Παπαλάμπραινα by Gibson

Μικρές ιστορίες νεοελληνικής καθημερινότητας. Με ήρωες ανθρώπους που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα όπως-όπως. Τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που ποτέ δεν προσέχουμε τι χρώμα μάτια έχουν. Γι' αυτούς τους ανθρώπους μιλάει ο Τάσος Μελίτης στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του, η οποία κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2009 από τις εκδόσεις Οσελότος.

Ο συγγραφέας διηγείται τα παθήματα και τα μαθήματα των ηρώων του σε πρώτο πρόσωπο. Κι αυτό δίνει στις αφηγήσεις του μια οικειότητα συγκινητική. Σχεδόν όλες οι ιστορίες του εξελίσσονται στην Ελλάδα των δύο τελευταίων δεκαετιών, χωρίς κορυφώσεις και από μηχανής Θεούς, όπως κυλάει συνήθως η ζωή των περισσοτέρων μας. Τηρουμένων των αναλογιών, μου θύμισαν τους ήρωες των πρώτων βιβλίων του Κουμανταρέα. Ειδικά η ιστορία του Κλεάνθη, όπου βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας ολοκάθαρα την ψυχοπαθολογία που επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Ενδιαφέρον έχει η στάση του συγγραφέα στο θέμα των σχέσεων. Παρότι ο αφηγητής είναι πάντοτε άνδρας, στο δεύτερο πλάνο υπάρχει μια πινακοθήκη γυναικών που στέκονται δυνατές κόντρα στις αναποδιές του συντρόφου τους. Αν και ο συγγραφέας αντιμετωπίζει με συμπάθεια όλους τους ήρωες του - εκτός του Κάζου στην πρώτη ιστορία - νομίζω ότι στις περισσότερες γυναίκες χαρίζει τη δύναμη να τολμούν να συγκρουστούν με τον κοινωνικό περίγυρο. Για παράδειγμα, η Ρέα, η ταλαιπωρημένη σαραντάρα που το σκάει από ένα βίαιο σύζυγο για να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή. Ή η Έρη που αποκτάει αλβανό εραστή.

Σε όλες τις ιστορίες υπάρχουν αναφορές στον πολιτικό περίγυρο της εποχής, ενώ εκείνη με τίτλο Καρνέισον εκτυλίσσεται στα χρόνια της δικτατορίας, μια εποχή που αφηγητής ήταν παιδάκι ακόμα.

Κορυφαία στιγμή, ο ηλικιωμένος οργανοπαίχτης ο οποίος πιάνει για πρώτη φορά στα χέρια του μια Gibson και παίζει την Παπαλάμπραινα του τίτλου. "Εδώ ανταμώνει η Νέα Ορλεάνη με την Παπαλάμπραινα. Αγγέλους παίζει κι απόψε ο παππούς".