Δέκα φορές live

… σε ένα μικρό, μεγάλο ή τεράστιο χώρο –

η δύναμη που κάθε φορά με αποτρέπει από το να τα παρατήσω όλα

Είναι περίεργο να είσαι μουσικός. Κάπου είχα διαβάσει ότι είναι το πιο αχόρταστο και αχάριστο πράγμα. Του δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις, κι αν το παρατήσεις για λίγο, σε αφήνει σύξυλο. Δεν είναι καθόλου σαν το ποδήλατο. Είναι πολύ συχνά που γίνεται τόσο δύσκολο που λες, εγώ τουλάχιστον, λέω, πως θα τα παρατήσω όλα. Μπλοφάρω λίγο – βασικά, μπλοφάρω πολύ, γιατί δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο. Αλλά μερικές φορές, αλήθεια λυγίζω. Μετά, συμβαίνει κάτι τέτοιο, σαν αυτά εδώ κάτωθεν, και ξαναγεμίζω κουράγια... Μερικές φορές, είναι το κοινό, άλλες, είναι το μέρος, άλλες είναι η όλη προσπάθεια να φτάσεις ως εκεί που σε ανταμείβει, άλλες, είναι μια κουβέντα, ή μια στιγμή, ένα βλέμμα.

2000 – Το Ξεχασμένο Πηγάδι
Ήμουν φοιτήτρια και έπρεπε να κερδίζω ένα σοβαρό χαρτζιλίκι για να τροφοδοτώ τις μουσικές μου σπουδές. Δούλευα παράλληλα σερβιτόρα και στο Τζαζ Κλαμπ Παράφωνο, όπου είχα την ευκαιρία και να τζαμάρω αρκετές φορές με την αφρόκρεμα της αθηναϊκής τζαζ. Κάθε Κυριακή στο Ξεχασμένο Πηγάδι στα Πατήσια, μαζί με τον Γιώργο Μάκαρη και την Ρούλα Προσωπάρη, τραγουδούσα. Ένα βράδυ, ένας τύπος ήρθε και μου είπε ότι τα λέω πολύ καλά, και να πάω να κάνω οντισιόν να τραγουδάω με κάποια, τες πα, πολύ διάσημη λαικοπόπ τραγουδίστρια – και θα τα κανονίσει αυτός. Τρόμαξα πολύ. Δεν ήθελα καθόλου. Αποφάσισα εκείνο το βράδυ πως θα τα παρατήσω, γιατί, αν είναι να καταλήξω σε κάτι τέτοιο, καλύτερα να βρω κάτι άλλο να κάνω. Και ήρθε η στιγμή να πω το «Πάμε μια Βόλτα στο Φεγγάρι». Ήταν κατάμεστο, και τραγουδούσαν όλοι. Και τότε, ένιωσα για πρώτη φορά στην ζωή μου, να πετάω. Τραγουδούσα με κλειστά τα μάτια, και πετούσα.
*το Ξεχασμένο Πηγάδι, ήταν μία από τις ιστορικές μπουάτ της Αθήνας. Έχει κλείσει.

2004 – Αναβίωση Αρχαίων Αγώνων, στην Νεμέα.
Καλεσμένη του Καθηγητή Μίλλερ ( του Αμερικάνου αρχαιολόγου που ανακάλυψε την Αρχαία Νεμέα) τραγούδησα στο διάλλειμα των αγώνων, μες το Αρχαίο Στάδιο, στο διάλειμμα μεταξύ των ατομικών και ομαδικών αγωνισμάτων. Τραγούδησα ότι βρήκα από αρχαίο ελληνικό μουσικό απόσπασμα, και τα «Κέλλομαι σε, Γογγύλα» και «Έρωτα Εσύ» από τον ‘Μεγάλο Ερωτικό’ του Μάνου Χατζιδάκι, με συνοδεία τσέλου, από την καλή μου φίλη Τατιάνα Θεολόγου. Απίστευτη ζέστη. Χωρίς την παραμικρή ενίσχυση, μέσα στο φως του Αρχαίου Θεάτρου. Αυτή μου η συμμετοχή μου «κέρδισε» το μετέπειτα ταξίδι μου στην Αμερική. Εκείνη την μέρα γνώρισα, εκτός από τον καθηγητή Μίλλερ, την υπέροχη Dianne Tittle DeLaet, ποιήτρια, γλύπτρια, συγγραφέα, και κόρη του τεράστιου Y. A. Tittle (American Football Quarterback: Francisco 49ers, New York Giants, Baltimore Colts). Ο Υ.Α.Tittle πέθανε πριν λίγα χρόνια. Έχω κρατήσει μια υπογεγραμμένη μπάλα του για να χαρίσω στα παιδιά μου.
*Η αναβίωση των Αρχαίων Αγώνων στην Νεμέα συμβαίνει κάθε 4 χρόνια, εναλλάξ με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως στην Αρχαιότητα, ώστε να υπάρχει και παύση των εχθροπραξιών. Οι επόμενοι είναι προγραμματισμένοι για το 2020. Προλαβαίνετε.

2012 – Απανεμιά με τον Κ.ΒΗΤΑ
Η πρόσκληση να παίξω με τον Κ ήταν λουσμένη μ’ όλα τα άστρα του γαλαξία. Αλλά και συνάμα, πολύ τρομακτική. Έπρεπε να παίξουμε γύρω στα 40 τραγούδια του Κ, μόνο με πιάνο, και κιθάρα, ενορχήστρωση φτου κι απ’ την αρχή, στην Απανεμιά. Οι πρόβες ήταν ευλαβικές. Παίζαμε για 12 παραστάσεις (που πήραν μια μικρή παράταση) σε μια κατάμεστη ιστορική μπουάτ, άκρως μελετημένο κι αυστηρό αλλά συνάμα τόσο αγαπητικό κοινό. Μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Τότε, έχοντας τελειώσει τις ηχογραφήσεις του πρώτου μου δίσκου, ο Κ ήταν φίλος κι αδελφός και δίπλα μου σ’ όλο το άγχος του που και τι θα κάνω.
*η Απανεμιά βρίσκεται στην Θόλου, στην Πλάκα. Ο Κ.ΒΗΤΑ μόλις έβγαλε καινούριο δίσκο.

2016 – Caminito, Χόρτο Αργαλαστής Νοτίου Πηλίου.
Το Χόρτο (το επίνειο της Αργαλαστής) στο Νότιο Πήλιο, είναι ο κρυμμένος παράδεισος επί της γης (κι αν συνεχίσω να το διαλαλώ έτσι, θα πάψει να ναι και τόσο κρυφό). Εκεί, έχω ζήσει επί δεκαετίας, τα πιο όμορφα μουσικά καλοκαίρια. Το Caminito είναι το μικρό μπαράκι που ξενυχτάμε ήσυχα (ή και πιο φωναχτά και τραγουδιστά μερικές φορές) τα βράδια. Με τα παιδιά που έχουν το Caminito, είπαμε λοιπόν, αυτοσχέδια και όπως μπορούμε να κάνουμε μια μουσική βραδιά, μια και όλη η μπάντα ήταν στο Χόρτο, για να παίξουμε στο Μεγάλο Φεστιβάλ του Ιδρύματος, στο Υπαίθριο Θέατρο του Χόρτου. Για τα ηχητικά μας βοήθησε ο θαμώνας του Caminito, ο υπέροχος φίλος μας που έπαιζε κιθάρα φλαμένγκο τα πρωινά στο Caminito, και πέρυσι, τον πήρε η θάλασσα δικό της.. Στήσαμε, όπως και με ότι βρήκαμε. Πανσέληνος. Υπέροχο βράδυ. Μαγικό. Θάλασσα καθρέφτης, κι όλοι να τραγουδάνε, να ερωτεύονται πάνω στο κύμα..
*το Φεστιβάλ Χόρτου γίνεται κάθε Καλοκαίρι, με καλεσμένους από όλο τον κόσμο και έμφαση στην Κλασσική Μουσική – είναι το όραμα του δασκάλου μας Γιώργη Χατζινίκου και της υπέροχης Πίας Αγγελίνη-Χατζινίκου κι έχει θρέψει στρατιές μουσικούς εδώ και 4 δεκαετίες. Το Caminito βρίσκεται στην παραλία του Χόρτου.

2016 – Fuzz Music Club / opening act to Tricky
Παραμένει μία από τις πιο ζηλευτές μου στιγμές, μιας και ερωτεύτηκα τον άνθρωπό μου, όντας πάνω στο πατάρι. Ακόμα βλέπω τις φωτογραφίες από εκείνο το λάιβ, και μας ζηλεύω. Υπέροχο stage το Fuzz, και πόσο μας προσέξανε τα παιδιά του, και τι όμορφα φώτα κι ήχος!
Στα reviews όλοι έγραφαν για το DAD μου. Κι από τότε, άρχισα κι εγώ να το παίρνω λίγο πάνω μου, και να το παίζουμε σε κάθε live.
*αυτή δεν ήταν η καλύτερη φορά του Tricky, είπαν. Ξαναήρθε όμως το 2018.

2015 – live in London : Roadtrip and the Workshop
Εκείνη την φορά ανεβήκαμε στο Λονδίνο για 3 live. Η Ειρήνη Κετικίδη ήταν ήδη στο Λονδίνο μέρες πριν για κάτι σεμινάρια, και εγώ πάλι, μέρες πριν για το μεταπτυχιακό μου. Ντραμς και μπάσο πετούσαν την ίδια μέρα του πρώτου live με Βρίτις Ειργουέηζ. Επειδή, αν είναι να πάει κάτι στραβά, ας πάνε όλα, ο ντράμερ μας δεν είχε τηλέφωνο, ο μπασίστας δεν μπορούσε να πάρει, στο venue δεν υπήρχε σήμα εξάλλου, η πτήση καθυστέρησε γιατί κάποιος πέθανε μέσα στο αεροπλάνο, ο ινδός ταξιτζής που περίμενε τα παιδιά στο αεροδρόμιο δεν μιλούσε γρυ από τίποτα εκτός από ινδικά, και εγώ και η Ειρήνη είχαμε κάνει τσεκ οι δυο μας, και είχαμε προετοιμαστεί ότι θα παίξουμε μόνες μας. Στο παραπέντε κυριολεκτικά, έφτασαν, και παίξαμε πάνοπλοι και οι 4! Υπέροχη βραδιά. Στους Λονδρέζους άρεσε πολύ που παίζαμε ΝΙΝ και που τα δικά μας κομμάτια ήταν τόσο σκοτεινά.
*το Roadtrip and the Workshop βρίσκεται στην Old Street, στο κέντρο του Λονδίνου. Το live space είναι στο υπόγειό του.

2018 – Φλωρεντία – Teatro del Sale
Ένα από τα πιο όμορφα θέατρα της Φλωρεντίας, με Steinway ουρά, μας περίμενε, ενώ απέξω από το θέατρο κοσμούσε το Αναγεννησιακό κτήριο η αφεντιά μου σε αφισάρα. Είχα ετοιμάσει 1 ιταλικό τραγούδι να τους πω, το’ ‘Estate’, του Bruno Martino (θάλασσα τα έκανα..). Στο κοινό, Ιταλοί, Γάλλοι, Σκωτσέζοι, όλοι. Είχαν ετοιμάσει για μας και το κοινό, ένα από τα πιο νόστιμα γεύματα που έχω γευτεί ποτέ! Αχ, Φλωρεντία...
*το Teatro Del Sale είναι λίγα τετράγωνα πίσω από το Duomo της Φλωρεντίας

2018 – Livorno – Ex Cinema Aurora
Στο Λιβόρνο παίξαμε σε ένα σινεμά του 1960, που έχει μεταμορφωθεί σε πολυχώρο και σκηνή για live. Viva Italia, το φαγητό ήταν εκπληκτικό. Το επίσης εκπληκτικό ήταν ότι ο κόσμος ήξερε τα τραγούδια μας. Ζητούσε το Octavia, που από πείσμα, δεν το παίζω ποτέ. Και ζητούσε και αυτόγραφα.. Και μετά βγήκαμε στην αυλή. Και βγήκαμε και φωτογραφίες. Και ήρθαν και οι φιλοσοφικές συζητήσεις. Και για καληνύχτα, μπήκαμε στο παλιό αστικό λεωφορείο που έχουν στην αυλή για ντεκόρ και τραγουδούσαμε ιταλικά του ’60..
*το Ex-Cinema Aurora είναι στην Viale Ippolito Nievo στο Λιβόρνο. Έχει φιλοξενήσει μερικά από τα πιο σπουδαία ανερχόμενα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής

2018 – Φουγάρο Τζαζ Φεστιβάλ – Ναύπλιο
Το ξέρετε ότι κάθε μεγάλο Φεστιβάλ Τζαζ έχει 1 (τουλάχιστον) act που δεν είναι τζαζ στο line up του; Εμείς είμαστε αυτοί, πέρυσι, και μάλιστα, είμαστε και η τελευταία εμφάνιση που σήμανε την λήξη του φεστιβάλ. Το ταξίδι στο Ναύπλιο παραμένει από τα αγαπημένα μου, και αυτό το συγκεκριμένο, για 2 λόγους: ήμασταν απαρτία, και οι 4, και ειλικρινά, «βαρέσαμε» κι ας φορούσα το μάξι βίνταζ φορεματάρα μου (από 2nd hand εκ λονδίνων) και ας έπαιζα σε κλασικουάρ πιανάρα με ουρά, και παίξαμε και την δισκογραφία μας, και Bjork, και Smiths και Astor Piazolla. Και το αγαπάω το Ναύπλιο, γιατί είναι πανέμορφο και έχει αυτό το αριστοκρατικό αλλά πολυκαιρισμένο, που θα ‘πρεπε να είχε κι Αθήνα. Κι αγαπώ και τα αγόρια μου. Και ο κόσμος ήταν τόσο καταπληκτικός. Και η διοργάνωση. Κι όλα μαζί, μία τελειότης!
*Φεστιβάλ Τζαζ του Ναυπλίου γίνεται κάθε τέλος Καλοκαιριού, στο Φουγάρο.

2018 – MOIRA – Ουτρέχτη
Η MOIRA είναι μια ομαδική προσπάθεια μιας πολυκουλτουραρτιστικής ομάδας στην Ουτρέχτη. Η πρόσκληση ήταν για μας, και θα είχαμε opening act έναν σπουδαίο Τούρκο τραγουδοποιό, τον Yank. Το θέατρο στεγάζεται στα υπόγεια του μεγάλου, 17ου αιώνα, κτηρίου μιας παλιάς ασφαλιστικής εταιρείας (Μοίρα – Moira), έχει προτζέκτορα, παίξαμε τα υπέροχα βίντεό μας, έχει πιάνο, έχει κεριά αναμμένα στη σκηνή, κι όλα είναι τόσο τέλεια, και δουλεύουν με αυστηρό προγραμματισμό Ολλανδίας! Αν και κατάφερα με την πληθώρα κακού χιούμορ που με πλημμυρίζει, να …ξενίσω τους βορειοευρωπαίους (μην κάνετε αυτοσαρκαστικά ανέκδοτα εκεί πάνω, δεν τα πιάνουν), η εκδήλωση της αγάπη τους για την μουσική μας και την υπέροχη βραδιά (σε όλες τις 3 γλώσσες που μιλάνε εκεί - !έλεος!) ήταν τόσο απρόσμενη, και παρόλο το κρύο, με ζέστανε, απ’ την κορφή ως τα νύχια!
*η MOIRA βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι, στην Ουτρέχτη, στο Wolvenstraat 10. Διοργανώνει βραδιές με DJ, μουσικούς, θεατρικά, και δρώμενα από όλο τον κόσμο. Και έχει και υπέροχο φαγητό πριν το live.

η έμπνευση να μοιραστώ τις φορές που δεν τα έχω παρατήσει, ήρθε από αυτό το ποίημα

«Εγκαταλείπω την ποίηση»
Ντίνου Χριστιανόπουλου

εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,
δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή
τέλειωσαν πια τα πρελούδια, είρθε η ώρα του κατακλυσμού
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τί καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή
ν' ανοίξουν χαρακώματα για να κυκλοφορεί ο θάνατος σε όλο τους το σώμα

εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκκαλα
όμως είμαι άνθρωπος και γώ, επιτέλους κουράστηκα, πώς το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;

εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.

[πηγή: Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα 1949-1960, Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη 1962, σ. 81]
 

Η Lia Hide είναι τραγουδοποιός. Παίζει πιάνο και τραγουδάει. Γράφει επίσης μουσική για χορό και θέατρο, και φτιάχνει η ίδια τα δικά της βίντεο. Έχει πολυάσχολο δισκογραφικό παρελθόν στην Electronica, και από το 2013 κυκλοφορεί τους προσωπικούς της δίσκους. Έτσι, έχει τρεις κυκλοφορίες. Έχει αποφασίσει να κυκλοφορεί ανεξάρτητα μεγάλων εταιρειών. Έχει περιοδεύσει εκτενώς στην Ελλάδα και την Ευρώπη, κι έχει εμφανιστεί επίσης στην Αμερική και τον Καναδά, και δίπλα σε ηχηρά ονόματα της εγχώριας και παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ο τρίτος της δίσκος “Lia Hide – Tells no Fairytales” μόλις κυκλοφόρησε. Η μουσική της είναι dark/art με λίγο progressive και λιγότερο dream, pop.