Larry Kirwan - Liverpool Fantasy
-το χρονικό ενός χωροχρόνου χωρίς τους Beatles-
(εκδ. Μεταίχμιο)
Abbey Road, 1962. Οι Beatles, με την επιτυχία Love me do να έχει ήδη ταρακουνήσει για τα καλά τη μουσική σκηνή του Liverpool, προβάρουν το καινούργιο τους υλικό, κυνηγώντας το μεγάλο μπαμ που θα τους καθιερώσει στο Λονδίνο, την Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο. Φευ, στη γωνία καραδοκούσε η διαφωνία με τη δισκογραφική, η οποία τους επέβαλε ως πρώτο single το συμβατικό και άνευρο Till there was you. Ο αυταρχικός αυτός παρεμβατισμός πυροδότησε στα άκρα το γνωστό εκρηκτικό χαρακτήρα του John Lennon, προκαλώντας αλυσιδωτά τη ρήξη με το συμβιβαστικό και αριβίστα McCartney, που συντάχθηκε εύκολα με τις ορέξεις της δισκογραφικής, με δυστυχή κατάληξη την άδοξη διάλυση του γκρουπ.
Αυτά φαντάστηκε ο Larry Kirwan, μουσικός και ο ίδιος στo ιρλανδο-αμερικανικό συγκρότημα Black 47, και ψυχανεμίστηκε τη διαφορετική πορεία των μελών του γκρουπ, σύμφωνα με τους ήδη γνωστούς-πραγματικούς χαρακτήρες και ιδιοσυγκρασίες τους, και το πώς αυτοί θα πορεύονταν υπό το συνθλιπτικό βάρος της αποτυχίας και του χαμένου ονείρου. Γιατί και οι τέσσερις γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν επρόκειτο απλά για το αναπόφευκτο αδιέξοδο ενός ελάχιστα υποσχόμενου μουσικού σχήματος, μα για τη χαμένη ευκαιρία του συγκροτήματος που είχε τα φόντα να αλλάξει τα πάντα στο μουσικό στερέωμα:
O John Lennon ουδέποτε συμβιβάστηκε με την προδοσία του Paul McCartney, καταλήγοντας ένας άνεργος, μισάνθρωπος και μισότρελος αρτίστας, με την οικογένειά του διαλυμένη και το επίδομα ανεργίας αβέβαιο. Ο Paul McCartney, συνεπής σε μια φιλοδοξία που κυνηγά την επιτυχία ανεξαρτήτως μηνύματος και τιμήματος, κέρδισε δόξα και χρήμα ως χρυσοποίκιλτος διασκεδαστής στο Las Vegas. Το μεγαλύτερο θύμα των περιστάσεων αποδείχθηκε ο υπερευαίσθητος George Harrison, ο οποίος εγκατέλειψε τα εγκόσμια και χρίστηκε Ιησουίτης παπάς, χωρίς όμως αυτό να τον γλιτώσει από τα φαντάσματα του παρελθόντος, με απανωτούς νευρικούς κλονισμούς να τον αποδεκατίζουν. Όσο για τον Ρίνγκο Στάρ (-κεϋ), που είχε μόλις δυο μήνες θητεία στο γκρουπ, αυτός έπεσε στα μαλακά, ένα ακόμα σιτεμένο παλιμπαιδίζον τζόβενο, συντηρούμενο αποκλειστικά από τα εισοδήματα της κομμώτριας γυναίκας του.
Κι όλα αυτά σε μια εναλλακτική ιστορική πραγματικότητα, που η πρόωρη διάλυση των Beatles ήταν μια επιμέρους άτυχη στιγμή, σε ένα σερί γεγονότων συμπαντικής γκαντεμιάς, όπου το Watergate ουδέποτε είδε τα φώτα της δημοσιότητας, ούτε και οι συνειδήσεις κλυδωνίστηκαν από τα -ανύπαρκτα- επαναστατικά κινήματα της δεκαετίας του '60. Μια σκοταδιστικά διαφορετική ιστορικοκοινωνική τροχιά, που οδήγησε την Αγγλία να κυβερνάται, εν έτει 1987, από ένα εθνοσοσιαλιστικό καθεστώς τύπου big brother.
Η ανάγνωση του παραπάνω fiction προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα: από τη μία η φρέσκια, έξυπνη και γεμάτη αγγλικό χιούμορ γραφή του Larry Kirwan, με τη μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου να μη στέκεται απλά στο ύψος των περιστάσεων, αλλά να απογειώνει το κείμενο με τις εξαιρετικά εύστοχες αποδόσεις της, σε βάζουν εύκολα κι ευχάριστα στην underground ατμόσφαιρα της μουσικής σκηνής του Liverpool.
Από την άλλη, την ελκυστική και ενίοτε απολαυστική γραφή συνοδεύει αναπόφευκτα μια υποδόρια δυσφορία, βλέποντας τους τέσσερις διάσημους ήρωες να βιώνουν ο καθένας τη δική του επώδυνη παρακμή. Οπότε και ανακύπτει το κλασικό ερώτημα: Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ή μάλλον καλύτερα, για ποιον λόγο το είπε, και 'καταράστηκε' τους τέσσερις μουσικούς σε μια ζωή ζοφερή και άδοξη;
Στην εξέλιξη της πλοκής, η συνάντηση των τεσσάρων μουσικών, 25 ολόκληρα χρόνια μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, είναι από μόνη της ικανή να διεγείρει συναισθηματικά τον αναγνώστη - ας μην ξεχνάμε ότι και στην πραγματικότητα δύο από αυτούς δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Ο Larry Kirwan δεν αρκείται όμως σε σκηνές εύκολου εντυπωσιασμού, αλλά, συνεπής σε μια προσπάθεια ακριβούς χαρτογράφησης του ψυχισμού και των χαρακτήρων των τεσσάρων ηρώων, καταφέρνει να αποδώσει δυνατές συγγραφικά και εντυπωσιακές στις λεπτομέρειές τους σκηνές. Αυτό όμως που δεν συνάντησα, μέχρι και το τέλος, είναι μια αντίστοιχης δυναμικής αιτία, η οποία να δικαιολογεί και να αντισταθμίζει την εμμονή του συγγραφέα να καταπιαστεί με τη σύλληψη και την αποτύπωση της παραπάνω αρνητικά εναλλακτικής τροπής στην ιστορία των Beatles.
Καθώς, βέβαια, κάθε ιστορία πηγάζει κατά βάση από τα ψυχικά και συναισθηματικά κιτάπια του ίδιου του συγγραφέα, μπορώ με ευκολία να υποθέσω ότι στο βιβλίο αυτό παρέθεσε τις προσωπικές του εμπειρίες από το χώρο της μουσικής, μαζί με τα πιο προσωπικά του, ασυνείδητα ίσως, βιώματα. Δε μου άρκεσε όμως αυτό ως αντίβαρο για τη μελαγχολική και πικρή αυτή ιστορία, στην οποία βύθισε τόσο τα μέλη των Beatles, όσο και τους αναγνώστες του.
Παρά όμως την άνιση αυτή τελική αίσθηση, το Liverpool Fantasy δεν παύει να αποτελεί μια καλοδουλεμένη και πολύ ζωντανή απεικόνιση των τεσσάρων σκαθαριών, καθώς και των οριακών δυσκολιών στις οποίες μια μεγάλη επιτυχία μα και μια μεγάλη αποτυχία μπορεί να οδηγήσει. Με λίγα λόγια, ένα ευκολοδιάβαστο μουσικό οδοιπορικό, for a bad luck time's sake.
