Δέκα ζωές που θέλησα να ζήσω σε μια στιγμή
Περισσότερες απ' αυτές του αιλουροειδούς κατοικίδιου και πολύ πιο συναρπαστικές
Σκηνή #1
Βρίσκομαι πάνω στην αμφιβόλου σταθερότητας ντουλάπα μου. Το δωμάτιο των φοιτητικών μου χρόνων, όπως και τα υπόλοιπα δωμάτια του ισόγειου σπιτιού, έχει γεμίσει νερά. Η στάθμη διαρκώς ανεβαίνει. Δώδεκα και τέταρτο, μετά τα μεσάνυχτα. Τεντώνοντας όσο μπορώ το κορμί μου βλέπω τον πλημμυρισμένο διάδρομο και τον ηλεκτρολογικό πίνακα που βρίσκεται, Θεοί, σε απαγορευτικό για την κατάσταση ύψος. Σκέφτομαι τις πρίζες που είναι τοποθετημένες ακόμη πιο χαμηλά. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν αυτόματες ασφάλειες. Θα καούμε ζωντανοί από τα μανιασμένα Volt. Η μαύρη λίμνη από κάτω φουσκώνει, αγριεύει. Κυκλώνει τα πάντα, τα πνίγει. Πρέπει να φτάσω στον γενικό διακόπτη πριν είναι πολύ αργά. Όμως μένω εκεί μουδιασμένος, ανήμπορος ν' αντιδράσω, και σε μια στιγμή μπροστά απ' τα μάτια μου περνούν οι δέκα ζωές που θέλησα να ζήσω.
Πρώτη Ζωή: Περιπλανιέμαι από Δύση σε Ανατολή αγκαλιά με την δερμάτινη θήκη της ασημένιας τρομπέτας μου. Ιχνηλατώ τα βήματα που άφησαν τα σκονισμένα σκαρπίνια του Chet Baker αναζητώντας τον μεγάλο του αντίπαλο κι αδερφό της απέναντι όχθης. Τον Miles Davis.
Δεύτερη Ζωή: Μ' ένα τεράστιο ξεχαρβαλωμένο και πολύχρωμο λεωφορείο καταπίνω χιλιάδες χιλιόμετρα κάνοντας στάσεις στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, στο Βερολίνο. Είμαι ο οδηγός του Magic Bus.
Τρίτη Ζωή: Η παράγκα μου είναι χτισμένη μέσα στην αγκαλιά των γέρικων κέδρων στα Βατσιανά. Στην άκρη του Ευρωπαϊκού Νότου. Με κυνηγούν σκορπιοί κι αλείφω το κορμί μου με άργιλο. Το νησί που ζω είναι η Γαύδος.
Τέταρτη Ζωή: Με το τσόχινο καπέλο να μην βγαίνει ποτέ απ' το κεφάλι, ακροβατώ στις φουρτουνιασμένες γέφυρες των γκαζάδικων και των φορτηγών. Πιασμένος σφιχτά απ' τις πλάτες του Κόλια σκαρφαλώνω στο φτερό του καρχαρία ως το επόμενο λιμάνι όπου υπέροχα κορίτσια μου κλείνουν παιχνιδιάρικα το μάτι. Το ταξίδι συνεχίζεται στην αιώνια θάλασσα.
Πέμπτη Ζωή: Δουλεύω στις καλλιέργειες της πατάτας και του καφέ. Τρώω μέρα παρά μέρα. Σε όλες τις συνελεύσεις φορώ την πασαμοντάνια για να πάψω να είμαι αόρατος κι όχι για να παραμείνω ανώνυμος. Αγωνίζομαι για το δικαίωμα των ιθαγενών στη ζωή μέσα σε μια κοινωνία ίσων. Αναζητώ με το βλέμμα μου τα μάτια του μασκοφόρου γκεριγιέρο, του Ραφαέλ Σεμπαστιάν Γκιγιέν.
Έκτη Ζωή: Η νύχτα μου δεν γίνεται ποτέ μέρα κι όταν αυτό συμβαίνει εγώ κοιμάμαι μέχρι να βραδιάσει και πάλι απ' την αρχή. Στη μπάρα μου φιλοξενώ όλους τους διάσημους μέθυσους της ιστορίας. Αυτοί αδημονούν να πιουν κι εγώ αγωνιώ να φτύσουν στο πάτωμα τις προφητικές σοφιστείες τους που όταν ξεκουμπιστούν θα τις μαζέψω ευλαβικά και θα τις φυλάξω στο ημερολόγιο με το φθαρμένο εξώφυλλο.
Έβδομη Ζωή: Βιώνω θυελλώδεις νύχτες στους δρόμους της Ταγγέρης. Ξυπνώ κάθε μεσημέρι με βαρύ πόνο στα μηνίγγια. Συνεχίζω να πίνω απαγορευμένες ουσίες στο ίδιο δωμάτιο και στις ίδιες παραλίες μαζί με όλους αυτούς τους περίεργους τύπους που εξέφρασαν μια γενιά με το όνομα Μπιτ.
Όγδοη Ζωή: Είμαι φορτωμένος μόνιμα μ' ένα σακίδιο στην πλάτη. Περπατώ συνέχεια. Με ρυθμό ή χωρίς ρυθμό, λίγη σημασία έχει. Ξεκουράζομαι στα πιο απίθανα, στα πιο απομακρυσμένα, στα πλέον παρθένα μέρη της Γης. Έχω αποφασίσει να ξεπαρθενέψω αργά και γλυκά τον πλανήτη και να κάνω τον γύρο του κόσμου σε ογδόντα χρόνια.
Ένατη Ζωή: Στις στέπες της Γης του Πυρός, χωρίς μόνιμη κατοικία, μαζί με ιθαγενείς που έχουν μείνει πίσω στη Λίθινη εποχή και τεράστια κοπάδια προβάτων, να αντικρίζω από μακριά τις προσπάθειες του σύγχρονου ανθρώπου ν' ανακαλύψει νέα κοιτάσματα πετρελαίου.
Δέκατη Ζωή: Είμαι όλες οι σελίδες των βιβλίων που λάτρεψα, όλες οι αυλακώσεις των βινυλίων που μου χάρισαν έκσταση, όλες οι σταγόνες του αλκοόλ που μου δώρισαν έμπνευση, όλες οι γυναικείες μορφές που με οδήγησαν σε ηδονικές λιποθυμίες. Όλα αυτά και τίποτα μαζί και συνεχίζω να υπάρχω μέχρι το πρώτο φως της επόμενης ανοιξιάτικης μέρας.
Σκηνή #2
Πέφτω με φόρα απ' το ασφαλές υψόμετρο που μέχρι τώρα με κράτησε στεγνό. Ενεργώ αστραπιαία. Αν κρίνω από το ύψος μου η στάθμη του νερού πρέπει να έχει φτάσει περίπου στο ένα κι εξήντα. Σχεδόν κολυμπώ μέχρι τον διάδρομο. Φτάνω στον πίνακα. Τα νερά αγγίζουν τις πρίζες. Κατεβάζω τον γενικό και το σπίτι βυθίζεται στο σκοτάδι. Ένας φακός ανάβει στο δωμάτιο του καθιστικού. Παίρνω βαθιά ανάσα. Μου έμεινε μια ζωή να ζήσω. Η δική μου.
Νίκος Μπελάνε
15/10/2012
Θεσσαλονίκη
Το βιβλίο του Νίκου Μπελάνε "Το χαμόγελο της πολαρόιντ (15 μικρές ιστορίες κι ένας μονόλογος) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα.