Hic et Nunc / Hip ’n’ Funk / Jazz

Αν υπάρχει ορισμός του πολυμήχανου, πολυπράγμονα και αειπράγμονα θεσσαλονικέως σίγουρα αυτός είναι συνώνυμος και συνυφασμένος με τον Άρι Γεωργίου. Μπορεί να λέει ο ίδιος ότι είναι απλώς αρχιτέκτων, αλλά έχει προσδώσει ακόμη και σε αυτήν την έννοια ευρύτερες, ευρύτατες διαστάσεις. Είναι αρχιτέκτονας φωτογραφιών, σχεδίων, εικαστικών έργων [ζωγραφικά και γλυπτά], άρθρων, κειμένων, μεταφράσεων, εκδόσεων [συν και πλην, Camera Obscura κ.ά.π.], λευκωμάτων, συλλογών, εκθέσεων πολλών, ενός θρυλικού θεσμού [Φωτοσυγκυρία, 1988-2003] και ενός ζωντανού μουσείου [Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, πρώτος διευθυντής του, 1998-2002].

Είναι, δε, δωρητής του πολύτιμου φωτογραφικού αρχείου του στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης [ΜΙΕΤ]. Από αυτό το, αθησαύριστο ακόμα, αρχείο ανασύρει από καιρού εις καιρόν «ενότητες» φωτογραφιών τις οποίες μας τις σερβίρει αρχιτεκτονικά πλαισιωμένες από κείμενα, συνήθως δικά του αλλά όχι πάντοτε. Αυτό, λοιπόν, είναι το πέμπτο βιβλίο του Άρι από τις εκδόσεις του ΜΙΕΤ. Έχουν προηγηθεί ένας δρόμος [Η Παπαμάρκου και τα πέριξ, 2011], μια αυτοκινητάδα [Ωτο-μπιο-γραφί, 2015] μια υπερδύναμη [Η Αμερική σε 78 στροφές, 2019] και μια άλλη πάλαι-τότε υπερδύναμη [Μετά το παραπέτασμα. Ρωσία ’98, 2019].

Τι πάει να πει αυτός ο σπονδυλωτός τίτλος του πέμπτου φωτο/κειμενο/γραφικού βιβλίου; Hic et Nunc = σε παρόντα τόπο και χρόνο· επί τόπου και χρόνου· στην παρούσα φάση· εδώ και τώρα [αυτό τελευταίο είναι εύκολα παρεξηγήσιμο γι’ αυτό και μένει τελευταίο]. Hip ’n’ Funk = αναφορά, κατά το μάλλον ή ήττον, σε δυο συλλογές που απευθύνονται κυρίως στο απωανατολίτικο κοινό, μια της Blue Note που αυτοπαρουσιάζεται [Various – Hip & Funk, 1994] και μια δεύτερη, ενδεχομένως, της νεότερης Hip Bop Records [Various – Hip Bop ‘N’ Funk, 1998]. Σάντουιτς ανάμεσά τους με κόκκινα γράμματα η λέξη Jazz για να διαλυθεί κάθε παρερμηνεία ή αμφιβολία περί τίνος πρόκειται.

Σάντουιτς είναι και το περιεχόμενο του βιβλίου. Στο εξώφυλλο ο στακάτος σαξοφωνίστας Archie Shepp [Άρτσι Σεπ] και στην τελευταία εντός σελίδα ένα σκίτσο με σινική μελάνη, «υπό το κράτος της τζαζ», Saxman-Epiphany [Μονπελιέ, 1976]. Δεύτερο εξίσου νόστιμο σάντουιτς, ντόπιο αυτό, η αρχική αφιέρωση Στον Σάκη Παπαδημητρίου και το τελικό, πάντοτε ολοζώντανο, «άλλο» πιάνο στο οπισθόφυλλο. Ανάμεσά τους ένα ταξιδιάρικο ημερολόγιο αυτοσχεδιαστικών αναμνήσεων, αρχιτεκτονικά ατάκτως ερριμμένων, χωρίς χρονολογική σειρά, συνειρμικά δεμένων.

Φωτογραφίες, αναζητήσεις, εστιάσεις οπτικοακουστικές και κείμενα καταγεγραμμένα και εμπνευσμένα επιτόπου και επί χρόνου, από ταξίδια στη Γαλλία, την Αμερική, τη Γερμανία και την Ελλάδα. Αφού πληροφορούμαστε με αφήγηση κινηματογραφική πώς ξεκίνησαν όλ’ αυτά, καβαλάμε hic et nunc τη χωροχρονομηχανή και περιδιαβαίνουμε στις διαδρομές και τα πατήματα του κουμπιού της φωτογραφικής μηχανής του Άρι, μέχρι μια δεκαετία πίσω [2013]. Εξέχουσα θέση κατέχουν η σχέση του φωτογράφου/γραφίστα/επιμελητή με τον μέντορά του, Σάκη Παπαδημητρίου και η πόλη / αυτοσχεδιαζόμενη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης.

Όπως όλα τα βιβλία του Άρι, όχι μόνον αντέχει στα χωροχρονικά πηγαινέλα, αλλά και προκαλεί [μας γαργαλάει] σε πολλές και πολλαπλές αναγνώσεις. Και μαζί τους, σε πολλές αναζητήσεις και ακροάσεις/θεάσεις hip ’n’ funk. Το «στιγμιότυπο» που κρατάω ως ιδιαίτερο ενθύμιο από αυτά τα ταξίδια, είναι στα 1985, στο ινστιτούτο Γκαίτε Θεσσαλονίκης [στη λεωφόρο Νίκης], όταν μετά από μια αξέχαστη συναυλία, Πέτερ Κόβαλτ και Κέρτις Κλαρκ παρέθεσαν στο φιλοθεάμον φιλόμουσο κοινό το πρώτο εν Ελλάδι καλλιτεχνικό αυτοσχεδιαστικό μάστερκλας!