Νικ Μπήτνικ - Αλληλού
[εκδ. τυφλόμυγα, αθήνα 2003]
Οι σκέψεις μου είναι οι σκιές των σκέψεών Του
Κάποιος στιγμές, ούτε Αυτός δεν με βλέπει
Ας υπάρχω όπως υπάρχει στο ψάρι το λέπι
Ο Αφέντης είναι μπροστά στον καθρέφτη
Η κολόνια Του στάλα στάλα πάνω μου πέφτει
Πάνω μου πέφτουν και όλα Του τα κρίματα
Λόγω βαρύτητας.
Ινδιάνικη ιστορία - θρύλος; Θέατρο καταστροφής - διαστροφής; Μονόλογοι - άλογοι επίλογοι; Κινηματογραφοφιλικές αναφορές - εικονικές λογοκλοπές θεμιτά αθέμιτες; Ένα υβριδικό πολυ-ψηφιδωτό που προσπαθεί να προετοιμάσει το τέλος του κόσμου; Όταν έρθει, ποιος θα μπορεί να πει αν η προφητεία επαληθεύτηκε; Ληγμένα χάπια; Ληγμένα πυρηνικά; Υπάρχει ζωή άλλη και αλλού; Κι αν ναι γιατί μας κλείνει πονηρά το μάτι ο συγγραφέας;
Ένας έλληνας θαυμαστής του Μπάροουζ και του Κέρουακ, μασάει δάφνες, παπαρουνόσπορους και ταμπάκο, πίνει αψέντι και κακτόζουμο, εκστασιάζεται και φαντασιώνεται μια προηγούμενη μετενσάρκωσή του κάπου στην άγρια δύση, τότε που τα κουλουβάχατα της ιστορίας τά 'περνε ο άνεμος με μεγάλη ευκολία. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες στο δίπλωμα του οπισθόφυλλου, αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του κου Μπήτνικ. Προηγήθηκαν "Οι Άθεοι" [Δωδώνη, 2002] και "Ο Παράδεισος Είναι Τεχνητός" [Απόπειρα, 2002].
Σίγουρα ένα ώριμο δείγμα γραφής, που δεν αντέχει [και δεν το επιδιώκει άλλωστε] σε βαθυστόχαστες αναλύσεις. Απλά διαβάζεται κι απλά στοχάζεται. Η ιστορία διδάσκει μόνο τα αυτοδίδακτα, τα αυταπόδεικτα και τα αυτοκαταστροφικά μας σχέδια. Αφού θα χαθούμε ούτως ή άλλως, γιατί θα πρέπει να μας πιάνει πανικός;
Οι Ινδιάνοι λένε πως κάθε δέντρο έχει τη δική του σκιά.
Τι γίνεται η σκιά όταν κοπεί το δέντρο;
Αν τα δάκρυα χάνονται στη βροχή, τι κάνουν οι τσίμπλες στον άνεμο; [αυτό είναι δικό μου κατά το ήμισυ]