5ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ημέρα 2η, Σάββατο 1/3/03

Καλό μήνα και καλή άνοιξη. Σήμερα η μέρα ήταν πιο ήρεμη. Παρόλο που άρχισα από νωρίς τις προβολές, δεν μπορώ να πω ότι είναι ενθουσιασμένος. Η μετριότητα με κούρασε. Εντούτοις κάποιες ξεχώρισα.

Τρομερή εντύπωση μου έκανε το πορτραίτο "Λέοναρντ Μπέρνστάιν: Πιάσε τη νότα" [American Masters: Leonard Bernstein - Reaching for the Note, 1998] της Σούζαν Λέισι, μια παραγωγή της Μάργκι Σμαίλοου. Η σκοτεινή πλευρά, η αυταρχική πλευρά, η ανικανοποίητη, αλλά κι ένα πνεύμα οργισμένο που δεν παραδίδεται, αναδύθηκαν από το δίωρο αυτό ντοκιμαντέρ. Κανείς δεν τολμά ν' αμφισβητήσει την προσφορά του. Η 11χρονη θητεία του στην φιλαρμονική της Νέας Υόρκης υπήρξε η σιωνιστική του περίοδος. Σολίστες εβραίοι, με τους οποίους συνεννοείται πολλές φορές στην μητρική τους διάλεκτο. Είναι χαρισματικοί ή μήπως επιλέχτηκαν ως ομόθρησκοι; Και είναι και δεν είναι; Ακολουθεί η δεύτερη ακμή που σημαδεύτηκε από την δημόσια και ιδιωτική αποδοχή της ομοφυλοφιλικής του φύσης. Διδάσκει την τέχνη του σε νέους συνθέτες και μελλοντικούς διευθυντές ορχήστρας. Είναι όλοι τους ομοφυλόφιλοι ή μου φάνηκε; Ούτ' είναι, ούτε δεν είναι; Το αδελφάτο διαθέτει τέτοιες τρομακτικές ευαισθησίες; Ή όλοι αυτοί επιλέχτηκαν λόγω της φύσης τους; Είναι πολύ τολμηρό για τηλεοπτική παραγωγή ν' αφήνει μετέωρα τέτοια ερωτήματα.

Αρκετά ενδιαφέρον αλλά κάπως μακροσκελές το τελευταίο πόνημα του Νικολά Φιλιμπέρ "Να είσαι και να έχεις" [Etre et Voir, 2002]. Αγγίζει σίγουρα τις ευαίσθητες χορδές μας, όπως και η "Χώρα των κωφών" [Le Pays des Sourds, 1992]. Εμπνέει ελπίδα για το μέλλον, εξυψώνει τον άνθρωπο που διάλεξε το λειτούργημα του δασκάλου και το υπηρέτησε μέχρις εσχάτων με κέφι κι αγάπη για τα παιδιά. Η απλότητα είναι ένα πανίσχυρο ατού της και ο χρόνος θα δικαιώσει το εκπαιδευτικό και κοινωνικό έργο του Φιλιμπέρ.

Πολύ χαριτωμένο και φρέσκο το "Φιλί με γλώσσα" [Tongen, 2002] της Άνεκε ντε Λιντ φον Βάινγκαρντεν, μια σύντομη εισαγωγή των κορασίδων στον κόσμο του φιλιού, γεμάτη χιούμορ και τρυφερότητα. Άλλη μια ενδιαφέρουσα ταινία ήταν η "Αγιουρβέδα: Η τέχνη της ύπαρξης" [Ayurveda: The Art of Being, 2002] της Παν Νάλιν, που μας παρουσιάζει την πανάρχαια πρακτική ιατρική τέχνη των ινδών σαμάνων. Μια ολιστική θεώρηση του ανθρώπου ως ιδιαίτερης μονάδας με μοναδικές δυνατότητες αυτοθεραπείας, που απλά χρειάζονται τα κατάλληλα βότανα για να ενεργοποιηθούν.

Εν ολίγοις τίποτε το συνταρακτικό, πολλές ανθρώπινες στιγμές, μείξη πολιτισμών και πάλι στο προσκήνιο.

Αν σας έπεισα
Μπέρνστάιν, μαέστρος και μουσικός παιδαγωγός
Γαλλικό φιλί ολαντέζ
Και είναι και έχει ενδιαφέρον
Η αγιουρβέδα-σελίδα