45ο ΦΚΘ, ημέρα 4η: Δευτέρα 22/11/2004
Στο τέταρτο Πλάνο διάβασα τα χάλια των εκδοτηρίων από την gkely πάλομαρ. Αφού το εφημεριδάκι κάνει την αυτοκριτική του τι να πω εγώ; Αυτοί που καθορίζουν τους κανόνες ξέρουν να αυτοσχεδιάζουν. Το πιο ωραίο όμως είναι άλλο: φίλος που στεκόταν σε κάποιο ταμείο είχε μπροστά του έναν κύριο που τον συμβούλεψε να πάει στο παραδίπλα γιατί αυτός, λέει, θα αργούσε πολύ. Του έκανε μεγάλη περιέργεια που έβγαλε πολλά [μα πολλά] εισιτήρια για την "Χειμωνιάτικη νοσταλγία". Βλέποντας αργότερα το Πρώτο Πλάνο της ημέρας τον αναγνώρισε: ήταν ο κος Αινιάν, ο σκηνοθέτης-γιατρός.
08.30 Χειμωνιάτικη νοσταλγία [Wintry nostalgia, 2004, Ελλάς, 90'] του Κώστα Αινιάν
Καλά ρε παιδιά! Πόσες φορές έχει πεθάνει αυτός ο Αντώνης Βλησίδης; Δεν θυμάμαι ταινία που να μην παίζει ετοιμοθάνατο, μελλοθάνατο, μελό-θάνατο, πεισιθάνατο. Ο γιατρός τρελάθηκε. Μπορείτε να την προτείνετε άφοβα σε όσους θα θέλατε να εξοντώσετε. Αποτέλεσμα εγγυημένο. Α, και μια μικρή παρατήρηση: η χιλιετηρίδα δεν είναι συνώνυμη της χιλιετίας, είναι ο εορτασμός της χιλιετίας.
Χειμέρια η νάρκη του ΕΚΚ
18.00 Καθαρή [Clean, 2004, Καναδάς / Γαλλία / Ην. Βασίλειο, 110'] του Olivier Assayas
Πολύ κολπατζής αυτός ο Tricky. Κι ο Roback καλός δε λέω, αλλά ο Μάγκι Τσέουνγκ αποδεικνύεται πολύ τρυφερή μαμά. Συμπεριφέρεται σαν Γιόκο Όνο, τραγουδά σαν Μάριαν Φέιθφουλ και Τζόνι Μίτσελ, το παίζει ολίγον τι Κόρτνι Λαβ αλλά στην ερμηνεία δεν πιάνεται. Οι ροκ σταρς έχουν ευαισθησίες, αδυναμίες, στιγμές λιγόψυχες, στιγμές μοναξιάς, στιγμές υπερέντασης. Νοιώθουν μητέρες, λίγο στο Βανκούβερ, πολύ στο Παρίσι και πιο πολύ στο Σαν Φρανσίσκο και στο Λονδίνο. Κι αυτός ο Ασαγιάς επίσης δεν πιάνεται. Δεν έχω δει ποτέ άλλον άνθρωπο να εμπνέεται τόσο πολύ από την πρώην γυναίκα του. Να θυσιάζει τον ήρωά του [τον εαυτό του] μόνο και μόνο για να αναδείξει την magic Maggie.
Το μαύρο καθαρό δαμάσκηνο
20.30 Οι νεκροί [Los muertos, 2004, Αργεντινή / Ολλανδία / Γαλλία / Ελβετία, 78'] του Lisandro Alonso
Εκτός της πρώτης άκρως εντυπωσιακής σεκάνς με τα υπερκοντινά στα φύλλα και στα πτώματα όλο το άλλο είναι απλά μια αλληγορία. Ένα πιάτο φαϊ είν' η ανταμοιβή μας σ' αυτόν τον κόσμο; Η ζωή είν' ένα ποτάμι που το περνάμε με μια πιρόγα; Ο σαλίγκαρος πάει πιο γρήγορα απ' ότι η ζωή; Ο Λύσανδρος λύει τον άνδρα, ελευθερώνει τον ήρωά του ή τον στέλνει στον Άδη; Μια άβυσσος, μια ρηχή ποταμιά και μια παραβολή. Γιατί όμως πρέπει να περάσουν 78 λεπτά; Τα 20 θα ήταν αρκετά. Μουσική Flor Maleva.
Οι νεκροί περιφέρονται
23.00 Περιπλανώμενη οικογένεια [Familia rodante, 2004, Αργεντινή / Ισπανία / Γαλλία / Γερμανία / Βραζιλία / Ην. Βασίλειο, 103'] του Pablo Trapero
Ο δημιουργός του μαυρόασπρου αριστουργήματος Mundo grua [Κόσμος γερανός] επιστρέφει με πρωταγωνίστρια την 84χρονη γιαγιά του. Η οικογένεια μαζεύεται γύρω της κι αποφασίζει να πάει εκδρομή. Ανεβαίνουν όλοι σ' ένα σεβρολέτ βίκινγκ κι αρχίζουν οι περιπέτειες της αυτοκίνητης εποχούμενης φαμίλιας. Δεν είναι ούτε "Κόσμος γερανός" αλλά ούτε και "El bonaerense". Βλέπεται με ευχαρίστηση, κυρίως λόγω της σούπερ γιαγιάς. Μουσική αξιοπρόσεκτη.
Rollin' family μεταξύ άλλων
00.30 The Tulse Luper Suitcases, Pt 1: The Moab Story [2003, Ολλανδία / Ην. Βασίλειο, 126'] του Peter Greenaway
Ο Πήτερ Γκρήναγουέη δημιουργεί μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Αρκεί να συλλογιστούμε ότι η τριλογία, που μόλις είδαμε το πρώτο της μέρος, έχει προβληθεί σε μόνον τρία μεγάλα φεστιβάλ. Δεν μπορεί καν βρει διανομή διότι δεν υπάρχουν αίθουσες με τον κατάλληλο εξοπλισμό προβολής υψηλής ευκρίνειας και αναπαραγωγής ψηφιακού ήχου. Δεν κρύβει την αυταρέσκειά του, δεν κολακεύει του αδαείς. Η τεχνική των πολλαπλών εικόνων που πρωτόδαμε στα "Βιβλία του Πρόσπερο" είναι πια ώριμη και πιο δημιουργική. Η Ντέμπι Χάρι βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Ο Borut Krzisnik αποδεικνύεται άξιος διάδοχος των Mertens και Nyman. Το έπος του αιώνα που έφυγε είναι μεγαλειώδες και προβλέπεται να γίνει μνημειώδες. Η εμπειρία μιας τέτοιας οπτικοακουστικής πανδαισίας στην κεντρική αίθουσα του Φεστιβάλ δεν έχει προηγούμενο. Του βγάλαμε το καπέλο κι ας μην τον καταλαβαίνουμε όλοι ακόμη. Οι εποχές που έρχονται θα δείξουν.
Εν αρχή ην η έρημος Μοάβ
Για τον Πασκάλιεβιτς άκουσα πολύ καλά λόγια και για το "Svoi" του Dmitry Meskhiyev. Α, και για "Τα παπούτσια του νεκρού" του Shane Meadows γνωστού μας από το 24-7.
