Οι Ευνούχοι

Παρά το πλήθος των βιβλίων που διαβάζω και παρά την ικανοποίηση που μου προσφέρουν μερικά από αυτά, λίγα είναι τα βιβλία που με αναγκάζουν να γράψω δυο κουβέντες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η πρώτη φορά που η ανάγνωση ενός βιβλίου μου προκάλεσε τέτοια ταραχή ΟΧΙ αποκλειστικά εξαιτίας του περιεχομένου του.

Το θέμα της Ντε Αγγέλις είναι ιδιαίτερο και δεν υπάρχουν πολλές παρόμοιες μελέτες στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Ο τίτλος του είναι ακριβής και κατατοπιστικός. Ποιος ονομάζεται ευνούχος; Γεννιούνται ευνούχοι; Ποιες είναι οι πρώτες αναφορές σε ευνούχους στα αρχαία κείμενα; Ποιοι είναι οι διασημότεροι ευνούχοι της ιστορίας; Γίνονται σήμερα ευνουχισμοί; Τα αυθόρμητα ερωτήματα απαντούνται μέσα σε λίγες σελίδες. Απαντούνται επίσης ερωτήματα που δεν περνούν καθόλου από το μυαλό του μέσου αναγνώστη: Υπάρχουν σέκτες αυτοευνούχων και ποιος ο ρόλος τους; Οι Έλληνες ήταν από τους λίγους που δεν γούσταραν τον ευνουχισμό; Ο ευνουχισμός είναι θεραπεία; Από που προέρχεται η λέξη χαρέμι; Πάτερ, να αυτοευνουχιστώ;

Το θέμα από μόνο του είναι δυνατό και γεμάτο από ιστορικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αναφορές ώστε να κρατά συνεχώς το ενδιαφέρον στα ύψη. Η Ντε Αγγέλις κυριολεκτικά μας βομβαρδίζει με πληροφορίες και παραπομπές. Ερωτισμός, παράνομοι δεσμοί, καστράτοι τραγουδιστές, πολεμιστές, παγανισμός, ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλάμ, άπω ανατολή, τα πάντα συνθέτουν ένα εξαιρετικό έργο με κεντρικό ήρωα τον ευνούχο στο χώρο και στο χρόνο.

Αυτά για το περιεχόμενο. Γιατί, όπως είπα και στην αρχή, το βιβλίο λειτουργεί και υπογείως. Το διάβασα με τη ψυχή στο στόμα και έχω την εντύπωση ότι το ίδιο θα νιώσουν όλοι οι άρρενες αναγνώστες που νιώθουν τους όρχεις και το πέος τους ως ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο τμήμα του σώματος. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι που ονομάζεται δύναμη της υποβολής αλλά από τις πρώτες κιόλας σελίδες άρχισα να νιώθω άβολα. Συχνά άπλωνα το χέρι μου για να διαπιστώσω ότι όλα ήταν στη θέση τους. Λίγα σκίτσα με διαφόρους τύπους ευνούχων, η απάθεια των "μαύρων ευνούχων" που τους έχουν κόψει όρχεις και πέος, το μαρτύριο αυτών που τους είχαν κόψει μόνο το πέος αλλά όχι τους όρχεις με αποτέλεσμα να έχουν ορμές που δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν, ο θλησίας, ο θλιβίας, ο σπάδωνας... Με το που ξεκίνησα το κεφάλαιο με τις μεθόδους ευνουχισμού νόμιζα ότι ανά πάσα στιγμή θα φρικάρω. Αποφάσισα να το μελετήσω με κλειστά μάτια. Με μικρές εξαιρέσεις το υπόλοιπο βιβλίο το διάβασα με λιγότερη ένταση αλλά μέχρι και την τελευταία σελίδα του ένιωθα μια αόριστη απειλή [Ένας τύπος ξαπλωμένος στο κρεβάτι του διαβάζει ένα βιβλίο για ευνούχους και στο κεφάλαιο "Ευνουχισμοί που παραμένουν άλυτα μυστήρια" ανακαλύπτει ότι ο συγγραφέας περιγράφει μια περίπτωση για έναν τύπο που διάβαζε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ένα βιβλίο για ευνούχους και ξαφνικά ανακάλυψε ότι οι όρχεις του είχαν κάνει φτερά].

Η ιστορία των ευνούχων της Ντε Αγγέλις είναι κυριολεκτικά απόκρυφη και εκπληκτική. Οι αναγνώστες που ψάχνουν για τέτοια θέματα θα ενθουσιαστούν από τις ιστορικές αναφορές και την εξαντλητική βιβλιογραφία. Πιθανώς να διαβάζεται πιο εύκολα από γυναίκες. Η αφελής διαπίστωση ότι "η ανάγνωσή του θέλει... όρχεις" αποτελεί στη συγκεκριμένη περίπτωση σχήμα οξύμωρο.

(Εκδόσεις Περίπλους)