Γεωργία Συλλαίου - Στο Ακρωτήρι

Μια συλλογή με νουάρ διηγήματα δεν είναι κάτι συνηθισμένο, τουλάχιστον όχι για τα ελληνικά δεδομένα. Το βάφτισμα του πυρός μιας νέας συγγραφέως με μια τέτοια πρώτη προσπάθεια επίσης δεν είναι ούτε μοιάζει κάτι συνηθισμένο. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας το πρώτο πόνημα της Γεωργίας Συλλαίου, ιδιόμορφης αβάντ αρτ τραγουδίστριας και αυτοσχεδιάστριας μουσικού, συντρόφου και συνοδοιπόρου του επίσης πασίγνωστου πιανίστα και συνθέτη Σάκη Παπαδημητρίου.

Στις σελίδες του διαβάζουμε 21 μικρά αφηγήματα σε κλίμα βροχερό, σκοτεινό, μυστηριώδες, κλειστοφοβικό, κάποτε δολοφονικό, αλλά σίγουρα πολύ νουάρ για τα ηλιόλουστα μάτια μας. Το θέμα που κυριαρχεί είναι η απώλεια. Σε κάποια διαφαίνεται από τον τίτλο, σε άλλα αναδύεται σιγά και ύπουλα και κατατρώει την όποια αφέλειά μας με τρόπο οριστικό και αδιαπραγμάτευτο.

Ηρωίδα στα περισσότερα είναι μια γυναίκα, η Νίνα, το άλλο εγώ της Γεωργίας. Μια σύγχρονη κοπέλα με παλιές εμμονές, με φαντασιώσεις, με άγχη σημερινά σα βρόγχους, η οποία ασφυκτιά και δραπετεύσει με το αυτοκίνητο, με το τρένο και με τη φαντασία της. Υπάρχουν όμως κι άλλα "εγώ" ηρωικά: ένας αφροαμερικάνος φοιτητής, ένας κουβανός τυχοδιώκτης, ένας βίρτσουαλ μεφιστοφελής, δυο σκυλιά της βροχής, σινιέ κυρίες λαϊκών αναγνωσμάτων, ο Τομ Γουέιτς που περιμένει σαν άπιστος Θωμάς και... πολύ μυστήριο.

Η ατμόσφαιρα μυρίζει θλιμμένα μπλουζ, αργόσυρτη ερεθιστική τζαζ, παλπ λαϊκοπόπ φίξιον, ξεθυμασμένες μποτίλιες, καταστροφικά ταγκό, έρωτα ανέφικτο ή ανεκπλήρωτο ή πληρωμένο με αίμα... Καραδοκούν να μας ριχτούν ταινίες όπως η Ολέθρια Σχέση, η Έξαψη, το Ασανσέρ για Δολοφόνους, ο Άγνωστος του Τρένου, ο Τρίτος κι ο Τέταρτος Άνθρωπος. Είμαστε συνεχώς σε ετοιμότητα, σε υπερένταση καλύτερα, γιατί υποπτευόμαστε διαρκώς τη σκιά μας... ότι από κάπου θα ξεπροβάλλει μια μοιραία φιγούρα μ' έναν παγοκόφτη στο χέρι και θα μας στείλει αδιάβαστους.

Υπάρχουν όμως μέσα εδώ κρυμμένες ή φανερές και πάρα πολλές ανθρωποκεντρικές ανησυχίες. Τι είμαστε, προς τα που τραβάμε, πόσο αλλάζει και πόσο ίδιος μένει ο κόσμος, πόσο φτωχαίνει το συναίσθημα, πώς αδυνατίζει η διάθεση για πραγματική επικοινωνία και επαφή. Κι αυτό φυσικά είναι ο πιο ανομολόγητος φόβος μας.

[Οδός Πανός, 125σελ.]