Daniel Klein - Kill Me Tender

Άραγε πόσες φορές, σιωπηρά ή μη, δεν έχουμε αναρωτηθεί πώς να είναι η καθημερινή ζωή ενός σταρ (μουσικού, ηθοποιού κ.λπ.); Τι να σκέφτεται, πώς να συμπεριφέρεται, πώς να αντιδρά; Καλώς ή κακώς, οι περισσότεροι από μας όταν πρόκειται για άτομα με τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα πάνω τους, αδυνατούμε να τους αποδώσουμε μία γήινη υπόσταση, ξεχνώντας ότι ανεξάρτητα απ' οτιδήποτε άλλο, όλα τα ανθρώπινα όντα διέπονται από τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες βασικές ανάγκες. Το ίδιο ισχύει ακόμα και για σταρ του βεληνεκούς του Elvis Presley, που αμφιβάλλω αν όμοιο παράδειγμα έχει υπάρξει ξανά στην ποπ (ροκ σύμφωνα με τις εκδόσεις) κουλτούρα.

Σε αυτό λοιπόν βασίζεται ο Daniel Klein, χτίζοντας την ιστορία που θέλει να μας διηγηθεί. Αποδίδει στον Elvis μια φυσικότητα και μια αίσθηση οικειότητας, υπερτονίζοντας την απλότητά του και δημιουργώντας ένα χαρακτήρα τόσο συμπαθή που ειλικρινά δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα αντιπροσώπευε ρεαλιστικά κάποιον τόσο πολύ εκτεθειμένο στην αδηφάγο δημοσιότητα.

Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι αρκούντως διασκεδαστικό να ακολουθήσει κανείς το "βασιλιά" σε αυτή την ασυνήθιστη περιπέτεια δολοφονιών, άμεσα συσχετισμένων με το άτομό του. Αν μη τι άλλο το να χαζεύεις τον Elvis, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, σε ρόλο Ηρακλή Πουαρό, είναι ευφάνταστο και τουλάχιστον όσον αφορά την τοποθέτηση της ιστορίας στο χωροχρόνο, ξεφεύγει αρκετά από τα στεγανά της αστυνομικής λογοτεχνίας. Πόσο μάλλον όταν περιβάλλεται από έξυπνα αναπτυγμένους χαρακτήρες, σαν τον έγχρωμο εμπειρικό γιατρό Μπίλι Τζάκσον, την πανέμορφη μιγάδα νοσοκόμα Σέλμα, τους πιστούς του βοηθούς Άρθουρ και Λάρι, τον φοβερό και τρομερό Συνταγματάρχη (ο ατζέντης του), που δεν του επιτρέπει να πάρει ανάσα, μία λεσβία εγκληματολόγο, έναν κορεάτη βοτανολόγο, αλλόκοτους σωσίες και αρκετούς ακόμα.

Όλοι αυτοί θα μπλεχτούν σε ένα κουβάρι που συχνά θα νομίσετε ότι φτάσατε στην άκρη του, αλλά ο αριθμός των εναπομεινάντων σελίδων θα σας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Για να εξηγούμαστε όμως, το "Kill Me Tender" είναι πρώτα απ' όλα μία ιστορία μυστηρίου και αγωνίας και αρκετά μετά μία μουσική ιστορία. Τα γκόσπελ, η κάντρι και το ροκ εν ρολ που νοερά ακούγονται κατά την ανάγνωση, δεν είναι οι πρωταγωνιστές αλλά οι κομπάρσοι. Αυτό δεν μειώνει σε κάτι την αξία τους, ούτε την προσφορά τους στην εξέλιξη του μυθιστορήματος, κάθε άλλο θα έλεγα, αλλά μην απογοητευτείτε, αν περιμένατε, ένα βιβλίο γεμάτο μουσικές αναφορές, παραθέσεις κομματιών, ηχογραφήσεων, υπαρκτών προσώπων και ντοκουμέντων.

Ε, και γιατί τον Elvis τότε και όχι κάποια άλλη φανταστική περσόνα; Γιατί όχι θα απαντήσω. Καταρχάς είναι πρωτότυπο, δημιουργεί αίσθηση, παραπλανεί, στοχεύει σε μεγαλύτερο κοινό και φυσικά, ο Elvis πουλούσε, πουλάει και θα πουλάει. Μέχρι πότε, δεν ξέρω, και σε καμία περίπτωση δεν διεκδικώ δάφνες προφήτη. Και στην τελική, αν δεν επρόκειτο για τον Elvis, πόσες πιθανότητες θα υπήρχαν να γράφω εγώ αυτές τις αράδες και να τις διαβάζετε εσείς;

Η μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά είναι ζωντανή, γρήγορη και σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, η έκδοση προσεγμένη και συνοδευόμενη από ένα cd με ηχογραφήσεις του Elvis, σε περίπτωση που θέλετε και ακουστική εικόνα των τραγουδιστικών ικανοτήτων του. (Παρεμπιπτόντως από τον Αλέξη, που είναι και υπεύθυνος της συγκεκριμένης σειράς των εκδόσεων, περιμένουμε κι άλλα αξιόλογα αναγνώσματα. Με το "Psychotic Reactions and Carburator Dung" του Lester Bangs θα γίνει τίποτα;)

Σε γενικές γραμμές, μη διστάσετε, το "Kill Me Tender" θα σας διασκεδάσει επαρκώς, θα σας βάλει σε αγωνία, θα σας ταξιδέψει στον αμερικάνικο νότο, θα σας οδηγήσει σε προσωπικούς συνειρμούς και μαζί με όλα αυτά θα σας προβληματίσει σχετικά με τις έννοιες δημοσιότητα, προβολή, προσωπική ελευθερία και ιδιωτικό χώρο. Δεν ακούγεται κι άσχημο.

Α, θα σας φέρει στο νου και κάτι από "Ψυχώ"...

ΥΓ: Ευχαριστώ την Ροζίτα που με κινήσεις υπόγειας "δολοπλοκίας" φρόντισε να πέσει στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Πέραν της αδυναμίας μου στο "βασιλιά", σα να ήξερε ότι προτιμώ την από κει πλευρά το Ατλαντικού...

[Εκδόσεις Μεταίχμιο]