Δεκατέσσερα τραγούδια του Bob Dylan

All I Really Want to Do
[Το Μόνο που στ' Αλήθεια Θέλω]

Δεν θέλω να σ' ανταγωνιστώ
Να σε χτυπήσω, να σ' απατήσω,
κακά να σου φερθώ
Να σ' απλοποιήσω
Να σε ταξινομήσω
Να σ' αρνηθώ, να σ' αψηφήσω
Στο σταυρό να σε στήσω
Το μόνο που στ' αλήθεια θέλω εγώ
Είναι, μωρό μου, φίλοι να είμαστε οι δυο

Όχι, δεν θέλω να σε σκιάξω
Να σου εναντιωθώ, να σε τρομάξω
Να σε μαγκώσω
Να σε στεγνώσω
Να σ' αιχμαλωτίσω
Να σε διαλύσω
Το μόνο που στ' αλήθεια θέλω εγώ
Είναι, μωρό μου, φίλοι να είμαστε οι δυο

Όχι, δεν θέλω το δρόμο να σου φράξω
Να σε τραντάξω, να σε ταράξω
Να σε αναλύσω Να σε ξεπουλήσω
Να σε διαφημίσω
Το μόνο που στ' αλήθεια θέλω εγώ
Είναι, μωρό μου, φίλοι να είμαστε οι δυο

Δεν θέλω να σε αντιμετωπίσω
Να σε κυνηγήσω, να σ' εντοπίσω
Να σε ατιμάσω, να σ' εξευτελίσω
Να σε ορίσω, να σε περιορίσω
Το μόνο που στ' αλήθεια θέλω εγώ
Είναι, μωρό μου, φίλοι να είμαστε οι δυο

Δεν θέλω τους συγγενείς σου να γνωρίσω
Μέσα να σε κλείσω
Να σε ξεκάνω, να σ' εξαντλήσω
Να σε ξεχωρίσω, να σε διαμελίσω
Να σ' απορρίψω, να σ' επιθεωρήσω
Το μόνο που στ' αλήθεια θέλω εγώ
Είναι, μωρό μου, φίλοι να είμαστε οι δυο

Δεν θέλω να σε παραποιήσω
Να σε παραλείψω
Να σ' εγκαταλείψω
Δεν θέλω να νιώθεις όπως εγώ
Να βλέπεις όπως εγώ
Να είσαι όπως εγώ
Το μόνο που στ' αλήθεια θέλω εγώ
Είναι, μωρό μου, φίλοι να είμαστε οι δυο

Black Crow Blues
[Το Μπλουζ του Μαυροκόρακα]

Ξύπνησα στο δρόμο
Έρημος και μόνος
Ναι, ξύπνησα στο δρόμο
Έρημος και μόνος
Κι έκανα την ευχή
Η παλιά αγάπη μου η καλή
Να έρθει να με βρει
Τι τρέχει να μου πει
Για να μου φύγει ο πόνος

Στάθηκα στου δρόμου την άκρη
Κι άκουγα τις ταμπέλες να χτυπάνε
Ναι, στάθηκα στου δρόμου την άκρη
Κι άκουγα τις ταμπέλες να χτυπάνε
Στο μάτι μου κυλάει το δάκρυ
Κι είναι το χέρι μου αδειανό
Κι οι μύες μου πονάνε
Ναι, κι οι μύες μου πονάνε

Αν έχω κάτι που θες, μωρό μου
Άσε με να σου το πω στα ίσια
Ναι, αν έχω κάτι που θες, μωρό μου
Σ' το λέω παλικαρίσια
Μπορείς να έρθεις να με βρεις
Είτε νύχτα είτε μέρα
Με ήλιο ή με βροχή
Σε περιμένω με την καρδιά ανοιχτή

Μερικές φορές θαρρώ
Είμαι πιο ψηλός κι απ' τον ουρανό
Και να πέσω χαμηλά δεν το μπορώ
Ναι, και να πέσω χαμηλά δεν το μπορώ
Κι άλλες φορές πάλι
Νιώθω τόσο χάλι
Πεσμένος τόσο χαμηλά
Που δεν μπορώ να σηκωθώ ξανά

Μαύρα κοράκια στο λιβάδι
Κάνουνε τον ουρανό σκοτάδι Ναι, μαύρα κοράκια στο λιβάδι
Κάνουνε τον ουρανό σκοτάδι
Κι όσο αστείο κι αν σου φανεί
Αγάπη μου παλιά, καλή
Πως είμαι σκιάχτρο σήμερα
Δεν το νιώθω και πολύ
Ναι, πως είμαι σκιάχτρο σήμερα
Δεν το νιώθω και πολύ

Spanish Harlem Incident
[Στο Ισπανικό Χάρλεμ]

Τσιγγάνα κούκλα, του Χάρλεμ τα χέρια
Στην κάψα του να σε κρατήσουν δεν μπορούν
Είσαι πολύ πιο καυτή
Κανείς να σε δαμάσει δεν μπορεί
Τα φλεγόμενά σου πόδια βάζουν φωτιές κάτω απ' τα αστέρια
Σπίτι δεν έχω, έλα να με πάρεις
Να μου ανάψεις το κέφι
Με το τρελό σου ντέφι
Τη μοίρα να μου πεις
Κοιτώντας μου τα χέρια

Τσιγγάνα κούκλα, μ' έχεις καταπιεί
Έχω κατρακυλήσει πια πολύ
Απ' τα μάτια σου τα λάγνα,
Τα τόσο όμορφα και πλάνα
Κι απ' τα δόντια σου
Που αστράφτουν σα διαμάντια
Η νύχτα είναι σκοτεινή
Χλομό το πρόσωπό μου
Στ' αλήθεια θα πνιγώ
Αν συ είσαι το σωσίβιό μου

Πλανιέμαι θαρρείς σε καταιγίδα
Από τότε που σε είδα
Στα θέλγητρά σου σκαρφαλώνω
Που είναι σαν ψηλά βουνά
Το δρόμο χάνω πάλι και ξανά
Τρελό με έκανες
Με μια ματιά με ξέκανες
Θέλω πάλι να γελάσω
Ποτέ να μη σε χάσω
Έλα να με βρεις
Για να μπορέσω στ' αλήθεια να υπάρξω

Chimes of Freedom
[Καμπάνες της Ελευθερίας]
Πέρα μακριά ανάμεσα στο λιόγερμα
Και την πένθιμη κωδωνοκρουσία του μεσονυχτιού
Λουφάξαμε στο σπίτι
Σαν ακούσαμε τη βροντή του κεραυνού
Καθώς αστροπελέκια μαγικά
Άπλωσαν σκιές στους ήχους
Κι ήταν σαν ν' άκουγες πίσω απ' τους τοίχους
Ν' αστράφτουν της ελευθερίας οι καμπάνες
Ν' αστράφτουν για τους πολεμιστές
Που το σθένος τους είναι τον πόλεμο να αρνηθούν
Ν' αστράφτουν για τους φυγάδες που τον δρόμο τον άοπλο τραβούν
Ν' αστράφτουν για τους στρατιώτες που δεν θέλουν
να σκοτώσουν μήτε να σκοτωθούν
Κι εμείς κοιτούσαμε της ελευθερίας τις καμπάνες
Ν' ακτινοβολούν

Μες στης πόλης το καμίνι
Να κοιτάμε είχαμε μείνει
Με πρόσωπα κρυμμένα ενώ έσφιγγαν οι τοίχοι
Και του γάμου οι καμπάνες
Χάνονταν καθώς πύκνωναν της βροχής οι ήχοι
Κι έλιωναν μες στις καμπάνες της αστραπής
Πού σήμαιναν για τον άσωτο, για τον παρία της ζωής
Για τον εξεγερμένο, για τον παρατημένο
Για τον ταπεινό, τον καταφρονεμένο
Για τον κατατρεγμένο, για τον κυνηγημένο
Ναι, γι' αυτούς τώρα οι κωδωνοκρουσίες θ' ακουστούν
Κι εμείς κοιτούσαμε της ελευθερίας τις καμπάνες
Ν' ακτινοβολούν

Και μες στο τρελό σφυροκόπημα απ' το άγριο χαλάζι
Ο ουρανός θαρρείς γυμνός
Άρχισε ποιήματα να γράφει και να ουρλιάζει
Για το πώς οι καμπάνες απ' την εκκλησιά
Δεν ακούγονται πια
Κι ακούγονται οι καμπάνες απ' τ' αστροπελέκια μοναχά
Να χτυπάνε για τον ευγενικό
Να χτυπάνε για τον καλό
Να χτυπάνε γι' αυτούς που προστατεύουν το μυαλό
Και για τον ζωγράφο τον λεύτερο
Που περιμένει τους καλούς καιρούς να 'ρθουν
Κι εμείς κοιτούσαμε της ελευθερίας τις καμπάνες
Ν' ακτινοβολούν

Μες στο άγριο καθεδρικό βράδυ
Η βροχή να λέει ιστορίες στο σκοτάδι
Γι' απογυμνωμένες απρόσωπες μορφές
Για γλώσσες που δεν έχουνε μιλιές
Για συμβάσεις, για τετελεσμένες καταστάσεις
Κι οι καμπάνες να ηχούν για τους κουφούς
Για τους τυφλούς, για τους μουγκούς
Για τους αδικημένους
Για τους παραγκωνισμένους
Για τις μανάδες που απόμειναν μόνες
Για τις ξεπεσμένες πόρνες
Για τους παράνομους που άγρια τους κυνηγούν
Κι εμείς κοιτούσαμε της ελευθερίας τις καμπάνες
Ν' ακτινοβολούν

Κι αν ένα σύννεφο λευκό φάνηκε ξαφνικά
Στου ουρανού του μαύρου μιαν απόμακρη γωνιά
Και μια υπνωτική ομίχλη απλωνότανε αργά
Το ηλεκτρισμένο φως εκτόξευε ακόμη βέλη
Αλλά μονάχα γι' αυτούς που περιπλανιούνται
και κρύβονται στα έλη
Γι' αυτούς που αναζητούν
Και το αμίλητο μονοπάτι ακολουθούν
Για τους εραστές τους μοναχικούς
Που απ' τον έρωτα έμελλε πολύ να λαβωθούν
Για κάθε άκακη και τρυφερή ψυχή
Που αναίτια σαπίζει μες στη φυλακή
Για όσους έλαχε δίχως να πληγώσουνε να πληγωθούν
Κι εμείς κοιτούσαμε της ελευθερίας τις καμπάνες
Ν' ακτινοβολούν

Με βλέμμα ονειροπόλο και χείλη να γελούν
Σαν αναθυμάμαι πώς είχαμε μαζευτεί
Δίχως οι ώρες να κυλάνε γιατί είχαν μαγευτεί
Κι ακούγαμε για ύστατη φορά
Και ρίχναμε μια τελευταία ματιά
Σαγηνεμένοι
Αφημένοι
Ώσπου οι καμπάνες να σταματήσουν να χτυπούν
Ναι, να χτυπούν για κείνους που πονούν
Για τους αναρίθμητους σαστισμένους, συγχυσμένους
Βασανισμένους, ταλαιπωρημένους
Για όλους τους κρεμασμένους
Για κείνους που οι λαβωματιές τους
Δεν μπορούν να γιατρευτούν
Κι εμείς κοιτούσαμε της ελευθερίας τις καμπάνες
Ν' ακτινοβολούν

I Shall Be Free No. 10
[Θα Είμαι Ελεύθερος Νο. 10]

Είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος
Σαν κι αυτόν ολόιδιος και σαν κι εσένα ίδιος
Για καθενός γιος ή αδέλφι γεννημένος
Από κανέναν δεν διαφέρω
Σε κανέναν δεν πάνω να τη φέρω
Δεν έχεις λόγο να μου μιλάς εμένα
Είναι το ίδιο σαν να μιλάς σ' εσένα

Έριχνα μπουνιές στον αέρα
Νωρίτερα μέσα στη μέρα
Έλεγα πως είμαι έτοιμος να κάνω
Τον Κάσιους Κλέι
Να κλαίει
Κι είπα, "Έλα, Κάσιους, να σε κάνω πέρα
Έλα, τη μούρη σου να κάνω πατσαβούρα
Ούτε η μάνα σου να μην μπορεί να σε γνωρίσει
Έλα, να σε στροβιλίσω σάμπως σβούρα
Κι ο πάσα ένας να σε παρατήσει"

Πού να το ξέρω
πάντως το λεν και τα τραγούδια Οι δρόμοι στον Παράδεισο
είναι στρωμένοι με λουλούδια
Και ρωτάω κάθε στρατιώτη
Πόσο σκατά θα 'ναι τα πράγματα
Αν φτάσουν εκεί πάνω οι Ρώσοι πρώτοι

Άκου, είμαι φιλελεύθερος
Μα ως ένα σημείο
Καθένας να κάνει ό,τι θέλει
Δεν με μέλλει
Μ' αν θαρρείς
Ότι τον Μπάρι Γκόλντγουότερ
Θ' αφήσω δίπλα μου να μείνει
Και το κορίτσι μου να παντρευτεί
Είναι σα να λες ότι έχω τρελαθεί
Δεν θα το 'κανα ακόμα
Κι αν ήταν κάθε φάρμα της Κούβας
Να μου χαριστεί

Έβαλα, το λοιπόν, τη μαϊμού μου
Το Σκύλο να μου κάνει
Κούνησε την ουρά της, κούνησε το κεφάλι
Κι άρχισε τη Γάτα να παριστάνει
Πολύ αλλόκοτη μαϊμού έχω πάλι

Κάθισα με τις ψηλοτάκουνές μου ελβιέλες
Και περίμενα τένις να παίξω μες στο μεσημέρι
Είχα σηκώσει το παντελονάκι μου πάνω από τη μέση
Και το περουκίνι μου έπεφτε στα μάτια σάμπως φέσι
Μα δεν μ' άφησαν να μπω, είπαν πως κάνω τρέλες

Έχω μια γυναίκα, είναι τόσο κακιά
Στο πλυντήριο βάζει τα μποτίνια μου τα καλά
Σκάγια πισώπλατα μου ρίχνει σαν είμαι γυμνός
Τσικλόφουσκες χώνει στο φρέσκο μου μπριός
Θέλει όλα τα λεφτά μου
Με λέει "χαρά μου"

Έχω ένα φίλο που άλλο δεν κάνει
Από τη φωτογραφία μου να μαχαιρώνει
Θέλει να με ξεκάνει
Ονειρεύεται ότι με πνίγει, με σκοτώνει
Όταν τ' όνομά μου από κάποια χείλη περνάει
Ο φίλος μου καμώνεται ότι ξερνάει
Έχω δύο σκύλους
Έχω κι ένα εκατομμύριο φίλους!

Άκου, με κάλεσαν ένα ποίημα να διαβάσω
Στων Γυναικών την Αδελφότητα
Έπεσα ξερός και πήγα να τα χάσω
Με την Πρύτανη θέλω να τα φτιάξω
Γιούπι! Είμαι ποιητής, καλά το ξέρω φίλοι
Ελπίζω να τα πάω καλά, μη φάω κάνα σκαμπίλι

Ως τα πόδια τα μαλλιά μου θα τ' αφήσω μακριά
Θα μοιάζω σαν που περπατά οροσειρά
Και μ' ένα άλογο στην Ομάχα θα καλπάσω
Θα πάω να παίξω γκολφ, με τους New York Times στο χέρι
Θα είναι μεσημέρι, θα παίξω τρελά, όλοι θα πάνε πάσο
Ίσως ως τώρα αναρωτιέσαι
Το τραγούδι μου τι να λέει
Μπερδεύεσαι άδικα θαρρώ
Τίποτα δεν είναι, τίποτα δε λέει
Είναι κάτι που έμαθα στην Αγγλία από καιρό

To Ramona
[Στη Ραμόνα]

Ραμόνα,
Έλα πιο κοντά
Κλείσε τα μάτια σου τα υγρά
Κλείσ' τα απαλά
Και της θλίψης σου οι πόνοι θα περάσουν
Σαν οι χαρές της ζωής πάλι θα σε κεράσουν
Της πόλης κάθε λουλούδι έχει το άρωμά του
Μα έχει, καμιά φορά, την όψη του θανάτου
Και δεν έχεις λόγο να μοχθείς
Με τους νεκρούς να συνομιλείς
Μην κάνεις πίσω
Αν και δεν μπορώ αυτό
Με στίχους να σ' το εξηγήσω

Τα σκασμένα χωριάτικά σου χείλια Ακόμη θέλω να τα φιλήσω
Στων αυτιών σου τα κοχύλια
Γλύκά θε' να μιλήσω
Το δέρμα σου ακόμη λαχταρώ
Κι οι κινήσεις σου οι μαγνητικές
Δεσμώτη με κρατούν όλο τον καιρό
Αλλά πάντα τη μαυρίζει την καρδιά μου
Γλυκιά μου
Που θες ν' ανήκεις για τα καλά
Σ' έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια
Όλα όνειρο είναι, χίμαιρα, ένα κενό
Που σου ρουφάει το μυαλό

Βλέπω ότι το κεφάλι σου έχει τραφεί
Από άχρηστα λόγια του αέρα
Βλέπω ότι σε βασανίζει κάθε μέρα
Το δίλημμα να μείνεις ή να φύγεις
Και στο Νότο να γυρίσεις
Δεν έχεις άλλες λύσεις
Πλανεύτηκες και πείστηκες
ότι κοντά είναι το τέλος
Μα δεν υπάρχει κανείς να σε χτυπήσει
Κανείς να σε νικήσει
Εξόν απ' των ίδιων σου των σκέψεων το έλος

Σ' άκουσα πολλές φορές να λες
Πως καλύτερη δεν είσαι από καμία
Και καμία καλύτερη δεν είναι από σένα
Μα άκου κι εμένα
Τίποτε δεν έχεις να κερδίσεις
Και τίποτε να χάσεις
Από φίλους και δυνάμεις και διακρίσεις
Η θλίψη σου πάλι σε κάνει να δακρύσεις
Να βλέπεις άλλες διαστάσεις
Η θλίψει που σε κάνει να νομίζεις
Πως ίδια είσαι με τις άλλες
Ό,τι κι αν κομίζεις

Για πάντα θα σου μίλαγα, γλυκιά μου
Μα, φοβάμαι, σε λίγο η λαλιά μου
Δεν θα έχει πια ουσία
Γιατί ξέρω βαθιά μες στην καρδιά μου
Ότι στ' αλήθεια
Δεν μπορώ να σου προσφέρω βοήθεια
Όλα αλλάζουνε και όλα περνάνε
Όλα μαραίνονται κι όλα γερνάνε
Λοιπόν, τράβα το δρόμο σου
Κι ίσως μια μέρα έρθω να κλάψω στον ώμο σου

Motorpsycho Nightmare
[Μοτοψυχωσικός Εφιάλτης]

Έφτασα σ' ένα σπίτι αγροτικό
Κάπου να μείνω γυρεύοντας εγώ
Ήμουν ψόφιος, κουρασμένος
Στ' αλήθεια αποκαμωμένος
Είχα κάνει δρόμο πολύ, πάρα πολύ
Στεκόμουν τώρα στην αυλή
Και φώναζα θαρρώ
"Ε, είναι κανείς εδώ;"
Και βγαίνει ένας αγρότης άγριος και βαρύς
Με πέρασε ίσως για τρελό
Και μου χώνει στην κοιλιά
Ένα φονικό σιδερικό

Και πέφτω στα γόνατα ευθύς
Και λέω, "Μη με σκοτώνεις, να χαρείς"
Μ' αυτός το όπλο όπλισε και πήρε να φωνάζει
"Μπας κι είσαι ο πλανόδιος πωλητής
που έρχεται και μας ταράζει;"
Είπα "Όχι! Όχι! Όχι!
Δόκτορας είμαι απ' την πόλη
Και καλό παιδί, στ' αλήθεια
Πήγα στο κολέγιο
Και να διαβάζω έχω συνήθεια"

Και μετά έρχεται του αγρότη η θυγατέρα
Τα' όνομά της ήταν Ρίτα
Κι είχε βγει θαρρείς
Απ' την ταινία Dolce Vita
Κι εγώ κοίταξα καλοσυνάτα τον πατέρα
Και του είπα πόσο ωραίο έχει χωράφι
Κι αυτός λέει, "Και τι ξέρει απ' αυτά
Των δοκτόρων το σινάφι;"
Κι εγώ λέω, "Δεν έχω μαύρο σκοτάδι
Γεννήθηκα μες στων ευχών το πηγάδι"

Απ' τη βρώμα στα νύχια μου, θαρρώ
Κατάλαβε ότι δε λέω την αλήθεια
"Μάλλον θα 'σαι κουρασμένος"
Λέει με ύφος πονηρό
Λέω, "Ναι, δέκα χιλιάδες μίλια
Έκανα, ίσως κι ακόμα χίλια"
Λέει, "Έχω για σένα ένα κρεβάτι
Αλλά έχω κι έναν όρο
Την κόρη μου
μη τολμήσεις να βάλεις στο μάτι
Και το πρωί
θ' αρμέξεις τη γελάδα και θα σκουπίσεις το χώρο"

Και μ' είχε πάρει ο ύπνος για τα καλά
Κι ακούω κάτι ξαφνικά
Και βλέπω τη Ρίτα εκειδά
Με τον Τόνι Πέρκινς να 'ναι φτυστή
Και λέει, "Μπας και θέλει ο καλεσμένος μας
Να πλυθεί και να λουστεί;
Την πόρτα θα σου δείξω που στο μπάνιο οδηγεί"
Και λέω, "Όχι! Όχι! Όχι πια!
Το έργο το έχω δει ξανά"
Και να την κοπανήσω ήταν η στιγμή
Αλλά δεν ήξερα πώς να κάνω την αρχή
Κι η Ρίτα είπε πάλι, "Σίγουρα δε θέλει
Ο καλεσμένος να πλυθεί και να λουστεί;"

Το λοιπόν, να φύγω δεν ήξερα πώς
Εξόν κι αν με κυνηγούσε ο αγρότης σα μανιακός
Κι είχα ήδη υποσχεθεί
Τη γελάδα να αρμέξω την αυγή
Κι έπρεπε να πω κάτι τρελό
Κάτι που αλλόκοτο πολύ να του φανεί
Κι έτσι έμπηξα τη φωνή
"Μ' αρέσει", είπα
"Ο Φιντέλ Κάστρο και το ωραίο του το γένι"
Κι είδα τη Ρίτα στήλη άλατος να μένει
Κι έκανε πέρα η θυγατέρα
Κι είδα να μου χιμάει τον πατέρα
Και να μου λέει, "Τι λες αλήτη
Που σ' έμπασα στο ίδιο μου το σπίτι;"

Και να του λέω, "Μ' αρέσει ο Κάστρο από καιρό
Και μ' άκουσες καλά, θαρρώ"
Κι έσκυψα το χτύπημά του ν' αποφύγω
Κι η Ρίτα μουρμούρισε κάτι
Για τη μάνα της που είχε ένα άτι
Κι η γροθιά του βάρεσε το ψυγείο τελικά
Κι είπε πως θα με σκοτώσει τον αληταρά
Αν μεμιάς δεν του αδειάσω τη γωνιά
"Τσακίσου, σάπιο κομμούνι από δω
Δόκτορα, προδότη, κοίτα μη σε ξαναδώ"

Και μου πετάει ένα Reader's Digest στο κεφάλι
Μου πετάει κι ένα αδειανό μπουκάλι
Και σαν τον βλέπω και τ' όπλο του να κρατάει
Δίνω μια κι απ' το παράθυρο περνάω
Κι η Ρίτα "Θα ξανάρθεις;" να ρωτάει
Και γλυκά να με κοιτάει
Μα εγώ τον δρόμο παίρνω με τρεχάλα
Ενώ αυτός το όπλο του γεμίζει
Σημαδεύει και οπλίζει
Καθώς ο ήλιος άρχιζε τον κόσμο να φωτίζει

Δεν αντέχω τέτοια άλλα
Και πίσω δεν με βλέπω να γυρίζω
Μ' όλο που η Ρίτα τώρα πια
Σ' ένα πανδοχείο έπιασε δουλειά
Ο άγριος πατέρας της καραδοκεί για μένα στα κρυφά
Παραμονεύει να μ' εξοντώσει
Στο F.B.I. θέλει να με παραδώσει
Μα εγώ αλητεύω και χορεύω
Στον ιππόδρομο τζογάρω
Λέω ό,τι γουστάρω
Καλά που έχουμε ελευθερία λόγου ακόμα
Αλλιώς θα ήμουνα δυο μέτρα κάτω απ' το χώμα

My Back Pages
[Οι Πίσω μου Σελίδες]

Φλόγες πορφυρές μες στ' αυτιά μου να χιμάνε
Κι αμάξια δυνατά αυτές να τα κινάνε
Ναι, πυροκίνητα αμάξια σε φλεγόμενες δημοσιές
Και τις ιδέες μου είχα αντί για χάρτη
"Σε λίγο θ' ανταμώσουμε σε άλλες παρυφές",
Είπα περήφανος με πυρωμένο μάτι
Ω, μα ήμουν τότε ένας άλλος
Ήμουνα πολύ πιο μεγάλος
Μα τώρα από τότε διαρκώς
Γίνομαι ολοένα πιο μικρός

Προκαταλήψεις μισοναυαγισμένες πια
Έκαναν να πεταχτούν ξανά μπροστά
Και φώναξα, "Κάθε μίσος ξεπαστρέψτε"
Και είπα μέσα μου, "Ποτέ μην επιστρέψτε
Ψέματα εσείς ότι μαύρη μονάχα ή άσπρη είναι η ζωή"
Και ιστορίες ονειρεύτηκα ρομαντικές
Με γενναίους μουσκετοφόρους πολεμιστές
Ω, μα ήμουν τότε ένας άλλος
Ήμουνα πολύ πιο μεγάλος
Μα τώρα από τότε διαρκώς
Γίνομαι ολοένα πιο μικρός

Πρόσωπα κοριτσιών σχημάτισαν το μονοπάτι
Από την ζήλια την κίβδηλη ως της πολιτικής το κάτι
Και την αρχαία ιστορία
Και ευαγγελιστών νεκρών τη φασαρία
Μα δεν τα σκεφτόμουν αυτά, τα έκανα πέρα
Μέρα με τη μέρα
Ω, μα ήμουν τότε ένας άλλος
Ήμουνα πολύ πιο μεγάλος
Μα τώρα από τότε διαρκώς
Γίνομαι ολοένα πιο μικρός

Άκουσα έναν αυτόκλητο καθηγητή
Να λέει με γλώσσα λίαν σοβαρή
Πως η ελευθερία στου σχολείου την κοινότητα
Δεν σημαίνει άλλο από ισότητα
"Ισότητα", είπα κι εγώ
Σαν να δίνω όρκο ιερό
Ω, μα ήμουν τότε ένας άλλος
Ήμουνα πολύ πιο μεγάλος
Μα τώρα από τότε διαρκώς
Γίνομαι ολοένα πιο μικρός

Με στάση στρατιώτη, σημάδεψα με το χέρι
Τ' αχρεία τα σκυλιά που μέρα μεσημέρι
Δίδασκαν αηδίες στα παιδιά
Και μήτε που φοβόμουν ότι θα γίνω
Του εαυτού μου εχθρός
Αν πιστός
Στις ιδέες μου παραμείνω
Από τότε που πλέω στης ζωής τη λίμνη
Βρίσκομαι σε πλεούμενα όπου
Η ανταρσία μαίνεται από την πλώρη ως την πρύμνη
Ω, μα ήμουν τότε ένας άλλος
Ήμουνα πολύ πιο μεγάλος
Μα τώρα από τότε διαρκώς
Γίνομαι ολοένα πιο μικρός

Ναι, η άμυνά μου έγινε δύσκολη μα σθεναρή
Όταν κάποιες αφηρημένες απειλές
Που να της αγνοήσω δεν μπορούσα
Γιατί ήταν πολύ ευγενικές
Με δελέασαν να σκεφτώ
Ότι είχα κάτι κι εγώ να υπερασπιστώ
Το Καλό και το Κακό
Εύκολα να τα ορίσω πια μπορώ
Ω, μα ήμουν τότε ένας άλλος
Ήμουνα πολύ πιο μεγάλος
Μα τώρα από τότε διαρκώς
Γίνομαι ολοένα πιο μικρός

I Don't Believe You
(She Acts Like We Never Have Met)

[Δεν Σε Πιστεύω
(Έχει φερθεί σάμπως να μην είχαμε ποτέ φερθεί)]

Να καταλάβω δεν μπορώ
Το χέρι μου το άφησε
Και με παράτησε
Απέναντι στον τοίχο τον γυμνό
Το δίχως άλλο να μάθω λαχταρώ
Γιατί το μυαλό της τρέχει μακριά από δω
Μα να την πλησιάσω αδυνατώ
Μ' όλα τα καυτά φιλιά μας
Κάτω από του φεγγαριού το τάσι
Τα φιλιά που είπε ότι ποτέ δεν θα ξεχάσει
Τώρα που ξημέρωσε η μέρα
Μ' έχει κάνει πέρα
Ναι, κι έχει φερθεί
Σάμπως να μην είχαμε ποτέ βρεθεί

Καινούργια πράγματα, μυστήριο
Σαν μύθος, σαν του παραλόγου εισιτήριο
Δύσκολο μου είναι να σκεφτώ
Πως είναι η ίδια που ήταν χτες τη νύχτα εδώ
Έφυγε το σκοτάδι, τα όνειρα φευγάτα κι αυτά
Ή μήπως ονειρεύομαι ξανά;
Μακάρι, λέω, να λυθεί
Κομμάτι ν' αφεθεί
Να μου μιλήσει μια στιγμή
Αντί να φέρεται
Σάμπως να μην είχαμε ποτέ βρεθεί

Αν δεν νιώθει τώρα καλά
Γιατί δε μου το λέει με τη μιλιά
Αντί την πλάτη της να μου γυρίζει
Και το μυαλό μου να βουρλίζει;
Το δίχως άλλο είναι σαν να 'χει φύγει μακριά
Σε μέρη αλλόκοσμα, αλαργινά
Και δεν μπορώ στο κατόπι της να βγω ξανά
Και μ' όλο που τη νύχτα όλη
Σμίγαμε πάλι και πάλι
Τώρα είναι στη μούγκα, αγύριστο κεφάλι
Για μένα ολότελα αδιαφορεί
Κάνει σάμπως να μην είχαμε ποτέ βρεθεί

Αν το μπορούσα
Ναι, μετά χαράς θα τ' ομολογούσα
Ότι τα πάντα να δοκιμάσω μπορώ
Αρκεί να έμενα μαζί της κάμποσο καιρό
Ή αν είχα κάνει κάποιο λάθος φοβερό
Ας μου το πει
Κι ας ανοίξει η γη να με καταπιεί
Το φόρεμά της θρόιζε και σειόταν
Όσο η μουσική στον αέρα πλανιόταν
Τα χείλη της ήταν υγρά και ζουμερά
Μα τώρα κάτι έχει αλλάξει για τα καλά
Δεν είναι η ίδια πια
Κάτι άλλαξε κάποια στιγμή
Και κάνει σάμπως να μην είχαμε ποτέ βρεθεί

Σήμερα θα φύγω
Στο δρόμο μου και πάλι σε λίγο
Γι' αυτό δεν μπορώ να πω πολλά
Αλλά αν θέλεις κι εγώ μπορώ
Σαν κι εσένα να φερθώ
Να παραστήσω ότι ποτέ δεν σ' έχω αγγίξει
Ότι ούτε στιγμή δεν είχαμε σμίξει
Κι αν κάποιος με ρωτήσει
"Είν' εύκολο κανείς να λησμονήσει;"
Θα πω, "Πανεύκολο θαρρώ
Βρες μια καλλονή
Πέρασε μαζί της μια νύχτα καυτή
Και φέρσου το πρωί
Σα να μην είχατε ποτέ βρεθεί!"

Ballad in Plain D
[Μπαλάντα Θρηνητική σε Ρε]

Κάποτε αγάπησα πολύ κι εγώ
Ένα κορίτσι με δέρμα μελαψό
Αθώα ήταν σαν αρνί, τραγουδούσε σαν καρδερίνα
Κι ήταν πιο χαριτωμένη, πιο φίνα
Κι από την ελαφίνα
Μα τώρα έχει φύγει, έχει χαθεί
Κι είναι η ζωή μου σκοτεινή

Ήταν καλοκαίρι, και φύσαγε αεράκι δροσερό
Την έκλεψα απ' τη μάνα κι απ' την αδελφή της
Κι αυτές δεν έχασαν καιρό
Και πάσχισαν μ' ενοχές να μας φορτώσουν
Με τύψεις, για τις αποτυχίες τις δικές τους, να μας ζώσουν

Από τις δύο αδελφές την πιο μικρή είχα αγαπήσει
Είχε ευαίσθητη ψυχή, είχε δημιουργική φύση
Το μαύρο πρόβατο ήταν μια ζωή
Και ζήλια την κύκλωνε φριχτή

Για την αδελφή της, το παράσιτο, δεν είχα διόλου σεβασμό
Της ανίας ήταν θύμα, θαμμένη στων συμβάσεων το μνήμα
Μιλούσε όλο για το χρήμα και το νοίκι
Και την άλλη τη σκεφτόταν σαν να είναι δεκανίκι

Εγώ για ό,τι έκανα ασυγχώρητος ας θεωρηθώ
Μήτε θέλω τις αλλαγές που έζησα να επικαλεστώ
Σαν άλλοθι για να ψέματα που είπα ένα σωρό
Για να μη χάσω την ονειρεμένη που μια ζωή θα αγαπώ
Δίχως να το καταλάβω πολύ βαθιά
Είχα στα χέρια μου ένα κόσμημα εξαίσιο
Αλλά του είχε πελεκηθεί η καρδιά
Το τέλος δεν ήταν αίσιο
Γιατί ασυναίσθητα είχα κυλήσει
Σε μια αμαρτία που η εύθραυστη αγάπη δεν μπορεί να συγχωρήσει

Του θυμού οι σκιές και κίβδηλη η γαλήνη
Η απάντηση κενή, η φωνή να σβήνει
Ώσπου οι ταφόπλακες της άθλιας καταστροφής
Άλλο να μη λένε εξόν, "Σε παρακαλώ, πες μου, να χαρείς
Τι πάει στραβά, τι τρέχει
Το μυαλό σου τι σκοτούρες έχει;"

Κι έτσι έγινε αυτό που θα μπορούσε να προβλεφτεί
Η έκρηξη η άχρονη μες στ' όνειρο του έρωτα τ' ωραίο
Και μες στης νύχτας το σκοτάδι
Ως ήτανε μοιραίο
Βασίλισσα και Βασιλιάς έχασαν το χάδι
Συντρίμμια σωριάστηκαν, να η καταστροφή

"Ω η μορφή η τραγική!" φώναξε η μεγάλη αδελφή
"Άσ' την ήσυχη, για το Θεό,
σήκω και φύγε από δω!"
Κι εγώ γύρισα, κι όσο μπορούσα ήπια
Την κάρφωσα στης μικροπρέπειάς της τα ερείπια

Κάτω από έναν γλόμπο γυμνό
Στήσαμε η αδελφή κι εγώ πόλεμο σφοδρό
Κι αυτή ανάμεσά μας η καημένη
Θύμα των θορύβων κατέρρευσε με την ψυχή καμένη
Κι ούρλιαζαν οι φωνές μας ολοένα πιο δυνατές
Ενώ αυτή χανόταν μες στις ίδιες της τις σκιές

Χάθηκαν όλα, πάνε πια, το είπα μία, το είπα ξανά
Τα δάκρυα κυλούσαν απ' τα μάτια μου καυτά
Το μυαλό μου ξεσκισμένο, σακατεμένο, διαλυμένο
Κι εγώ να φεύγω, να χάνομαι μες στη νυχτιά
Αφήνοντας πίσω μου του έρωτα το αδράχτι
Που είχε γίνει κι αυτό πια στάχτη

Ο αγέρας χτυπάει το παραθύρι μου, κι είναι η κάμαρα υγρή
Και στο μυαλό μου οι λέξεις να πω συγγνώμη δεν έχουνε βρεθεί
Τη σκέφτομαι ολοένα κι εύχομαι όποιον κι αν έχει βρει
Να νιώσει πόσο πολύτιμη είναι και στο πλευρό της να σταθεί

Και οι φίλοι μου με ρωτάνε από τη φυλακή
"Πόσο να είσαι λεύτερος είναι ωραίο και καλό μαζί;"
Κι εγώ πολύ αινιγματικά τους απαντώ
Μ' ένα μυστήριο σκίρτημα του νου
"Είναι λεύτερα τα πουλιά από τις αλυσίδες τ' ουρανού;"

It Ain't Me, Babe
[Δεν Είμ' Εγώ Αυτός]

Απ' το παράθυρό μου φύγε
Φύγε μ' όποια ταχύτητα εσύ διαλέξεις
Δεν είμαι αυτός που έπρεπε να επιλέξεις
Αυτός που θέλεις εγώ δεν είμαι
Μήτε αυτός που ανάγκη έχεις
Λες πως κάποιον συ γυρεύεις
Που δεν είναι αδύναμος ποτέ, μα πάντα δυνατός
Κάποιον να σε προστατεύει
Κάποιον για σένα να παλεύει
Είτε είσαι σωστή είτε με λάθη τον παιδεύεις
Μα όχι, κούκλα, δεν είμ' εγώ αυτός
Όχι, όχι, όχι, δεν είμ' εγώ αυτός
Που τόσον καιρό γυρεύεις

Φύγε, κούκλα, απαλά απ' το περβάζι
Σε παρακαλώ, απομακρύνσου
Μ' εμένα θα σε τρώει το μαράζι
Δεν είμ' αυτός που θέλεις, θυμήσου
Λες πως κάποιον που ποτέ να μη φεύγει θέλεις
Κάποιον που για σένα να εθελοτυφλεί
Κάποιον να κρατάει την καρδιά του σφαλιστή
Κάποιον που για σένα να πεθάνει επιθυμεί
Μα όχι, κούκλα, δεν είμ' εγώ αυτός
Όχι, όχι, όχι, δεν είμ' εγώ αυτός
Που τόσον καιρό γυρεύεις

Πήγαινε ένα με τη νύχτα να γενείς
Εδώ μέσα όλα καμωμένα από πέτρα είναι
Τίποτα εδώ μέσα δεν σαλεύει
Κι άλλωστε ολομόναχος δεν είμαι
Λες πως κάποιον συ γυρεύεις
Που λουλούδια ολοένα θα σου μαζεύει
Κάποιον που στο κάλεσμά σου θα σπεύδει
Έναν εραστή και τίποτε άλλο
Μα όχι, τέτοιο στοίχημα αρνιέμαι να το βάλω
Όχι, κούκλα, δεν είμ' εγώ αυτός
Όχι, όχι, όχι, δεν είμ' εγώ αυτός
Που τόσον καιρό γυρεύεις

Denise
[Ντενίζ]

Ντενίζ, Ντενίζ, καρδιά μου
Τι τρέχει στο μυαλό σου;
Ντενίζ, Ντενίζ, καρδιά μου
Τι τρέχει στο μυαλό σου;
Κρατά τα μάτια σφαλιστά
Κι έχω χάσει τη μιλιά μου

Σε βλέπω να χαμογελάς
Μα το στόμα σου ανάποδα κρατάς
Ναι, σε βλέπω να χαμογελάς
Μα το στόμα σου ανάποδα κρατάς
Το γέλιο σου ακούω τώρα
Μα γιατί γελάς δεν ξέρω τέτοια ώρα

Ω, αν θες να με πετάξεις
Μάθε, είμαι ήδη πεταμένος
Ω, αν θες να με πετάξεις
Είμαι ήδη πεταμένος
Κούκλα, αν θέλεις να με χάσεις
Μάθε, είμαι ήδη πια χαμένος

Ω, μα τι πας να κάνεις;
Έχεις τρελαθεί ή θες να με τρελάνεις;
Ω, μα τι πας να κάνεις;
Έχεις τρελαθεί ή θες να με τρελάνεις;
Τ' όνομά μου φέρνεις στα χείλη σου με πάθος
Κι ύστερα λες πως πάλι έκανες λάθος

Ντενίζ, Ντενίζ, καρδιά μου
Πίσω απ' το δάχτυλό σου κρύβεσαι και πάλι
Ντενίζ, Ντενίζ, καρδιά μου
Πίσω απ' το δάχτυλό σου κρύβεσαι και πάλι
Βαθιά στα μάτια σου κοιτάζω, καρδιά μου
Μα δεν βλέπω παρά μοναχά την αφεντιά μου

If You Gotta Go, Go Now
(Or Else You Got to Stay All Night)
[Άμα Θες να Φύγεις, Φύγε]

Άκου με, καλή μου
Πρέπει να καταλάβεις κάτι
Θέλω να είμαι μαζί σου, καλή μου
Αν κι εσύ μαζί μου να 'σαι θέλεις

Αλλά άμα θες να φύγεις, φύγε
Άμα θες να κάτσεις, κάτσε
Ναι, άμα θες να φύγεις, φύγε
Αν δεν θες να φύγεις,
μείνε όλη νύχτα μαζί μου
στο κρεβάτι

Δεν σου ζητώ
Σε κάποιο κουίζ να πάρεις μέρος τώρα
Είναι που ρολόι δεν έχω εγώ
Κι εσύ όλο ρωτάς την ώρα

Αλλά άμα θες να φύγεις, φύγε
Άμα θες να κάτσεις, κάτσε
Ναι, άμα θες να φύγεις, φύγε
Αν δεν θες να φύγεις,
μείνε όλη νύχτα μαζί μου
στο κρεβάτι

Είμαι άνθρωπος φτωχός, να ξέρεις
Γυρεύω κάποια επαφή
Μα πως δεν σου έχω σεβασμό
Μην το σκεφτείς στιγμή

Αλλά άμα θες να φύγεις, φύγε
Άμα θες να κάτσεις, κάτσε
Ναι, άμα θες να φύγεις, φύγε
Αν δεν θες να φύγεις,
μείνε όλη νύχτα μαζί μου
στο κρεβάτι

Εφιάλτες θα είχα, να ξέρεις
Και τύψεις άγριες πολλές
Αν σ' έκανα ποτέ να υποφέρεις
Αν δεν σ' άφηνα να κάνεις ό,τι θες

Αλλά άμα θες να φύγεις, φύγε
Άμα θες να κάτσεις, κάτσε
Ναι, άμα θες να φύγεις, φύγε
Αν δεν θες να φύγεις,
μείνε όλη νύχτα μαζί μου
στο κρεβάτι

Δεν είναι ότι θέλω
Κάτι που δεν έδωσες ποτέ να μου προσφέρεις
Απλώς σε λίγο ο ύπνος θα με πάρει, ξέρεις
Και μες στη σκοτεινιά, χαράματα στις τρεις
Την πόρτα να τη βρεις δεν θα μπορείς

Mama, You Been on My Mind
[Είσαι Μέσα στο Μυαλό Μου]

Ίσως να χάθηκε το φως του ήλιου ξαφνικά
Και στο σταυροδρόμι που στέκομαι απλώθηκε σκιά
Ίσως ο καιρός να φταίει ή το στραβό το ριζικό μου
Αλλά, κούκλα, να ξέρεις, είσαι μέσα στο μυαλό μου

Δεν θέλω να σε μπλέξω, μην μ' αποπαίρνεις
Μήτε να σε ταράξω επιθυμώ, στον ώμο μου αν θες μη γέρνεις
Δεν σε ικετεύω, δεν λέω "Μη με ξεχάσεις"
Δεν έχω λυγίσει, δεν μ' έχουν διαλύσει οι αποφάσεις
Αλλά, κούκλα να ξέρεις, είσαι μέσα στο μυαλό μου

Δεν σου ζητώ "ναι" να πεις ή "όχι"
Κατάλαβέ με, δεν έχω για σένα μέρος, ούτε μια κόγχη
Δεν παριστάνω ότι δεν ξέρω, δεν έχω τίποτε δικό μου
Αλλά, κούκλα μου, να ξέρεις, σ' έχω μέσα στο μυαλό μου

Όταν ξυπνήσεις το πρωί, μωρό μου, κοιτάξου στον καθρέφτη
Ξέρεις ότι πλάι σου δεν θα 'μαι, μα μη με πεις και ψεύτη
Απλώς είμαι περίεργος να μάθω αν μπορείς
Τον εαυτό σου τόσο καθαρά να δεις
Όπως κάποιος που σε έχει στο μυαλό του

Playboys and Playgirls

Ω, σεις αγόρια και κορίτσια της τρελής χαράς
Τον κόσμο μου δεν θα ορίσετε
Τον κόσμο μου δεν θα ορίσετε
Όχι, τον κόσμο μου εσείς δεν θα ορίσετε
Ω, σεις αγόρια και κορίτσια της τρελής χαράς
Τον κόσμο μου δεν θα ορίσετε
Ούτε σήμερα ούτε ποτέ
Όσο κι αν προσπαθήσετε

Ω, σεις που πουλάτε καταφύγια αντιπυρηνικά
Στην πόρτα μου δεν θα φτάσετε
Στην πόρτα μου δεν θα φτάσετε
Όχι, στην πόρτα μου δεν θα φτάσετε
Ω, σεις που πουλάτε καταφύγια αντιπυρηνικά
Στην πόρτα μου δεν θα φτάσετε ούτε τώρα
Ούτε κάποια άλλη φορά

Ω, σεις ρατσιστικά σκυλιά
Δεν θα μου αλλάξετε τα μυαλά
Δεν θα μου αλλάξετε τα μυαλά
Όχι, δεν θα μου αλλάξετε τα μυαλά
Ω, σεις ρατσιστικά σκυλιά
Δεν θα μου αλλάξετε τα μυαλά
Μήτε σήμερα μήτε άλλη μέρα καμιά

Το γέλιο του όχλου που λιντσάρει
Διόλου δε μου γουστάρει
Το λέω διόλου δε μου γουστάρει
Όχι, ο διάολος να το πάρει
Το αίμα του όχλου που λιντσάρει
Το λέω διόλου δε μου γουστάρει
Και σήμερα και αύριο
Ο διάολος να το πάρει

Ω, σεις πολεμόχαρες λαλιές
Δεν θα μου δείξετε το δρόμο
Δεν θα μου δείξετε το δρόμο
Είστε παρανοϊκές φωνές
Ναι, είστε παρανοϊκές φωνές
Ω, σεις πολεμόχαρες λαλιές
Μακριά από μένα και τώρα
Και στις μέρες τις μελλοντικές

Ω, σεις κομουνιστοφάγοι και ρατσιστές
Μακριά απ' τις δικές μας γειτονιές
Μακριά απ' τις δικές μας γειτονιές
Ναι, μακριά απ' τις δικές μας γειτονιές
Ω, σεις κομουνιστοφάγοι και ρατσιστές
Μείνετε μακριά απ' τις δικές μας γειτονιές
Και τώρα και στις μέρες τις μελλοντικές

Μετάφραση : Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης

Διάβασε επίσης: Bob Dylan - Ο Τροβαδούρος του Εικοστού Αιώνα