11 Ταινίες # 2
11 ταινίες - 11 αγάπες - 11 ζωές
του Κώστα Καρδερίνη
Ορισμένοι άνθρωποι έχουν μια αφέλεια τελείως αθώα και αφελεστάτη κι ένα θράσος απερίγραπτο. Άκου λέει τι μου ζήτησε ο άνθρωπος: να του κάνω μια λίστα με τις 11 αγαπημένες μου ταινίες. Ξεκίνησα κι εγώ με την ίδια αφέλεια να μαζεύω. Και μάζεψα. Μάζεψα. Μάζεψα. Και μετά συμμάζεψα. Αλλά... το αποτέλεσμα είναι μια λίστα με 44 [και] ταινίες. Η χαρά του λιστάκια. Να διαβάσετε ώσπου να πείτε ήμαρτον. Κανονικά, ήμαρτον πρέπει να πει ο εμπνευστής αυτής της μεγαλοφυούς ιδέας! Εγώ έγραψον και ελάλησον και αμαρτίαν ουκ έχω.
Οι 11 [και] κωμωδίες
Οι ατσίδες με τα μπλε [The Blues Brothers, 1980, 130'] του Τζων Λάντις
Γιατί είναι μια ξέφρενη κωμωδία δρόμου με πάρα πολύ και καλή μουσική. Γιατί την έχω δει τουλάχιστον 13 φορές [σε θερινά, ρουφ, δευτέρας προβολής, τιβί, βίντεο, dvd] και γιατί πάντα κάτι κρύβει μέσα της. Για το αχτύπητο ντούο John Belushi & Danny Aykroyd. Για τα χοροπηδηχτά τραγούδια που μας χαρίζουν απλόχερα ο James Brown, ο Cab Calloway, ο Ray Charles, η Aretha Franklin και ο John Lee Hooker [boom boom boom, I'm gonna shoot you right now]. Για τα πολλά μικρά περάσματα: Carrie Fisher, Henry Gibson, John Candy, Frank Oz, Kathleen Freeman, Charles Napier, Twiggy, Steven Spielberg. Για την μπάντα που έχει θεϊκή αποστολή την σωτηρία της ψυχής μας: Murphy Dunne, Steve "The Colonel" Cropper, Donald "Duck" Dunn, Willie "Too Big" Hall, Tom "Bones" Malone, "Blue" Lou Marini, Matt "Guitar" Murphy.
Το πάρτι [The party, 1968, 99'] του Μπλέηκ Έντουρντς
Για τον Πήτερ - Ουρούντι Β. Μπάξι - Σέλερς που παίζει σιτάρ στον ανυποψίαστο θεατή. Για το πλατό που γίνεται σκόνη. Για το πλεούμενο λευκό σκαρπίνι και τις καρωτί κάλτσες. Για τον ελέφαντα-Γκάντι που υπομένει τα πάντα προς χάριν της ειρήνης. Για το τραγουδάκι "Nothin' to loose" που λέει εκείνη η γαλλιδούλα. Γιατί πάντα ήθελα νάχω μια μαϊμού στο σπίτι. Γιατί στην πρόσφατη απονομή των όσκαρ ο κος Edwards ξεκίνησε τις ευχαριστίες του από "εκείνον τον φουκαρά που φτυάριζε τις σβουνιές του ελέφαντα στο Πάρτι σιγοτραγουδώντας There's no business like show business".
Ένα ψάρι που τό 'λεγαν Γουάντα [A fish called Wanda, 1988, 108'] του Τσαρλς Κράιτον
Γιατί οι Μόντι Πάιθον δεν θα πεθάνουν ποτέ. Γιατί μ' αρέσουν τα "Σοκολατένια πάθη", o "Κάπτεν Μάλλαξ", και τα "Όλα στραβά κι ανάποδα". Γιατί το τσιπ πατατάκι είναι η συμβολή της Βρετανίας στην παγκόσμια κουζίνα. Γιατί τα ρωσικά του Κληζ είναι τέλεια. Για την πόρσε που έγινε Πόρσια και την Wanda που έδωσε αφορμή για ενδοσκόπηση [I wonder...] Για την γυναικάρα που λέγεται Τζέιμι Λη Κέρτις.
Τα φώτα της πόλης [City lights, 1931, 86'] του Τσάρλι Τσάπλιν
Θα μου πείτε ότι δεν είναι κωμωδία. Με την ίδια λογική ούτε κι ο "Χρυσοθήρας" είναι, ούτε και το "Χαμίνι" μα ούτε και οι "Μοντέρνοι καιροί". Γιατί κάθε φορά που η Virginia Cherrill πιάνει το χέρι του Σαρλώ στο τέλος, τα μάτια μου παράγουν δάκρυα. Κλαυσίγελως και δάκρυα μέχρι γελοίου. Γιατί η χάρη είναι μεταδοτική στην περίπτωσή του.
Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή [Man with a movie camera / Chelovek s kinoapparatom, 1929, 90'] του Τζίκα Βερτώφ
Ούτε κι αυτή είναι κωμωδία. Αλλά είναι μια ταινία πειρα(γ)ματική και ανατατική. Μια ταινία δρόμου, του δρόμου της ζωής. Μια ταινία για την επικοινωνία και την αναζήτηση. Μια ταινία αξεπέραστη μετά από 75 χρόνια αλλά και μετά από όσα κι αν περάσουν. Τώρα που οι Cinematic Orchestra 'συνεργάστηκαν' με τον Dziga Vertov (1896 - 1954) έχω έναν λόγο παραπάνω.
Ένας τρελός, τρελός, τρελός, κόσμος [It's a mad mad mad mad world, 1963, 154'] του Στάνλεϊ Κρέημερ
Σ' έναν παλαβό κόσμο που καταρρέει τι πιο αστείο από μια κατάρρευση μακράς διαρκείας. Μια καταστροφική κωμωδία είναι ό,τι χρειάζεται. Ιδιαίτερα όταν κάνει χώρο και αβάντα σε αγαπημένους μας ήρωες [Μπάστερ Κήτον, Τζέρι Λιούις, Τρίο Στούτζες κ.α.]
Τζένη Τζένη [Jenny - Jenny, 1965, 100'] του Ντίνου Δημόπουλου
Άνω Παναγιά: Μαντάς xxx, Γκόρτσος x, Κάτω Παναγιά: Μαντάς xxx, Γκόρτσος x, Πέρα Παναγιά: Μαντάς xxx, Γκόρτσος x, Δώθε Παναγιά: Μαντάς xx, Γκόρτσος 0. Γιατί η Τζένη Καρέζη σαρώνει κι ο Παπαγιαννόπουλος αλωνίζει ψήφους.
Η κόμισσα της Κέρκυρας [1972, 90'] του Αλέκου Σακελλάριου
Μιούζικαλ αγάπη μου. Κέρκυρα Ρένα με το Ποντικονήσι. Πλέσσας και Σαντάνα. Γιατί "αν είναι να βγάλουμε ένα φράγκο απ' αυτήν την υπόθεση, θα το δώσουμε στα λουλούδια". Η λαϊκογυφτιά της ξενιτεμένης ελλαδάρας παρελαύνει με χάρη.
Υπάρχει και φιλότιμο [1965, 91'] του Αλέκου Σακελλάριου
Μαυρογυαλούρος και ξερό ψωμί δαγκωτό! Ντάντης. Φάντης, Quo Vandis. Θα σας εξαφανίσωμεν.
Μια τρελή... τρελή οικογένεια [1965, 105'] του Ντίνου Δημόπουλου
Πασταφλόρα αγάπη μου! Μπάααϊ. Καλιβωκάς εναντίον Αλεξανδράκη; Λίλη Παπαγιάννη εναντίον Τζένης; Όχι δα. Τζένη εναντίον Αλέκου. Όπως και στο "Ραντεβού στην Κέρκυρα". Βενετία για φινάλε και γκραν καρναβάλε.
Λούφα και Παραλλαγή [1984, 100'] και Βίος και Πολιτεία [Living dangerously, 1987, 102'] του Νίκου Περράκη
Η διλογία της νέας ελληνικής κωμωδίας και μια άλλη ιστορία του νέου ελληνικού αλαλούμ. Ο Μπαλούρδος που έγινε πρόεδρος της Παν.Ε.Συ.Τα. Ο Παπαδόπουλος που κατέληξε σε βίλα οργίων με 'τσόντα και φούντα'. Ο Καραμαζώφ στον ΤΟΕ και οι κύριοι της τότε κατάστασης, κύριοι και σήμερα [διαφημιστές, σύμβουλοι, ημέτεροι]. Έ ρε γλέντια.
Οι 11 [και] τραγωδίες
Μπλέηντ Ράνερ - Ομάδες εξόντωσης [Blade Runner, 1982, 118'] του Ρίντλεϊ Σκωτ
Για τις τεράστιες διαφημίσεις της ουτοπίας του ανύπαρκτου όσο και προφητικά υπαρκτού παρόντος. Για τον Harrison Ford που από ρεπλίκα στο διήγημα του Φίλιπ Κ. Ντικ [φοβούνται ωρέ τα ανδροειδή το ηλεκτρικό πρόβατο;] έγινε άνθρωπος. Για όλες τις άλλες ρεπλίκες [Rutger Hauer, Sean Young, Daryl Hannah, Brion James, Joanna Cassidy] που ψάχνουν το νόημα της ζωής για λογαριασμό του ανθρώπινου είδους που παραπαίει. Γιατί οι εμπειρίες τους [μας] θα χαθούν σα δάκρυα στη βροχή. Για την μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Για τα μινιατούρες από χρυσόχαρτο του Edward James Olmos. Για το τελικό πλάνο της πρώτης κόπιας που είναι περίσσευμα [απόσταγμα] από την "Οδύσσεια του διαστήματος" [2001, a space odyssey, 1969, ] του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Για το προηγηθέν "Άλιεν, ο επιβάτης του διαστήματος" [Alien, 1979, 117']
Παρένθεση [Parenthesis, 1968, 90'] του Τάκη Κανελλόπουλου
Ένα ρομαντικό σημείωμα, μια εκδρομή στον ουρανό της Θεσσαλονίκης. Ένας άτυπος μακεδονικός γάμος ανάμεσα στον Άγγελο Αντωνόπουλο και την Αλεξάνδρα Λαδικού. Μια από τις σπάνιες ευκαιρίες να καταλάβουμε την πόλη μας μέσα απ' τα μάτια των άλλων.
Ο εραστής της κομμώτριας [Le mari de la coiffeuse, 1992, 84'] του Πατρίς Λεκόντ
Η πληθωρική προθιέρεια Άννα Γκαλιένα κρατάει άσβεστη την αιώνια φωτιά στο βωμό του έρωτα. Ο Ζαν Ροσφόρ χορεύει ράι και σαγηνεύει τον ατίθασο μπόμπιρα. Ο Μάικλ Νάιμαν ρεστάρει στα ενδιάμεσα. Το μεθύσι με τ' αρώματα και το πανοραμικό πλάνο του κουρείου από το ταβάνι, είναι η διαβολεμένη και η ονειρεμένη σκοπιά των πραγμάτων: αμαρτία, βουτιά και άνωθεν προβολή.
Trainspotting [1996, 94'] του Ντάνι Μπόιλ
Τα ληγμένα είναι μόδα. Η πιο σύντομη ιστορία της Σκοτίας είναι τρέντι. Ο Γιούαν χάνεται στα άδυτα της χέστρας και αναδύεται τροπαιοφόρος. Οι μουσικές των δύο σιντί πηγαινοέρχονται ασταμάτητα. Το μετρό αφήνει στίγματα στον αμφιβληστροειδή. I want a fuckin' television.
Ο δράκος [1956, 85'] και η Μαγική πόλις [1955, 90'] του Νίκου Κούνδουρου
Ο Ηλιόπουλος καταλύει τη μαγκιά. Τα κουτσαβάκια δακρύζουν και κάνουνε τουμπέκα. Ο Βέγγος περνάει σε μια πόλη μαγική. Ο νεορεαλισμός κοντανασαίνει πριν σβήσει για πάντα.
Όλα τα πρωινά του κόσμου [Tous les matin du monde, 1991, 114'] του Αλαίν Κορνώ
...sans retour ...χωρίς επιστροφή. Για τον αμετανόητο Ζαν Πιέρ Μαριέλ, την εύθραυστη Αν Μπροσέ, τον αδιόρθωτο Ζεράρ [Γκιγιώμ] Ντεπαρτιέ. Για τον Μαρέν Μαραί και τον Σαιν Κολόμπ. Για την ηρεμία και την αγαλλίαση που με περιέβαλε. Για τον "Φόβο και τρόμο" [Stupeur et tremblements, 2003, 107'] και την εκπληκτική Συλβί Τεστούντ. Για τη Γιόκο Ογκάουα ρε γαμώτο.
Ανεξέλεγκτες καταστάσεις [Altered {united} States, 1908, 102'] του Κεν Ράσελ
Γιατί χτυπήθηκα και γω στο χωλ του σπιτιού μου όπως ο Γουίλιαμ Χαρτ. Γιατί κάπου υπάρχει μια μνήμη από αυτά που κουβαλάμε στο πετσί μας. Το πιστεύω.
Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του κι ο εραστής της [The cook, the thief, his wife and her lover, 1989, 102'] του Πήτερ Γκρήναγουεη
Για το εικαστικό εικονοκλαστικό ντελίριο [του Σασά Βιερνί] και τις διαστροφικές διατροφικές συνθέσεις. Για τις εμμονές και τους αριθμούς και τις λίστες. Για την ανατομία αλά Βελίσκοβιτς και τις μεταφορικές του υπερβολές. Γιατί οι παραβολές και οι συμβολισμοί συνεχίζονται πέρα από την "Κοιλιά του αρχιτέκτονα" [The belly of an architect, 1987, 108'], τον Βιμ Μέρτενς και τον Γκλεν Μπράνκα. Και φυσικά για τις συνθέσεις του Μάικλ Νάιμαν.
Ο Εξολοθρευτής [Terminator, 1984, 108'] του Τζέιμς Κάμερον & O κυνηγός [Predator, 1987, 107'] του Τζον ΜακΤίρναν
Άρνι νταμπλ, από τη ζούγκλα του μέλλοντος στο μέλλον της ζούγκλας. Η επιτομή των ταινιών δράσης και φαντασίας στο δυτικό κόσμο.
Ο εφιάλτης [1961, 90'] του Ερρίκου Ανδρέου
Για την Καίτη Γώγου και το μοναδικό ελληνικό νουάρ, στην πρώτη ταινία του Ανδρέου.
Η σιωπή των αμνών [Silence of the lambs, 1991, 118'] του Τζόναθαν Ντέμι
Για την Κλαρίς και τον Χάνιμπαλ. Για όλ' αυτά που υπομιμνήσκονται και υπονομεύονται. Για την πεταλούδα με την νεκροκεφαλή στην πλάτη. Για την αγγελόμορφη τιμωρία του Τσαρλς Νάπιερ.
Τα 11 [και] σατιρικά δράματα
Μπραζίλ [Brazil, 1985, 131'] του Τέρρυ Γκίλιαμ
"Ο βασιλιάς της μοναξιάς" [1991, 137'] και οι "12 πίθηκοι" [Twelve monkeys, 1995, 129'] είναι απλώς μια αναμενόμενη συνέχεια. Ο γυμνός πύθωνας και ο μεγάλος αδερφός συναπαντήθηκαν ιδεολογικά. Σε πιο σουρεαλιστική εκδοχή απ' ότι τα μαρμαρένια αλώνια του "1984". Μπράζιιιίλ, παρα-ραραραραραρα, παρα-ραραραραραρα, παρα-ραραραραραρα - ραρα - ΡΑΡΑ - ραρα... Μια υποτροπή της υποτροπής ω υποτροπή.
Ακήρυχτος πόλεμος [Bowlin' for Columbine, 2002, 120'] του Μάικλ Μουρ
Ο Τσάρλτον Χέτσον [κι άστον], η Λόκχηντ και το ανύπαρκτο Φληντ, αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί 11.000 αμερικανοί ετησίως δολοφονούνται ή σκοτώνονται με όπλα. Άντρες [και γυναίκες] με τα ό(π)λα τους. Hombres armados! Κι ο Μάικ Μουρ ψάχνει μέσα του, στα κύτταρά του και στα χρωματοσώματά του να βρει αντισώματα. Αίσχος κε Βους!
Υγρός ουρανός [Liquid sky, 1983, 112'] του Σλάβα Τσούκερμαν
Όταν το πρωτοείδα, στο Πολυθέαμα στα Γιάννενα όντας φοιτητής, δεν τούδωσα τη δέουσα αξία. Ύστερα από καιρό άρχισε να επιστρέφει εφιαλτικά και προφητικά. Έτσι δε γίνεται πάντα με κάποιες ταινίες που είναι καρα-καλτ μπροστά από την εποχή τους;
Η επέλαση των βαρβάρων [Les invasions barbares - le declin continue, 2003, 99'] του Ντενί Αρκάν
Η έξοδος του Σολζενίτσιν απ' τα Γκουλαγκ με φόντο τον Καναδά. Ο "Ιησούς του Μόντρεαλ" σε νέο γολγοθά. Η ταινία που απεικονίζει με απρόσμενη φυσικότητα το καβατζάρισμα του αιώνα, της χιλιετίας και της νέας εποχής. Η εποχή με την αρχαιοελληνική βαρύτητα του όρου, ως πράξη σκεπτική, ως θέση και στάση ζωής.
Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η γιαγιά μου [Hercules, Acheloos and my granny, 1998, 29'] του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου
Ο μύθος του ημίθεου Ηρακλή και του ωκεάνιου Αχελώου για τα μάτια της Δηιάνειρας, μεταφέρεται στο ιστορικό παρόν ως η πάλη των τσιμέντων [Ηρακλής] και του ποταμού [ το φράγμα στον Αχελώο] για τα μάτια της γιαγιάς του σκηνοθέτη [ το φράγμα σκεπάζει το χωριό της]. Χάρμα ή σύμπτωση; Ποιος νοιάζεται;
Lucky People Center International [1998, 85'] των Έρικ Πάουζερ και Γιόχαν Σόντερμπεργκ
Οι ρυθμοί της γης όπως τους αφουγκράζονται [με απίστευτη ευαισθησία] δύο σουηδοί. Ένα υπόγειο κίνημα για την χαμένη μας ταυτότητα. Ακούστε τους παλμούς της καρδιάς και των υπόλοιπων οργάνων της φύσης μας. Σαμάνοι, μάγοι, μανιτού, νεοπροφήτες, νεοευαγγελιστές και παλαιο και νέοπαγανιστές. Οπαδοί του Ντέηβιντ Τουπ ή φίλοι του "Step across the border" [1990, 90'] των Νίκολας Χιούμπερτ και Βέρνερ Πέντζελ ή λάτρεις του "Get crazy" [1983, 92'] του Άλαν Άρκας. Όλοι προσέλθετε.
Άννα: 6-18 [Anna: 6-18 / Anna: Ot shesti do vosemnadtsati, 1993, 100'] του Νικίτα Μιχάλκωφ
Η ιστορία έχει και προσωπικές διαδρομές που είναι ταυτόχρονα πανανθρώπινες. Όλα είναι δρόμος, διαδρομή στο μέλλον, μια παραλλαγή επαναλήψεων, λούπες και λούμπες που αποτελούν ένα απόσπασμα του αέναου φράκταλ της ζωής. Fragment, fractal, fragrance.
Εργκ! ένας μουσικός πόλεμος [Urgh! a music war, 1981, 96'] του Ντέρεκ Μπάρμπιτζ
Σοκ του Ράδιο Σίτυ. Ο Γιάννης Πετρίδης παρουσιάζει προσωπικά αυτήν την ταινία. Παρέλαση γνωστών κι αγνώστων: The Police, Toyah Willcox, Steel Pulse, Wall of Voodoo, OMD, Chelsea, Oingo Boingo, Echo and the Bunnymen, Jools Holland, XTC, Klaus Nomi, Athletico Spizz 80, GoGo's, Dead Kennedys, Steel Pulse, Gary Numan, Joan Jett & the Blackhearts, Magazine (με Barry Adamson), Surf Punks, Members, AuPairs, The Cramps, Pere Ubu, Devo, Alley Cats, John Otway, Gang of Four, 999, Fleshtones, X, Skafish, UB 40. Ντελίρουμ τρέμενς ή τρομώδες παραλήρημα.
Η αρπαγή της Περσεφόνης [1956, 90'] του Γρηγόρη Γρηγορίου
Κι άλλο νεορεαλιστικό διαμαντάκι, μεταφορά και αντιδάνειο του μύθου στην βουκολική ύπαιθρο. Ο σοσιαλισμός άνθισε ως κινηματογραφικό ιδεώδες πολύ πριν απ' "Αυτό το κάτι άλλο" [1963] ή "Τα 201 καναρίνια" [1964]. Πλειάδα ηθοποιών και συμπεριφορών που μας ταλανίζουν ανέκαθεν.
Ένας άγγελος στο τραπέζι μου [An angel at my table, 1990, 158'] της Τζέην Κάμπιον
Το έπος της Τζάνετ Φρέημ σε τρία σώματα. Η συγγραφέας που ξέφυγε από τους δαίμονες. Οι δαίμονες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Οι κύκλοι που διαταράσσονται αλλά εξακολουθούν να τέμνονται. Η Νέα Ζηλανδία των "Ουράνιων πλασμάτων" [Heavenly creatures, 1994] και του "Skin deep" [1978]. Όχι των γκόμπλινς και των ξωτικών.
Η παρακολούθηση [Following, 1998, 69'] και Μεμέντο [Memento, 2000, 113'] του Κρίστοφερ Νόλαν
Ο κατακερματισμός του χρόνου και πως αυτό το ασυνεχές ψηφιδωτό παζλ αποκτά συνοχή μέσα στο κεφάλι μας. Ή δεν αποκτάει; Η παραίσθηση, το μετείκασμα και το μεταίσθημα του ελλειπτικού βίου και η προέκταση του πεπερασμένου στο υπερδώθε μας.
Κι άλλες 11 [και] κωμωδίες
Σεξ... 13 μποφόρ [L'isola dei sensi perduti, 1971, 91'] του Χρυσόστομου Λιάμπου
Γκουζγκούνης και πάσης Ελλάδος. Και Λυκούργος Καλλέργης [τιμημένο κουκουέ]. Και ποιητικοί διάλογοι που αγγίζουν την τελειότητα. Το σάουντρακ, το άλογό μου για το σάουντρακ!!!
Τζο ο τρομερός [1955, 95'] του Ντίνου Δημόπουλου
Γιατί οι διαρρήκτες έχουν δίκιο κάποτε κάποτε. Γιατί τα παραμύθια είναι ωραία. Γιατί ο Ντίνος Τζο είναι αχτύπητος, απίθανος, αλλιώτικος, ασύλληπτος. Γιατί μια απαγωγή είναι ενίοτε επιβεβλημένη.
Aθέμιτος συναγωνισμός [1982 ,22'] και η Νίκη της Σαμοθράκης [1990, 90'] του Δήμου Αβδελιώδη
Ο ιδιόμορφος κόσμος του Δήμου συνυφαίνει την εντοποιότητα με την ενδο-ποιότητα. "Το δέντρο που πληγώναμε" έχει επάνω του χαραγμένη της ιστορία μας. Τα μικρά θαύματα μεγαλώνουν με το χρόνο.
Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι [1967], Καλωσήρθε το δολάριο [1967], Η Ρένα είναι οφσάιντ [1972], Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες [1960], Η κυρά μας η μαμή [1958], Η θεία απ' το Σικάγο [1957], Η καφετζού [1956], Σάντα Τσικίτα [1953] του Αλέκου Σακελλάριου
Ο Σακελλάριος, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Λάμπρος, η Ρένα, ο Χατζηχρήστος, ο Μακρής, ο Λογοθετίδης και όλοι οι άλλοι που προανέφερα, είναι μέσα μου. Σε κάθε κακή στιγμή αναδύονται να με προφυλάξουν από τις κακές σκέψεις και τις άστοχες ενέργειες.
Μόνος στο σπίτι [Home alone, 1990, 102'] του Κρις Κολόμπους
Το γέλιο της αρκούδας σε μοντέρνα εκδοχή. Ντάνιελ Στερν και Τζο Πέσι θύματα του Μακόλεϊ Κάλκιν. Εξωφρενικό μαύρο κόμικ κλίμα, χιούμορ με δείκτη νοημοσύνης, και μια καταιγίδα από γκαγκς στο δεύτερο μισό. Γέλιο με τη σέσουλα. Όξω πίκρες.
Θάγραφα κι άλλα, αλλά φοβάμαι μη γίνω κουραστικός. Lucky me
