O δρόμος για την Oμόνοια
Τα έσοδα θα διατεθούν για τις ανάγκες των Τίμοθι και Τόμι.
Τον Οκτώβρη του 1999 ο πιστολέρο Παντελής Καζάκος τριγύριζε αλλόφρων στα σκοτεινά σοκάκια της Αθήνας και ξεπάστρευε αλλοδαπούς. Δυο από τα θύματα του επέζησαν με σοβαρές βλάβες. Ο γκανέζος Τόμι Κόφι Μάρκους ζει μέχρι σήμερα παρέα με μια σφαίρα φυτεμένη στο κεφάλι του. Κι ο νιγηριανός Τίμοθι Αμπντούλ στέκεται δύσκολα όρθιος λόγω των τριών βλημάτων που δέχθηκε στη σπονδυλική στήλη. Πέραν αυτών, η ζωή τους γίνεται ολοένα και δυσκολότερη.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι συνάνθρωποι που δεν ανέχονται αυτήν την κατάσταση κι αποφάσισαν ν' αντιδράσουν. Κάπως έτσι εκδόθηκε κι αυτό το βιβλίο, ως μια ιδέα του Σταύρου Κασιώτη. Οι είκοσι συγγραφείς κι ο εκδότης προσφέρθηκαν με χαρά και αφιλοκερδώς. Οι ιστορίες που περιλαμβάνει έχουν όλες να κάνουν με μετανάστες. Επιπλέον ο Σταύρος Θεοδωράκης μεταφέρει στο χαρτί δυο κουβέντες με τα δύο αυτά θύματα του Καζάκου.
Φυσικά ο σκοπός είναι υπεράγαθος και ιερός. Τα δεκαπέντε ευρώ της αξίας του βιβλίου μπορεί να μην είναι τίποτε πια για τον οποιονδήποτε από μας. Για τον ξεσπιτωμένο Τόμι και τον τρωγλοδύτη Τίμοθι είναι σίγουρα μια υπερπολύτιμη βοήθεια. Είναι κι ένα στήριγμα στα επόμενα δύσκολα χρόνια, είναι κι ένα μήνυμα πως τους σκεφτόμαστε και τους συμπαραστεκόμαστε με αγάπη.
Αυτό δε σημαίνει ότι όποιος τ' αγοράσει θα κάνει απλώς μια καλή πράξη για τους δυο αυτούς ατυχήσαντες. Θα προσφέρει επίσης ένα πολύ καλό δώρο στον εαυτό του ή σε όποιον το χαρίσει. Τα ονόματα και τα κείμενα των ανθρώπων που συμμετέχουν, όχι μόνο δεν είναι ευκαταφρόνητα, αλλά θα σας προσφέρουν και ρίγη συγκίνησης σε αρκετές στιγμές.
Ο Βασίλης Βασιλικός αφουγκράζεται γκασταρμπάιτερ στη Βαυαρία μέσα από ένα μαγνητόφωνο. Ο Μιχάλης Γκανάς διασώζει μνήμες της προσφυγοπούλας μάνας του. Ο Νίκος Δήμου βιώνει στο πετσί του τη μεγαλοαστική "συμπάθεια" προς το υποδεέστερο φοιτητάριο. Η Μάρω Δούκα μονολογεί για τον δρόμο μιας ουκρανής προς τη Δύση της πορνείας.
Ο Στέλιος Κούλογλου σχολιάζει τους "Βρωμοέλληνες" και τον αλλοτροπικό μας εθνικό χαρακτήρα. Ο Ηλίας Κουτσούκος εξομολογείται, αυτοκατακρίνεται και απολογείται για την κακόθυμη στάση του απέναντι στη διάθεση για συνύπαρξη. Ο Αντώνης Σουρούνης γελάει σα παρδαλό κατσίκι με το χάλι μας. Η Δέσποινα Τομαζάνη καταγράφει ένα γλυκόξινο χιούμορ της παράγκας. Και μας κάνει ολίγο καραγκιόζηδες.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος θυμάται την ακανίκητη δύναμη της πίστης ενός χιλιαστή. Ο Μιχάλης Φακίνος παραδίδει μαθήματα απανθρωπιάς, ακόμη και επί του τάφου. Κι είναι κι άλλοι: ο Νόλλας, η Γαλανάκη, η Σωτηροπούλου, ο Νίκος Παπανδρέου. Είναι και τα ποιήματα του Γκανά, του Παντελή Μπουκαλά, του Γιάννη Βαρβέρη, που θέτουν ευθύβολα το δάκτυλο επί του τύπου των ήλων. Που κλείνουν τον κύκλο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας μας.
Το καλύτερο όλων όμως, και το πλέον συγκινητικό, πιστεύω πως είναι το κείμενο - διήγηση - μαρτυρία του Άρη Σκιαδόπουλου με τίτλο "Μια πεταλούδα στο Μπιτ Παζάρ". Χρειάζονται τουλάχιστον τέσσερις κινηματογραφικές ταινίες για να αποδώσουν αυτά που θα διαβάσετε στις μόλις επτά σελίδες του. Και πάλι είναι αμφίβολο αν οι εικόνες μπορούν να διαμοιράσουν τέτοια κλιμακούμενη ανατριχίλα, όσο αυτές που πλάθουμε ο καθένας στο κεφάλι του. Κι όσο αυτά που κουβαλάει ο καθείς μέσα του. Διαβάσματα και βιώματα.
[Καστανιώτης, 2005]
