Δέκα αλησμόνητα live

Οι φίλοι της ψυχεδελικής μουσικής μόνο καλά πράγματα διαβάζουν στο ωροσκόπιο τους τώρα τελευταία: στα συναυλιακά η μακρά καλή περίοδος από λάιβ συνεχίζεται αδιάκοπα, ενώ στις κυκλοφορίες η συνεχόμενη παραγωγή καλών ψυχεδελικών άλμπουμ κάνει όλα τα ζώδια του κύκλου να βλέπουν αστράκια.

Για τους Oscillation οι αστρολόγοι περιγράφουν μια τρελή συναστρία μια και αφενός το τελευταίο άλμπουμ των κραουτοσπεϊσοψυχεδελικών Εγγλέζων αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς, αφετέρου οι καλές γλώσσες λένε ότι οι ζωντανές τους εμφανίσεις αφήνουν αξέχαστες αναμνήσεις -ήτοι μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες. Προτού ελέγξουμε λοιπόν τις φήμες την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου στο Eightball, Θεσσαλονίκη και την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου στο Death Disco, Αθήνα, ας δούμε πως περιγράφει o Demian Castellanos, ιθύνων νους πίσω από τους Ocillation, τις 10 πιο αξιομνημόνευτες γι αυτόν συναυλίες. Προσοχή, περιέχονται σκηνές βίας... Ελεάνα Γαρίνη

Loop, Guilded Eternity tour: International 2 Manchester. Όπως και η πρώτη μου εμπειρία ακρόασης των Loop σε άλμπουμ, η ζωντανή τους εμφάνιση άλλαξε την αντίληψή μου για το πώς πρέπει να είναι live μια μπάντα. Έμοιαζαν να λειτουργούν σαν ένας αγωγός. Μου έδειξαν πως μια συναυλία μπορεί να υπερβεί το rock and roll και να γίνει κάτι πολύ περισσότερο από τα στενά όρια ενός ακροατηρίου σε ένα χώρο μπροστά στο θέαμα μιας μπάντας. Με μια ανελέητη επανάληψη και εναλλαγή φώτων και ολόκληρη η συναυλία έγινε ένας ήχος με τον εαυτό μου να στέκεται υπνωτισμένος, καθηλωμένος και ταυτόχρονα αιωρούμενος καθόλη τη διάρκεια.

Jane's Addiction, Ritual De Lo Habitual tour, International 2 Manchester. Ίσως η πρώτη κανονική συναυλία που πήγα. Δεν θυμάμαι και πολλά, είχα ένα φίλο που δούλευε εκεί και έτσι είχαμε τζάμπα ποτά από το μπαρ! Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι μια μεταδοτική ενέργεια η οποία σάρωνε τα πάντα και γέμιζε όλο το χώρο του κλαμπ. Τα εκπληκτικά tribal ντραμς του Dave Navarro πλευροκοπούσαν από τα αριστερά και έφτυναν συντρίμμια από μεταλλικό ήχο. Στο κέντρο της σκηνής έβλεπες να ταλαντώνεται μια λεπτή σαν στέκα μορφή, με μάτια σαν έντομο, ένας ηλεκτροφόρος μάντης προσευχητής, ντυμένος με ένα στενό, κολλητό φόρεμα που έμοιαζε με ακρυλική κουρτίνα από τα 70's και στα δυο του χέρια κράταγε από ένα μπουκάλι Jack Daniel's. Ένας πραγματικός σαμάνος, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο έφτιαχνε μια τηλεπάθεια με το κοινό. Την επόμενη μέρα μου έλειπε ένα παπούτσι, το μεγάλο μου δάχτυλο ήταν τρομερά πρησμένο και μαύρο και είχα από πάνω και ένα δολοφονικό hangover, αλλά φυσικά άξιζε!

And You Will Know Us By The Trail Of The Dead: The Astoria, London. Αυτή ήταν εξαιρετικά αξιομνημόνευτη σαν συναυλία μια και είναι ότι κοντινότερο έχω βιώσει σε υποκίνηση ανεξέλεγκτης βίας από μουσικό συγκρότημα. Εγώ ήμουν κάπου στη μέση... Μόλις έσκασαν στη σκηνή ήταν σαν εναρκτήριο λάκτισμα για το κοινό, χέρια πόδια και γροθιές σαν να παράδερναν τριγύρω γυρεύοντας μια τυχαία σύγκρουση με οποιοδήποτε περαστικό πρόσωπο. Έμοιαζε διασκεδαστικό στην αρχή αλλά όταν μέθυσα περισσότερο και πήγα προς το μπαρ, εξελίχθηκε περισσότερο σε μπελάς και μολονότι μπελάς έκρυβε μέσα του μια δόση πανικού. Δυο τρείς κρετίνοι σεκιουριτάδες στέκονταν σε κάθε μια από τις εισόδους και προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τους βασικούς ταραξίες. Μιας και κατόρθωσα να βρεθώ δίπλα σε έναν από δαύτους, με τσάκωσε κατευθείαν σαν πιθανό υποκινητή της εξέγερσης. Μπόρεσα να ξεγλυστρίσω από τα χέρια τους και τους ρώτησα τι κάνουν. "Δε μας αρέσει η φάτσα σου" απάντησαν. Σπουδαία τακτική! Δεν αποκλείεται να προχώρησαν και να έγιναν αστυνομικοί!

Fat White Family: Lexington London. Μια από τις πρώτες μπάντες στα χρόνια που σου θυμίζουν ότι το rock and roll μπορεί ακόμα να υπάρχει, ακόμα και να σοκάρει κάπως, με μια απλή και μόνο φυσική παρουσία στη σκηνή. Ακόμα και το sound check τους να άκουγες έφτανε γι αυτό, έστω επιφανειακά, όμως αυτοί συνέχισαν σε ένα σετ από παράφρονα εκπληκτικά τραγούδια που μου θύμισαν τα πάντα από garage pop psyche μέχρι την φρενίτιδα των Butthole Surfers.

Carlton Melton: Lexington London. Είχα δει άλλη μια φορά τον Carlton Melton και μολονότι ήταν μια χαρά δεν περίμενα με τίποτα μια τόσο εκρηκτική συναυλία. Ξεκίνησαν να τζαμάρουν πάνω στο κομμάτι του Klaus Schulze που έπαιζε ο dj που είχε προηγηθεί και που εκείνη την ώρα τελείωνε. Έχτιζαν την ένταση και το drone ενιαία για πάνω από μισή ώρα λίγο σαν Manuel Gottsching λίγο σαν το Dreamweapon των Spacemen 3. Κάποια στιγμή ένας ο από τους κιθαρίστες πέρασε στα ντραμς και έδωσε το σύνθημα στους υπόλοιπους όπου διπλασίασαν την ένταση της μουσικής και ξέσπασαν σε ένα τεράστιο riff της τάξεως των Monster Magnet, ρίχνοντας από πάνω του κοσμικά ψηφιακά σύνθια και κιθάρες που σου έλιωναν το μυαλό.

Spiritualized: The Mean Fiddler, London. Τους είχα δει πριν την τεράστια μπάντα με τους τραγουδιστές για τα δεύτερα φωνητικά. Μόνο ένας σαξοφωνίστας ήταν επιπλέον εκείνη την εποχή. Νομίζω κάπως είχε προκύψει από τον τύπο πως το κοινό έπρεπε υποτίθεται για κάποιο λόγο να κάθεται κάτω στις συναυλίες τους και αυτό όντως συνέβαινε. Ήταν λίγο δύσκολο να ξεχωρίσεις τι ήταν ξηρός πάγος και τι ήταν καπνός άλλου και ο κόσμος πράγματι καθόταν κάτω. Αν σηκωνόσουν, θα στεκόσουν όρθιος μονάχα εσύ εκτός αν βέβαια πήγαινες για να πάρεις ποτό από το μπαρ. Ήταν όμως συγκλονιστικοί, ακούγονταν ρευστοί και με δύναμη κινούμενοι χωρίς κόπο ανάμεσα σε σκληρή ψυχεδέλεια και όμορφη ευθραυστότητα. Ένας φίλος που ήμουν μαζί προχώρησε το "καθόμαστε κάτω" ένα βήμα μακρύτερα ακουμπώντας αναπαυτικά το κεφάλι του σε ένα σκαλάκι. Το ροχαλητό του ακολουθούσε το ρυθμό του Angel Sigh πάνω από την εμβρόντητη σιωπή του υπόλοιπου ακροατηρίου...

Jack Rose, Upstairs At The Garage, London. Έφτασα αργοπορημένος σ' αυτή. Ανέβηκα κάποια σκαλιά με δύο φίλους και μέσα στο χώρο μας καλωσόρισε κάποια πανέμορφη υπνωτική κιθάρα, κουρδισμένη σε κάτι παράξενο, με τις χορδές να αντηχούν αρμονικά. Μας υποδέχτηκαν επίσης κάποιες αρκετά δυνατές φωνές που μιλούσαν και στιγμάτιζαν τη βραδιά, όπως φαίνεται ότι είναι αρκετά κοινό κάτι τέτοιο σ' αυτό το μέρος. Κοιτάζοντας τον κιθαρίστα, έτσι κόκκινος στο πρόσωπο και πιθανώς εξαγριωμένος όπως ήταν, είχα το αίσθημα ότι τα πράγματα άρχιζαν να του δίνουν στα νεύρα. Δεν χρειάστηκε και πολύ εξάλλου. Ξαφνικά σταμάτησε να παίζει και φώναξε "Εϊ, βγάλτε το σκασμό, παίζω". Μια σύντομη παύση από το ακροατήριο...συνέχισε να παίζει μα σε κανένα δύο λεπτά, οι ομιλίες είχαν επιστρέψει, ίσως για πιο σημαντικά θέματα απ' το να ακούσουν το πρόγραμμα. Αν φαινόταν λίγο κόκκινο πρωτύτερα, τώρα έδειχνε να φέγγει με ηφαιστειακή ένταση. "Λοιπόν, αυτό ήταν. Ακούστε γαμημένοι αραιοδόντηδες Βρετανοί μαλάκες. Θα χτυπήσω τον καθένα από εσάς ίσα στο γαμημένο πρόσωπο αν δεν βγάλετε το σκασμό" ούρλιαξε. Αυτό έδειξε να κάνει μεγαλύτερη εντύπωση. Κάθισε κάτω, πήρε ξανά την κιθάρα του και συνέχισε με κάτι μαγευτικό (χωρίς τις ομιλίες).

Amen: We Have Come For Your Children tour. Astoria, London. Άλλη μία αξιομνημόνευτη συναυλία για το πόσο θυμό έδειχναν να διοχετεύουν. Κτηνώδεις και μανιασμένοι, ο αέρας έμοιαζε να είναι σχεδόν φορτισμένος με ηλεκτρικό θόρυβο, εκκωφαντικά δυνατό και ποτέ να μην πέφτει σε επίπεδο ενέργειας, έκαναν να μοιάζει σαν να ήταν αδύνατο να συμβαίνει άλλη εκδήλωση ή πράγμα ταυτόχρονα σε άλλο σημείο ή μέρος στον κόσμο.

Terminal Cheesecake: Bull And Gate, London. Θυμάμαι αυτή τη συναυλία σαν μία ευκαιρία να αναρωτηθώ για την ψυχική μου υγεία, καθώς πάσχιζα να καταπνίξω ένα είδος κρίσης πανικού, άμεσο αποτέλεσμα της μουσικής και των συχνοτήτων που έπαιζαν. Ήταν περίπου την εποχή που είχαν βγάλει το e.p "Gateaux D' Espace". Ο μπασίστας στεκόταν εντελώς ακίνητος, χωρίς ποτέ να αλλάζει το σημείο μπροστά στο οποίο εστίαζε το βλέμμα του. Ο τραγουδιστής φώναζε και στρίγκλιζε, ο κιθαρίστας έδειχνε να συνεχίζει από εκεί που είχε μείνει ο Syd Barrett... στη μέση του Interstellar Overdrive με τα μαλλιά του να στάζουν brylcream και λειωμένα mandrax στο πρόσωπό του. Το διαπεραστικό tremolo feedback και τα delays έκαναν επίθεση και σέρνονταν στον αέρα επάνω από ένα dub υπόβαθρο που δονούσε το δωμάτιο. Η μπάντα φωτιζόταν με προβολές λαδιού, στα δεξιά κάποιες άλλες προβολές μ' εκείνα τα αμφιβόλου αισθητικής fractals που έβλεπες συχνά εκείνη την εποχή... και στον απέναντι τοίχο ένα εξαιρετικά μακρύ σκίτσο ενός άντρα που το μούσι του μεγάλωνε και γίνονταν κούτσουρο δέντρου που προσπαθούσε επίμονα να κόψει μ' ένα τσεκούρι. Τελικά αποκεφάλισε τον εαυτό του...

Gnod: Supersonic, Birmingham. Τους έχω δει κάμποσες φορές και είναι πάντοτε φοβεροί, αλλά σ' αυτή τη συναυλία απλά ξέφυγαν. Νομίζω έπαιξαν τα Tony's First Communion και Visions Of A Load αλλά ό,τι κι αν ήταν, ήταν απίστευτο, έτσι όπως χτιζόταν ατελείωτα και κλιμακωνόταν ανοδικά σε έναν κόσμο με απεριόριστες πιθανότητες, ανοίγοντας κάποια θύρα του μυαλού που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα.