Το προσωπικό ταξίδι του Louis Tillett μέσα από την τέχνη
Μυθιστορήματα, μουσικές, ερμηνείες ακόμη και εικόνες μπορεί να αποτελέσουν έμπνευση για έναν ανήσυχο δημιουργό. Σαν και αυτόν τον αγαπημένο μας Αυστραλό
1. Η ερμηνεία του Malcolm McDowell στο Κουρδιστό Πορτοκάλι. Πρόκειται για την πιο καθοριστική ταινία της νιότης μου. Την είδα πολλές φορές από επιλογή, αλλά παραδόξως έμοιαζε να με ακολουθεί παντού. Ας πούμε όταν πήγαινα σε έναν κινηματογράφο που έπαιζε δύο ταινίες για να δω την πρώτη ταινία, το Κουρδιστό Πορτοκάλι τύχαινε να είναι η δεύτερη. Αφού την είδα περίπου 30 φορές, μπορούσα σχεδόν να απαγγείλω τους διαλόγους αυτολεξεί.
2. Η Καρδιά του Σκότους του Τζόζεφ Κόνραντ. Αυτή η ιστορία μού φαίνεται τόσο αινιγματική και μυστηριώδης ώστε χρειάστηκε να διαβάζω πέντε φορές περίπου το βιβλίο κι ακόμα δεν θυμάμαι πώς τελειώνει. Με αφήνει απλώς με την αίσθηση ότι πέφτω σε μια βαθιά μαύρη σήραγγα.
3. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ. Για την όμορφη χρήση της γλώσσας και για το πώς χρησιμοποιεί το παράλογο για να μεταδώσει ένα μήνυμα με απόλυτη διαύγεια, που είναι τόσο όμορφο. Η εικονογράφηση του ποιήματος Jabberwocky [από τη συνέχεια του βιβλίου με τίτλο Μες τον Καθρέφτη και τι Βρήκε η Αλίκη εκεί] ακόμα στοιχειώνει τα όνειρά μου.
4. Ο Δόκτωρ Τζέκιλ και ο κύριος Χάιντ. Ένα σπουδαίο δοκίμιο για τη μοίρα. Παρά τον αναπόφευκτο χαμό του βασικού ήρωα, κάθε φορά που το διαβάζω, πιστεύω ακόμα ότι με κάποιο τρόπο θα βρει μια ευκαιρία να γυρίσει πίσω. Έτσι, ακόμα κι όταν η ζωή μοιάζει μάταιη, η ελπίδα είναι το ουσιώδες συστατικό που εξηγεί γιατί μπορεί να διαβάσεις την ιστορία ξανά και ξανά, πιστεύοντας ότι με κάποιο τρόπο, κάτι καλό μπορεί να βγει απ' αυτή… παρότι ξέρεις ότι δεν θα συμβεί. Είναι η ελπίδα που συνεχίζει να με τραβάει πάλι στην ιστορία.
5. Το Κοράκι. Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τρόμος. Λακωνικός κι απλός. Πρόκειται για την πιο ρεαλιστική έκφραση των συμπτωμάτων της απεξάρτησης από το αλκοόλ που έχω διαβάσει ποτέ. Τίποτα δεν συμβαίνει. Κι εντούτοις, ο αναγνώστης και ο συγγραφέας παραλύουν από φόβο, χωρίς καμία διέξοδο.
6. Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Ο μοναδικός συνθέτης που παραδέχομαι με κάθε ειλικρίνεια ότι μπορώ να ακούσω οτιδήποτε έχει γράψει. Και όλα τα έργα του ανεξαιρέτως με συνεπαίρνουν πάντοτε.
7. Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Ίσως αυτό να είναι το πρώτο που με τράβηξε στον "Άλεξ", τον ήρωα στο Κουρδιστό Πορτοκάλι. Είναι κάτι κοινό που έχουμε. Η αγάπη μας για τον Μπετόβεν. "Σαν μεγάλο πουλί εισήρθε στο δωμάτιο…" [η περιγραφή του για τη μουσική του Μπετόβεν]. Αυτό τον καιρό ζω σ' ένα μεγάλο γιοτ και η μοναδική μουσική που πήρα μαζί μου είναι Μπετόβεν. Οι σονάτες για πιάνο ήταν κάποια από τα πράγματα που απολάμβανα να παίζω όταν σπούδαζα πιάνο σε νεαρή ηλικία.
8. Το Ποίημα του Γέρου Ναυτικού, του Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ. Πίσω από τη μεταφορά βρίσκεται ενδεχομένως ό,τι πιο κοντινό έχω διαβάσει σε σχέση με την αυτοβιογραφία που δεν έχω γράψει ακόμα. Η πλησιέστερη εξήγησή μου γιατί συνεχίζω τον αγώνα να γράφω τραγούδια και να ηχογραφώ δίσκους. Μοιάζει σαν κατάρα από την οποία θα καταφέρω να απαλλαγώ μόνο διηγούμενος την ιστορία μου στους πάντες και σε κανένα συγκεκριμένα.
9. Φράνκενσταϊν. Μαίρη Σέλεϊ. Είναι κάπως σαν τη δημιουργία μουσικής. Προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι μαγικό και μετά περνάς την υπόλοιπη ζωή σου μετανιώνοντας και ύστερα περιπλανιέσαι ως την άκρη της γης, προσπαθώντας να την εντοπίσεις και να τη σκοτώσεις.
10. Οι εικονογραφήσεις του Gustave Dore για την Κόλαση του Δάντη. Είναι η πιο πλησιέστερη έκφραση που έχω δει στη σύλληψη της ιδέας της Αποκρυφιστικής Έκστασης (την οποία λαχταρώ από τότε που ήμουν παιδί).
(επιμέλεια-μετάφραση: Αντώνης Ξαγάς-Χίλντα Παπαδημητρίου)
