45o Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας: μουσική περιδιάβαση στο εθνικό διαγωνιστικό

Αυτή την εβδομάδα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Δράμα. Με εικόνες αλλά και ήχους. Του Κώστα Καρδερίνη

Κάνω ένα πάρτυ στον ουρανό / Όλοι κοιμούνται, μα εγώ δεν μπορώ [Όλοι κοιμούνται].

Είναι ηλίου φαεινότερο πλέον ότι η μουσική επένδυση των σύντομων ταινιών [= μικρού μήκους] είναι εξίσου σημαντική ή βαρύνουσα όπως και στις μακράς διάρκειας [= μεγάλου μήκους]. Μια γρήγορη ψαγμένη ματιά στον φετινό βασικό κορμό [= εθνικό διαγωνιστικό τμήμα] του Φεστιβάλ Δράμας είναι αψευδής μάρτυς του τι εστί βραχύσωμο σάουντρακ.

Τόσο καθοριστική είναι η σημασία και η αξία της μουσικής ώστε μπορεί να υποβάλλει ή να επιβάλλει ατμόσφαιρα [The last journey, enomena, Toxic Magnus, Η κούρσα, Under the lake, Μάγμα], να εμπνεύσει ή να οδηγήσει το θέμα της ταινίας [5pm seaside, Τελευταία πνοή, Παπαρούνες και πάπιες], να συμπρωταγωνιστήσει [Στον θρόνο του Ξέρξη, Pendulus, Nothing holier than a dolphin] ή ακόμη και να χαντακώσει την εικόνα μέσα από την υπερβολική της δόση και χρήση [θα ανακαλύψετε ποιες βλέποντάς τες].

Δεν είναι αμελητέο το γεγονός ότι μουσικοί και αοιδοί, όλων των ειδών και των διαμετρημάτων, δίνουν με προθυμία ιδέες, κεφάλαια, νότες και στιχάκια στις εικόνες των σκηνοθετών ελαφρών βαρών [= μικρού μήκους]. Παρακάτω προσπαθώ να κάνω καταγραφή ανά μουσικό είδος, με μπόλικη ρίγανη.

Η κλασσική μουσική [παλαιά, μέση και νέα] είναι στανταράκι με εκπλήξεις. Τα βαριά ονόματα δεν απαιτούν δικαιώματα: Μπιζέ, Μαρία Κάλλας και Μιχαήλ Γκλίνκα [Το πέταγμα του πιγκουίνου] αλλά και Χέντελ [Homo Perfectus]. Παραμονεύουν όμως ένας ακυκλοφόρητος πρελούδιος Θάνος Μικρούτσικος [Λίλα], ο Coti K μετά χορωδίας [The last journey / Το τελευταίο ταξίδι] και ο διεθνής Ζωρζ Κατρίς [Η κούρσα].

Τα «τρυφερά δάχτυλα» είναι δικής μου έμπνευσης αξιοπρόσεκτη κατηγορία. Εδώ βρίσκουμε από το παιδικό [Λεμονοστιφέλ / Τσίχλα τσιγάρο] μέχρι το μελαγχολικό [Λόλεκ / Καναρίνι], από το παραμιλητό [Nalyssa Green / enomena] ως το μουρμουρητό [The Boy / kiddo], από το αυτοπαθές [Jay Glass Dubs / Αναμνήσεις μιας εφηβικής καταιγίδας] ως το παθογενές [Sundayman / Pendulus].

Σειρά έχει το τρίπτυχο τριπ-χιπ’ν’χοπ’ν’ραπ. Αντιπροσωπεύεται άξια από τους Kristof [Σήμερα ήθελα], Pan Pan [Homo Perfectus], Στέλιος748 & Νιόνιος (Νιό.Στε.), Λόγος Τιμής (Ελεύθερο Πνεύμα, Κοράκι) και Βέβηλος [Όχι αύριο]. Θα μπορούσε να λέγεται «χθες-σήμερα-αύριο».

Το παιχνίδι σκληραίνει βαθμηδόν με το κοριτσίστικο όργιο testera [enomena], τον ντιπ [sic] τέκνο Bjorn Svin [Toxic Magnus] και τους ρετρό [με το σπαθί τους] Alessi Brothers [Τσίχλα τσιγάρο], GTV και Dead Moon [Τελευταία πνοή]. Βαριές μεταλλαγμένες μελωδίες [με χαώδη ανοξείδωτα σπαθιά] αναπέμπουν οι εγχώριοι 1000Mods [Toxic Magnus] και οι εν αρχή Aherusia [Η κούρσα].

Στον αντίποδα [= λαϊκές μεταλλαγμένες μελωδίες] βασιλεύουν [μην πω δύουν!] αναπάντεχα η Kid Moxie, ο Μαζώ & ο Νέγρος του Μοριά [Στον θρόνο του Ξέρξη], οι Kings & ο Χρήστος Μενιδιάτης [Όχι αύριο]. Για το τέλος άφησα τα πανηγύρια [άστα βράστα], τους πελαγοδρόμους Hasta Brassta the band [Nothing holier than a dolphin].

Διαλύω λέξεις στο νερό με σειρά αλφαβητική [Τηλεπάθεια].

Καλές θεάσεις και καλές ακροάσεις περιμένουν όλους/ες μας που θα ταξιδέψουμε φέτος στην Δράμα, διαμεσικά ή εκ του σύνεγγυς.

Κομμάτια για τ’ αυτιά και τα μάτια