11 κομμάτια μινιμαλιστικού ρομαντισμού

Μεγαλώνεις. Είσαι πέμπτη δημοτικού. Ξεκινάς να ακούς μουσική. Είναι ο ξάδερφός σου που ακούει μέταλ. Σου γράφει μια κασέτα. Πάμε…

Μεγαλώνεις. Ανακαλύπτεις το πανκ. Είναι 90s. Ακούς αλτέρνατιβ. Γκραντζ. Ακούς ίντυ. Ελέκτρο. Τριπ χοπ. Ποστ ροκ. Ιντάστριαλ.

Μεγαλώνεις. Ξεκινούν τα 80s. Όχι για τους άλλους. Για εσένα. Καταλήγεις σε ποστ πανκ. Ναι, εδώ είσαι. Εδώ ανήκεις.

Μεγαλώνεις. Έχεις χρόνο. Χρόνο να ακούσεις πολλά. Χρόνο να συζητήσεις για αυτά που άκουσες. Χρόνο να γράψεις για αυτά. Γράφεις και στο MiC. Ανεβαίνεις ένα ακόμη σκαλοπάτι.

Μεγαλώνεις. Δουλεύεις. Στήνεις μαγαζί. Φτιάχνεις φαμίλια. Αλλάζεις. Εξελίσσεσαι. Ξεμένεις από χρόνο.

Μεγαλώνεις. Ψάχνεις τρόπο να γεμίσεις τις ώρες κοινής ησυχίας. Αυτός είναι ο χρόνος σου. Αγοράζεις το πρώτο σου συνθεσάιζερ. Μπαμ! Έρωτας με την πρώτη. Μάλλον αγοράζεις χρόνο, τελικά.

Εθίζεσαι. Αγοράζεις κι άλλα μηχανηματάκια. Ξεκλέβεις κι άλλο χρόνο. Κάτι μεταμεσονύκτια μισάωρα. Κάτι κυριακάτικα πρωινά. Εξασκείσαι. Διαβάζεις. Μαθαίνεις. Καταλήγεις με ένα μικρό οικιακό στουντιάκι.

Δεν ξέρεις γρι από μουσική σύνθεση. Δεν σε νοιάζει. Δεν απογοητεύεσαι. Μπορείς κι έτσι να παίξεις. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε. Κανείς δεν θα σε κρίνει. Είσαι μόνος σου. Στον προσωπικό σου χωροχρόνο. Μπροστά από ένα γραφείο γεμάτο πλήκτρα, διακόπτες και καλώδια.

Μεγαλώνεις. Αλλάζεις τρόπο σκέψης. Απελευθερώνεσαι. Δεν είσαι πια ό,τι ακούς. Είσαι και ό,τι παίζεις.

Ξεκινάς με μια – δυο νότες. Προσθέτεις μια μπασογραμμή. Και σιγά -σιγά το χτίζεις. Όπου σε βγάλει. Και σε βγάζει. Γράφεις το πρώτο σου κομμάτι. Σου αρέσει. Το ξανακούς. Σου αρέσει και πάλι. Με τον καιρό, μαζεύονται κάμποσα. Ψάχνεις για κασετόφωνο. Γράφεις την πρώτη σου κασέτα.

Μεγαλώνεις. Ηλικιακά, έχεις υπερβεί το Μπουκοφσκικό ντεμπούτο. Δεν έχεις μάθει ακόμη να παίζεις. Αναγκαστικά, ο μινιμαλισμός αποτελεί μονόδρομο στις πρώτες σου κασέτες. Καθόλου δεν σε ενοχλεί. Το αντίθετο. Πολλά μινιμαλιστικά κομμάτια είναι αγαπημένα σου, άλλωστε.

Πρόκειται για κομμάτια που η τέχνη της αφαίρεσης σε κάνει να εστιάσεις στο συναίσθημα. Κομμάτια που η απλή, λιτή τους φόρμα τα κάνει διαχρονικά. Κομμάτια που, από φτασμένους κι έμπειρους καλλιτέχνες και οργανοπαίχτες, ίσως είναι ακόμη δυσκολότερο να γραφτούν. Δεν είναι εύκολο το less is more όταν διαθέτεις πληθώρα εφοδίων.

Όπως λοιπόν, φτιάχναμε κάποτε τις λίστες στο MiC, ανάμεσα σε αναρίθμητες επιλογές, παραθέτω μια 11άδα αγαπημένων μινιμαλιστικών κομματιών:

1. Koyaanisqatsi - Philip Glass
Γεννητούρια θα έχουμε, καθώς η επιστημονική φαντασία παντρεύεται την κλασσική μουσική παιδεία. Koyaanisqatsi, στα ινδιάνικα των Hopi σημαίνει «Ζωή εκτός ισορροπίας». Αντιθέτως, οι επικαλυπτόμενες στρώσεις ηλεκτρονικών και ακουστικών κυματογραμμών του Glass, προσδίδουν σε αυτό το κομμάτι την τέλεια αρμονία, δημιουργώντας τελικά μια διαρκή και άρρηκτη ισορροπία.

2. Little dead body poem - Algebra Suicide
Πάντα είναι ωραίο να ακούς την αστική ποίηση της Lydia Tomkiw. Φυσική, ανέμελη, cool. Είναι από αυτές τις καθημερινές ιστορίες, με τις μικρές, ανατριχιαστικές λεπτομέρειές τους. Σικάγο, δεκαετία 80, νιου γουέιβ ποπ, με κάτι από Velvet Underground. Θα μπορούσε να συμβαίνει κι εδώ, κι αλλού και τώρα και πάντοτε.

3. Je t’ attends - Trop Tard
Είναι ακριβώς εκείνη η περίπτωση ακούσματος που μια χορδή, ένα distortion και ένα ντενεκεδένιο drum machine, συνάμα με περίσσεια πάθους, συνεχίζουν να σε εκπλήσσουν ευχάριστα, όσο και αν το έχεις λιώσει στην ακρόαση.

4. Dark age - Neon
Οι προφητείες ενός ζοφερού μέλλοντος, καταρρέουν μες στις κατακόμβες μιας σκοτεινής εποχής. Φλωρεντία, 1984, νταρκγουέηβ. Απλός ρυθμός, γοτθική, γοερή φωνή. Κλείνεις τα μάτια και οραματίζεσαι τους νεκροζώντανους να λικνίζονται μες στη μαύρη ντίσκο.

5. Untitled - Mecano
Όπως ακριβώς περιγράφουν και οι στίχοι του κομματιού, οι λέξεις απλώς ξεπηδούν. Κι όταν αυτές βγαίνουν από το στόμα ενός πληθωρικού καλλιτέχνη, σαν τον Dirk Polak, κορυφώνουν την ένταση του άτιτλου κομματιού στα επίπεδα ενός ανεπανάληπτου, λυρικού έπους ροκ ποίησης.

6. Scarlet woman - Techniques Berlin
Έχει αυτό, το απόλυτο 80s ρετρο-feeling. Καταφέρνει και σου ξυπνάει έντονα όλο το καψούρικο συναίσθημα μιας παλιάς, μελωδικής δεκαετίας.

7. Being boiled - Human League
Έτος 1979, στην αυγή της περίφημης ηλεκτρονικής σκηνής του βιομηχανικού Σέφιλντ των 80s. Σε αντίθεση με τις μετέπειτα, πιο χαρούμενες electro-pop συνθέσεις της μπάντας, αυτό το κομμάτι αποτελεί την εξαίρεση. Ρομποτικό. Παγωμένο. Περίεργο. Μεταμοντέρνο, πριν από τα μοντέρνα. Τέλειο.

8. I hate Berlin - Second Decay
Αναλογική εϊτίλα, εν έτει 1994. Γερμανικό ντουέτο, δεν τους αρέσει το Βερολίνο όπως έχει καταντήσει. Και τραγουδάνε για αυτό. Και πονάνε για αυτό.

9. Madman - Snowy Red
Ψυχρό minimal wave από την πιο κρύα γωνιά του Βελγίου. Πώς γίνεται ένας βόμβος μαζί με μια συνθογραμμή να αποκτήσουν ενδιαφέρον; Ενθάδε κείται η συνταγή.

10. Sleeper in Metropolis - Anne Clark
Δυνατές λέξεις ξεστομίζει η αγαπημένη Βρετανίδα. Cold electronics, ολοκληρωτισμός, δυστοπία, απελπισία, σε μια παρανοϊκή, αδηφάγο Μητρόπολη. Ηχηρό spoken word. Love is dead in metropolis.

11. In a manner of speaking - Tuxedomoon
Μια κιθάρα, ένα σφύριγμα, δύο φωνές, αρκούν για να σε περάσουν στην αιωνιότητα.

Bandcamp: VHS
Bandcamp: To live and die inside four walls & Monachopsis