44ο ΦΚΘ, Πε 27/11/2003

Οι προτιμήσεις της ημέρας είναι το πακιστανικό έθνικ "Αμίλητο νερό" και το επικολυρικό χονκονέζικο "Στάχτες του χρόνου" του Γουόν Καρ Γουάι. Για λόγους καθαρά συναισθηματικούς μπορείτε να δείτε και το "Να μ' αγαπάς".

08.30 Κλαις; (2003, 100') του Αλέξανδρου Βούλγαρη
Καδράρει ωραία στο παράθυρο της βιντεοκάμεράς του. Έχει και δυο όμορφα μουτράκια, την Νάντια Παπαθεοδώρου και την Εκάβη Ντούμα, που τις βλέπω να έχουν πάρα μα πάρα πολύ μέλλον! Αν τώρα ο Αλέξανδρος [υιός Παντελή] έκανε αυτό το εγχείρημα για να σαγηνεύσει κάποια κοπέλα, μπράβο του! Καλώς καμωμένο! Αν όμως είχε άλλες προθέσεις, τότε βράσε όρυζα!

10.40 Να μ' αγαπάς (2003, 100') του Ανδρέα Θωμόπουλου
"Δεν θέλω να κάνω μια ταινία - αφιέρωμα στον Παύλο. Θέλω να μιλήσω για τις σχέσεις μας, για όσα ζήσαμε..." Αυτά τα λόγια βάζει στο στόμα του φιλμικού του εαυτού [του Γιάννη Βούρου] ο Ανδρέας ο Φλου. Και κάνει με άνεση ακριβώς αυτό που δεν θέλει να κάνει! Ναι αλλ' αυτός δεν είναι Παύλος, είναι Ανδρέας. Δεν κάνει παρέα με το θάνατο, που σε καμιά περίπτωση δε μοιάζει της Ρέας Τουτουντζή. Δεν λέει και μετά ξελέει ή μάλλον ξελέει αλλά αδικιολόγητα. Δεν τον κατηγορώ όμως για τίποτε. ΕΠΡΕΠΕ να κάνει αυτήν την ταινία για να πετάξει από πάνω του ένα βάρος. Την έκανε ξέροντας ότι δεν επρόκειτο να πετύχει αυτό που σχεδίαζε. Απ' αυτή την άποψη έκανε μια ταινία που ζει τις αδυναμίες της. Αναρωτιέμαι μόνον αν, λέω αν, την έβλεπε ο Παύλος τι θα τού 'σουρνε; Γιατί μήπως η Τίνα Χρόνη θα του χαρίζονταν;
ΥΓ: Που πας ρε Ρένο με την digital 16:9; Έχεις καταντήσει να πηγαίνεις παντού και με όλα! Αν συνεχίσεις με τέτοιους ρυθμούς σε βλέπω Νταλάρα του ελληνικού κινηματογράφου.

12.00 Αμίλητο νερό (Khamosh pani, Πακιστάν/Γαλλία/Γερμανία, 2003, 99') της Sabiha Sumar
Μια ανθρώπινη ιστορία με ιστορικό-κοινωνικό-πολιτικές προεκτάσεις στον καιρό του στρατηγού Ζία Ουλ Χακ και των φανατισμένων προσηλυτιστών του. Με αφετηρία το πηγάδι του μικρού διχασμένου χωριού στα 1947 και κατάληξη στη Ραβαλπίντι του σήμερα. Ένας πνιχτός θρήνος, ένας εσωτερικός γόος για όλα όσα χάθηκαν, αλλά και για όσα απωλέσανε συνειδητά αυτοί που ακολούθησαν τον φονταμενταλισμό τους κι όχι την καρδιά τους. Μια έξοχη ταινία που θλίβει, γοητεύει, εξοργίζει, προβληματίζει, σαγηνεύει. Η μουσική της επένδυση είναι απόκτημα.

14.30 Το σπίτι των παιδιών (Casa de los babys, ΗΠΑ, 2003, 83') του John Sayles
Ο Σέηλς ξανοίγεται σ' ένα κοινωνικό ζήτημα με την άνεση πρωταθλητή καταδύσεων. Η υιοθεσία παιδιών από το Μεξικό είναι 'εξαγώγιμο προϊόν'. Οι πωλήσεις πάνε καλά και οι μεσάζοντες κοιτάνε πόσα χρήματα δίνει η απελπισμένη αγοράστρια κι όχι πόσο καλή μαμά θα μπορούσε να γίνει. Μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών του παραστέκονται και τον βοηθούν στον ανθρωπιστικό του σκοπό: Ντάριλ Χάνα, Μαίρη Στηνμπέργκεν, Λίλι Τέηλορ, Μάρσια Γκέη Χάρντεν [εκπληκτική ως στρίγγλα], Ρίτα Μορένο, Σούζαν Λιντς. Η μουσική του Mason Daring με ενόχλησε αρκετές φορές.

17.00 Μιλγουόκι, Μινεσότα (Milwaukee, Minnesota, ΗΠΑ, 2003, 95') του Allan Mindel
Αβανταδόρικο φιλμ, συμπαθείς περιφερειακές ερμηνείες [Μπρους Ντερν, Ράντι Κουέηντ]. Η ασφυξία της επαρχίας και τ' απωθημένα των κατοίκων προδικάζουν την βίαιη συμπεριφορά τους. Χαριτωμένο αλλά... πολύ προβλέψιμο.

19.00 Στάχτες του χρόνου (Dong xie xi du, Χονγκ Κονγκ, 1994, 100') του Wong Kar-Wai
Μια υπερπαραγωγή εποχής με ψήγματα Λεόνε, που αποτέλεσε τον πρόδρομο του "Τίγρη και του Δράκου" και του "Ήρωα". Με ιπτάμενους μονομάχους, μισθοφόρους κι αισθηματίες. Με θλιμμένες αγαπημένες, άνθη ροδακινιάς και ταξιδιάρικα πουλιά στο πέλαγο. Οι διάλογοι είναι μικρά λογοτεχνήματα κι ακούγονται σαν ένα υμνητικό τραγούδι. Οι υπότιτλοι όμως στάθηκαν ανάξιοι και κατέρρευσαν υπό το βάρος μιας ατελέσφορης ποιητικής απόδοσης. Όσο πιο ποιητικό γινόταν το πρωτότυπο, τόσο πιο πολύ χάνονταν η μπάλα με τους υπότιτλους. Πέραν αυτού όμως απολαύσαμε μια μοναδική εμπειρία. Συνιστάται ανεπιφύλαχτα.

21.00 Σκοτεινό ποτάμι (Mystic river, ΗΠΑ, 2003, 150') του Clint Eastwood
Ένα μαντέψιμο αστυνομικό θρίλερ χωρίς τον βρώμικο Χάρι [προσπαθεί να τον υποκαταστήσει ενμέρει ο Λωρενς Φίσμπερν]. Με αξιοζήλευτο καστ, εκτός του Τιμ Ρόμπινς στον χειρότερο ρόλο του και του Σων Πεν που μανιερίζει. Δυστυχώς εξελίσσεται σε αμερικανιά ολκής. Κάπου θα εντοπίσετε και τον παλιόφιλο Eli Wallach που κάνει ένα μικρό συμβολικό πέρασμα ως Leone. Έτσι είναι η ζωή: ο καλός ανακυκλώνει, ο κακός είναι νεκρός από καιρό κι ο άσχημος παίζει κομπάρσος.

Παρα-πομπές 7
Ο πρώτερος έντιμος βίος του Κλιντ
Σκοτεινό κακό βήμα
Αμίλητο νερό απ' την πηγή
Διαδικτυακό σπίτι