Ηλίας Πετρόπουλος - Mετά
Ο Ποιητής του υπογείου, ο υπόγειος μας λαογράφος, ο άνθρωπος της υπόγας και της κατώγας. Ωραίος και υπόγειος ως έλλην. Κι απ' την άλλη η Ελλάς που τον πλήγωσε πολλαπλά, που τον κυνήγησε ανελέητα, που τον φυλάκισε, που τον εξόρισε, που τον καταδίωκε σε όλη του τη ζωή. Κι αυτός, μεγαλειώδης, δεν έπαψε στιγμή να την/μας μελετάει, να συλλέγει τα ράκη της/μας, να καταγράφει αυτά που οι ιστορικοί δεν καταδέχουνταν ν' αγγίξουν, μη και λερωθούν. Τα ψαχουλεύει στα σκατά μας και ν' ανασύρει βαθμούς ελευθερίας.
Η Ποίηση είναι μια απάτη / κι ο Ποιητής αρχιψεύταρος. / Μόνο το Σώμα που λατρεύεις υπάρχει.
Το 2004 ήταν η μετά θάνατον χρονιά του. Αυτό σηματοδοτεί και η ποιητική αυτή συλλογή που επιμελήθηκε και μετέφρασε η σύζυγός του Μαίρη Κουκουλέ μετά του Ζακ Βαλέ και η οποία πλαισιώθηκε με ριζόχαρτες φωτογραφίες του Φαίδωνα Κουκουλέ. Δίγλωσση σα γλώσσα διχαλωτή. Σαν οχιά διμούτσουνη. Σαν ένα οικογενειακό άλμπουμ υποσημειώσεων. Σα μια διαθήκη αναμνήσεων. Σαν Ελλάδα που χάθηκε.
Πουτάνα Μνήμη, / άσε με, λιγάκι, ήσυχο. / Μάσε τα ξεσκλίδια σου / και χάσου από μπροστά μου, / ξεκωλιάρα Μνήμη.
Μια δεύτερη παράλληλη κίνηση ήταν το σιντί "Ποτέ και τίποτα" της Μαρίνας Καναβάκη, όπου θα ακούσετε και τη φωνή του, τη μελαγχολία του, την αυτοκριτική του και την αυτογνωσία του. Ξεπεράστε τα υπόλοιπα και κρατήστε την ουσία. Το πνεύμα το αθάνατο. Το μαύρο χιούμορ ενός μαύρου πρόβατου.
Μα, δεν είναι περίεργο / ένας κυνικός σαν κι εμένα / να βασανίζεται από αισθήματα; / Δεν είναι άδικο;
Και ξανά πίσω στο βιβλίο στην αρχή του τέλους. Στο τέλος μιας αρχής. Στο πλήρωμα του χρόνου. Καβάλα στα πονοτρόνια ενός αναρχικού πνεύματος.
Γέρασα. / Καλύτερα που γέρασα / - αν έτσι πρόκειται να βρω τη γαλήνη.
Και ξανά να αποικοδομεί τη δημόσια εικόνα του. Να αυτοαναιρείται, να αυτοικτίρεται, να αυτοσαρκάζεται, να αμύνεται με αντεπίθεση. Εις και άριστος, καθαρίζει για πάρτη του.
Προχτές, είδα τη μάπα μου στην τηλεόραση. / Την είδα και έφριξα και αναλογίστηκα: / ποιος είναι αυτός ο πουστόγερος;
Τρίτη κίνηση η ταινία τεκμηρίωσης της Καλλιόπης Λεγάκη "Ηλίας Πετρόπουλος - ένας κόσμος υπόγειος" [2004, 61']. Βλέπουμε τη σύντροφό του να εκτελεί την τελευταία του επιθυμία: ν' αδειάζει τις στάχτες του στον υπόνομο. Δεν ξέρω αν είναι πίκρα ή εκδίκηση. Δεν ξέρω αν θέλει να σπάσει πλάκα, να μας βλέπει και να γελά χαιρέκακα. Σκέφτομαι τον Παύλο Τάσσιο που πήρε τα βραβεία για το Νοκ Άουτ, τα σήκωσε ψηλά και φώναξε "Να η κουλτούρα σας ρεεεεε! Φάτε κουλτούρα!"
Φουμάρω σαν τσιμινιέρα. / Έτσι νοιώθω ελεύθερος / στην κατάκτηση του ιδιωτικού μου καρκίνου.
Κι ο Ζακ Βαλέ να λέει ως άλλος φιλέλλην: κάθε άνθρωπος που πεθαίνει είναι μια βιβλιοθήκη που καίγεται. Κι ο Βασιλικός που δηλώνει πως η Μνήμη του ήταν το αρχείο του, σα μια τεράστια βιβλιοθήκη. Το Σώμα του ρίχτηκε στην πυρά. Κι αυτό ήταν κάτι που δε μπορούν να το εμποδίσουν οι νόμοι του ελληνικού κράτους γιατί έγινε σε γαλλικό έδαφος. Επιτέλους κατάφερε να τους/μας ξεφύγει οριστικά. Κατάφερε να λευτερωθεί απ' τα δεσμά του τάφου και της πατρίδος.
Στην πατρίδα μου / χειροκροτούν τον Ποιητή / μόνον όταν αυτοκτονήσει.
Κατάφερε να τους πετάξει κατάμουτρα τον πολιτισμό τους. Να χέσει την επανάστασή τους. Να κατουρήσει στους τάφους τους, όταν θα βρεθούν κι αυτοί κάτω από τις ρίζες των ραδικιών.
Αχ, αυτοί [εμείς] οι μετριοπαθείς επαναστάτες. / Αχ, αυτοί [εμείς] που φοράνε κουστούμι τρουά-πιες. /
Αχ, αυτοί [εμείς] που γαμάνε με τα λεφτά τους.
Κυρίες και κύριοι, εμείς! Τιτλούχοι του Ποτέ και του Τίποτα. Μετά. Μετά το Rollin Under!
[νεφέλη, 2004]
