At the Drive Ink (Heavy Liquid Strip Theater)
"Ναι γεια σας, το καινούριο άλμπουμ των Last Drive θα ήθελα."
"Καινούριο; Εννοείτε το περσινό Heavy Liquid;"
"Ε, το καινούριο άλμπουμ κόμικς των Last Drive εννοώ."
Αν αγοράσεις το At the Drive Ink σ' ένα δισκοπωλείο, όπως εγώ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην αποφύγεις την παραπάνω συζήτηση. Αν και το μικρόβιο του At the Drive Ink επεκτείνεται όλο και περισσότερο, σε "μιλημένα" καταστήματα που ξέρουν τι πουλάνε. Μπορείτε εξάλλου να το αγοράσετε και κατευθείαν από την πηγή, στο γνωστό κομικομάγαζο Tilt (Ασκληπιού 37 στην Αθήνα). Στην προκειμένη περίπτωση το ίδιο το Tilt είναι και εκδότης του άλμπουμ, σε μια κίνηση που επικροτούμε. Απ' όπου κι αν το αγοράσετε όμως, βιαστείτε, γιατί τα αντίτυπα είναι περιορισμένα.
Ευτυχώς δεν είναι περιορισμένη και η ύλη του. Το έξυπνα βαφτισμένο At the Drive Ink έχει 140 καλοτυπωμένες, χρωματιστές σελίδες κόμικς φτιαγμένες από πάνω από 30 σχεδιαστές, σε συνεργασία με την Άννα Σκούρτση του Tilt και Παυλίνα Καλλίδου ("συνώνυμο του lettering των μεταφρασμένων στα Ελληνικά κόμικς"). Το άνοιγμα του προστατευτικού περιτυλίγματος και το πρώτο βιαστικό ξεφύλλισμα σε κάνει σύντομα να διαπιστώσεις ότι αξίζει με το παραπάνω τα (λογικά) λεφτά του και σε γεμίζει με αίσθημα παρόμοιο με το να ανοίγεις το σελοφάν ενός καινούριου δίσκου που είναι γραφτό να σου αρέσει.
Δεν είναι βέβαια κάτι καινούριο η σχέση σχεδίου και μουσικής. Δείτε για παράδειγμα μια πρωτότυπη κι εξαιρετική μίξη τους στο blog Oh! Wot A Dream. Ούτε είναι καινούρια η σχέση των Last Drive με το χώρο. Ας θυμηθούμε ότι το εξώφυλλο του Subliminal το έχει φιλοτεχνήσει ο θρυλικός και θεϊκός Πάνος Κουτρουμπούσης. Εξάλλου και το Heavy Liquid είναι τίτλος κατευθείαν από κόμικς του Paul Pope. Είναι όμως κι απ' όσο ξέρω η πρώτη φορά στην Ελλάδα που η παρόμοια προσέγγιση γίνεται με τόσο προσεγμένο και ολοκληρωμένο τρόπο. Δεν είναι λίγο να μαζέψεις μερικά από τα καλύτερα -παλιά και καινούρια- ονόματα του χώρου. Ειδικά όταν το αποτέλεσμα συγκεντρώσει υλικό που αποπνέει μεράκι αλλά και αγάπη τόσο για τη μουσική όσο και γι' αυτή καθεαυτή την συμμετοχή σε κάτι συλλογιστικό.
Γι' αυτό και παρόλο που καμία σχεδόν από τις ιστορίες δε μοιάζει με τις άλλες (από άποψη αισθητικής και κυρίως τεχνοτροπίας) τις διαπνέει όλες μια κοινή αύρα, αυτή του φαν του συγκροτήματος και η συμμετοχή στην κοινότητα των ακροατών τους. Το αν είναι "απ' τους παλιούς" ή τους καινούριους, το αν το άλμπουμ αφιερώνεται εξ' ολοκλήρου στο καινούριο άλμπουμ και δεν είναι best of, περνάνε μετά σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα κι αν δεν έχεις ακούσει ποτέ ένα τραγούδι τους και με την προϋπόθεση ότι εκτιμάς τα καλά κόμικς, θα το απολαύσεις εξ' ολοκλήρου. Κατόπιν, όσο περισσότερο ξέρεις από τη μουσική τους, τόσο παραπάνω θα σου κλείνουν το μάτι οι αναφορές προς αυτήν.
Κι είναι σίγουρα ενδιαφέρον να βλέπεις μια οπτικοποιημένη υλοποίηση του φαινομένου Last Drive, να αναμετριέσαι άμεσα με το πώς εσύ εξέλαβες κι εκλαμβάνεις κάποια πράγματα, πώς θα έγραφες/σχεδίαζες τη μια ή την άλλη ιστορία. Γιατί πέρα από απότιση φόρου τιμής, ο κάθε σχεδιαστής αφήνει σαφή την υπογραφή του αλλά και διαλέγεται χωρίς περιστροφές με το υλικό του.
Έτσι ο αναγνώστης μπορεί να απολαύσει την straight forward χαρτογράφηση των Last Drive "κλισέ" από τον Τάσο Μαραγκό ('The Last Drive') αλλά και την ελεγειακή διχρωμία του αγαπημένου μας Γιάννη Μπαρδάκου ('The Edge'), η οποία μπλέκει ευφυώς τον σουρεαλισμό με μια μίνιμαλ αισθητική προσέγγιση. Δε λείπουν και οι εναλλακτικές θεωρήσεις, όπως στην οπτικοποίηση του 'Pantherman', γραμμένο από τους Last Drive προς τιμήν του Lux Interior. Η διαφορετική προσέγγιση των Άγγελου Μπολότου και Ερμή Ατζέμογλου στο ίδιο θέμα, είναι ενδεικτική (και καλοδεχούμενη). Είναι περιττό να συνεχίσω να αναφέρω μία προς μία τις ιστορίες ή να δώσω προσωπικά favorites, μια που το άλμπουμ είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να έχει τόσες αναγνώσεις όσες και αναγνώστες.
Να αναφέρω, τέλος, ότι η έκπληξη δεν είναι ότι κάποιες ιστορίες είναι στα Αγγλικά, αλλά ότι για κάποιες επιλέχθηκε η Ελληνική γλώσσα. Ανάμεσα από τις ιστορίες, το άλμπουμ είναι γεμάτο εκλεκτό artwork, που ξυπνάει τον έφηβο εαυτό μας και μας κάνει να θέλουμε ν' αγοράσουμε ένα δεύτερο αντίτυπο μόνο και μόνο για να κόψουμε κάποιες σελίδες και να τις κολλήσουμε στον τοίχο.
Σταματώ εδώ, γιατί στην προκειμένη περίπτωση κάθε εικόνα αξίζει όσο χίλιες δικές μου λέξεις. Μπράβο στους Last Drive και σε κάθε έναν που συνέβαλλε σ' αυτό το ευτυχές αποτέλεσμα. Παρόλο που ξέρω (κι έτσι πρέπει, αυστηρά κι απαρέγκλιτα) ότι πρόκειται για μία και μοναδική έκδοση, η αυθόρμητη αντίδρασή μου μετά την ανάγνωση του At the Drive Ink είναι "πότε με το καλό το δεύτερο τεύχος;"
Σημεία διανομής: Lab, Music Corner, Tilt (Αθήνα), 9 Ρίχτερ (Λάρισα), High Fidelity (Ναύπλιο), Χασομέρι, Upstairs Records (Πάτρα), Σχήμα (Χανιά).