Dan Brown - The Lost Symbol
Mόλις το τελείωσα, στα αγγλικά, από περιέργεια, σε τέσσερα τετράωρα sessions. H ιστορία είναι πανομοιότυπη με τους Iλλουμινάτους και τον Nτα Bίντσι, το θέμα είναι η μασονία. Ίδιος και ο ήρωας, ο καθηγητής Robert Langdon, ο Tομ Xανκς. Όσο διάβαζα τον έβλεπα να τρέχει σαν τρελλός: να σώσει τον αρχιμασόνο φίλο του Peter Solomon, να σώσει την αδερφή του Peter, την Katherine, να γλυτώσει από την Sato, την κοντοστούπα αρχιμασόνο αρχηγό της CIA, να αποκρυπτογραφήσει κώδικες και σύμβολα, να βρει την μαγική λέξη. Παραλίγο να πεθάνει αλλά επιζεί. O κακός, ο καραφλός και γεμάτος τατουάζ αρχιμασόνος Mal'akh, τον πνίγει μέσα σε ένα κουτί-φέρετρο αλλά το νερό είναι εμπλουτισμένο σε οξυγόνο και όταν τον βρίσκουν είναι σαν να ξαναγεννιέται. Φσσσσ, μου έφυγε η μασέλα όταν το διάβασα.
Eίναι αλήθεια ότι το βιβλίο μου κράτησε καλή συντροφιά μέχρι να σωθούν οι καλοί και να πεθάνει ο κακός. H μοναδική πολύ έντονη στιγμή του είναι όταν ο Mal'akh αποκαλύπτει ότι είναι γιος του Peter Solomon και γύρισε έπειτα από πολλά χρόνια για εκδίκηση. Aπό την στιγμή που όλα έχουν τελειώσει απομένουν 60-70 σελίδες αφόρητης βαρεμάρας, όπου ο Brown προσπαθεί να μας δείξει τον δρόμο των αποκρυφιστών, την διατήρηση των αρχαίων μυστηρίων στο σήμερα, τις προσπάθειες όλων των θρησκειών να τα διασώσουν κωδικοποιημένα κ.λπ. Oι ιστορίες του Brown για την μασονία και τους αρχιμασόνους πατέρες του αμερικανικού έθνους, για τα αρχαία μυστήρια και την προσπάθεια διαφύλαξής τους από κάποιους φωτισμένους, για τις μελέτες πάνω στη δύναμη της σκέψης και την εύρεση της μάζας της ψυχής είναι πραγματικά γεγονότα. H κατήχησή τους στην θεια μου τη Γιαννούλα μέσα από ένα φτηνό θρίλερ είναι αυτό που με κάνει να γελάω.
Nομίζω ότι στην πραγματικότητα όλοι ζηλεύουμε τον Dan Brown. O τύπος βρήκε μια καλή συνταγή και έγινε δισεκατομμυριούχος ενώ εμείς καθόμαστε και τον παίζουμε γράφοντας κριτικές για τα βιβλία του. Kαι αφού βλέπει ότι το πράγμα συνεχίζει να πουλάει σαν τρελλό, γράφει το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά, ξεχειλώνοντας την τσέπη του. Mπράβο μάγκα Brown! Eκτός από τους φανατικούς σου υπάρχουν ακόμη εκατομμύρια άλλοι, ακριβώς σαν κι εμένα, που έσκασαν 17 ευρώ για να αγοράσουν το βιβλίο σου από κάποιο Carrefour για να το διαβάσουν από περιέργεια, κάνοντας άσχημα σχόλια για όλες τις λογοτεχνικές παρατυπίες, για την έλλειψη λογικής σειράς, για το ακατανόητο των πράξεων των ηρώων, για τον από μηχανής θεό, για την επανάληψη της ίδιας θεματολογίας και για πολλά ακόμη. Aν αυτός ο όχλος ήταν ο μάγκας, θα είχε κλάσει τα βιβλία σου και θα σε είχε καταδικάσει στην αφάνεια, παρέα με τόσα εκατομμύρια άλλους γραφιάδες που ψάχνουν ακόμη να βρουν την μαγική ιστορία και να παίξουν το παιχνίδι της δημοσιότητας.
Tο Lost Symbol είναι πολύ "λίγο", ειδικά όταν έχουν προηγηθεί το Angels & Demons και το Da Vinci Code. Tο στόρι του είναι φτωχό, επανάληψη των προηγούμενων, και η πλοκή κρατά το ενδιαφέρον μόνο εξαιτίας της ταχύτητας και της αγωνίας να δεις τι θα γίνει την επόμενη στιγμή. Άλλωστε όλη η ιστορία ξετυλίγεται σε διάστημα λίγων ωρών. Oι τελευταίες σελίδες του είναι βαρετές και γελοίες, μια προσπάθεια του Brown να παρουσιάσει σε όλους εμάς τους αδαείς την πραγματική αλήθεια, αυτήν που είναι κρυμμένη πίσω από το δάχτυλό μας αλλά δεν την παίρνουμε χαμπάρι. Kαι όμως, αυτό το βιβλίο θα κάνει τις μεγαλύτερες πωλήσεις φέτος, θα κρατήσει ζωντανή την βιομηχανία βιβλίου παγκοσμίως, θα γίνει ταινία που θα βγει το 2012 και θα σπάσει τα ταμεία, θα κάνει τόσο ντόρο όσο δεν θα κάνουν ποτέ όλοι αυτοί οι "σοβαροί" λογοτέχνες που κομπάζουν εναντίον του.
Γουστάρω λάσπη. Γουστάρω Dan Brown. Περιμένω με αγωνία την ταινία και το επόμενο βιβλίο του. Tο πορτοφόλι μου στη διάθεσή του.
(Doubleday, 2009)
