack.

Αγαπημένος μου χουλιγκανισμός: ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
Σωτήριο έτος 2000,12 χρονών. Η Λίβερπουλ κερδίζει 5-4 στην παράταση την ισπανική Αλαβές στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου βλέπω το ένα γκολ μετά το άλλο και αισθάνομαι μια περίεργη έλξη προς την ομάδα με τα κόκκινα που λίγα λεπτά μετά σήκωνε το τρόπαιο. Ήταν, θες, κι εκείνο το παλικάρι ο Steven Gerrard που έγινε αργότερα ο μεγάλος αρχηγός της ομάδας... Το 2005 στην κατάκτηση του Champions League (όσοι βλέπουν μπάλα γνωρίζουν για ποιο τελικό μιλάω) έγινα φανατικός. Αρκετές φορές ξαναβλέπω τις φάσεις εκείνου του αγώνα στο YouTube και πραγματικά ανατριχιάζω από συγκίνηση. Φέτος, πρωτάθλημα; Για να δούμε.

Αγαπημένη μου ξεκούραση: Μπύρα-τοστ-πατατάκια-ματς ή σειρά με συγκάτοικο
Είναι 11 το βράδυ. Έχουμε κι οι 2 γυρίσει απ’ τις δουλειές μας. Αυτός δουλεύει κανονικό 9ωρο, εγώ μια πρόβα εδώ μια πρόβα εκεί, καμιά παράσταση το πρωί με τα «Μεγάλα Ψέματα του μικρού Ερμή»… Είτε μιλώντας είτε σιωπώντας, βλέποντας μπάλα ή κάποια σειρά (προσφάτως είδαμε το πολύ καλό True Detective, 3η σεζόν), η μπύρα ξεπλένει το πατατάκι και το τοστ έρχεται να κλείσει ιδανικά τον συνδυασμό. Οι παρέες πάντα σώζουν την παρτίδα, το ξέρουμε ήδη απ’ το ’99 και το «Λόγω Τιμής».

Αγαπημένη μου «κούραση»: Γυμναστική
Μικρός έπαιζα βόλεϊ. Θυμάμαι να λένε ότι ήμουν καλός πασαδόρος. Έπαιξα για λίγο στο εφηβικό της ΑΕ Κομοτηνής, ακόμα έχω ένα σορτσάκι με το νούμερο 12 που το φοράω για πιτζάμα τα καλοκαίρια. Στα φοιτητικά μου χρόνια, η μπάλα έμεινε στην τηλεόραση και στο FIFA άντε και σε κανένα 5χ5, η άθληση έγινε «κάνα μπανάκι να κάνουμε τώρα που ζέστανε» και φυσικά το σώμα ζητούσε αλλά δεν. Έχει 8 μήνες τώρα που με έχει αναλάβει ένας καλός φίλος personal trainer και αυτή η δραστηριότητα αποτελεί πια το πιο δυνατό «ναρκωτικό» της καθημερινότητάς μου. Πηγαίνω στην προπόνηση, ξεδίνω, μηδενίζω και ελευθερώνω χώρο στον εγκέφαλο.

Αγαπημένη μου σοκολάτα: Cadbury’s Caramel
Δεν έχω να πω πολλά. Γούστα είναι αυτά. Αλλά είναι σαν να μασάς ένα σοκολατένιο χαμογελαστό συννεφάκι που σου λέει «αδερφέ, όοοοοοοολα θα πάνε καλά».

Αγαπημένος μου μαραθώνιος: Lord of the Rings / Marvel
“The world is changed. I feel it in the water. I feel it in the earth” Η Κέιτ Μπλάνσετ ψιθυρίζει, η τρίχα τσουτσουριάζει και σε περιμένουν περίπου 10 ώρες γεμάτες χόμπιτ, δαχτυλίδια, ορκ, μάγους, νάνους, ξωτικά, μάχες, γενικά το ομορφότερο παραμύθι που έχει γραφτεί… Ένα άλλο φιλόδοξο μαραθωνιακό πρότζεκτ θα ήταν το Marvel Cinematic Universe, πριν πάω να δω το Avengers: Endgame σε ένα μήνα. Πολλές ταινίες, λίγος χρόνος. Αλλά θέλω. Αλλά δεν προλαβαίνω. Αλλά θέλω.

Αγαπημένη συναυλία: Roger Waters - The Wall
Δεν έχω ξανανιώσει έτσι πριν από συναυλία. Είχα άγχος και υπερένταση, το χέρι μου έτρεμε και το πόδι μου κρατούσε έναν απροσδιόριστο ρυθμό. Στα πρώτα σκασίματα του In the Flesh ηρέμησα, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου και έμεινε εκεί για 2 ώρες. ΟΚ έκλαψα κιόλας, πολύ. Ας μην το συζητήσουμε παραπάνω. Μεγάλη εμπειρία. Πήγα στη Σόφια 2 χρόνια μετά για 2ο γύρο! Αξιοσημείωτες αναφορές, οι συναυλίες των Sigur Ros το 2016 και των Godspeed You! Black Emperor πέρυσι!

Αγαπημένη μου αγάπη: η μουσική (μου)
Τοποθετώ την κτητική αντωνυμία σε παρένθεση, μη μας πουν και νάρκισσους. Αλλά πέρα απ’ την πλάκα, η μουσική που ακούω με κάνει να αγαπώ τη μουσική που γράφω και η μουσική που γράφω με κάνει να αγαπώ τη μουσική γενικότερα. Κάτι έλεγα για τις σχέσεις στην αρχή του κειμένου. Ένωσα πρόλογο και επίλογο, σε νίκησα δομή! Όλα συνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται. Σε κάθε θεατρική πρόβα, πρώτα δουλεύει το αυτί μου και μετά όλα τα υπόλοιπα, ο ρυθμός με οδηγεί. Στην πρώτη μου επαγγελματική θεατρική δουλειά (Κάτω από το Γαλατόδασος, 2013, σκηνοθεσία Δαμιανός Κωνσταντινίδης) γνώρισα τον Κωστή Βοζίκη απ’τους 2L8, μια μπάντα που θαύμαζα και με συγκινούσε η δράση της στο χώρο. Χωρίς αυτούς, ίσως να μην είχα εμπνευστεί να φτιάξω τους Eli & the Portraits, ένα προσωπικό μου project που συνδυάζει το storytelling με τη μουσική. Συνεργαζόμαστε με τον Κωστή και σε αυτό, φέτος συνδημιουργήσαμε τη μουσική της παράστασης «Ερκουλίν Μπαρμπέν: Οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου» που θα παρουσιαστεί από τις 15 Μαρτίου στο Μπενσουσάν Χαν. Εκεί ίσως γίνει και το επόμενο live των Eli & the Portraits. Όλα συνδέονται και όλα αλληλοεπηρεάζονται. Σώμα, ήχος, άλλα σώματα, έξω ήχοι. Αρμονία και δυσαρμονία είναι φίλοι και όχι εχθροί σε μία θεατρική σύμπραξη. Η ποικιλία και η μονοτονία συνεργάζονται. Το ίδιο και ο θόρυβος με τη σιωπή. Όλα συνδέονται. Βάζω να ακούσω Σοπέν, μου σκάει μετά να ακούσω Celtic Frost και στα καπάκια να δουλέψω ένα δικό μου μουσικό θέμα. Προσπαθώ να αφήνω τον εαυτό μου να περάσει από όλες αυτές τις διαδικασίες απενοχοποιημένα, με ασυγκράτητο παιδικό ενθουσιασμό. Να χαρώ απ’ την έμπνευση, να απογοητευτώ απ’ την απουσία της, να τρέξω στον Κωστή να πω «ρε φίλε άκου και πες μου είναι καλό;», να ντραπώ να το ακούσω μέχρι κι εγώ για δεύτερη φορά. Συνεχείς πτώσεις και πτήσεις. Ματωμένα γόνατα, κλάματα, όρθιος ξανά και φτου κι απ’ την αρχή, ες αεί! Πώς αλλιώς;

(Ο Χρήστος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1988 στην Κομοτηνή. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής ΑΠΘ και του θεατρικού εργαστηρίου "Αβέρτο" του Β. Οικονόμου. Ως επαγγελματίας ηθοποιός έχει συνεργαστεί με θιάσους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, σε παραστάσεις όπως: Κάτω από το Γαλατόδασος (Θέατρο Αυλαία/σκην. Δαμιανός Κωνσταντινίδης), Τα Παραβάν (Φεστιβάλ Αθηνών/σκην. Δαμιανός Κωνσταντινίδης), Το ζήτημα της Φαλακρής Τραγουδίστριας (θέατρο Θησείον/σκην. Μαριλένα Κατρανίδου), Ο Ανθυπολοχαγός Γκουστλ (θέατρο Άνετον/σκην. Γιώργος Τσόπας), Ένα παιδί μετράει τα άστρα (Ολύμπιον/σκην. Γιάννης Ρήγας), Γυάλινος Κόσμος (θέατρο Τ/σκην. Γλυκερία Καλαϊτζή), Σεράγεβο 1914 (θέατρο Τ/σκην. Θάνος Νίκας) κ.ά. Ασχολείται επίσης επαγγελματικά με τη μουσική (σύνθεση, στιχουργική, τραγούδι), είναι κάτοχος πτυχίου Ωδείου στην ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα και ιδρυτικό μέλος του σχήματος Eli & the Portraits με έδρα τη Θεσσαλονίκη).

Φωτογραφία: Θάνος Νίκας
Αφίσα: Ιωάννης Ξηροκώστας