5ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ημέρα 4η, Δευτέρα 3/3/03
Σσσστ! Η πόλη ετοιμάζεται για τα 300 της χρόνια. Να μια πολύ σπουδαία δουλειά από το τμήμα Κοινωνία και Περιβάλλον. Λέγεται "Σσστ!" [Tishe!, 2002] και καταγράφεται από τον ρώσο Βίκτορ Κοσακόφσκι [του Πάβελ και Λιάλια, 1998, και του Σ' Αγάπησα, 2000] σ' έναν μικρό δρόμο της Αγίας Πετρούπολης. Από ένα παράθυρο μιας πλαϊνής πολυκατοικίας παρακολουθεί τις τραγελαφικές προσπάθειες ενός συνεργείου οδοστρώσεων, να καλύψει μια τρύπα στο δρόμο. Η τρύπα αντί να εξαφανίζεται μοιάζει να αναδύεται εκ νέου, σε πείσμα των ολοένα και πιο συντονισμένων προσπαθειών της ομάδας. Παράλληλα καταγράφονται και πολλά μικρά [προφανώς ασήμαντα] περιστατικά, που αποτελούν το αλάτι και το πιπέρι της ιστορίας. Που χαρακτηρίζουν την γειτονιά, τις ελλιπείς τακτικές και την απουσία πεπειραμένου εργοδηγού, την ανύπαρκτη κατάρτιση των αστυνομικών. Το μυστήριο λύνεται εντέλει, μα το ταξίδι ήταν ωραίο και συναρπαστικό.
Ο Κοσακόφσκι βρίσκεται σε μεγάλα κέφια. Λειτουργεί ως ηδονοβλεψίας από τη θέση του θεατή [παραπέμποντας στην πρώτη φωτογραφία του Νιεπς], κάνει διαρκώς κωμικούς συνειρμικούς παραλληλισμούς, μας ανεβάζει τη διάθεση και χαίρεται πραγματικά που μας δείχνει κάποιες απ' τις μικρές χαρές μιας μάλλον άχαρης καθημερινότητας. Παραδίδει μαθήματα καθαρού μοντάζ, οξυδέρκειας, απλότητας, ευστροφίας και εφευρετικότητας. Όλ' αυτά τα οξύμωρα και οι παρηχήσεις σκοπό έχουν να καταδείξουν πως το θέμα βρίσκεται παντού γύρω μας κι απλά περιμένει την σύλληψή του από τον διορατικό δημιουργό ή από το μάτι μας που πεταρίζει άσκοπα κάποιες φορές. Η μόνη 'κουβέντα' που ακούγεται [κάπου στο τέλος] είναι αυτή του τίτλου. Αποτελεί δε το απόλυτο λογοπαίγνιο και το πιο γαργαλιστικό όσο κι αναπάντεχο φινάλε ενός εξίσου αναπάντεχου φιλμ.
Πολύ ενδιαφέρουσα και η συναυλία του Χέντριξ στο νησάκι του Γουάιτ [Blue Wild Angel: Jimi Hendrix live at the Isle of Wight, ΗΠΑ, 2001]. Βέβαια ο σκηνοθέτης Μάρεϊ Λέρνερ δεν είναι τυχαίος. Είναι κινηματογραφιστής και υπήρξε 
εις εκ των συνδιοργανωτών του φεστιβάλ. Ωστόσο το υλικό του το δένει με μια πολύ συμβατική μορφή: πρώτα οι συνεντεύξεις και τα προ συναυλίας και μετά το σόου. Περισσότερα γι' αυτό μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο μου 'Μουσική απ' το φακό του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης'. Αξίζει να επισημάνω επίσης και την άψογη ποιότητα του ήχου, που επεξεργάστηκε εκ νέου με την δέουσα σοβαρότητα και τον πρέποντα σεβασμό.
Η νύχτα έκλεισε με μια σκιά. Ήταν η σκιά του Αντρές Σεράνο, μια εύπεπτη πάστα με οικολογικό περιτύλιγμα και ολωσδιόλου αδιάφορο περιεχόμενο, τιτλοφορημένη "Μια ιστορία του σεξ" [A histroy of sex, 2002]. Έτσι όπως είδα τον Αντρές στο πολύ 'ταπεινό' πορτραίτο της πολύ 'ταπεινής' 'ιδιοφυίας' του, μου θύμισε λειψό και κακάσχημο αδερφάκι του Αλμοδόβαρ. Γεμάτος δήθεν ενοχές, δήθεν επαναστατικές ιδέες, δήθεν προκλητικές και δήθεν εθιστικές, αλλά πολύ εμπορεύσιμες, πολύ εκμεταλλεύσιμες και πολύ πιασάρικες στον δήθεν κόσμο της δήθεν τέχνης. Κι όσο γι' αυτά που φωτογραφίζει; Ιδανικά αποκτήματα για ρεπλίκες του μέλλοντος, ούτως ώστε να περνάνε άνετα τα τεστ αναγνώρισης των επίδοξων μπλέηντ ράνερς.
Στττ! ήσυχα μούργο
Στττ! βρε σου λέω
Τα σχετικά με τη νήσο του Γουάιτ
Δείγμα δωρεάν από την ιστορία του σεξ
