5ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ημέρα 1η, Παρασκευή 28/2/03
Με αρκετή λαμπρότητα και ανάλογη επισημότητα, εν μέσω αποκριάς, άνοιξε τις πύλες του το Ολύμπιον για να υποδεχθεί το 5ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Εικόνες του 21ου Αιώνα, που διαρκεί μέχρι την Κυριακή 9 Μαρτίου. Την επίσημη έναρξη έκανε ο Υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ακολούθησε προβολή της ταινίας "Η Κουζίνα των Ονείρων" [Aji / Dream Cuisine, 2003] του κινέζου Λι Γινγκ, μια ενδιαφέρουσα περιήγηση στα γαστριμαργικά μυστικά της κινεζικής κουζίνας του Σαντόγκ. Ο Γινγκ ακολουθεί ένα γηραιό ζευγάρι μαγείρων που πιστεύει στη διατήρηση της παραδοσιακής υγιεινής διατροφής και διαφωνεί με την σύγχρονη άποψη μιας πιο πλούσιας γευστικά κουζίνας, αλλά σίγουρα πολύ λιγότερο υγιεινής. Το παρατράβηξε λίγο σε διάρκεια και είχε αρκετές θεματικές επαναλήψεις, που δεν δικιολογούνται από την αγάπη του για τον Όζου και τον Αγγελόπουλο. Ακολούθησε δεξίωση όπου οι παρευρισκόμενοι είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε εθνικές γεύσεις της Κίνας, όπως ακριβώς υπαγορεύει και το περιεχόμενο του φιλμ που σήμανε την έναρξη.
Βέβαια το φιλμ της ημέρας ήταν άλλο: "Αλγερία - Ο ακατονόμαστος πόλεμος" [Al-Jazair - The Nameless War, 2002] της Ανιέσκα Λουκάσιακ. Σουηδική παραγωγή, γυρισμένη στην Αλγερία από πολωνέζα σκηνοθέτιδα. Ένα εκπληκτικό κομφούζιο πολιτισμών. Όλα ξεκίνησαν όταν η δημιουργός πήγε στο Αλγέρι ψάχνοντας το νόημα της ζωής σε μια βίαιη και ταραγμένη χώρα. Εκεί γνώρισε τον Χαμπίμπ, τον ερωτεύτηκε κι άρχισε να τραβάει σε βίντεο τις προσωπικές τους στιγμές, αναμεμειγμένες με σκηνές βίας από τους δρόμους. Ο Χαμπίμπ όμως είναι και προστάτης οικογενείας, σε μια χώρα όπου η φαμίλια είναι ιερή και προηγείται όλων των άλλων. Αυτό δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους της Ανιέσκα.
Έτσι, αν και όλα ξεκίνησαν από κάποιο καπρίτσιο ενός πλουσιοκόριτσου, εξελίχθηκαν σιγά σιγά σε μια αναπάντεχη και απροσδόκητη αναζήτηση ταυτότητας. Μια τραγική γνωριμία με την άγνωστη κουλτούρα, με τη διαρκή αίσθηση του κινδύνου, με τις σεξουαλικές προκαταλήψεις και την καταπιεσμένη φύση των γυναικών. Η υποκρισία και η συντήρηση μιας ανόητης παράδοσης έδωσαν μαθήματα ζωής και οδήγησαν την Ανιέσκα στην ωριμότητα μέσω μιας πικρής σοφίας. Πιο σπουδαίο όλων είναι ότι δεν φοβάται πια να μας αποκαλυφτεί, να μοιραστεί τα συναισθήματά της με όλους, να ομολογήσει τις κρύφιες επιθυμίες της, και να μας κοινωνήσει τους φόβους της και την γλυκόπικρη χαρά μιας συνταρακτικής εμπειρίας που την έκανε υπεύθυνο άτομο.
Η ιστορία που αφηγείται μας αφορά όλους προσωπικά και μας αγγίζει γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι.
Αν σας άνοιξα την όρεξη
Βερολινέζικη κουζίνα των ονείρων
Η Αλγερία στην Ολλανδία
