Κική Δημουλά - Εκτός σχεδίου
Αρχές καλοκαιριού 2004 έλαχε να διαβάσω τον "φιλοπαίγμονα μύθο" [ίκαρος, 2003] της Κικής Δημουλά, κείμενο που εκφώνησε κατά την υποδοχή της στην Ακαδημία Αθηνών στις 11 Νοεμβρίου 2003. "Οσο κι αν είναι δυνατόν μια χαλασμένη πραγματικότης να επισκευαστεί και να επαναλειτουργήσει με ένα επινοημένο ανταλλακτικό, εγώ ένοιωσα υποχρεωμένη να ετοιμάσω μια κραυγή", είπε μπροστά σ' ένα εμβρόντητο ακροατήριο "αθανάτων". Διασκέδασε έτσι με τον πλέον μυθικό τρόπο το γεγονός ότι η μεγάλη μας ποιήτρια είχε σπάσει το πόδι της κι ως εκ τούτου καθυστέρησε η αναγόρευσή της σε επίτιμο μέλος. Κι όπως εκείνη δανείστηκε στο τελείωμα του λόγου της την άποψη του Πλάτωνα έτσι κι εγώ φρονώ ότι "τον ποιητή δέοι, είπερ μέλλει ποιητής είναι, ποιείν μύθους αλλ' ου λόγους".
Γι' αυτό και έφερα πολύ βαρέως την εκ των υστέρων είδηση ότι τις γύρω 10 Δεκεμβρίου τιμήθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και διάβασε απόσπασμα από το 'νέο' της βιβλίο "εκτός σχεδίου". Δεν πήρα χαμπάρι ότι ήταν εδώ, ότι βρέθηκε δίπλα μας, ότι πέρασε και μας άγγιξε εντός σχεδίου πόλεως. Και είναι πολύ φυσικό να συγχυστώ διότι κάτι τέτοιου είδους εκδηλώσεις θεωρούνται 'κλειστές' από τους πανεπιστημιακούς και φιλολογικούς κύκλους της πόλης. Θαρρείς και δεν υπάρχουν 'κοινοί θνητοί' που θάθελαν να την γνωρίσουν από κοντά, να της μιλήσουν, να της σφίξουν το χέρι ή έστω να την δουν από μακριά. Αρκετά όμως με τα εισαγωγικά και τις γκρίνιες.
Τέλος του 2004 ήρθε στα χέρια μου βιβλίο της με κείμενα πεζά. Εκτός σχεδίου κι εντός Κικής, εκτός προγράμματος, εκτός πεδίου μάχης αλλά πάντοτε εντός και επί τα αυτά. Κείμενα που είναι γραμμένα για το περιοδικό της τραπέζης στην οποία εργαζόταν επί σειρά ετών. Έγραφε το εισαγωγικό κείμενο του κάθε τεύχους αυτής της έκδοσης. Κείμενα που μοιάζουν με προσχέδια ποιημάτων που η ίδια εγκατέλειψε ως πολύ φλύαρα. Ή που αποθησαύρισε πιθανώς σε κάποια ποιήματά της, αφαιρώντας τους όλα τα στολίδια και το χωροχρονικό τους πλαίσιο και κρατώντας μόνο την ψίχα. Κοινωνώντας τα σε μας ως απόσταγμα, ως τελετουργικό νάμα, μεταλαμβάνοντάς μας το απώτερό τους πικρό ήδυσμα.
Και είναι αυτά τα μικρά αυτοσχέδια σπαράγματα, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσουμε πράγματα από την προσωπική της ζωή. Καθημερινά μικρά περιστατικά, γεγονότα ασήμαντα ή και σημαντικά, παράγοντες διαμόρφωσης της ποιητικής της γραφής και σκέψης. Πρόχειρες σημειώσεις και μικρά ημερολόγια. Κάποια ωριμότερα κι άλλα πιο πρώιμα, όλα να φανερώνουν έναν άνθρωπο παρατηρητικό, οξυδερκή, που προσέχει κι εστιάζει στις αδιόρατες λεπτομέρειες, που συλλαμβάνει με τις σούπερ ευαίσθητες κεραίες του την ουσία των πραγμάτων, τη φιλτράρει, την αποκωδικοποιεί και την επαναδομεί μετουσιώνοντάς την σε δικά του 'κείμενα'.
Διαβάζοντάς τα αιστάνθηκα σαν ένας μικρός Φρέντι Γερμανός. Σαν ένας εξερευνητής του εσωτερικού της κόσμου. Σαν ένας άνθρωπος που σκύβει να δει μέσα σ' έναν άλλον άνθρωπο, τον δικό του εαυτό να καθρεφτίζεται. Σαν θάλασσα πλατιά κι απέραντη. Break on through to the other side κι εκεί δε βρίσκεται πια η ποιήτρια του κενού, του ποτέ και του μηδενός. Βρίσκεται μία υπέρμαχος στρατηγός της ζωής. Αυτής που μπορεί να κάνει συντρίμμια όλα σου τα σχέδια και να σε φέρει ναυαγό πάνω σε μια σχεδία, εκτός εαυτού.