Οι αναμνήσεις και οι μεταξύ τους σχέσεις

Ο Thom Fuhrmann και οι αναμνήσεις του από την Ελλάδα

Είναι τόσες πολλές οι ωραίες αναμνήσεις μου απ' την Ελλάδα και είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο λίγες, αλλά θα προσπαθήσω. Θ' αρχίσω με την λιγότερο τιμητική.

5. Όταν πετάξαμε για εδώ το 2005 με την νέα μας σύνθεση. Δεν είχα λύσει ακόμα το σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού και έπαιξα τη χειρότερη συναυλία της ζωής μου στο Club Underworld. Πρώτη συναυλία στην Αθήνα μετά από 17 χρόνια και απογοήτευσα τους φανς. Ποτέ δεν θα το συγχωρήσω στον εαυτό μου.

4. Η πρώτη φορά που παίξαμε στην Ελλάδα το 1987. Μετά το πλοίο από Ιταλία και ένα απίστευτα μεγάλο ταξίδι με αυτοκίνητο, φτάσαμε σε ένα παράξενο μεσανατολίτικο κτίριο έξω απ' τη Θεσσαλονίκη. Μας υποδέχτηκαν φανς, πολλοί εκ των οποίων έκλαιγαν από χαρά. Μαγικό απόγευμα.

3. Το 1988. Δύο sold out συναυλίες στο Κύτταρο. Ήταν απίστευτο.

2. Η μαγεία της ηχογράφησης του "Customs" το 1998 στη Σαλονίκη. Η μπάντα έπαιζε εξαιρετικά καλά και βρισκόμασταν στα πρόθυρα της ανάφλεξης. Ο Greg κι εγώ γράψαμε το "Suckerpunch" που ήταν το καρφί στο φέρετρο. Ο Bruce είχε χάσει τον έλεγχο της μπάντας και διαφαινόταν η διάλυση. Το παίξιμο του Brad ήταν απίστευτο. Πάντα θα θεωρώ πολύτιμες αυτές τις τρεις μέρες.

1. Μακράν η αγαπημένη μου εμπειρία στην Ελλάδα ήταν η δημιουργία και ηχογράφηση της "Βαρβακείου" το 2012. Τρεις γεμάτες μέρες μαγείας στο κέντρο της καταρρέουσας Αθήνας. Ο Alan, ο Kerry κι εγώ συνεισφέραμε εξίσου στη σύνθεση, με την προσθήκη του βιολιού του λαμπρού Blaine Reininger. Χάος στους δρόμους, αλλά η ερωτική μου σχέση με την Ελλάδα δυνάμωσε περισσότερο μέσα απ' τη συγκεκριμένη εμπειρία.

Και πολλές ακόμα αναμνήσεις...
Αυτή κατά πάσα πιθανότητα θα είναι η τελευταία επίσκεψή μας, αλλά χαίρομαι που θα είναι μ' αυτή τη σύνθεση. Ο απόλυτος συνδυασμός δύναμης και δυναμισμού. Δεν κρατιέμαι να ξεκινήσουμε απόψε απ' το Βόλο.

Ο Thom Fuhrmann για τους μουσικούς των Savage Republic

1. O Bruce Licher - όλα άρχιζαν και τελείωναν στον Bruce. Οραματιστής με ικανότητα να πλαισιώνεται από τα κατάλληλα μουσικά ταλέντα. Σπουδαίος γραφίστας. Πιθανόν να καρπώνεται δόξα και για πράγματα που συνεισέφεραν ο Jeff (Long) και ο Phil (Drucker), αλλά σίγουρα ένας απ' τους πιο τίμιους ανθρώπους στον κόσμο. Ίσως λάθος του και πολύ κακό που δεν ήταν μαζί στις πέντε τελευταίες επισκέψεις μας, για να ζήσει την απόλυτη ελληνική εμπειρία...

2. Ο Jeff Long - ιδιοφυία, τι παραπάνω να πω. Αυτός κι ο Phil έγραψαν το αριστούργημα "Tragic Figures". Τιμή μου που καλέστηκα να γεμίσω τα τεράστια παπούτσια του.

3. Ο Mark Erskine - βασανισμένη ψυχή αλλά ίσως ο πιο δημιουργικός ντράμερ που έχω συνεργαστεί. Βασικά ένας εφιάλτης.

4. Ο Robert Loveless - σπουδαίος τύπος, υπερευαίσθητος. Μάλλον πολύ μαλακός για τους Savage Republic αλλά ο Bruce χρειαζόταν την καθοδήγηση και τις συνθετικές του ικανότητες.

5. Ο Jackson Del Rey - μεγάλος γραφιάς.

6. Ο Brad Laner - πραγματική ιδιοφυΐα. Σχεδόν αδύνατο να συνεργαστείς μαζί του, αλλά πραγματική ιδιοφυΐα.

7. Ο Greg Grunke - κάποια στιγμή ήταν το θεμέλιο και ο πιο δυναμικός μουσικός στην μπάντα. Απ' την καλοσύνη του άφηνε τους άλλους να τον κακομεταχειρίζονται. Πολύ κακό που δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Ωραίος τύπος και απόλαυση να περιοδεύεις μαζί του. Οι δεξιότητές του περιορίστηκαν δυστυχώς.

8. Ο Ethan Port - το θέλει πολύ. Αν και δεν κατανοεί τη μουσική πλευρά των πραγμάτων, ρίχνει τεράστιο πάθος και επιθυμία στο τραπέζι.

9. Ο Kerry Dowling - ένα ευτυχές ατύχημα. Αφού έκανε τον ηχολήπτη μας ανακαλύψαμε πόσο καλός μουσικός είναι. Είναι μαζί με τον Alan οι λόγοι που συνεχίζω.

10. Ο Alan Waddington - ιδιοφυία, γκουρού, σταθεροποιητική δύναμη. Απίστευτος ντράμερ, δάσκαλος, άτομο...

Ο Ethan Port μιλάει για τους Savage Republic και τα μέλη τους

Οι αναμνήσεις που αφορούν τα μέλη των Savage Republic είναι περίπλοκες και προσωπικές. Θα πω ότι Greg Grunke ήταν ένας απ' τους καλύτερους φίλους μου όταν αρχίσαμε να παίζουμε μαζί το 1982 και όταν προσχωρήσαμε μαζί στους Savage Republic. Ήμουν το νεότερο μέλος και συχνά αισθανόμουν ότι έπαιζα κυνηγητό. Ίσως εξαιτίας των ανασφαλειών μου. Ήμουν πολύ μεγάλος φαν των αρχικών Savage Republic και είμαι ευγνώμων που ο Bruce ζήτησε απ' τον Greg, τον Thom κι εμένα να συμμετέχουμε στην επανεκκίνηση τους το 1984. Ήμουν πολύ νέος και χωρίς εμπειρία και θυμάμαι ότι ένιωθα ανασφαλής, πράγμα που νομίζω ότι οδήγησε σε μια χαοτική συμπεριφορά απ' τη μεριά μου. Σήμερα νιώθω ότι έχω ακόμα αυτή την punk rock φωτιά μέσα μου αλλά προσπαθώ να είμαι πιο διαλλακτικός στις σχέσεις μου με τους άλλους, να κρατάω υποσχέσεις και να είμαι ακέραιος. Κοίτα, νομίζω ότι αυτή είναι μια συνηθισμένη ιστορία "ενηλικίωσης".

Η σημερινή σύνθεση είναι πολύ πιο "ψημένη" και έχει εξελιχθεί σε δική της μοναδική έκδοση των Republic. Αισθάνομαι ότι προσπαθούμε να μείνουμε πιστοί στα κλασικά τραγούδια των Savage Republic καθώς συνεχίζουμε να ενσωματώνουμε νέες ιδέες και ήχους απ' τη μουσική του 21ου αιώνα. Στα καλύτερά του αυτός ο ήχος είναι τόσο ισχυρός και με εμπνέει, και θα ήταν ωραίο αν κάποια απ' τα τραγούδια παρέμειναν πηγές έμπνευσης για τους ανθρώπους με την πάροδο του χρόνου. Υπάρχει σίγουρα μια λεπτή ισορροπία που συχνά σκεφτόμαστε ως γκρουπ, για το τι ταιριάζει στο πλαίσιο των Savage Republic.

Η ιδανική συναυλία για μένα είναι αυτή που γεμίζει το χώρο με συναίσθημα και εικόνες, όπου είμαστε σε θέση να εμπλακούμε με το κοινό σε μια πολύ οικεία συνομιλία και παράσταση. Είναι επίσης πολύ ευχάριστο να εισπράττω θετικό feedback από πολλούς νεότερους στις συναυλίες μας. Αυτό δείχνει ότι η τωρινή μπάντα είναι ακόμα σημαντική για κάποιους της επόμενης γενιάς, συνεχίζει να έχει λόγο ύπαρξης στο παρόν και δεν είναι μόνο μια νοσταλγική παραξενιά.

Οι δυο πρώτες συναυλίες αυτής της περιοδείας ήταν σαν τις καλύτερες των παλιών ημερών, όπου ένιωσα πραγματική ταύτιση με το κοινό και τον ήχο να γεμίζει το χώρο με πολύπλοκες συχνότητες, και καμαρώνω που είμαι μέρος αυτής της τεράστιας ηχητικής μπάντας.

Όσο για τη σχέση μου με τον Thom, αυτή είναι επίσης περίπλοκη. Δεν είναι ικανοποιημένος με το "αρκετά καλό". Σαν κάθε καλός προπονητής με σπρώχνει να ξεπεράσω τα όριά μου. Ξέρω ότι τον τρελαίνω μερικές φορές. Τον αντιμετωπίζω σαν μεγάλο αδερφό και έχω διδαχτεί πολλά απ' αυτόν. Όσον αφορά την οικονομική διαχείριση της τωρινής μπάντας ο Thom αποδεικνύεται σπουδαίος συνεταίρος, απόλυτα ηθικός και τίμιος στις συναλλαγές του. Εργάζεται επίσης εξαιρετικά αποτελεσματικά, και όπως είπα έχω μάθει πολλά απ' αυτόν.

Για τον Brad Laner τώρα. Τον γνώρισα περίπου την εποχή που γνώρισα και τον Greg. Παίζαμε noise music μαζί στο υπόγειο του παλιού κτηρίου της Φυσικής στο πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες. Ο Bruce Licher τζάμαρε μαζί μας μερικές φορές. Ήμασταν πολύ επηρεασμένοι από μια παράσταση που είχαμε δει στο Culver City, τους Throbbing Gristle μαζί με πολλά άλλα καταπληκτικά δημιουργικά πειραματικά πρότζεκτ που μας έδωσαν την "άδεια" να δημιουργήσουμε τη δική μας ανεξάρτητη μουσική σκηνή. Παίζαμε μαζί και συχνάζαμε στο Anti-club και τα συναφή. Νομίζω ότι οφείλουμε πολλά σ' εκείνους τους τύπους που δημιούργησαν ένα χώρο όπου όλοι εμείς μπορούσαμε να ανταλλάσουμε ιδέες σε εβδομαδιαία βάση. Αυτό πραγματικά βοήθησε να σταθεροποιηθεί η αίσθηση ότι ανήκαμε σε κάτι μεγαλύτερο απ' τα δικά μας μεμονωμένα πρότζεκτ.

Ο Ethan Port και οι αναμνήσεις του απ' την Ελλάδα

Λυπήθηκα που έχασα τις ευρωπαϊκές τουρ του 1987 και 1988, επειδή δούλευα το διδακτορικό μου στο UCLA. Θυμάμαι που στα 80ς αλληλογραφούσα μέσω της Independent Project με Έλληνες φανς και απογοητεύτηκα που έχασα την ευκαιρία να τους συναντήσω.

Όταν ο Bruce διέλυσε αιφνίδια τη μπάντα, με τον Greg και τον Thom νιώσαμε ότι είχαμε αφήσει εκκρεμότητες. Μας πήρε πολύ καιρό να επιστρέψουμε, αλλά χαίρομαι που μπορέσαμε να φτιάξουμε μια βιώσιμη εκδοχή της. Με τη σημερινή σύνθεση περνάμε πραγματικά καλά, τόσο στη σκηνή όσο και εκτός. Οι τουρ εξελίσσονται καλά και η τωρινή μοιάζει σα να είναι η καλύτερη όλων!

Για μένα προσωπικά οι Savage Republic του 2014 αντιπροσωπεύουν όλα τα καλά που έχει το να συμμετέχεις σε μια μπάντα: συντροφικότητα, επαγγελματισμό, ανάληψη ρίσκου, ειλικρίνεια και διασκέδαση.

Έχω επίσης πολλές και καλές αναμνήσεις από τους φίλους μας στην Ελλάδα, που πραγματικά κοπιάζουν για να μας βοηθήσουν να κάνουμε αυτές τις περιοδείες και να έχουμε τις ευκαιρίες να παίζουμε. Είχα πάντα την αίσθηση ότι η Ελλάδα είναι το σπέσιαλ δεύτερο σπίτι μας για να παίζουμε.

Φαίνεται πως υπάρχει πάντα μεγάλη ανταπόκριση όπου παίζουμε και είμαι πολύ ενθουσιασμένος και είναι τιμή μου που έχω άλλη μια ευκαιρία να μοιραστώ τη μουσική μας με τους έλληνες φίλους μας.

[Οι φωτογραφίες είναι από το live του 1987 στο Άκροπολ και τις ηχογραφήσεις του "Customs" στο στούντιο του Γιώργου Μάνιου].