28ο φεστιβάλ ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας και 11ο Διεθνές
"Τι κρίμα που το φετινό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας έπεσε πάνω στις Νύχτες Πρεμιέρας του περιοδικού Σινεμά"... διάβασα ως σχόλιο σε κάποιο δωρεάν διανεμόμενο έντυπο και βγήκα απ' τα ρούχα μου. Μα κυρά μου και κύριέ μου, το Φεστιβάλ Δράμας είναι εθνικός θεσμός και ανακοινώνει τις ημερομηνίες διεξαγωγής της επόμενης χρονιάς του κατά τη διάρκεια της τρέχουσας διοργάνωσης, δηλαδή ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ. Δε φταίει το Φεστιβάλ Δράμας αν κάποιοι σινεμασκαράδες - για να μην πω κάτι χονδρότερο - που κόπτονται ότι προβάλλουν τον ελληνικό κινηματογράφο, αγνοούν και αψηφούν τη δεύτερη μεγαλύτερη γιορτή του, επειδή βρίσκονται στην Αθήνα κι επειδή τα 'χουν καλά με τις εταιρίες διανομής.
18 ως 24 Σεπτεμβρίου 2005 στη Δράμα λοιπόν. Εδώ χτυπάει η καρδιά κι εδώ βράζει το αίμα των νέων ελπίδων του ελληνικού κινηματογράφου. Του όποιου ελληνικού κινηματογράφου θα προκύψει όταν αύριο αυτοί οι μικρομηκάδες βρουν τα χρήματα και το κουράγιο να κάνουν μεγάλου μήκους ταινίες. Ή - γιατί όχι; - όταν έχουν τα κότσια και την τόλμη να αναμετριούνται στα ίσια με τους συναδέλφους άλλων κινηματογραφικών σχολών σε ανάλογα φεστιβάλ της αλλοδαπής. έστω και με μικρού μήκους μεγαλειώδεις δουλειές, όπως το προπέρσινο "Skipper Straad" της Βαχλιώτη ή το "Έλα να σου πω" της Φιλιώτου.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι πρόεδρος της φετινής επιτροπής είναι ο Παντελής Βούλγαρης. Όχι μόνο επειδή έχουν κι αυτός και τα παιδιά του περάσει από τα διαγωνιστικά τμήματα του Φεστιβάλ. Αλλά και διότι είναι από πέρσι ο διευθυντής σπουδών του νεοσύστατου Τμήματος Κινηματογραφικών Σπουδών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κι αν αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την τιμητική θέση του Προέδρου του μεγάλου Φεστιβάλ, αυτό δε θα πει πως έπαψε ν' ανησυχεί και να μάχεται για την πρόοδο της ελληνικής 7ης τέχνης από άλλα πόστα.
Μαζί του, θα κρίνουν την πολύ πλούσια [ποιοτικώς και ποσοτικώς ακούω] φετινή παραγωγή, ως μέλη της ίδιας επιτροπής, ο Πρόεδρος της ΕΤΕΚΤ, διευθυντής φωτογραφίας Τάσος Αλεξάκης [και όχι ο λογοτέχνης Βασίλης], ο κινηματογραφικός παραγωγός Διονύσης Σαμιώτης, ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος και ο [ξεχασμένος στη λήθη;] κριτικός κινηματογράφου και σεναριογράφος Γιώργος Χρυσοβιτσάνος.
Την επιτροπή του διεθνούς τμήματος απαρτίζουν ο σέρβος σινεκριτικός και μέλος της Fipresci Mιlan Vlajcic [πρόεδρος], ο ουκρανός μουσικοσυνθέτης Vadim Khrapatsev, ο γάλλος συντονιστής της Εβδομάδας Κριτικής των Κανών Francis Gavelle, ο λευκορώσος Victor Asliuk μέλος της EFA και βραβευμένος δις με το μέγα διεθνές βραβείο του Φεστιβάλ Δράμας, και η σεναριογράφος και πανεπιστημιακός Χριστίνα Κάλλας-Καλογεροπούλου.
Νομίζω πως όλοι οι παραπάνω εγγυώνται το κύρος και υπογραμμίζουν την κρισιμότητα της 28ης και 11ης διοργάνωσης. Αν μπορώ να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη, έχω το προαίσθημα ότι η φετινή χρονιά θα είναι μεταιχμιακή και καθοριστική για τις εξελίξεις του άμεσου μέλλοντος ελληνικού σινεμά.
Μπήκα στον κόπο να ρίξω μια γρήγορη ματιά στα διαγωνιστικά προγράμματα του Φεστιβάλ και ξεχώρισα "δια γυμνού οφθαλμού" και με αρκετή δόση υποκειμενικότητας τα ακόλουθα.
Από το ελληνικό τμήμα προτείνω τα Δε Κατ... (15') του Βασίλη Κεχαγιά, Light in shadow (11') των Αλέξανδρου Κωνσταντάρα, Juan Reina και Golkou Parhizgan, Ο Κλέφτης (16') της Ιρίνα Μπόικο, Ο Ήχος Του Κύματος (22') του Αντώνη Σαμουράκη και Στεγνό Καθάρισμα (23') της Μάρσας Μακρή. Και φυσικά τις τέσσερις ταινίες που συμμετέχουν και στο διεθνές: Προστασία (15') του Χρήστου Νικολέρη, Ο Φωτογράφος των Τρικάλων (12') του Βασίλη Κοσμόπουλου, Τα Σαλιγκάρια της Λουλούς (15') του Παναγιώτη Φαφούτη και Της Ελένης Οι Ελιές (19') της κυπριοπούλας Γιάννας Αμερικάνου.
Από το διεθνές μου κάνανε κούκου οι ακόλουθες: Τα Μικρά Απόκρυφα Ευαγγέλια 2 (Ουγγαρία , 22') του Kornel Mundruczo, Τέμπο! (Νορβηγία, 10') της Eva F. Dahr, Ο Σλάβεκ Το Σκατό (Ισλανδία-Τσεχία-Εσθονία, 15') του Grimur Hakonarson, Μεσσαλίνα (Βραζιλία, 14') της Cristiane Oliveira, Οπτικός Ήχος (Φινλανδία, 6') του Mika Taanila, Σκυλίσια Ζωή (Ουγγαρία, 11') του Ferenc Rofusz, Η Αλίς Κι Εγώ (Βέλγιο, 19') της Micha Wald, Ελεύθερο (Φιλανδία, 26') του PV Lehtinen, Godot (Μεξικό, 14') του Arturo Sampson, Το Καλοκαίρι Του Φιδιού (ΗΠΑ, 27') του Kimi Takesue, O Γάμος (Πολωνία, 27') του Krzysztof Rzaczynski, Οι Τελευταίες Λέξεις (Ολλανδία, 23') των Dulch Schultz & Gerrit Van Dijk και η Ωρολογιακή Βόμβα (Σουηδία, 21') της πολύ διάσημης Pernilla August.
Η επιλογή αυτή έχει ως βάση τη διαίσθηση και δεν έχω τίποτε εναντίον των υπολοίπων. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αγνοήσετε τα μη διαγωνιστικά μέρη που έχει καθιερώσει το Φεστιβάλ, όπως τα Jameson short film award winners 2004, τα Europe in Shorts, τις ταινίες από το Φεστιβάλ των Κανών και τα Βραβεία UIP 2004 ή τις πρώιμες ταινιούλες διάσημων σκηνοθετών. Και μην ξεχάσετε ότι υπάρχει και μια ειδική ταινία του σπεσιαλίστα στο παιδικό καρτούν Γιάννικ Χάστρουπ, με τίτλο Το Παιδί Που Ήθελε Να Γίνει Αρκούδα (Δανία-Γαλλία, 2002, 78'), που προβάλλεται καθημερινά το πρωί και δεν απευθύνεται μόνο στους μικρούς μας φίλους.
Ραντεβού εκεί, λοιπόν. Στη Δράμα του αύριο.
