The covert war against rock
Πολλά έχουν γραφτεί για το ρόλο των μυστικών υπηρεσιών και, δη, των Αμερικανικών σε αναρίθμητες υποθέσεις μυστηριωδών θανάτων ανά τον κόσμο για τους οποίους, μάλιστα, τα στοιχεία τόσο της αυτοψίας όσο και των μαρτύρων είναι παράξενα ελλιπή.
Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει πιθανά μυστικά σχέδια πίσω από τους θανάτους καλλιτεχνών της ροκ μουσικής, ο Alex Constantine, ένας ακτιβιστής Αμερικανός (και ολίγον από Έλληνας μου μυρίζει) δημοσιογράφος, στο βιβλίο του "The covert war against rock" ψάχνει απαντήσεις για την βίαιη απομάκρυνση των Jimmy Hendrix, Jim Morrison, Bob Marley, Phil Ochs, Bob Dylan, Tupac Shakur και πολλών άλλων από την ενεργή δράση για την ειρήνη, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2000 αλλά ο ίδιος, μέσω της ιστοσελίδας του, συνεχίζει και σήμερα να συλλέγει στοιχεία και να τα παραθέτει. Το βιβλίο έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τα 50 καλύτερα μουσικά βιβλία όλων των εποχών της βρετανικής εφημερίδας "The observer".
Όπως αναφέρει ο Constantine, έμπνευσή του υπήρξαν οι αποκαλύψεις για την CHAOS ή MHCHAOS, τη μεγαλύτερη επιχείρηση παρακολούθησης πολιτών στις ΗΠΑ από την CIA που ξεκίνησε το 1967 και επεκτάθηκε επί προεδρίας Νίξον. Σκοπός της ήταν να αποκαλύψει πιθανές ξένες επιρροές στο φοιτητικό αντιπολεμικό κίνημα ενώ το πρόθεμα MH όριζε ότι το πρόγραμμα είχε παγκόσμια δράση. Για τον Νίξον που χρησιμοποιούσε μεθόδους μαφίας για τη φυσική εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων, η εξόντωση ροκ καλλιτεχνών με ευρεία επιρροή στην Αμερικανική νεολαία ήταν, όπως φαίνεται, απαραίτητη για την ομαλή έκβαση των σχεδίων της πολιτικής του.
"Οι Αμερικανοί πράκτορες είχαν τη δυνατότητα να καταστρέψουν τη φήμη οποιουδήποτε ατόμου προκαλώντας του υστερία ή ακραίες συναισθηματικές αντιδράσεις, προσωρινή ή μόνιμη παράνοια, να προτείνουν ή να ενθαρρύνουν αυτοκτονία, να διαγράψουν μνήμη, να δημιουργήσουν διπλές ή τριπλές προσωπικότητες μέσα σε ένα μυαλό..." MAE BRUSSELL, "OPERATION CHAOS"
Οι μέθοδοι εξόντωσης διαφοροποιούνταν ανάλογα με την περιοχή και την εποχή. Πάντα, όμως, και κατά τις συμβουλές της CIA οι μέθοδοι έπρεπε να είναι τέτοιες ώστε να μοιάζουν με ατυχήματα, αυτοκτονίες ή θανάτους από φυσικά αίτια. Στη συνέχεια, οι δημοσιογράφοι και οι βιογράφοι του κατεστημένου απέφυγαν επιμελώς να συμπεριλάβουν οποιαδήποτε εύλογη ερώτηση σε σχέση με τις συνθήκες των θανάτων και αρκέστηκαν στο να αναπαράξουν τις κρατικές πληροφορίες ως απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις.
Εκτός από την κραυγαλέα υπόθεση της δολοφονίας του John Lennon, μερικές από τις περιπτώσεις που εξετάζονται στο βιβλίο είναι:
- Το μοιραίο ατύχημα με μοτοσυκλέτα για τον Richard Farina, γαμπρό της Joan Baez και Folk δημιουργό το 1966, την εποχή που Baez, Dylan, και Farina πάλευαν σε αυτό το πρωτοποριακό folk κίνημα διαμαρτυρίας το οποίο τους έφερε άπειρες φορές αντιμέτωπους με τη βία του κατεστημένου. Μόλις 3 μήνες μετά ο Dylan βίωσε ένα αντίστοιχο ατύχημα με τη μοτοσυκλέτα του, το οποίο δεν τον σκότωσε, βέβαια, αλλά μετά από μία δύσκολη και μακροχρόνια ανάρρωση τον οδήγησε στο να αποσυρθεί για πάντα από τον πολιτικό ακτιβισμό.
- Ο μακρύς κατάλογος θανάτων ροκ καλλιτεχνών στη δεκαετία του 70 όταν η χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών αποδεικνύονταν η εύκολη λύση για να καλυφθεί οποιοδήποτε έγκλημα θα μπορούσε να συντελεστεί σε βάρος τους. Brian Jones, Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison.... Ανάμεσά τους πάντα κινούνταν κάποιος στιλάτος, μυστηριώδης τύπος με ένα βαλιτσάκι το οποίο περιείχε κάθε γνωστό και άγνωστο ναρκωτικό, έτοιμος να "ανεβάσει" τα πάρτυ και τους μουσικούς. Κατά τον Constantine, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, φαίνεται είτε να χρησιμοποιήθηκαν ως προκάλυψη φόνου, όπως στην περίπτωση του Brian Jones ο οποίος αρχικά "πνίγηκε από ατύχημα" αλλά τελικά όλα τα στοιχεία οδηγούν στο ότι δολοφονήθηκε, είτε για να σκοτώσουν άμεσα όπως στην περίπτωση των Janis Joplin, Jimi Hendrix και Jim Morrison, είτε ως μέσο για να περάσουν πειραματικά φάρμακα ελέγχου του νου τα οποία οδηγούσαν σε ακραία παράνοια, όπως τον διχασμένο Phil Ochs ο οποίος στο τέλος "σκότωσε" τον εαυτό του.
Για τη δε περίπτωση του Morrison, τα σενάρια είναι πιο ευφάνταστα: καθώς οι συνθήκες του θανάτου του και η ακριβής ώρα παραμένουν ασαφείς, ένα σενάριο, όπως αναφέρει ο Constantine, υποστηρίζει πως ο Morrison σκηνοθέτησε τον θάνατό του και συνέχισε τη ζωή του ως μυστικός πράκτορας. Brian Jones και Jim Morrison πέθαναν στις 3 Ιουλίου με δύο χρόνια διαφορά, 1969 και 1971 αντίστοιχα και μέσα στο νερό.
"Τα βαμπίρ δεν βγαίνουν έξω να δαγκώσουν το λαιμό σου πια. Απλά προκαλούν να συμβεί κάτι καταστροφικό όπου θα χυθεί αίμα, και έτσι τα αόρατα αυτά βαμπίρ θα πάρουν τα γεύματά τους" Peter Tosh
- H Τζαμάικα της δεκαετίας του 80, όπου η εν ψυχρώ εκτέλεση των στόχων είναι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε τόσο για τον Marley, παρότι αποτυχημένη, όσο και πετυχημένα για τον Peter Tosh και μία σειρά άλλων μαύρων ακτιβιστών μουσικών όπως οι Major Worries, Tenor Saw, Nitty Gritty, Pan Head, Jason Wharton, κ.ά. Ο Marley, όπως είναι γνωστό, πέθανε από καρκίνο. Ο Constantine όμως παραθέτει τη μαρτυρία του φίλου του Lee Lew Lee, κινηματογραφιστή και πρώην μαύρου πάνθηρα, σύμφωνα με την οποία ο καρκίνος στο δάχτυλο του ποδιού του ξεκίνησε μερικούς μήνες μετά από ένα δώρο μπότες που του έκανε, ως φαν, ο γιος ενός πρώην αρχηγού της CIA. Ένα ωχ ακούστηκε όταν ο Marley τις φόρεσε για πρώτη φορά και κάποιος από το συνεργείο τράβηξε από μέσα ένα μακρύ κομμάτι χαλκού, το οποίο, πιθανώς, μετέφερε κάποια καρκινογόνο τοξίνη όταν τραυμάτισε το πόδι του (Θυμηθείτε τον Τσάβες να μιλάει για την CIA και τον "τυχαίο" καρκίνο των αριστερών ηγετών της Λατινικής Αμερικής σήμερα). Λόγω της θρησκείας του ο Marley αρνήθηκε να εγχειριστεί στο δάχτυλο και συνέχισε τη δράση του περιμένοντας πως θα τον φροντίσει ο θεός των Ρασταφάρι όπως έκανε και στην απόπειρα δολοφονίας του. Μετά από μία δεκαετία περίπου, ο καρκίνος έφτασε σε μη αναστρέψιμη κατάσταση και ο Marley, που δεν πήγαινε φυσικά στο νοσοκομείο, έπεσε, μέσω της παρότρυνσης ενός φίλου του, στα χέρια του Dr. Joseph Issels, ενός εναλλακτικού πρακτικού για τον καρκίνο στη Γερμανία, που, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ήταν στενός συνεργάτης του Άγγελου της Κόλασης Joseph Mengele κατά την περίοδο του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου αλλά γλύτωσε τη δίκη της Νυρεμβέργης και συνέχιζε να ασκεί το επάγγελμα. Ο Marley, σύμφωνα με τις μαρτυρίες και της μητέρας του βασανίστηκε και εξευτελίστηκε από τον Issels πριν να πεθάνει σκελετωμένος μέσα σε φρικτούς πόνους.
- Οι ράπερ της δεκαετίας του 90 με έντονο κοινωνικοπολιτικό λόγο, ιδιαίτερα κατά της ρατσιστικής αστυνομικής βίας που γίνονται, "ευτυχώς" για το σύστημα, θύματα του περίφημου θανάσιμου πολέμου των συμμοριών. Στη δολοφονία του Tupac Shakur ο οποίος προέρχονταν από μία οικογένεια με βαθύ και ενεργό πολιτικό ρόλο στο μαύρο κίνημα (ήταν γιος της Afeni Shakur, κατηγορούμενης στην περίφημη δίκη των μαύρων πανθήρων, Panther 21), οι αντιφάσεις του FBI σε σχέση με τις συνθήκες και τους μάρτυρες είναι πολλές και, κατά περίεργο τρόπο, όλοι οι μάρτυρες στην υπόθεση είτε δολοφονήθηκαν είτε αγνοήθηκαν από την αστυνομία με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν έγκυρες μαρτυρίες για την υπόθεση και η διελεύκανσή της να καταλήξει σε αδιέξοδο.
Σε κάθε περίπτωση η εξόντωση συνοδεύεται από προσπάθεια σπίλωσης της μνήμης του θύματος ως βρώμικου, επιρρεπούς στα ναρκωτικά, συνδεδεμένου με κυκλώματα μαφίας, συμμοριών, κτλ. ώστε να αποδυναμωθεί ο απόηχος των μηνυμάτων και του θανάτου του. Προσπάθεια σπίλωσης υπάρχει βέβαια σε κάθε εμφάνιση διαμαρτυρόμενων ροκ καλλιτεχνών. Φαίνεται πως το κατεστημένο αισθάνεται έντονα τον κίνδυνο από τις ομάδες και τα μεμονωμένα άτομα που, μέσω της μουσικής, μιλούν και δρουν υποστηρίζοντας την ειρήνη, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι' αυτό και συστήματα όπως το NME όπου οι ροκ καλλιτέχνες έχουν μετατραπεί σε αναλώσιμα τύπου τοπ μόντελ είναι αυτά που δίνουν μία ασφαλή εικόνα για το πώς πρέπει να λειτουργεί ή ροκ κοινότητα. Το ίδιο ασφαλής φαίνεται να είναι και η εικόνα των εξευτελισμένων μαύρων καλλιτεχνών με τη χυδαία και πολλές φορές εγκληματική παρουσία τους, παραδομένων στο χρήμα και τις ρηχές απολαύσεις.
Το βιβλίο του Constantine μαζί με τη βιβλιογραφία και τις μαρτυρίες, μπορεί κανείς να το βρει στο διαδίκτυο. Επίσης, στην ιστοσελίδα του μπορεί να ενημερωθεί για τις εξελίξεις πάνω στο θέμα αλλά και σε άλλα αντιφασιστικά θέματα με τα οποία ασχολείται ο δημοσιογράφος.
