Δέκα πράγματα που μου αρέσουν ακόμα

Από το 2014 ζω απρόσμενα σε μια χώρα που δεν περίμενα ότι θα βρεθώ. Μου έδειξε όμως έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο και με ώθησε ακόμα περισσότερο 用心发现世界, δηλαδή «με την καρδιά σου να εξερευνάς τον κόσμο». Και στην Ελλάδα με την καρδιά, το μυαλό και τα μάτια εξίσου ανακάλυπτα και στεκόμουν σε μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες. Οι δρόμοι που περπάτησα στη Θεσσαλονίκη, τα σπίτια που μπήκα, οι άνθρωποι που γνώρισα, οι μουσικές που άκουσα, τα βιβλία που διάβασα και όλη η θάλασσα που ονειρεύτηκα.

Από τον κόσμο λοιπόν που αγάπησα και αγαπώ, διαλέγω δέκα πράγματα, σύγχρονα και ασύγχρονα, παρελθόντα και παρόντα, που είναι και δεν είναι (πράγματα), αλλά μικρά κομμάτια που φτιάχνουν εμένα.

1. Η Θεσσαλονίκη. Ζόρικη πόλη (αλλά δεν έζησα και σε καμιά εύκολη ως τώρα) για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή.

2. Η Σαγκάη. Ένα αρμονικό χάος, «φώτα ολόφωτα», πολίτες της χώρας και της πόλης, σαγκαγιανή γοητεία στα ξερά φύλλα και στα πλατάνια της οδού Nanchang, στα υψίπεδα πατώματα της οδού Shuidian και ένας Varuo* αποχαιρετισμός, οι μικρές ιστορίες της συνοικίας Hongkou, ο ήχος του τρένου όταν ξεκινάει, πρόσωπα πάνε και έρχονται ατελείωτα και όμως κάποτε βουβή παραμένει η νύχτα.

3. Η Αγιουτάγια, Ταϊλάνδη. Παλιά πρωτεύουσα του Σιάμ, ογδόντα χιλιόμετρα βόρεια της Μπανγκόγκ, στις όχθες του ποταμού Chao Phraya. Τετρακόσια χρόνια μεγαλείο για να σβήσει με φωτιά και αίμα. Οι ναοί, τα αγάλματα χωρίς κεφάλια, ο ήλιος που παίζει στο ναό, η τροπική μπόρα, τα πουλιά που κρώζουν έχουν μια δύναμη που διαπερνά το δέρμα και εγκαθίσταται μέσα σου, ώστε όταν φεύγεις δεν είσαι πια μόνο το όνομά σου αλλά και κάτι ακόμα.

4. Η Nina Simone. Όλα τα τραγούδια που έχω ακούσει, αλλά με ξεχωριστή αγάπη για το I want a little sugar in my bowl. Γιατί ποιος δεν θέλει και λίγο sweetness down in his/her soul;

5. Να χορεύω swing. Είμαι μέτρια χορεύτρια αλλά αυτός ο χορός με κάνει χαρούμενη και δεν απαιτώ σχεδόν τίποτα από τον εαυτό μου. Επίσης, όταν πρωτοξεκίνησα, μαζευόμασταν σε μια παλιά αίθουσα χορού, ballroom τις λέγανε τότε, που με τα πολύχρωμα φωτορυθμικά της μου θύμιζε ταινία του David Lynch.

6. Call me by your name, σε σκηνοθεσία του Luca Guadagnino. Ταινία και soundtrack. Την ταινία την είδα μια φορά, το σάουντρακ το έχω ακούσει 100+ν φορές (γίνεται αυτό;).

7. Things fall apart, Chinua Achebe, Penguin Books: Το διάβασα πρόσφατα και πραγματικά είναι ένα βιβλίο που συγκαταλέγεται στα κλασικά. Δίνει μια πολύ ζωντανή αναπαράσταση της Αφρικής στα τέλη του 19ου αιώνα, λίγο πριν και λίγο μετά την αποικιοκρατία. Με το απλό και κατανοητό ύφος της αφήγησης μεταφέρει άριστα το πνεύμα της ζωής στα χωριά της Νιγηρίας εκείνη την εποχή, τις καθημερινές τους συνήθειες, τα έθιμά τους, τα πιστεύω τους, ενώ δεν εξιδανικεύει. Μου άνοιξε ένα καινούριο παράθυρο σε έναν κόσμο άγνωστο για πολλούς από εμάς.

8. Γκιακ, Δημοσθένης Παπαμάρκος, εκδ Αντίποδες. Ένα βιβλίο από τα καλύτερα που έχω διαβάσει σε βάθος δεκαετίας. Τόσο οι ιστορίες όσο και η γλώσσα της αφήγησης το καθιστούν μοναδικό. Πρόσθετο πλεονέκτημα: μια επώνυμη παραλογή της δεύτερης χιλιετίας μ. Χ.

9. Η ώρα του αστεριού, Κλαρίσε Λισπέκτορ, εκδ. Αντίποδες. «Aν ο Κάφκα ήταν γυναίκα» γράφει το οπισθόφυλλο. «Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας», λέει ο Κάφκα.

10. I didn’t see it coming, Belle and Sebastian, album “Write about love”, 2010. Γιατί ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μπορείς να πεις είναι make me dance, I want to surrender!

* Sigur Ros, Varuo.
_  _  _

Η Ράνια Καταβούτα γεννήθηκε το 1981 και μεγάλωσε στην Ελάτη Τρικάλων. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στην Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 2014 διδάσκει νέα ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Διεθνών Σπουδών της Σαγκάης στην Κίνα. Το 2019 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο ‘Μπαλαρίνα μες στη νύχτα’ από τις εκδόσεις Πανοπτικόν.

Η Ράνια Καταβούτα στο Facebook.