44ο ΦΚΘ, Δε 24/11/2003

Το σημερινό παραλειπόμενο είναι αρκετά δυσάρεστο. Το σχέδιο του Φεστιβάλ να 'μαντρώσει' τις CineΚάρτεςF στο Αριστοτέλειον δεν δείχνει να πετυχαίνει. Εκτός των πολύ βραδινών προβολών που είναι άκρως δελεαστικές, οι υπόλοιπες συγκεντρώνουν μόλις 15-45 θεατές. Μα δεν σκέφτηκε κανείς ότι για να πάει ο κινηματογραφόφιλος θεατής στην άλλη άκρη χρειάζονται ισχυρά κίνητρα, δηλαδή ξακουστές ταινίες ή Ορίζοντες. Με περιορισμούς και μανατζερίστικα τερτίπια το μόνο που πέτυχαν ήταν να απομακρύνουν αρκετούς και να απογοητεύσουν εξίσου πολλούς. Το μπούμερανγκ έφτασε ως το σημείο να υπάρχουν θεατές που να απαιτούν την ακύρωση της συνδρομής τους και την επιστροφή των χρημάτων τους στο ακέραιο. Είναι απόλυτα φυσικό, αφού η κάρτα στο πίσω μέρος δεν γράφει τίποτε σχετικό με τους εν λόγω περιορισμούς. Λέει απλά 'ελεύθερη είσοδος σε όλες τις προβολές του 44ου Φεστιβάλ'.

Όσο για τις ταινίες της ημέρας, είναι τρεις κι ανάμεσα τους βρίσκεται και πάλι μια ελληνική, το συναρπαστικό και ευχάριστα εκπληκτικό "Ένα τραγούδι δε φτάνει". Οι άλλες δυο είναι το θρυλικό κορεάτικο "Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη" και το γιαπωνέζικα διαστροφικό "Φίδι του Ιούνη".

08.30 Μην περνάς, ανάβει κόκκινο (2003, 95') της Ισαβέλλας Μαυράκη
Είχα την εντύπωση ότι το θέμα που πραγματεύεται η ταινία είχε εξαντληθεί πριν από εικοσιτόσα χρόνια με "Τα τσακάλια" του Γιάννη Δαλιανίδη. Φαίνεται πως έπεσα έξω.

10.15 Ένα τραγούδι δε φτάνει (2003, 118') της Ελισάβετ Χρονοπούλου
Σίγουρα η πλέον σπουδαία δουλειά των τελευταίων ετών. Σενάριο στιβαρό, διάλογοι τριζάτοι, ρυθμοί ιδανικοί, σκηνοθεσία, μοντάζ, ήχος, όλα προσεγμένα με μεράκι και αρκετές αυτοβιογραφικές δόσεις. Έχω την αίσθηση ότι κάτι προσπαθεί να ξορκίσει η σκηνοθέτις από τις μικρού μήκους της ακόμη [Να που γίνεται, Χτες το απόγευμα]. Πάντως αυτό δεν αποβαίνει σε βάρος των θεατών, τουναντίον μάλιστα. Το ίδιο άψογα λειτουργεί και η εναλλαγή του έγχρωμου παρόντος με το μαυρόασπρο [επί εφταετίας] παρελθόν των ηρώων. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι πολιτική, αντίσταση, κοινωνική, προσωπική ζωή και θέατρο συγκεράζονται αρμονικά και χαμηλότονα, γιατί έτσι είναι εντέλει η ίδια η ζωή.

Τα εύσημα βέβαια πρέπει να αποδοθούν και στους ηθοποιούς, με πρώτο και εξαίσιο τον Γιάννη Κοκιασμένο που κάνει τα πάντα: ερμηνεύει διπλό δραματικό ρόλο [το μακιγιάζ τον κάνει αγνώριστο ανάμεσα στις δυο εποχές], συνθέτει, στιχουργεί και τραγουδάει. Τραγούδια λένε όμως και οι γυναίκες, Γωγώ Μπρέμου, Φένια Παπαδόδημα και Άννα Κουτσαφτίκη. Την προσπάθεια στηρίζουν με μικρά περάσματα και πάρα πολλοί μικρομηκάδες συνάδελφοί της Ελισάβετ: Στρατούλα Θεοδωράτου, Κατερίνα Φιλιώτου, Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, Λευτέρης Χαρίτος κ.π.α. Την μουσική υπογράφει ο Μανώλης Αγγελάκης, που επίσης εμφανίζεται εκτάκτως.

12.30 Κόκκινη Πέμπτη (2003, 113') του Χρήστου Σιοπαχά
Μια τυπική μυθοπλασία με νεωτερικά στοιχεία και πολιτικές αιχμές, με φόντο την ουδέτερη ζώνη στην Κύπρο. Ευτυχώς που δεν κόλλησε πάλι στην αριστερίστικη αισθητική του.

13.00 Σπουργίτια (Taranchy, Κιργιστάν, 1995, 10') του Ernest Abdysaparov
Ένα ποίημα για τον έρωτα ιδωμένο ανάμεσα από τα κενά των βαγονιών ενός μακριού συρμού που περνάει και παρεμβάλλεται ανάμεσα στους δυο ερωτευμένους.

13.10 Στην όχθη της λίμνης (Vysokij bereg, Κιργιστάν, 1991, 20') του Asankodosho Ajtykejev
Η καθημερινότητα ενός ζεύγους μεσόκοπων ψαράδων που απολαμβάνουν την γαλήνη τους περπατώντας χέρι χέρι.

13.30 Στάση λεωφορείου (Beket, Κιργιστάν, 2000, 22') του Aktan Abdykalikov
Το μαυρόασπρο αριστούργημα του Αμπντικαλίκοφ που καταφέρνει να αποδώσει την ψυχολογία των χαρακτήρων του μέσα από μακρινά πλάνα. Κορυφαία στιγμή το θέμα του "Ένας άντρα, μια γυναίκα..." που τραγουδάει ένας μεθυσμένος πριν ξεσπάσει σε κλάματα.

14.00 Η κούνια (Selkinchek, Κιργιστάν, 1993, 48') του Aktan Abdykalikov
Με έντονα λογοτεχνικά δάνεια και ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό υπόβαθρο.

14.30 Οι περιπλανώμενοι (Riarizumu no yado, Ιαπωνία, 2003, 83') του Nobuhiro Yamashita
Βασισμένο σε κάποιο τοπικό κόμικ, κινείται αργά αλλά πετυχαίνει το στόχο του. Ο Γιαμάσιτα υπογράφει επίσης το σενάριο και το μοντάζ.

16.30 Μικρές νιφάδες (Danehaye rize barf, Ιράν, 2003, 80') του Ali-Reza Amini
Ένα τρυφερό φιλμ, ηδονοβλεπτικό εξ αποστάσεως. Ένα χιονισμένο τοπίο, ένα παρατημένο ορυχείο, ένας ακήρυχτος πόλεμος.

18.00 Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη (Bom yeoreum, gaeul, gyeowool, geurico bom, Κορέα/Γερμανία, 2003, 99') του Kim Ki-duk
Και να που επανήλθα για σας πω ότι είναι αριστούργημα. Ένα παραβολικό ποίημα, ένας εξαγνιστικός λουτήρας των ανομημάτων, του έρωτα και του θανάτου.

20.30 Νόι ο αλμπίνος (Noi albinoi, Ισλανδία/Γερμανία/Βρετανία/Δανία, 2003, 93') του Dagur Kari
Μια πολύ φρέσκια ταινία που μυρίζει θάνατο και συμφορά. Όλα αυτά υπό την άγρυπνη σκέπη ενός θεόρατου βουνού που είναι ο σωτήρας κι ο τιμωρός του μικρού χωριού.

23.00 Φίδι του Ιούνη (Rokugatsu no hebi, Ιαπωνία, 2002, 77') του Shinya Tsukamoto
Ο Τσουκαμότο εμφανίζεται πολλά ανανεωμένος. Οι εμμονές του [άνθρωπος-μηχανή, σώμα - δέσμιο επιθυμιών, φαντασιακή αίσθηση της πραγματικότητας χωρίς την επήρεια παραισθησιογόνων] τον ακολουθούν αλλά ο πόθος και η ερωτική επιθυμία θριαμβεύουν. Εξίσου ιδιόρρυθμο και το εικαστικό του σύνολο, ένα μαυρόασπρο ρεσιτάλ εικόνων που 'παίζεται' από μια μεγάλη φιλαρμονική ερμηνευτική μπάντα τριών και μόνον προσώπων. Ασύλληπτο μέχρι να το δείτε.

Παρα-πομπές 4
Περιπλανώμενοι ασκόπως
Όλες οι εποχές και μία παραπάνω
Σίνια φορέβερ
Iούνιος οφιούχος
Ο Νώε και η υπόγεια κιβωτός του