Sense #30 (5/6-2003) : 4th anniversary
Έχω πάψει εδώ και λίγα χρόνια να ασχολούμαι με τα fanzine -ελληνικά και ξένα- για τον εξής απλό λόγο: πείστηκα με τον καιρό ότι ασχολούμενα (από ιδεολογία, συνήθεια, εμμονή και... δεν ξέρω τι άλλο) αποκλειστικά σχεδόν είτε με το mainstream underground, είτε με το πραγματικό underground, είτε με το «δήθεν» underground τα fanzine έχουν ως αποτέλεσμα είτε να σε «αναγκάζουν» να γεμίζεις το σπίτι με «άχρηστους» δίσκους (για ελάτε σπίτι μου να δείτε), είτε να αγνοούν την καλή μουσική που προέρχεται... από «έξω».
Δηλαδή... γιατί να στερηθώ το νέο δίσκο του Peter Gabriel για τον οποίο κανένα fanzine δεν πρόκειται να με πληροφορήσει ποτέ; (και η απάντηση δεν είναι: μα για αυτόν το δίσκο μέχρι και στο Sportime μπορείς να διαβάσεις!)
Αγαπώ όμως το fanzine του Πατώκου. Και δεν το λέω επειδή έχουμε και ολόκληρο banner στο Mic για πάρτη του. Ούτε επειδή έχω έτοιμο ένα κειμενάκι που θέλω να τον ικετέψω να μου το δημοσιεύσει. Το λέω επειδή το... αγαπώ. Και έχω πολλούς λόγους να το κάνω.
Αφορμή για να κάτσω να το παρουσιάσω δεν στάθηκε η ύλη του (που είναι και μπόλικη και ποιοτική, και αναθεματισμένα επίκαιρη... και αποκλειστική, και ενημερωτική και ψαγμένη, που ξεφεύγει και από τον underground ναρκισσισμό, που συμπληρώνεται και από συντάκτες με γαλόνια στο χώρο...), ούτε το cd που δίνει κάθε τόσο (που είναι γεμάτο από αγαπημένα πράγματα και που πάντα φροντίζει να έχει Trembling Blue Stars...) Αφορμή στάθηκαν τα εύστοχα, ουσιαστικά και ασφαλώς γεμάτα συγκινήσεις editorial που κάθε τόσο γράφει ο Τάσος.
Αντιγράφω από το τελευταίο του τεύχος: «μια συνηθισμένη Παρασκευή απόγευμα θα περιλάμβανε σίγουρα μια βόλτα στο δισκάδικο Jazz Rock, στη γωνία Ακαδημίας και Σίνα. Και κάθε δύο εβδομάδες υπήρχε και ένα νέο φύλλο της OZ. Tο Jazz Rock είχε και ένα μεγάλο stand με προσφορές...» Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
Κι εμείς πάντως την ίδια αγωνία είχαμε για το ποια cd ή βινύλια θα αποφασίσει να βγάλει σε προσφορά ο Μπάμπης κάθε εβδομάδα. Γιατί τότε παραπάνω από ένα καινούργιο άλμπουμ τη βδομάδα αγοράζαμε σε γιορτές και γενέθλια μόνο. Εκείνα τα απογεύματα της Παρασκευής όμως (ή τα πρωινά του Σαββάτου) δεν συγκρίνονται με τις τωρινές στοίβες των δίσκων που περιμένουν άδικα να τους ακούσουμε. Ποτέ δε θα συγκριθούν.
Το Sense έχω την αίσθηση ότι απευθύνεται σε όλους εμάς που μάθαμε να ακούμε μουσική στα 90ς. Που αγωνιούσαμε να «ρουφήξουμε» όλο το punk και το new wave σε μια νύχτα, και που παράλληλα παθαίναμε σοκ με ότι καινούργιο ερχόταν στα αφτιά μας, αναγορεύοντας το σε «ότι-καλύτερο-άκουσα-ποτέ-Θοδωρή-τέλειο-απίστευτο». Που μας κοροϊδεύουν τώρα αυτοί που μας ακούν να λέμε ότι οι Suede θα είναι σίγουρα το best live act της χρονιάς. Που ξεγράψαμε με μιας το grunge για να αφοσιωθούμε μια και καλή στη Sarah, τους Saint Etienne και την Flying Nun. Για όλους εμάς που στα 90ς αποκτήσαμε μουσικές ευαισθησίες που ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεραστούν.
Για αυτό και χαμογελάω πονηρά τώρα που το νέο τεύχος του Sense σε ένα δισέλιδο γεμάτο ενθουσιασμό τοποθετεί το ντεμπούτο των Elastica εκεί που του πρέπει. Στο πάνθεον των σπουδαίων δίσκων που κατάφεραν να στιγματίσουν ανθρώπους που αισθάνθηκαν σπουδαίοι που τους άκουσαν στην ώρα τους. Λίγο πιο ψηλά από το 'Dark Side Of The Moon' και το 'Led Zeppelin IV' δηλαδή... ΧΑ!
Γουστάρω που κοντά στα νέα singles μας προτείνει και το 'Single Girl' των Lush, που η συντακτική του ομάδα ενθουσιάζεται με τον επερχόμενο δίσκο των Radiohead (τον οποίο και υπόσχομαι να θάψω δεόντως), που από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα υπάρχει αυτή η ιδιότυπη αισθητική του 90s μουσικόφιλου, αυτού που ενώ έχει την αγωνία και την ανάγκη να παραμένει ανοιχτός σε καινούργια και πρωτοποριακά ακούσματα, κατάλαβε πρόωρα πως δεν υπάρχει χώρος για άλλες «χαρακιές» στην καρδιά και τη σκέψη του (πολύ dramatic έγινα!) και κάπου κουράστηκε...
Συνεχίζει όμως ενθυμούμενος και την ρήση του Richard Aschroft. Έτσι δεν είναι Τάσο;
Υ.Γ. Ντρέπομαι και χαίρομαι παράλληλα για το πώς ήρθα σε πρώτη επαφή με το Sense. Ντρέπομαι γιατί δεν έγινε με δική μου πρωτοβουλία, χαίρομαι γιατί έγινε με πρωτοβουλία του εκδότη του μετά την δημοσίευση στο Mic της κριτικής μου για το τελευταίο album των Suede. Με τον παλιό, καλό τρόπο, δηλαδή!
