Λένος Χρηστίδης - Λοστρέ

(Εκδόσεις Καστανιώτη)

Στην εφηβεία, συχνά χανόμουν μέσα στα βιβλία. Με απορροφούσαν και ζούσα στον κόσμο τους, σκεφτόμουν όπως οι ήρωές τους, και τις ώρες που δεν διάβαζα το βιβλίο το μυαλό μου ήταν μόνο σ' αυτό. Ευτυχώς που διάβαζα γρήγορα και τα βιβλία τέλειωναν σε δυο-τρεις μέρες, γιατί θα είχα γίνει εντελώς απροσάρμοστο... Τέλος πάντων, αυτό είχε να συμβεί χρόνια, και συνέβη με αυτό το βιβλίο! Όπως συνέβη και κάτι άλλο, που επίσης μου συμβαίνει όσο πάει και πιο σπάνια: διαβάζω αυτά που σκέφτομαι, διατυπωμένα περίπου όπως θα τα έλεγα κι εγώ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το βιβλίο αυτό είναι πολλά πράγματα:

Είναι ένας ύμνος στη φιλία και την παρέα, όχι την ασφυκτική, καταπιεστική παρέα των "κολλητών" που κάθεται στο σβέρκο σου και δεν μπορείς να κουνηθείς ρούπι, αλλά την αυθόρμητη και ελεύθερη συνύπαρξη αυτόνομων προσωπικοτήτων που τη βρίσκουν να κάνουν μαζί ό,τι θέλει ο καθένας χωρίς κανένα περιορισμό κοινωνικής συμβατικότητας.

Είναι μια σκληρή και καυστική κριτική, χωρίς να κρατάει κανένα υποκριτικό πρόσχημα καθωσπρεπισμού, ένα φτύσιμο στα μούτρα της νεοελληνικής καφρίλας, όπως εκδηλώνεται σε διάφορους τομείς και με διάφορες μορφές, που πνίγει το συγγραφέα τουλάχιστον όσο πνίγει και 'μένα. Οι σελίδες 304-307, που πολύ θα ήθελα να μπορούσα να τις αντιγράψω αυτούσιες για να τις απολαύσετε όπως εγώ, αλλά δεν τρελάθηκα ακόμη, είναι το αποκορύφωμα αυτού του ξεχέσματος και ίσως και του βιβλίου.

Είναι ένα διαμαντάκι γάργαρης, ξεκούραστης και διασκεδαστικής αφήγησης και πλάκας. Γνήσιας, ανατρεπτικής, ιερόσυλης και σκληρής, όπως είναι η πλάκα και το χαβαλέ που σέβονται τον εαυτό τους. Τα τρία κύρια θύματα της σαρκοφάγου διάθεσης της παρέας συναντιούνται προς το τέλος σε ένα ακόμα από τα highlights, και το γέλιο που βγαίνει φυσικά και αβίαστα από την αρχή, γίνεται τρανταχτό.

Είναι, τέλος, μια ιστορία με δυνατούς χαρακτήρες. Ο Λουκάς, ο Φώτης, ο Χρήστος, η Όλγα, ο Πέτρος / Στάθης, ο Στέφανος, ο Μπαρμπα-Μήτσος, ο Βασιλάκης από τη μία και ο Νερόμυλος, ο Αναστάσης, η Αγάπη, ο Ροβέρτος, ο Νεκτάριος, ο Μπηφ από την άλλη, αλλά και όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι ήρωες, είναι δυνατοί και αυτόφωτοι. Ισορροπούν στα όρια της πραγματικότητας και της (αχαλίνωτης) φαντασίας, και όποτε πάνε να γείρουν προς τη μια πλευρά ο συγγραφέας τους δίνει μια και έρχονται στα ίσα τους. Απρόβλεπτοι για το "κοινό αίσθημα" και τον "μέσο όρο", απόλυτα προβλέψιμοι μέσα στο σύμπαν της Γ. και του βιβλίου.

Ο Λένος Χρηστίδης είναι ένα παιδί της γενιάς μας (μόλις ένα χρόνο διαφορά έχουμε) που τον τρώνε τα ίδια πράγματα που τρώνε και πολλούς από 'μας και τα βγάζει πολύ ωραία στο χαρτί. Τον ανακάλυψα λίγο αργά, στο πέμπτο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πέρσι, αλλά υπάρχει χρόνος για επανόρθωση. Έχω την εντύπωση ότι θα του αρέσει το mic, και πολύ θα ήθελα να τον δω να γράφει και εδώ, μια που είναι και μέσα στη μουσική. Οι πληροφορίες μου λένε ότι αυτή τη στιγμή είναι στα Χανιά και παίζει τύμπανα σε μια surf μπάντα!

Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας: Πάρτε μαζί σας το Λοστρέ στις διακοπές.