Τζο

Η πρώτη φορά που είχα προσέξει το όνομα Techie Chan ήταν τα παλιά καλά χρόνια, τω καιρώ εκείνω που οι αγελάδες ήταν ακόμη παχιές και τροφαντές. Τα κείμενα του τότε τυπώνονταν σε πολύφερνο αθηναϊκό free-press, ανάμεσα σε ωδές για την καλύτερη και πλέον... εναλλακτική μελιτζανοσαλάτα της πόλης, τις νέες (όλες… κατ’ εξαίρεση) εξαιρετικές κυκλοφορίες, την κάθε νέα «ανατρεπτική» παράσταση (με το παράδοξο να είναι ότι μετά από τόσα χρόνια «ανατροπών» δεν θα έπρεπε να έχει μείνει πέτρα στην πέτρα όρθια τριγύρω μας), έμοιαζαν όμως με μια παραφωνία…

«η Έλενα έλεγε ότι αν δεν υπήρχαν οι περίεργοι και οι ιστορίες τους, οι κανονικοί δεν θα μπορούσαν να ορίσουν την κανονικότητά τους»

Ήταν άρθρα που ασχολούνταν με την τεχνολογία τα οποία όμως δεν μαστίγωναν το κοινό προς το καινούργιο πισί, κινητό ή γκατζετίδιο που τα κάνει όλα, είχαν κάτι το… (λου)λουδίτικο –για να κλέψω και ένα λογοπαίγνιο από το εν λόγω βιβλίο–, έναν λουλουδιτισμό ωστόσο στραμμένο κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο προς το μέλλον και όχι νοσταλγικά προς ένα ασφαλές παρελθόν που «αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε».

«Οι λουλουδίτες είναι πραγματικά μια κατάρα. Προσποιούνται ότι αποκηρύττουν την τεχνλογία, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς κολλημένοι στα χούγια της τεχνολογίας του παλαιού κόσμου. Κι έχουν από πάνω το θράσος να το ονομάζουν αυτό παράδοση».

Έκτοτε πέρασαν χρόνια κάμποσα, κυβερνήσεις ανέβηκαν, έπεσαν και ξανα-σηκώθηκαν, οι αγελάδες αδυνάτισαν (όχι όλο το κοπάδι πάντως), μπήκαν στο λεξιλόγιο λέξεις όπως «μνημόνιο» και μάθαμε ότι η ΤΙΝΑ δεν είναι απλά ένα παλιομοδίτικο (πια!) γυναικείο όνομα. Ο δε Techie συνέχισε μέσα από το διαδικτυακό του μπλογκ να δίνει τυράκια και αφορμές για έναν άλλο τρόπο σκέψης πέρα από την ολοένα πιο κατα-συν-θλιπτική μονοκαλλιέργεια των μαζικών μέσων, σε ένα πλαίσιο που υπερέβαινε ακόμη και έναν στενά ετεροκαθοριζόμενο αντι-ΤΙΝΑ κορσέ, σε καιρούς όπου το να σκέφτεσαι… out of the box έχει γίνει ανούσιο ασφυκτικό καινό (αλλά και κενό) κλισέ ενός ιδιότυπου αντι-συστημικού συστημισμού (ή και το… ανάποδο).

Κατά μία λογική συνέπεια, δεν είναι περίεργο ότι κρατάμε τώρα στα χέρια μας ένα βιβλίο του. Όχι όμως αυτό που ίσως θα φαντάζονταν πολλοί. Καμία συλλογή άρθρων, κανένα μανιφέστο, καμία ανάλυση, απλά ένα… μυθιστόρημα, το οποίο εργαλειακά θα μπορούσαμε να το εντάξουμε στην κατηγορία του sci-fi. Όχι ότι δεν θέλει να μιλήσει πολιτικά, το αντίθετο μάλιστα, το στοιχείο αυτό διατρέχει τις σελίδες του βιβλίου. Άλλωστε ο χώρος του φανταστικού εδώ και εκατονταετίες αποτέλεσε πεδίον δόξης λαμπρό για να χτιστούν, εκτός και εντός σχεδίου, κάθε λογής ουτοπίες και δυστοπίες. Ο κόσμος όμως που χτίζει εδώ ο Techie δεν είναι τίποτε από τα δύο… αυτά άκρα, η ιστορία της Τζο και τον απάντων των φύλων φιλενάδων της είναι ένα παραμύθι, φανταστικό μεν αλλά ίσως πιο πραγματικό από πολλές παραμυθένιες υποσχέσεις και αυταπάτες των προγραμματικών διαχειριστών της πραγματικότητας. Στην οποία έχει τις ρίζες του και αυτό το παραμύθι, όπως κάθε καλό παραμύθι, εκεί απευθύνεται, στο Σήμερα, το αυτονόητο και ρεαλιστικό, που όμως είναι πάντα το αδιανόητο και αφάνταστο Μέλλον κάποιου άλλου Παρελθόντος, το αυτονόητο και ρεαλιστικό Παρόν αλλά και το νοσταλγικό παλιό καλό Παρελθόν ενός μακρινού Μέλλοντος. Και έτσι προχωράει η ζωή νυν και αεί… Μέχρι το αμήν.

Στην προκειμένη περίπτωση το Αμήν παραλίγο να έρθει με έναν πυρηνικό πόλεμο, τον Τέταρτο Τριακονταετή Πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα, κάπου στα ξεθυμάσματά του μεγαλώνει και η Τζο, «σε μια ξεχασμένη γωνιά» όπου «η κανονική ζωή δεν υπάρχει πια» και όπου το να μετράς τα μιλισίβερτ είναι ζήτημα επιβίωσης, όχι ιδιαίτερα φιλικός ο κόσμος, αλλά αυτός είναι ο μοναδικός μέσα στον οποίο πρέπει να ζήσει τη ζωή της η πρωταγωνίστρια μας, ένα ζωντανό φιλοπερίεργο κορίτσι που του αρέσει να σκαλίζει το παρελθόν και τις ζωές των άλλων μέσα από σέλφις, «μια περίεργη και ελαφρώς θλιβερή συνήθεια», και facebook σπαράγματα, «ένα πραγματικό χρυσορυχείο πληροφοριών», που βρίσκει κάπου στα ερείπια (ένα πραγματικά απολαυστικό σημείο της αφήγησης), αλλά συγχρόνως να συμμετέχει σε κοινότητες που ψάχνονται ανάμεσα στην νοσταλγία ενός παλιού κόσμου και στην χάραξη ενός καινούργιου, από τα κάτω, ουχί όμως σαν μια survivor ελίτ (η ραδιενέργεια άλλωστε δεν ξεχωρίζει ταξικό πρόσημο).

Η ιστορία ρέει με έναν χαλαρό αβίαστο ρυθμό, που μοιάζει να αδιαφορεί για τα πολλά λεκτικά φκιασίδια, έχει χιούμορ, ενίοτε δηκτικό και ειρωνικό και σε μετρημένες δόσεις σουρεαλιστικό, και ουκ ολίγες από τις αγαπημένες του Techie τεχνικές-τεχνολογικές αναφορές (κι αν δεν τις πιάνουν τα… χέρια και ο νους σας, απλά προσπερνάτε, χτίζουν κλίμα και ύφος άλλωστε).

Και μπορεί η ‘day after’ καταστροφολογική δραματουργία να έχει υπάρξει ένα κατά καιρούς πολλάκις χρησιμοποιημένο μοτίβο, ωστόσο εδώ ο Techie δεν την χρησιμοποιεί κουνώντας το δάχτυλο σε προειδοποιητική απειλή, «θα δείτε τι θα πάθετε απαίσια στρουμφάκια», ούτε και θρησκευτικά-αποκαλυπτικά, αντιμετωπίζοντας την καταστροφή ως μια εξαγνιστική Ώρα Μηδέν για ένα νέο ξεκίνημα (μεταξύ μας, μια πολύ γερμανική ιδέα από την εποχή του Σουμπέτερ μέχρι εκείνη των… Neubauten). Αντίθετα μας υπενθυμίζει ότι τα διακυβεύματα και οι δυνατότητες είναι ανοιχτές και πάντα υπό αίρεση, ότι τίποτε δεν είναι αυτονόητο, ότι το νέο δεν είναι απαραίτητα και καλύτερο και χρησιμότερο, ότι ανάπτυξη δεν σημαίνει παβλοφικά και πρόοδο, και ότι η εργασία (ή «απασχόληση») όχι μόνο δεν απελευθερώνει (μα που το χω ξανασυναντήσει αυτό;) αλλά έχει σφετεριστεί και καταπνίξει την δημιουργική έκφραση. Και ότι «η ιδεολογική καθήλωση στις επισκευές και στην επαναχρησιμοποίηση των παλαιών υλικών» δεν είναι απαραίτητα ένας συντηρητικός (λου)λουδιτισμός. Γιατί εν τέλει, και σε αντίθεση με το στερεοτύπως λεγόμενο, έναν νέο κόσμο μπορείς να τον φτιάξεις, και μάλιστα καλύτερο, και με παλιά υλικά. Κατά βάση νομίζω δεν γίνεται κι αλλιώς…