Χρήστος Τζιώκος - Ο δερμάτινος άνθρωπος

(ποιήματα, University Studio Press 2009, 61 σελ.)

Αυτό που μας λείπει δεν υπάρχει πουθενά.

"Αρκετοί από τους στίχους της συλλογής έγιναν τραγούδια από τους Λώλαμα την περίοδο 1989-1997 και αφού ξεντύθηκαν από τις νότες, τις κραυγές και τους ψιθύρους που φορούσαν, παρουσιάζονται εδώ με διαφορετική μορφή". Αυτά διαβάζουμε στο εσώφυλλο. Ο ποιητής γυμνός, λοιπόν. Αυτός είναι καταφανώς "ο δερμάτινος άνθρωπος". Ο ποιητής ένα κενό του εαυτού του και των βασανιστικών ερωτημάτων. "Η ποίηση ρωτάει, δεν απαντάει!" όπως έχει επανειλημμένως δηλώσει ο Αντώνης Φωστιέρης.

Λώλαμα, το (ουσιαστικό) [ετυμολογία: λώλα (λωλαίνω) -μα] η τρέλα. Αλλιώς λωλαμάρα. Μια ρομαντική εποχή του ελληνικού ροκ κι ένα γκρουπ που επέμενε στον ελληνικό του στίχο, με στιχουργό και ερμηνευτή τον Χρήστο. "Θυμίζει αίνιγμα, αγάπη μεγάλη, μα εγώ δεν μπορώ να ζήσω / χωρίς εσένα / μακριά 'πο σένα / χωρίς εσένα / μακριά 'πο σένα / μα εγώ δεν μπορώ..." Από τη μια ο Καβάφης κι από την άλλη ο Αγγελάκας. Δυο συμπληγάδες που θα μπορούσαν και μπορούν να συνθλίψουν οποιονδήποτε τολμηρό αργοναύτη δεν προνοήσει να στείλει ένα περιστέρι λευκό πριν τις περάσει ο ίδιος.

"Περνούν σα σφαίρες οι στιγμές, ανελέητα ριπές γαζώνουν τα πάντα." Ο χρόνος, το πέρασμά του, η ψευδαίσθηση και τα ανεξίτηλα σημάδια του στο πετσί μας. Στο εξώφυλλο το θολό μαυριδερό αποτύπωμα του σώματός του. Κάποια βήματα πίσω του, μια κορυφοπλαγιά στο πλάι και μια γραμμή του ορίζοντα από πάνω του. Ο ορίζοντας δεν είναι αυτονόητος τώρα πια. Τότε ήταν. Η πλαγιά έγινε όλο και πιο δυσπρόσιτη από μας τους συμβιβασμένους αστούς. Ή έγινε υποκείμενο υπόθαλψης ενός εγκληματικού "ευ ζην". Η ποίηση εστιάζει αναγκαστικά στον άνθρωπο του οποίου το δέρμα σκληραίνει σαν του παράλογου ιονέσκειου ρινόκερου ή γίνεται διάφανο σαν απομίμηση.

"Λιώνουν τα χρώματα που μας ταιριάζουν..." τα βλέπουμε όλα να γκριζάρουν και δεν αντιδρούμε. "... κλεισμένους μας έχεις με αγάπη στα καμαρίνια της υπομονής." Κι όταν ο χρόνος γίνεται ωκεανός, ο χρόνος που αφήσαμε πίσω μας δηλαδή, τότε τα χρώματα και η αγάπη (ή τα χρώματα της αγάπης) είναι τα μόνα που μας ματώνουν πια και μας θυμίζουν πως είμαστε σάρκες και κόκαλα κάτω απ' το δέρμα.

Δύσκολο πράμα να τραγουδάς τόσο βαριά νοήματα σα δον κιχώτης. Κι ακόμη δυσκολότερο να τ' απογυμνώνεις και να τα ακινητοποιείς, χωρίς ανεμόμυλους. "Πουθενά, πουθενά, πουθενααά".

Λώλαμα / μια σύντομη βιοεργογραφία

Λώλαμα / ανεξάρηση βιοεργογραφία

Συμπλήρωμα / Εκτέλεση & Χοίρειο Άσμα