Άλμπουμ διασκευών

Μετά από μια ολυμπιάδα ο Μπάμπης Αργυρίου επιστρέφει με το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του. Όσοι περιμένουν να διαβάσουν τις νέες περιπέτειες του (αγαπημένου) ήρωα Σίμου Μπάνση, που πρωταγωνιστούσε στα δυο προηγούμενα μυθιστορήματά του, θα απογοητευτούν. Όσοι περιμένουν να διαβάσουν κάτι πραγματικά φρέσκο σχετικό με τη μουσική, θα γοητευτούν. Ο Αργυρίου έχει μακρά πορεία στα μουσικά δρώμενα της χώρας, την οποία μπορεί κάποιος να διαβάσει αναλυτικά στην προσωπική του σελίδα.

Το νέο του πόνημα, λοιπόν, απαρτίζεται από 40 διηγήματα, κάθε ένα εμπνευσμένο και από έναν συγκεκριμένο μουσικό ή συγκρότημα. Σε κάθε ιστορία ο μυημένος θα βρει τίτλους τραγουδιών, στίχους και λεπτομέρειες από την βιογραφία των καλλιτεχνών. Ο μη μυημένος όμως; Τι θα βρει;

Αν ο συγγραφέας έμενε στο να φτιάξει διηγήματα με σκελετό φράσεις από τραγούδια και τίτλους άλμπουμ, το βιβλίο θα ήταν σαν ένα παιχνίδι εύρεσης κρυμμένων αναφορών για μουσικόφιλους. Αυτό, άλλωστε, θα μπορούσε να το κάνει οποιοσδήποτε δεξιοτέχνης του γραπτού λόγου, ανεξάρτητα με τις μουσικές του γνώσεις. Όμως ο Αργυρίου παίρνει αυτήν την (δική του) ιδέα και την εξελίσσει. Γράφει όπως μόνο ένας άνθρωπος που ασχολείται χρόνια ολάκερα με τη μουσική μπορεί να γράψει. Μόνο κάποιος που έχει επενδύσει πολλά χρήματα σε δίσκους και έχει ξοδέψει αμέτρητες ώρες στις (επανειλημμένες) ακροάσεις τους, στην ανάγνωση μουσικών περιοδικών και στη συγγραφή άρθρων, είναι ικανός να βουτήξει βαθιά στις δημιουργίες των καλλιτεχνών και να βγει στην επιφάνεια κρατώντας τέτοιου είδους ιστορίες.

Διαβάζοντας το βιβλίο είναι σα να βλέπεις 40 ταινίες μικρού μήκους. Κάθε μια διαφορετική, κάθε μια με άλλους ηθοποιούς, κάθε μια με άλλο σκηνικό και φυσικά με άλλο σάουντρακ. Τα ομιχλώδη, ποτισμένα με αλκοόλ βράδια του Tom Waits, την εφηβική αλητεία των Ramones, την μεγαλομανία και το γκλάμουρ του David Bowie, τις έριδες στο μυαλό του Ian Curtis, ο κορεσμός των μεγάλων σταρ όπως οι Rolling Stones, ο ερωτισμός του Leonard Cohen, η αστρική μουσική των Pink Floyd. Σε κάποιες ιστορίες ο τραγουδιστής παίζει ένα ρόλο που ταιριάζει με την ζωή του (π.χ. ο Lou Reed γίνεται ταξιτζής στη Νέα Υόρκη, ο Paul Simon και ο Art Garfunkel συζητούν σ’ ένα παγκάκι, θυμίζοντας τους πρωταγωνιστές της σειράς “Εκείνος και… Εκείνος”), σε άλλες παίζει σε μια εντελώς σουρεαλιστική ιστορία (ο Bob Marley πηγαίνει εθελοντής στην επανάσταση του ’21, η Björk είναι η εκκεντρική νέα Υπουργός Πολιτισμού!) και στις περισσότερες δεν εμφανίζεται καθόλου ο καλλιτέχνης. Μόνο η αύρα και το άρωμα του έργου του.

Τα συναισθήματα εναλλάσσονται καθώς περνάς από τη μια ιστορία στην άλλη. Από την ευθυμία, στα υποτιθέμενα γράμματα των θαυμαστών των Clash, στον κόμπο στο στομάχι για την οικογένεια των μεταναστών που περνά τα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ, με την ανύπαρκτη υπόκρουση των Calexico. Έτσι κι αλλιώς, η μουσική είναι παρούσα σε κάθε ιστορία. Είτε στο προσκήνιο, είτε πίσω, παρέα με την πνευματώδη –α λα Τομ Ρόμπινς– γραφή του Αργυρίου.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει αντίστοιχο βιβλίο στην ξένη βιβλιογραφία. Είναι πολύ πρωτότυπη η ιδέα, οπότε υποθέτω πως όχι. Θα είχε, οπότε, εξαιρετικό ενδιαφέρον να μεταφραστεί, όχι για πολλούς λόγους, αλλά γιατί έτσι μπορεί να το διάβαζαν και κάποιοι από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές…

Φωτογραφίες – Όλγα Δέικου