Μικρές αγγελίες και Ενήλικα επειδή

Ο Γιώργος Χ. Παπαδόπουλος ερευνά την κατασκευή και τη λειτουργία του μυαλού (Ο εγκέφαλος στο χρόνο, Νευροεπιστήμη και συμπεριφορά, Το σύμπαν των εγκεφάλων κ.α.) Είναι όμως και ποιητής. Ορατών τε πάντων και αοράτων; Όχι ακριβώς. Οι πρώτες ποιητικές του απόπειρες ονομάστηκαν Δρομολόγια ανακύκλωσης, θεωρίες φυγής (2004). Ακολούθησαν πεζογραφημένα (πε-ζωγραφισμένα;) τα ενδεχόμενα επιστήμης και ανθρώπων με τίτλο Υποθέσεις αλήθειας (2006).

Προσφάτως επέστρεψε με δυο εκδόσεις, μια από κλεινού άστεως (Διώροφοι μύθοι) και μια εντόπια, από την πόλη που ζει και εργάζεται (η επ' αφορμή). Οι μύθοι είναι μύθοι και χτίζονται σε πατώματα, ενίοτε υστερόγραφα κι από πάνω προς τα κάτω. Ο τίτλος αυτής της δεύτερης συλλογής όμως, Μικρές αγγελίες και Ενήλικα επειδή, παραπέμπει σε σύνθεση πεποιημένων σκέψεων και ουχί μύθων, σκέψεων άλλοτε αιτιολογημένων ως ενήλικων κι άλλοτε μικρών και "ανήλικων", οι οποίες εναλλάσσονται από σελίδα σε σελίδα και διαλλάσσονται.

Η διαφορά εκείνου από τον άλλο είναι
δυαδικά προφανής και αναλογικά
απροσμέτρητη γιατί προϋποθέτει κάτι που
ενώ μπορεί να υπάρχει δεν υπάρχει.

Στο βάθος αυτού του "εγκεφαλικού" ποιήματος ενυπάρχει η συνδιαλλαγή και η συγκριτική σημειολογία της δίτιμης αριστοτέλειας λογικής (δυαδικά προφανής, εκείνος-άλλος, υπάρχει / δεν υπάρχει) και της πλειότιμης επικούρειας συναδέλφου της με τις αναλογικά απροσμέτρητες διαβαθμίσεις ανάμεσα στα δύο άκρα. Η υπεραπλούστευση της πρώτης οδηγεί σε αδιέξοδα και αδιανόητα οξύμωρα σχήματα, ενώ η πολύ-τιμη ευελιξία της πλειότιμης λογικής έχει πλέον περάσει στην καθημερινότητά μας, τεχνολογική και επιχειρηματική, επιστημονική και λαϊκή, κι ας μη διδάσκεται στα σχολεία.

Μη φανταστείτε ότι δεν είναι έτσι, γιατί και αλλιώς που είναι κάπως έτσι θα ήτανε.

Είναι δε αξιοθαύμαστος ο τρόπος που επιχειρηματολογεί, υπέρ και κατά ταυτοχρόνως, σα να είναι όλα (που είναι) μέρος/μέρη της ίδιας και απαράλλαχτης εξίσωσης. Κι αυτό εμπεριέχει/εσωκλείει έναν ιδιόρρυθμο αυτοσαρκασμό για τις "κατακτήσεις" του ανθρώπινου μυαλού. Η ποίηση του ΓΧΠ δεν κρύβεται μέσα σε κάποια ποικίλη στοά ή σε κάποιο ναό σκέψης. Δεν προσκυνάει κανένα φως αέναο. Είναι μεν σκεπτική αλλά και μετα-μοντέρνα στη βάση μιας χιουμοριστικής παν(α)θεΐας, χιουμοριστικής μέχρι παρεξηγήσεως δηλαδή.

ΑΓΓΕΛΟΙ

Άμα ψάχνεις για αγγέλους, στην εκκλησία
θα πας χριστιανέ μου;
Τόσος κόσμος ξεροσταλιάζει
περιμένοντας στη στάση.

Η γοητεία της ερμηνείας είναι γνωστή-άγνωστη και επαφίεται στον επαναπατριωτισμό του αναγνώστη. Εάν, τότε. Άλλως κάπως τη νιώθετε, δι' αισθήσεως.

[University Studio Press 2015, 127σελ]