Ακυβέρνητες Πολιτείες
Χωνόμαστε όλο και περισσότερο στη φάση όπου το σκεφτόμαστε και δυο και τρεις φορές πριν σηκώσουμε το τηλέφωνο, διαβάσουμε τα ηλεκτρονικά μας μηνύματα, βγούμε έξω για να συναντήσουμε κάποιον φίλο. Γιατί όλο και συχνότερα ακούμε δυσάρεστα νέα. Που αφορούν δικούς μας κοντινούς ανθρώπους. Χρεωκοπίες, απολύσεις, πίεση, λουκέτα...
Και δε μιλάω για τα νούμερα που μας σερβίρουν οι εφημερίδες. Μιλάω για τον δικό μας, κατάδικό μας κύκλο. Όσοι δεν ανήκουν στην ευτυχισμένη βολεμένη ελίτ που χαριεντίζεται πρωί και βράδυ και βαυκαλίζεται ότι είναι το κέντρο της οικουμένης, όλοι οι άλλοι έχουμε σκύψει το κεφάλι και δε λέμε πολλά-πολλά γιατί για πρώτη φορά καταλαβαίνουμε στο πετσί μας (ως γενιά) αυτό που λέμε "είναι δύσκολοι καιροί". Όχι ότι και πριν δεν ήταν και μετά δε θα είναι. Αλλά να, τώρα βγήκαν τα κουμάσια και θερίζουν αβέρτα όνειρα.
Έτσι και μια μέρα, το μήνυμα του Χρήστου Αλεφάντη στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μου επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμουν, που είχα υποψιαστεί μια και για πρώτη φορά το περιοδικό δεν ήταν στα περίπτερα στην ώρα του. Η λιτή ανακοίνωση στο site ενημερώνει:
"Αγαπητοί φίλοι, Η ΓΑΛΕΡΑ αναστέλλει την έκδοσή της για λόγους οικονομικούς."
Όταν κλείνει π.χ. "η ναυ-αρχίδα της δεξιάς" ή κανένα lifestyle Κωστοπουλιακό περιοδικό αλλάξει συντάκτη, γίνεται χαμός παντού με σχόλια, στήλες κλπ. Εδώ δεν έβγαλε κανένας κιχ, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ένα μικρό σχόλιο του lifo:
"Έκλεισε το περιοδικό "Γαλέρα" για οικονομικούς λόγους. Λογικό. Αν είσαι τίμιος και δεν πας καλά, κλείνεις. Αν είσαι άτιμος και δεν πας καλά, φτιάχνεις συγκρότημα".
Τη Γαλέρα άρχισα να την παρακολουθώ συστηματικά μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα τον Μάρτη του 2007. Κι έκτοτε δεν είχε περάσει ούτε μια πρώτη Τετάρτη του μήνα που να μην την αγοράσω μετά τη δουλειά και να την ξεκοκαλίσω το ίδιο βράδυ. Και τώρα που πρέπει να μιλήσω γι' αυτή σε παρελθόντα χρόνο, μπορώ να πω ότι ήταν ένα μοναδικό περιοδικό στην Ελληνική επικράτεια.
Κατ' αρχήν το μέγεθος: επιβλητικό αλλά χωρίς να σε ενοχλεί όπως σε μια εφημερίδα. Βοηθούσε και το εξαιρετικό στήσιμο - φτιαγμένο από ανθρώπους με ανώτερη γραφιστική παιδεία και σοφή αίσθηση του έντυπου χώρου. Γι' αυτό κι ο "αέρας" που έδιναν πάντα στο πάνω μέρος της σελίδας αναδείκνυε και τα κείμενα και τα κόμικς ... αυτά που έδιναν μια ζωή μοναδική στο έντυπο.
Τι να πρωτοθυμηθώ από το εικαστικό μέρος; Ας αναφέρω ενδεικτικά και σε τυχαία σειρά: τους Giant-Size Fascists του Con που ξεκίνησαν από κει μια λαμπρή καριέρα. Τα σκίτσα του Brieva που διαβάζει τις σκέψεις μας και μετά μας τις παρουσιάζει στο χαρτί μ' έναν τρόπο που μας ταυτίζει τόσο πολύ σε μια συνειδητοποίηση που τρομάζει στην αμεσότητά της. Τη Γαζέτα του Ντίλλιου με τον διαστημικά γήινο σουρεαλισμό της. Τις διασκεδαστικότατες σειρές του Soloup. Τα εξώφυλλα και οι γελοιογραφίες του Ιωάννου, του Δερβενιώτη, του Καλαϊτζή, του Δερμεντζόγλου και τόσων άλλων. Και -ύψιστη προσωπική μου αναγνωστική επιλογή- η "Εγκυκλοπαίδεια Τεράτων" ειδικά με τα κείμενα του Γιώργου Μπλάνα και τις εικονογραφήσεις του Κυριακάκη. Πότε θ' αξιωθούμε άραγε να δούμε όλη την Εγκυκλοπαίδεια σε βιβλίο;
Και μετά τα κείμενα: οι εμμονές δεν έλειπαν και δε συμφωνούσα με όλα, αλλά για ποιο έντυπο θα μπορούσα να το πω αυτό; Όμως το γενικό στυλ, η θεώρηση των πραγμάτων και η πλειοψηφία της ύλης ήταν υπόδειγμα για τον σχετικό τύπο (αν μπορούμε να πούμε 'σχετικός' εδώ, μια και το εγχείρημα της Γαλέρας ήταν μοναδικό στη σύλληψή του). Ο οποίος τύπος αναλώνεται είτε σε σοβαροφανείς αναλύσεις όπου βαριέσαι με το που φτάνεις στη μέση του άρθρου, ή σε ευχολόγια/λίβελους προορισμένους για κουτσομπολιό πιο πολύ παρά για ανάγνωση.
Για τους συντελεστές των κειμένων δεν έχω ενδεικτική λίστα να δώσω, γιατί είναι τόσοι μα τόσοι πολλοί αυτοί που έβαλαν το λιθαράκι τους στην ύλη της Γαλέρας. Αν πρέπει ντε και καλά, ας αναφέρω δυο-τρεις "μονιμάδες" όπως τη στήλη των Κυρίτση/Τσέκερη με το απόλυτα ανατρεπτικό χιούμορ της, τα "ευαγγέλια" του Καλαϊτζή στην τελευταία σελίδα και τις πρόσφατες στήλες του Kibi που κατέβαζε περισκόπιο σε επίπεδα κάτω απ' την πραγματικότητα που οι περισσότεροι δε φανταζόμαστε καν ότι υπάρχουν.
Και για το ακτιβιστικό μέρος πάλι, ο ισολογισμός είναι παραπάνω από θετικός: από τις δημοσιεύσεις για το Mall που βοήθησαν στο να κρατήσουν το θέμα στην επικαιρότητα, μέχρι και τη σύσταση της Ομάδας Αστέγων και τις επιτυχείς της συμμετοχές στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα.
Τι άλλο να πω; Αυτά που ανέφερα είναι ένα μικρό μόνο ποσοστό της ύλης στην οποία έδωσε στέγη αυτό το έντυπο τα τελευταία χρόνια. Με ποιότητα στησίματος, εκτύπωσης, κειμένων κλπ. που περιοδικά απείρως μεγαλύτερου μπάτζετ κοιτάνε με τα κυάλια. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Με τον μόχθο των συνεργατών και την αγάπη των αναγνωστών και μόνο - ούτε με διαφημιστές, ούτε με πολιτικάντηδες. Δεν είναι τυχαίο ότι και "ονόματα" με θέσεις σε κραταιά έντυπα, κάποια δυνατά άρθρα τους τα κρατούσαν για τη Γαλέρα.
Το μηνιάτικο και η δόξα είναι κάποιες φορές οι πιο αθέατες μάσκες της έντυπης λογοκρισίας. Μιας λογοκρισίας που μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ μετά την αναστολή της έκδοσης αυτού του εντύπου που τόσο αγαπήσαμε. Μακάρι οι συντελεστές τους να βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν να τραβάνε "κουπί" κάποια στιγμή στο μέλλον. Τους το ευχόμαστε.
